Trzy słowa, którymi zabija się dziecięcego ducha

Jedne z trzech najgorszych słów, jakie może wypowiedzieć rodzic do własnych dzieci.

Kiedy zabiliśmy swoje wewnętrzne dziecko?

Kiedy w naszym życiu pojawił się ten moment, w którym powiedzieliśmy sobie, że „marzenia są dobre dla dzieci”? I po prostu odpuściliśmy? Kiedy odpuściliśmy wiarę w to, że możemy coś zmienić? W swoim życiu, w życiu innych ludzi lub w życiu własnych dzieci?

Kiedy „wydorośleliśmy” i stwierdziliśmy, że jednak czeka nas życie polegające wyłącznie na przetrwaniu od poniedziałku do piątku? Egoistycznie skierowane na samych siebie, głuche na to, co się dzieje poza ścianami naszego domu, wyprane z woli do działania i wiary we własne możliwości?

Czy jesteśmy świadomi, że nieświadomie przekazujemy te wartości swoim dzieciom?

„W dzisiejszym świecie nie ma miejsca dla idealistów”

Umieszczając jakiś czas temu ten cytat na facebooku:

„Naszym zadaniem nie jest zahartowanie naszych dzieci, aby radziły sobie w okrutnym i nieczułym świecie. Naszym zadaniem jest wychowanie dzieci, które uczynią ten świat mniej okrutnym i nieczułym.” L. R. Knost

spodziewałem się jakichś głosów, że takie podejście jest zbyt idealistyczne. Że ciężko jest czasami takie ideały wprowadzić w życie, kiedy widzimy jak w rzeczywistości wygląda nasz świat. I tym głosom przyznałbym rację. Trzymanie się takich zasad nie jest łatwe. Jednak nie spodziewałem się tego, że tak wiele osób napisze trzy słowa, których żaden rodzic nigdy nie powinien powiedzieć.

Trzy słowa

„Nie da się.”

Kiedy to się stało, że widząc słuszną ideę mówimy „nie da się”? Czy naprawdę mamy na myśli, że się nie da czy jednak bardziej chodzi o to, że nam się chce? A może po prostu wydaje nam się, że świat jest już taki brutalny, okrutny i niesprawiedliwy, że nie ma w nim miejsca na słuszność, na miłość, na współczucie i na dbanie o siebie na wzajem?

Prawo dżungli, w którym przeżyją tylko najsilniejsi, nadaje się do królestwa zwierząt, ale nie powinno mieć miejsca w świecie cywilizowanych ludzi!

Nie po to się rozwijaliśmy przez ostatnie kilka tysięcy ludzi, żeby nagle wrócić do czasów pierwotnych. I nie ma dla mnie znaczenia, że inni tak robią! Jak już pisałem ostatnio: czy ja mam bić swoje dzieci, bo ktoś bije swoje? Aby nie przyczyniać się do nierówności społecznych? Noszjapierdolę.

A może jestem zwyczajnie naiwny?

Podobno nauczanie swoich dzieci, że warto być dobrym, czułym i wrażliwym jest równoznaczne z byciem naiwnym. Jeśli tak jest w rzeczywistości, to ja jestem naiwny. Wręcz bardzo naiwny, bo uważam te cechy za fundament człowieczeństwa! Zresztą czym jest owa naiwność? Naiwnością było wierzenie w to, że ktoś będzie chciał czytać porady ojca, na temat wychowania dzieci. Przecież my, mężczyźni, kompletnie się na tym nie znamy, prawda? A jednak czyta mnie ponad kilkaset tysięcy osób miesięcznie.

Dlatego też jestem z tej mojej „naiwności” niezwykle dumny. Ja naprawdę „naiwnie” wierzę, że można zmieniać świat. Że wystarczy zacząć zmianę od siebie i ta zmiana zacznie się rozprzestrzeniać, a setki wiadomości mailowych od was jedynie to potwierdzają. Że wystarczy cierpliwie pracować nad sobą i nie oglądać się stale na innych, którzy postępują inaczej.

Co z tego, że wasza sąsiadka robi coś inaczej? Róbcie tak jak wy uważacie! To jest wasze życie, a nie waszej sąsiadki! I jeśli będziecie w takim podejściu wytrwali, to inni zaczną was naśladować, bo będą widzieli, że wasz sposób przynosi rezultaty. Tak właśnie zaczynały się wszystkie wielkie zmiany. Od jednej osoby, która silną wiarą we własne marzenia, inspirowała kolejnych do zmiany, a ci przekazywali wieść dalej. To dzięki tej jednej osobie, kobiety mają dzisiaj równe prawa. To dzięki tej silnej wierze we własne marzenia, wiemy kim był Nelson Mandela. To dzięki ledwie kilku osobom, istnieje dzisiaj Amnesty International. A takich przykładów są całe setki.

Nigdy nie odbieraj swojemu dziecku marzeń

Dlatego „naiwna dziecięca wiara we własne marzenia” jest czymś niesamowicie wartościowym. Czymś co powinniśmy wspierać, a nie czymś co powinniśmy niszczyć. Nie obdzierajmy dzieci z tej wiary. To nie dorośli, którzy zrezygnowali ze swoich marzeń, mają rację. To dzieci mają rację. Dzieci, które ciągle wierzą, że niemożliwe nie istnieje.

Jeśli natomiast uważacie inaczej – jeśli przestaliście wierzyć, tak prawdziwie, jeśli nawet w głębi was nie ma ani grama tej dziecięcej wiary, to jaki jest w tym sens? Nie żyje się po to, aby przeżyć i w najlepszym wypadku obejrzeć parę seriali w weekend. Żyje się po to, aby nadać własnemu życiu wartość i wnosić tę wartość w życie innych ludzi. A jeśli o tym zapomnieliśmy, to spójrzmy na swoje dzieci i przypomnijmy sobie o tym. Niech one będą naszymi nauczycielami, bo idealnie się do tej roli nadają. Przypomnijmy sobie własne dzieciństwo, własne marzenia i zainspirujmy się tą „naiwną dziecięcą wiarą”!

I nigdy, ale to nigdy nie pozwólmy sobie wmówić, że jest coś, czego nie możecie zrobić.

Na koniec zostawiam was z fragmentem jednego z moich ulubionych filmów:

Prawa do zdjęcia należą do Hartwig.