Jak wychować dziecko na psychopatę (wg naukowców)?

Czyli norwescy naukowcy podają co wszyscy psychopaci mają ze sobą wspólnego.

Psychopaci

Osoby pozbawione empatii, zdolne do manipulowania innymi ludźmi bez najmniejszego poczucia winy, a przy tym wszystkim bardziej niż skłonne do rozwiązań opartych na przemocy. Jak się jednak okazuje są pewne czynniki, które mają na takie zmiany w psychice ogromny wpływ. Dokładniej mówiąc, jak wynika z badań przeprowadzonych przez norweskich naukowców (źródło), wszystkich psychopatów łączy jedna wspólna cecha i sięga ona do czasów, w których byli jeszcze dziećmi.

Jedna strona medalu

Jeśli położylibyśmy rodzicielstwo na osi, to z jednej skrajnej strony mielibyśmy rodziców, którzy starają się kontrolować każdy aspekt zachowania ich dziecka i są w stanie posunąć się do każdej dostępnej im opcji, aby to osiągnąć. To są tak zwani rodzice przemocowi (niezależnie od tego czy stosowana przez nich przemoc jest fizyczna czy psychiczna, bo obie potrafią równie dotkliwie zadawać ciosy), którzy wykorzystują swoją przewagę fizyczną, aby zmusić dziecko do posłuszeństwa.

Oni też często opierają się na podejściu: „ja zostałem wychowany w taki sposób i wyrosłem na porządnego człowieka, więc to samo chciałbym dać swoim dzieciom, bo wiem jak trudne dzieciństwo hartuje ducha”.

I druga strona

Z kolei po drugiej stronie tej rodzicielskiej osi opiekowania się dziećmi, na całkowicie przeciwnym końcu, znajdują się rodzice, którzy zaniedbują swoje dzieci. Czy to poprzez całkowitą nieobecność czy poprzez obecność jedynie fizyczną i nie interesowanie się tym co dzieci robią (tutaj też często podpadają dzieci, które niektórzy określają jako wychowywane bezstresowo).

Owi rodzice często ze względu na jakieś własne problemy (z pracą, z alkoholem, z narkotykami itp.) zupełnie nie dbają o swoje dzieci i poza zapewnieniem im podstawowych potrzeb (a i to nie zawsze), nie robią z nimi absolutnie nic.

I jak myślicie, która droga jest bardziej skłonna do wywołania u dziecka zaburzeń?

Jak pokazały badania, każdy przebadany psychopata doświadczył w dzieciństwie jakiegoś rodzaju przemocy/nadużycia ze strony swoich rodziców/opiekunów (lub w ich towarzystwie). Jednocześnie u ponad połowy z badanych okazało się, że tym czynnikiem było właśnie podejście rodziców do wychowania, które można było opisać jako jedno z dwóch wcześniej wspomnianych: albo skrajnie autorytatywne (oparte na ciągłej kontroli) albo skrajnie olewające (pozbawione jakiekolwiek kontroli).

W jednym i w drugim podejściu dzieci czują się nieistotne. Albo rodzice nie licząc się z ich uczuciami, zmuszają je do posłuszeństwa albo w ogóle się nimi nie interesują, przez co dzieciom brakuje jakiekolwiek więzi z ludźmi, którzy powinni być dla nich najważniejsi.

Oczywiście nie wszystkie dzieci tak wychowywane zostaną psychopatami

W końcu przychodzimy na ten świat zupełnie różni i nasze wychowanie tylko w pewnym stopniu nas kształtuje, a drugą równie ważną funkcję pełnią nasze geny. Jednak powyższe sposoby na wychowanie dzieci są czymś, co nazwałbym czynnikami wysokiego ryzyka. Zatem nawet jeśli dziecko nie skończy w ośrodku zamkniętym pod strażą, jak wspomniani wcześniej badani, to na pewno wpłynie ono negatywnie na jego poczucie własnej wartości, na jego umiejętności społeczne czy po prostu na jego poziom zadowolenia z życia i umiejętność odnalezienia szczęścia.

Dlatego też ta droga po środku jest tak ważna

Ta, która jest na środku tej wspomnianej wcześniej rodzicielskiej osi. Droga, w której dbamy o nasze dzieci, interesujemy się nimi i w której choć nie nadzorujemy ich każdego kroku, to mimo wszystko stawiamy im pewne granice. To jest droga, w której konflikty rozwiązuje się rozmową, a nie agresją. Droga, w której zamiast zmuszać dzieci do współpracy, zachęcamy je do niej. Droga, w której jeśli już używamy naszej przewagi fizycznej wobec dziecka, to nie robimy tego, aby je skrzywdzić, lecz po to, aby je ochronić.

Naturalnie u żadnego z rodziców wybierających tę drogę, nie będzie ona przypominała prostej, ładnej i pięknie namalowanej ścieżki, lecz raczej slalom gigant i to jest zupełnie normalne. W końcu każdy z nas szuka czegoś właściwego dla siebie i swojej rodziny, ale podążanie za niektórymi ideami bywa zwyczajnie trudne i trzeba się liczyć z tym, że czasem z tej ścieżki zejdziemy. Jedyne na co musimy uważać, to żeby nie spacerować zbyt długo przy żadnym z jej krańców, bo to ani nam, ani naszym dzieciom, nie przyniesie niczego dobrego.

I to na co mam szczególną nadzieję

To że te badania będą kolejnym krokiem ku temu, aby wiara w hartowanie dzieci trudnym dzieciństwem w końcu przeminęła (bo to jest ta skrajność, którą niestety wielu rodziców ciągle wybiera świadomie). Szczególnie, że bardzo często owi rodzice wybierają właśnie to podejście, aby „chronić” swoje dzieci przed wychowaniem bezstresowym, a te badania pokazują idealnie, że popadanie ze skrajności w skrajność przed niczym tak naprawdę owych dzieci nie chroni.

Prawa do zdjęcia należą do bev.

Jeśli również uważasz przekaz tego tekstu za istotny, będę wdzięczny za jego udostępnienie, bo dzięki temu jest szansa, że coraz więcej rodziców będzie świadomych tego, że czas hartowania dzieci i zimnego chowu już przeminął, a jako ludzie żyjący w XXI wieku mamy dostępne zdecydowanie bardziej wartościowe rozwiązania.