Pytanie, które może uratować życie naszego dziecka

Jedno pytanie, który każdy rodzic powinien sobie zadać.

Czasami słowa to za mało. Czasami trzeba działać

Wiele powstało już akcji uświadamiających kierowców o tym, jak niebezpieczne może być korzystanie z telefonów komórkowych podczas jazdy samochodem. Jak wiele może nas kosztować jedna wiadomość sms. Prawo próbuje oczywiście takie za nadużycia odpowiednio karać, ale ludzie mimo wszystko dalej robią swoje. Oni przecież wiedzą lepiej. Niektórzy nawet kupują zestawy głośnomówiące, uchwyty do telefonów, bądź sterują telefonem za pomocą głosu, ale czy to jednak wystarcza, aby uważać się za bezpiecznego kierowcę?

„Blisko domu”

Kilka dni temu obejrzałem film, właśnie w tej tematyce. Jeśli kiedykolwiek jechaliście samochodem z dzieckiem, też powinniście go obejrzeć:

Muszę przyznać, że ten film, niezwykle działa na wyobraźnie. Szczególnie, że główna bohaterka nie pisała sms’ów. Nie dzwoniła. Ona po prostu spojrzała na telefon. Tylko tyle.

Tylko tyle wystarczyło, aby stało się coś, czego odwrócić się nie da.

Po obejrzeniu tego filmu, zacząłem się zastanawiać nad jednym pytaniem, które pojawiło się w mojej głowie. Pytaniem, które może w przyszłości zaważyć na życiu i zdrowiu moim oraz moich dzieci:

„Czy wybaczyłbym sobie, gdyby moje dziecko straciło życie lub zdrowie, tylko dlatego, że spojrzałem na telefon?”

I odpowiedź za każdym razem była negatywna.

Nie. Nie wybaczyłbym sobie.

Każdego dnia, do końca życia, pamiętałbym o tym co zrobiłem. Pamiętałbym, że mojego dziecka nie ma przy mnie z powodu mojego błędu. I podejrzewam, że ten obraz już zawsze miałbym przed oczami.

Wypadek wypadkowi nie równy

Oczywiście czasami zdarzają się wypadki, które nie są niczyją winą. Są wielką tragedią i też się jest ciężko po nich pozbierać, ale sądzę, że potrafiłbym wtedy znaleźć w sobie jakąś siłę do działania.

Niemniej korzystanie z telefonu podczas jazdy sprawia, że ewentualny wypadek, nie jest już tylko dziełem „przypadku”. Takie działanie jest niestety mniej lub bardziej świadomym narażaniem życia swojego i współpasażerów.

Moja żona tylko potwierdziła, to co ja czułem. I mimo całej miłości między nami – oboje przyznaliśmy, że najprawdopodobniej nie potrafilibyśmy sobie czegoś takiego wybaczyć lub byłoby to niezwykle ciężkie. Zwyczajnie nie potrafilibyśmy spojrzeć w oczy osobie, której błąd kosztował życie naszego dziecka. Osobie, przez którą nasze dziecko już nigdy się do nas nie uśmiechnie, już nigdy nas nie rozbawi i już nigdy się do nas nie przytuli przed snem. To byłoby zbyt wiele.

Boję się

Glennon z Momastery, bardzo dobrze ujęła to, co czuję: 

„Boję się.

Za każdym razem, gdy jestem na drodze, widzę kierowców, którzy zerkają na swoje telefonu. Ja też to robię. Zerkam. Kocham moją rodzinę tak mocno i tak głęboko, a jednak kiedy mam ich ze sobą, w najbardziej ryzykownej sytuacji z całego dnia – na drodze – podejmuję to absurdalne ryzyko. Moi przyjaciele mówią mi to samo.

Ludzie: jesteśmy uzależnieni! Jesteśmy. Tylko ludzie, którzy są uzależnieni od czegoś, potrafili by postawić ukochane i najbliższe sobie osoby w niebezpieczeństwie, aby otrzymać kolejną „dawkę”. To jest niebezpieczne. To jest cholernie niebezpieczne. DOBRZY ludzie, tacy jak ja i Ty, zabijają swoje rodziny. Zabijają nieznajomych. Statystyki są przerażające. Nie myśleli, że to dotknie ich. Nikt z nich nie pomyślał, że to właśnie oni spowodują wypadek, którego nigdy, przenigdy nie będą mogli cofnąć.”

Ja też się boję. I dlatego też o tym piszę.

I dlatego też wprowadziłem jedną, bardzo prostą zasadę

Do tej pory oczywiście też zdarzało mi się tak robić. Zerkać na telefon. Czasem nawet bez powodu. Bo może akurat coś się dzieje ważnego. Jednak od niedawna wprowadziłem jedną prostą zasadę. Wsiadam do auta – nie biorę telefonu do ręki. Nie dzwonię, nie odbieram, nie smsuję, nie sprawdzam Facebooka.

Nawet jeśli jadę bez dzieci. Niczego tak nie lubię jak hipokryzji, a jedną z cech wspomnianej wyżej zasady jest pokazanie moim dzieciom dobrego przykładu. Przykładu, który mam nadzieję zaowocuje, gdy one same kiedyś siądą za kierownicą.

Przestałem już tak głupio ryzykować, jak robiłem to do tej pory. Nawet jeśli ryzyko jest względnie niewielkie. Nawet jeśli dzwoniłby ktoś ważny. Nawet jeśli akurat ktoś zadzwoniłby z informacją, że wygrałem bilety na Malediwy. Bo dla mnie nie ma obecnie nic ważniejszego, niż życie moich dzieci. Niż możliwość zobaczenia każdego dnia ich uśmiechów i możliwość przyglądania się im, gdy wieczorem już słodko śpią.

Prawa do zdjęcia należą do Jonatas.