Mam 26 lat, trójkę dzieci i jestem szczęśliwy

Wiem, że taki tytuł powinien poprzedzać słowa „bo wyjechałem za granicę”, ale nic takiego nie napiszę. Żyję w Polsce. I nie narzekam.

Chciałbym rozwinąć temat poruszony przez Wojtka w tekście Mam 26 lat i nie narzekam, bo moje doświadczenie potwierdza to, o czym on piszę. Młodzi narzekają, ale nie jest to spowodowane światem w którym przyszło im żyć, lecz ich podejściem do tego świata. Ja pójdę o krok dalej, bo wielu młodych ludzi narzeka nie tylko na pracę, ale też na brak możliwości posiadania dzieci w naszym kraju. Zresztą pisałem już o tym w Dziecku potrzebna jest stabilizacja. Dzisiaj dodatkowo podzielę się moim doświadczeniem, bo w końcu mam już trójkę dzieci i wcale nie żyję na ulicy, ani na garnuszku u rodziców.

Start

Niestety nie pochodzę z dobrze sytuowanej rodziny, która wpłacałby na moje konto jakieś ładne i okrągłe sumki każdego miesiąca. Nie dostałem też nigdy domu, mieszkania, ani samochodu. Nawet nie studiowałem poza swoim miejscem zamieszkania, bo nie mogłem sobie na to pozwolić. Z drugiej strony, nie miałem też nigdy tak ciężko, żeby iść do pracy w wieku 10 lat, bo brakowało na jedzenie. Nie mieszkałem pod mostem. Nie uciekałem z domu. Zawsze miałem „wystarczająco”. Byłem jak większość społeczeństwa. Ani bogaty, ani biedny. Ani środków do walki, ani motywacji do bycia lepszym. Wyrok był jednoznaczny: przeciętniak.

Jak to się zaczęło?

Jak dzisiaj pamiętam ten jeden dzień, kiedy wszystko się zmieniło. Miałem chyba szesnaście lat. Był czerwiec, szkoła niby była, niby nie. Przechodziłem przez szkolny korytarz i zauważyłem, jak jeden z kolegów siedział przybity pod ścianą. Okazało się, że ma jechać do Koszalina na przysięgę kolegi i wszyscy znajomi go wystawili. Zapytał mnie czy się nie przejadę, bo bilety i tak ma już kupione. To był dzień jak każdy inny. Przeciętny. I coś mi powiedziało, że teraz albo nigdy. Pamiętam jak przyszedłem do domu i powiedziałem mamie (a nie zapytałem jak dotąd), że jadę wieczorem do Koszalina i wrócę za dwa dni. A moja mama powiedziała coś, czego zupełnie się nie spodziewałem i czego nigdy nie zapomnę: „w porządku, baw się dobrze”. 12 godzin do Koszalina, 12 godzin na miejscu i 12 godzin z powrotem. Kawa za kawą, bo sen był dla słabych. Jak tylko wróciłem, coś się we mnie przestawiło. Skoro w ciągu kilkunastu godzin mogę znaleźć się na drugim końcu Polski, jeśli tylko mam ochotę, to dlaczego nie robić innych ciekawych rzeczy? Dlaczego mam siedzieć całe życie w jednym miejscu? W tym samym towarzystwie? Te 36 godzin rozwinęło mnie bardziej, niż na pierwszy rzut oka dało się zauważyć.

Skoczyłem na główkę, do wody zwanej życiem

To pierwszy Coehlizm na tym blogu, więc proszę o wyrozumiałość. Musiałem.

Od tego czasu, angażowałem się we wszystko, co rzucało mi pod nogi życie. Co prawda miałem szesnaście lat i jednocześnie masę ograniczeń, ale byłem głodny nowych doświadczeń. Uczestniczyłem w kilku różnych kołach zainteresowań szkolnych i pozaszkolnych. Organizowałem przedstawienie szkolne. Przygotowywałem dni otwarte. Po niedługim czasie miałem już pierwszą pracę. Zostałem gazeciarzem. Nic wielkiego, ale dla nastolatka stanowiła dopust boży. Później była następna i następna. Byłem informatykiem, bibliotekarzem, stróżem nocnym, sprzedawcą ubezpieczeń czy nawet operatorem walca. Zanim skończyłem studia, miałem już doświadczenie w ponad dwudziestu zawodach. Cały czas jednak ciągnąłem moje aktywności pro bono, które traktowałem poważniej niż te dorywcze prace. Może to dziwne, ale rzeczy, które robiłem za darmo, były dla mnie znacznie ważniejsze, niż te, za które otrzymywałem pensje. Ostatecznie założyłem z kolegą fundację, której działalność wpłynęła na dziesiątki tysięcy ludzi, a wszystko wyłącznie po to, by dobrze się bawić i innym też tą zabawę zapewnić. Pieniądze nie miały znaczenia.

Za darmo?!

Te dwa słowa prześladowały mnie przez dobrych kilka lat. „Jak możesz robić to za darmo? Przecież ludzie biorą za taką pracę grube tysiące?”, „Dlaczego im pomagasz? Nie masz własnych problemów?”, „To jest zupełnie bez sensu! Przecież to nie przyniesie żadnych pieniędzy”.

Jak się okazało, moi rozmówcy byli na szczęście w błedzie. Robienie rzeczy za darmo, dało mi więcej doświadczenia, niż niejedna płatna praca, którą miałem później. I najbardziej obecnie dziwię się osobom, które potrafią płacić za studia przez kilka lat, a później mają problem z pójściem na bezpłatny staż. Przecież taki staż rozwija dużo lepiej niż studia, których ukończenie, niestety zbyt często, nie jest żadnym wyznacznikiem wiedzy. No i taki staż trwa zwykle miesiąc lub dwa, podczas gdy studia trwają 3, 4 lub 5 lat, a czasem nawet dłużej. Skoro Ci ludzie płacą za studia, to niechęć do płacenia za staż wydaje mi się brakiem konsekwencji. Nie jest to na szczęście mój problem. Mam swoje.

Moje problemy

Wczoraj miałem swój pierwszy wywiad. I co? I nic, zostałem wycięty. Czy obiecali mi, że mnie puszczą? Tak. Czy mam prawo być wkurzony? Tak. Czy jestem? Wcale. Cieszę się, że ktoś się mną zainteresował i jestem bogatszy w kolejne doświadczenie. Mógłbym się wkurzać i rozpisywać, że źle mnie potraktowali i jaki to pokrzywdzony jestem. Nikt jednak nie ma ochoty tego słuchać. I bardzo dobrze. Bo prawdę powiedziawszy, nie ma znaczenia co mi się stało. Jedyne co ma znaczenie, to co z tym zrobię. A ja postanowiłem, że będę pisał i na pewno jakiś nieudany wywiad mi w tym nie przeszkodzi. Zamiast traktować to jako porażkę, traktuję to jak wyzwanie. Jak zdobycie pierwszej pracy – gdybym się poddał po pierwszym razie gdy usłyszałem „nie”, nigdy bym tym gazeciarzem nie został. Gdybym się poddał podczas otwierania firmy, to dzisiaj dalej siedziałbym u kogoś na etacie albo niedajboże na bezrobociu. A trzeba zaznaczyć, że okres od złożenia pierwszych dokumentów, do przyjęcia pierwszego klienta, wynosił 18 miesięcy!

Oczywiście w każdej chwili mogłem się poddać i zacząć narzekać. Jak jednak wcześniej wspomniałem – nikt nie ma ochoty tego słuchać. Jeśli narzekacie, to pamiętajcie, że zgodnie z tym co mówi Les Brown: połowa słuchaczy nie dba o wasze problemy, a druga połowa cieszy się, że przytrafiły się się właśnie wam. Kiedy już to wiecie, narzekanie przestaje mieć sens. Znaczenie zaczyna mieć jedynie to, co zrobicie z waszymi problemami. A dopóki się nie poddaliście, cały czas jesteście na drodze do zwycięstwa.

Uwaga, dzieci na drodze

Jeśli chcesz i możesz, to musisz.

Dla wielu nastolatków usłyszenie słów „Jestem w ciąży”, jest jak wyrok skazujący W naszym (moim i mojej żony) przypadku było zupełnie inaczej. Oboje pracowaliśmy i uczyliśmy się jednocześnie. Byliśmy młodzi, mieliśmy energię, chęć i możliwości. A jeśli chcesz i możesz, to musisz. Nie jesteśmy też zwolennikami zbyt dużej różnicy wiekowej między rodzeństwem, więc lada moment było drugie i trzecie. Czy musiałem z czegoś zrezygnować? Jasne. Zrezygnowałem jednak z mało ważnych rzeczy, na rzecz tych naprawdę istotnych. Jeśli postąpicie podobnie, starczy wam czasu na wszystko.

Dodatkową zaletą rodzicielstwa w tak młodym wieku, jest fakt, że nam się chce wychowywać dzieci. Mamy siłę, żeby wstawać w nocy do dzieci, nawet po dziesięć razy jeśli będzie taka potrzeba. Mamy czas i cierpliwość, żeby wsłuchać się w potrzeby dziecka i zrozumieć czego ono potrzebuje. Nie uważamy, że wiemy wszystko najlepiej jak wielu trzydziesto i czterdziestolatków, dlatego ciągle się w naszym rodzicielstwie rozwijamy. Nie mamy dzieci z obowiązku czy z powodu presji rodziny. Nie potrzebujemy oddawać dzieci do galerii handlowej na dwanaście godzin, bo kochamy nasze dzieci i uwielbiamy spędzać z nimi czas. Nasze życie nie wywróciło się do góry nogami po kilkunastu latach sielanki, podczas których wystarczyło trochę popracować i całą resztę czasu mogło się spokojnie wegetować. Nigdy nie mieliśmy okazji, żeby tak marnować swoje życie. I teraz, z perspektywy czasu, widzimy jak wiele dzięki temu zyskaliśmy. Bo dzieci nie stanowią przeszkody na drodze. One są motorem napędowym.

Jeśli myślicie, że jestem wyjątkiem, to zerknijcie tutaj: Nishka, Matka Prezesa, TeenDadPL. Oni też mieli dzieci w wieku 19 lat i jak widać, radzą sobie bardzo dobrze.

Czy to jest ciężkie?

Jak cholera. Kiedyś spałem po dwanaście godzin na dobę. Obecnie śpię pięć. Kiedyś spędzałem sześć godzin dziennie przy konsoli lub komputerze. Obecnie gram kilka godzin tygodniowo i to tylko wtedy, jak mam dobry tydzień. Różnica jest jednak spora i łatwo ją wyliczyć. Zyskałem jakieś dwanaście godzin na dobę. W perspektywie całego życia, zyskałem co najmniej kilkadziesiąt lat. Kiedyś, na koniec tygodnia nie wiedziałem kiedy ten czas przeleciał. I mimo iż nie mówiłem tego na głos, gdzieś tam z tyłu głowy miałem wrażenie, że marnuję swoje życie. Obecnie doceniam każdy dzień i staram się wykorzystać każdą chwilę. Czuję, że żyję pełnią życia. Dzięki temu, że mam dzieci, nie pozwoliłem pracy pochłonąć mojego życia. Zamiast doceniać pieniądze, doceniam czas. Pieniędzy zawsze mogę mieć więcej, czasu nigdy.

Zamiast doceniać pieniądze, doceniam czas. Pieniędzy zawsze mogę mieć więcej, czasu nigdy.

Zamiast pytać czy to jest ciężkie, powinniście się zapytać czy to jest możliwe.

Tak, mam 26 lat.

Tak, mam trójkę dzieci.

Tak, jestem szefem.

Tak, jestem szczęśliwy.

Wiecie dlaczego? Bo nawet jeśli dzień jest gówniany, od rana pada deszcz, firma przynosi straty, a dzieci zachowują się niegrzecznie, to zrozumiałem jedno. Jeśli nie potrafisz być szczęśliwy dzisiaj, to nigdy nie będziesz szczęśliwy. Zawsze będziesz do czegoś dążył. A dzisiaj i teraz, są jedynym co tak naprawdę ma znaczenie.

#NIEnarzekam