Sprzeciwy, z których powinniśmy być dumni

Zamiast jeszcze bardziej się wściekać.

Dziecięcy sprzeciw

Ile razy wasze dziecko wam się sprzeciwiło? Ile raz powiedziało wam stanowcze NIE? Ile razy zdarzyło się wam, że w pośpiechu zapomnieliście o potrzebach waszego dziecka i dostaliście brutalne przypomnienie, w postaci jego sprzeciwu? Założę się, że wiele razy. Setki, gdybym miał zgadywać. I wiecie co wam powiem? Bardzo dobrze! Bo wszystkie te sprzeciwy pokazywały jedynie, jak silne jest wasze dziecko i jak bardzo jest świadome własnych potrzeb, które nie zostały zaspokojone.

Problem dorosłych

Jedyny problem jaki istnieje z takimi dziecięcymi sprzeciwami, tkwi w nas samych. Nie w dziecku. Problem tkwi w naszych uczuciach, które się pojawiają, gdy ktoś nam się sprzeciwia. Ktoś, kto jak zakładamy, powinien nas słuchać. To potrafi nas zdenerwować. A gdy po sprzeciwie, następuje kolejny sprzeciw – większy i głośniejszy, nasze zdenerwowanie rośnie. Zaczynamy się niecierpliwić, zaczynamy się wściekać i powoli tracimy pełną kontrolę, nad tym co mówimy i nad tym co robimy. To właśnie wtedy część rodziców, podnosi rękę na dziecko. To właśnie wtedy rodzice wymyślają kary, które nie mając nic wspólnego sprzeciwem i są zwyczajnie wyolbrzymioną chęcią ukarania dziecka.

W skórze dziecka

Wyobraźcie sobie jednak, że ktoś przychodzi do was, gdy jesteście zajęci i każe wam coś robić, na co nie macie ochoty. Każe wam się podporządkować. I mówicie mu nie, bo nie widzicie żadnego powodu, dla którego jego rozkaz byłby ważniejszy od tego co akurat robicie. On jednak naciska. Wy mówicie „nie” głośniej, bo nikt wam nie będzie rozkazywał. Nikt nie będzie wami rządził. Niech się goni leszcz! On się nie poddaje i podnosi głos. Wy też podnosicie głos. Im bardziej się sprzeciwiacie, tym większy jest nacisk, abyście się podporządkowali i tym większe jest między wami napięcie. Osoba ta nie słucha waszych argumentów i jest głucha na jakąkolwiek dyskusję. Nie chce was zrozumieć. Ona chce, żebyście się podporządkowali i koniec! A jak się nie podporządkujcie, to zacznie was bić. Mocno. Niestety jest od was dużo silniejsza i porządnie oberwiecie.

Tak właśnie czują się niektóre dzieci.

Złość? A może duma?

Tymczasem po każdym sprzeciwie naszego dziecka, nie powinniśmy czuć się źli. Nie powinniśmy czuć się wściekli. Jedyne uczucie jakie powinniśmy odczuwać to jest duma. Duma, że nasze dziecko potrafi się nam sprzeciwić. Duma, że nasze dziecko, stojąc jak Dawid naprzeciw Goliata, ma dość odwagi, żeby powiedzieć nam nie. Ma dość odwagi, żeby krzyknąć nam nie! Ono ma czasem nawet dość odwagi, żeby nas uderzyć, gdy przekroczymy jakąś granicę. Nie chodzi o naszą pochwałę tych czynów. Chodzi o docenienie odwagi. Który dorosły miałby takie pokłady heroizmu w sobie? Który z dorosłych, potrafiłby otwarcie powiedzieć „nie”, gdyby nacisk na niego pochodził od osoby, od której jesteśmy zależni? I która mogłaby nas dotkliwie skrzywdzić, gdy się sprzeciwiamy?

Może lepiej nawet nie pytać, bo mogłoby się okazać, że w porównaniu do naszych dzieci, jesteśmy zwykłymi tchórzami?

Doceniać, zamiast niszczyć

To jest jedna z tych rzeczy, których nie tylko nie powinniśmy niszczyć w naszych dzieciach, ciągłym biciem i karaniem. To jest jedna z tych rzeczy, których powinniśmy się nauczyć od naszych dzieci. Nauczyć się sprzeciwu. Nauczyć się mówić nie, gdy się z czymś nie zgadzamy. Nauczyć się nie iść za tłumem, gdy nasze wewnętrzne „ja” mówi nam, że nie powinniśmy. Często przywołuje na tym blogu słowa Margaret Mead, która mówiła: „Nie wątp nigdy, że mała grupa troskliwych ludzi mogłaby zmienić świat. Tak naprawdę to jedyna rzecz, która go kiedykolwiek zmieniła.”

I prawdą będzie jeśli powiem wam, że to właśnie te dzieci, w których sprzeciw nigdy nie został zniszczony przemocą, tworzą w dorosłym życiu takie małe grupy troskliwych ludzi. Uczmy się tego od nich. I doceniamy te małe dziecięce sprzeciwy. Doceniajmy ich niezależność.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Blog Ojciec (@blogojciec) 22 Lut, 2015 o 2:09 PST

Kocham. Nie daje klapsów. Kocham. Nie daję bezsensownych kar. Kocham. Jestem dumny, gdy moje dziecko się sprzeciwia.

Prawa do zdjęć należą do allthecolor.