Przeproś swoje dziecko

Pokaż mu, że też jesteś człowiekiem,

Magiczne słowa

Zauważyliście jak wiele czasu poświęcamy na nauczenie dzieci używania magicznych słów? Przepraszam, proszę i dziękuję stały się magiczne, nie tylko dlatego, że potrafią wiele, ale też ze względu na kult w jaki obrosły. Trzylatek zna je wszystkie. Dwulatek zna je tylko w formie „szam”, „szę” i „uję”, ale mimo wszystko zna. Już rocznemu dziecku nieraz powtarzamy te trzy słowa niczym mantrę. Z niecierpliwością czekam na pierwszą osobę, która powie do świeżo narodzonego dziecka „Powiedz Panu doktorowi dziękuję za wyciągnięcie z brzucha. No powiedz”.

Kulturka przede wszystkim.

Przepraszam

Dzisiaj skupimy się na jednym z trzech magicznych słów: na słowie przepraszam. Od najmłodszych lat uczymy nasze dzieci, aby posługiwały się tym słowem. Uderzyłeś kolegę? Idź go przeproś. Zabrałaś mu zabawkę? Idź go przeproś. Przezywałeś ją? Idź ją przeproś. Dzięki temu nasze dzieci wiedzą kiedy używać tego słowa. Niestety bardzo często nie wiedzą dlaczego, bo nie mają nikogo, kto pokazałby im jak to robić. W końcu jak wiele dzieci może się pochwalić tym, że widziało jak rodzic kogoś przeprasza (ale tak na poważnie, a nie „wielkie sorry za to”). Dorośli jeśli już w ogóle przepraszają to robią to za zamkniętymi drzwiami.

Czuły punkt

Przeprosiny sprawiają, że jesteśmy podatni na krzywdę. Oddajemy część władzy, osobie którą przepraszamy. Odsłaniamy się na uderzenie. Bo co się stanie, jeśli dana osoba nie przyjmie naszych przeprosin? Jak będziemy wtedy wyglądać? Odrzucenie przeprosin równa się upokorzeniu. Dlatego nie lubimy publicznych przeprosin. Bo jeśli ktoś odrzuci nasze przeprosiny, to chcemy żeby wiedziało o tym jak najmniej osób. Nie zmienia to jednak faktu, że wielu rodziców w dalszym ciągu zmusza swoje dzieci do przepraszania przy widowni. A niektórzy nawet sądzą, że im większa widownia, tym lepiej. „Bo wtedy będzie dziecku naprawdę wstyd i się nauczy, żeby tak nie robić”. To jednak jest ślepy zaułek. Bo odczuwany wstyd nie zrazi go do czynności, za którą ma przepraszać. Wstyd zrazi go do przepraszania jako takiego, bo z przepraszaniem będzie go kojarzył. Czy tego właśnie chcemy nauczyć nasze dzieci?

Jak jednak nauczyć przepraszania, skoro nie my sami robimy tego publicznie? Jest jeden sposób.

Każdy popełnia błędy

Ostatnio w naszej rodzinie, mieliśmy sporo różnych rzeczy na głowie. Wymiana całego ogrzewania w domu, nawał pracy w firmie i początek roku szkolnego – istny szał. Na szczęście, w jedno popołudnie, kiedy pracy było najwięcej, nasze dzieci bawiły się w swoim pokoju. Mieliśmy więc czas z żoną, żeby wszystko załatwić. Jednak kiedy córka wyszła z pokoju (a to zwykle wywołuje reakcję łańcuchową i wychodzą wszyscy, a wejść już nie chcą i trzeba się nimi zająć), zdenerwowałem się na nią, podniosłem głos i kazałem jej wracać. Bo jest starszą siostrą i powinna zająć się młodszymi braćmi, gdy rodzice pracują. Zdenerwowałem się, bo byłem pewny swojego. Byłem przekonany, że skoro ja mam coś ważnego na głowie, to ona powinna mi pomóc i zająć się braćmi. I wiecie co?

Absolutnie nie miałem racji. Ja jestem rodzicem i to moim obowiązkiem jest zająć się moimi dziećmi. Nie mogę powierzyć opieki nad nimi starszej córce, tylko dlatego, że jest najstarsza. Ona też ma swoje potrzeby. Swoje marzenia. Rzeczy, które ona chce robić. Nie mogę zrzucać na nią swojej odpowiedzialności. Nie mogę uważać, że to co ja robię jest ważniejsze. Dla niej, jej własne pragnienia są najważniejsze na całym świecie. Dlatego też wieczorem, po całym dniu, poszedłem do niej i ją przeprosiłem. Powiedziałem dlaczego to zrobiłem. Że byłem zaaferowany wieloma rzeczami na raz i kiedy doszła kolejna, nie miałem już siły. Że było to wynikiem złości i zmęczenia. Byłem całkowicie szczery. I widziałem po jej reakcji, że jej to pomogło. Że te kilka minut i kilka zdań, były dla niej bardzo ważne. Że doceniła te przeprosiny i zrozumiała je.

To ludzkie

Nie jesteśmy idealni (patrz też: Nie byłeś doskonałym rodzicem?). Jesteśmy ludźmi. Do dnia dzisiejszego, popełniliśmy już setki błędów. I wiecie co? To nie koniec. Będzie ich jeszcze więcej. I tych wychowawczych i tych codziennych. To się właśnie nazywa życiem. I nasze dzieci też będą te błędy popełniać. Największe znaczenie mają jednak nie nasze błędy, ale to co z nimi zrobimy. Jak się zachowamy, gdy popełnimy błąd. Schowamy głowę w piasek czy stawimy temu czoła? Będziemy udawać nieomylnych i zamykać się w swojej ignorancji czy będziemy potrafili przyznać się do porażki lub niewiedzy?

Ja wierzę, że przepraszając swoje dzieci za sprawienie im przykrości, nie odsłaniam się na atak. Że nie wezmą tego za słabość, którą w przyszłości wykorzystają przeciwko mnie. Wręcz przeciwnie. Wierzę, że przekazuje im wiedzę jak się zachować, gdy znajdą się w moim położeniu. Że dzięki temu będą wiedziały, jak dać do zrozumienia drugiej stronie, że jest nam naprawdę przykro i że prawdziwie żałujemy tego co zrobiliśmy. Niestety nie jest to wiedza, którą można przekazać mówiąc „Idź go przeproś”. Do tego potrzeba czegoś więcej.

Prawa do zdjęcia należą do Petras.