Fotorelacja z Kenii – część I

Całą relację podzielę na trzy części, powiększone o recenzję hotelu, biura oraz kilka najważniejszych uwag dla osób idących w nasze ślady. Dlatego jeśli macie ochotę na poczytanie o wychowaniu dzieci, to zapraszam w następnym tygodniu. Jeśli jednak interesuje was, jak wyglądają nasze pierwsze bezdzietne wczasy od przeszło siedmiu lat, zapraszamy do czytania.

Ten post jest częścią relacji z wyjazdu do Kenii. Wszystkie części znajdziesz poniżej:

• Fotorelacja z Kenii – część I
• Snurkowanie
• Wasini Island
• Jak wziąłem ślub po raz trzeci
• Pożegnanie z Afryką

Wyjazd z domu 23:00, wylot z Warszawy 6:00, lądowanie w Mombasie 18:40, wejście do hotelu 21:00. Całkowity czas podróży 20 godzin (2 godzinne przesunięcie czasowe). Jeśli nie wiecie w jaki sposób doprowadzić człowieka na skraj wytrzymałości, nie pozwólcie mu spać. Halucynacji jeszcze nie miałem, ale ze względu na dzieciaki skaczące po mnie od 5:00 rano w dzień wyjazdu, przeżyłem ponad 40 godzin bez snu. I kiedy zobaczyłem ten widok, nagle poczułem się uleczony. Było warto.

Jakość zdjęć „nocnych” niestety nie powala, ale więcej z tabletu wycisnąć się nie da.

Zanim jednak mogłem nacieszyć oczy tym widokiem, czekała nas podróż autobusem do hotelu, połączona z podróżą promem. To nie było coś czego się spodziewałem. Po 20 minutach oglądania zasad ruchu drogowego, europejczyk zamyka oczy i wierzy, że kierowca wie co robi. Inaczej się nie da. Później nie jest łatwiej, bo nadchodzi czas podróży promem.

Zdjęcie po zamknięciu „bramek”, pozwalających dotrzeć na prom.

Zdjęcie kilka minut później.

Na prom wjeżdżają rowery, motory, samochody, ciężarówki i autokary, a na koniec dopychani są ludzie. Ludzi wchodzi minimum pół tysiąca, a myślę, że czasem i przekraczają tysiąc. Kosmos i abstrakcja. Do tego sam prom wygląda równie stabilnie, jak amator na monocyklu. Ciekawą rzeczą i w jakiś sposób pocieszającą, jest fakt, że nikt tych bramek nie przeskakuje (a wysokie to one nie są). Czyli jednak jakiś limit jest i ludzie wiedzą, że nie byłoby to bezpieczne. Tak przynajmniej to sobie tłumaczę.

Po przeżyciu pierwszej Afrykańskiej przygody (nie było łatwo), osiągnęliśmy nasz cel. Hotel Diani Sea Lodge. Pokój wyglądał dokładnie tak jak na stronie biura podróży (poza telewizorem, no ale bądźmy poważni). Zdjęcie jednak wziąłem ze strony hotelu, bo nam nie udało się ująć tego tak ładnie, jak wyglądało w rzeczywistości.

W prawym górnym rogu, widać mojego najlepszego przyjaciela w Kenii – klimatyzator.

Na następny dzień, okazało się coś niemożliwego. Plaża za dnia wyglądała nawet piękniej.

Pierwszego dnia, po prostu padliśmy. Drugi mieliśmy przeznaczyć w pełni na regenerację. Okazało się jednak, że idąc na plażę, aby zanurzyć się w cudownie ciepłym oceanie, napotkamy tzw. biczbojsów (Beach Boys). Owi plażowi chłopcy, z szerokim uśmiechem obdarują nas milionem gratisów i zaproszą do swojego sklepu, który jest na granicy plaży hotelowej. I z przyjemnością sprzedadzą Ci dwie małe figurki, produkowane przez ślepe dzieci bez rąk, które jednocześnie są uchodźcami z Kongo (jak absurdalnie to brzmi, to prawdziwa historia, jaką sprzedał mi jeden z biczbojsów – chociaż na koniec chyba się trochę zamotał) , za jedyne 150 dolarów (20% idzie oczywiście na te dzieci). Okazja życia. Żadnych figurek ostatecznie nie kupiłem, ale rozpocząłem negocjacje wycieczek fakultatywnych. Uwielbiam wszelkie negocjacje, podobnie jak moja żona uwielbia zakupy, dlatego w krajach afrykańskich dopasowujemy się idealnie. Negocjacje były bardzo zaciekłe, przez co trwały w sumie dwa dni, ale były warte każdego dolara. Wycieczki były niesamowite. Więcej o nich w następnej części.

Podczas naszej wyprawy, spotkaliśmy dwóch innych blogerów, prowadzących bloga Dwoje Do Poprawki. W związku z tym, że praktycznie wszystkie nasze wycieczki odbyliśmy razem, można tam zaglądać, aby porównać nasze relacje i zobaczyć tą podróż oczami również innych osób.