Czujesz się czasami nieidealnym rodzicem? Obwiniasz się o coś? Ten tekst jest dla Ciebie

Zrobiliście coś złego? Wydaje się wam, że poprzez swoją niewiedzę, mogliście skrzywdzić wasze dziecko? A może obiecywaliście sobie, że już więcej nie będziecie krzyczeć, a jednak krzyknęliście? Mam dla was dwie wiadomości. Dobrą i dobrą. Pierwsza jest taka, że większość pojedynczych zdarzeń nie ma znaczenia – znaczenie ma całokształt. Druga wiadomość brzmi: Nie jesteście w tym sami.

„Dawałem klapsy przez kilka lat i teraz widzę, że to nie był (łagodnie mówiąc) najlepszy pomysł. Dzieci czują się skrzywdzone. Co teraz?”

„Nie wiedziałam, że nie wolno pozwolić się dziecku wypłakać. Czy da się to jakoś naprawić, jeśli one mają już po kilka lat?”

„Znowu mnie poniosło i nawrzeszczałam na córkę. Wydaje mi się, że ona się mnie teraz boi. Jak mogę jej pomóc?”

Takie pytania (mniej więcej, to są ich streszczone wersje) coraz częściej pojawiają się na mojej skrzynce odbiorczej. Niestety nie jestem psychologiem (pedagogiem jeśli już) i nie mam kilkudziesięciu lat doświadczenia w pracy z maluchami, bądź ich rodzicami, więc moje porady opierają się wyłącznie na moim (nie tak znowu wielkim) doświadczeniu oraz zdrowym rozsądku i warto wziąć to pod uwagę, przed potraktowaniem ich jako jedynego słusznego sposobu na rozwiązanie jakiegokolwiek problemu. Ja tylko dziele się tym, co działa u mnie.

Podobno kobieta zmienną jest. Ja na pewno.

Wiele osób zarzuca mi, że zdarza mi się zmieniać poglądy. I jest to prawda. Ja jednak wierzę, że tylko świnia poglądów nie zmienia. Odkąd zacząłem prowadzić bloga, wywrócił on moje spojrzenie na rodzicielstwo o 360 180 stopni. Nie sam blog jednak, ale drogi na które mnie pokierował. Ludzi, z którymi mnie zapoznał. Książki, które kazał mi przeczytać (a potrafi być bezlitosny). To zmienia światopogląd i nie wstydzę się tego, że jestem obecnie bardziej dojrzałym rodzicem niż byłem rok, dwa czy pięć lat temu. Nie wstydzę się i potrafię się przyznać do porażki. Porażką było dawanie klapsów. Porażką były krzyki. Porażką było wypłakiwanie się moich dzieci (chociaż tutaj akurat chyba najmniejszą, bo nie było to tak drastyczne, jak u wielu osób, które się do mnie odezwały). Porażką były sytuacje, w których straciłem panowanie nad sobą. Nie jestem doskonałym rodzicem (przepraszam, że zawiodłem tych, którzy myśleli inaczej). Jako rodzic przeżywałem porażkę, za porażką. I właśnie dzięki temu, zacząłem się w swoim rodzicielstwie rozwijać.

Nie jest problemem popełnianie porażek. Problem jest wtedy, kiedy nie wyciągamy z nich wniosków.

Świadome rodzicielstwo

Na tym właśnie polega rodzicielstwo. Na popełnianiu porażek i na wyciąganiu z nich wniosków. Są rzeczy na które nijak się nie przygotujemy. Nawet gdybyśmy wzięli roczny kurs rodzicielstwa, a ktoś by nam to tłumaczył godzinami i pokazywał wykresy, to nie ma szans, żebyśmy byli w pełni przygotowani. Nikt nie wie jak zareagujemy po trzeciej nieprzespanej nocy, gdy nasz dom będzie wyglądał jak po napadzie rabunkowym, a nasze dziecko akurat postanowi rozrzucić swoją zupę po całej kuchni. I przy okazji zapełni pieluchę tak, że mu wyjdzie na plecy. Nikt. Dopiero po takim doświadczeniu możemy się zastanowić co zrobić, żeby takich sytuacji unikać. Jakie kroki możemy przedsięwziąć, żeby sytuacji konfliktowych pojawiało się mniej. Dlatego nie obwiniajmy się, za to, że coś nam się nie udało. To droga donikąd.

Wybaczmy sobie

To jest jedyny sposób, żeby ruszyć naprzód. Jeśli zrozumiecie już swój błąd i wiecie, że nie chcecie drugi raz dopuścić do danej sytuacji, to jesteście na najlepszej drodze. Dlatego szarpnijcie się na ten gest i wybaczcie sobie. Będziecie jeszcze mieli tysiące, a może nawet setki (#matematycznyżart) sytuacji w których wasze dziecko będzie was potrzebowało. Skupcie się na tych chwilach. Nie pozwólcie, żeby jakieś wydarzenie z przeszłości miało negatywny wpływ na wasze obecne rodzicielstwo. Zróbcie coś wręcz przeciwnego. Pozwólcie waszej przeszłości uczynić się lepszymi rodzicami. Bo gdyby nie wasza przeszłość, nie bylibyście tu, gdzie teraz jesteście i nie wiedzielibyście tego, co wiecie teraz. Nawet ta negatywna. Wiele jej zawdzięczacie. Wasze dzieci również.

Dziecięcymi oczami

Wasze dzieci widzą nie tylko sytuację, w której straciliście panowanie. Widzą też to, co zrobiliście później. Widzą w jaki sposób odzyskujecie kontrolę i opanowujecie się. W jaki sposób rozmawiacie z osobami, które mogły się poczuć skrzywdzone waszym zachowanie. One obserwując, uczą się tego samego. Nie utraty panowania (to im przychodzi naturalnie). Uczą się, jak sobie poradzić z silnymi emocjami. Jak zachować się w takich sytuacjach. Gdybyście byli doskonałymi rodzicami lub udawali takich, mogłyby nie rozumieć własnych emocji, które się u nich pojawiają.

„- Moi rodzice nigdy nie płaczą, więc może płacz jest czymś niewłaściwym? Może lepiej schować swoje emocje głęboko, tak jak robią to moi rodzice?”

To w nas dzieci mają wzór, który musi im pokazać, jak radzić sobie z nadmiarem emocji. Niewiele jednak można się nauczyć od rodzica, którego emocjonalnym odpowiednikiem jest R2D2.

Nikt nie jest doskonały

„Jeśli potrafisz być spokojnym, kochającym i rozumiejącym rodzicem przez 100% czasu, to proszę napisz książkę. Z pewnością ją kupię.” Casey O’Roarty

Z tą doskonałością to wytarty slogan, wiem. Jednak czasami trzeba takie wytarte slogany odkurzyć. Jesteśmy ludźmi. Ba, nawet pójdę dalej. Jesteśmy rodzicami. Zmagamy się dziennie z dziesiątkami problemów, którzy ludzie bezdzietni w większości nie są sobie w stanie nawet wyobrazić. Do tego często jesteśmy pozbawieni snu, jedzenia i ciepłej kawy. Jeśli ktokolwiek potrafi być doskonały w takich warunkach, to ja mu szczerze zazdroszczę. Ja nie potrafię. Cały czas jednak się staram być lepszy. I wiecie co? Cały czas popełniam przy tym błędy. Nie obwiniam się jednak za to (przynajmniej staram się, chociaż nie zawsze się to udaje), bo wiem, że to nikomu w takiej sytuacji nikomu by nie pomogła. To, co może pomóc to praca nad sobą. Nad wytrwałością, cierpliwością, nad gotowością do popełniania błędów i do ich naprawiania.

W końcu sztuką nie jest unikanie błędów, bo błędy są nieodłączną częścią życia. Sztuką jest umiejętność podnoszenia się po każdym błędzie i po każdej porażce. I to właśnie dzięki tym wszystkim popełnionym przez nas rodzicielskim błędom i sposobie w jaki je naprawiamy, uczymy tej samej sztuki nasze dzieci.

 Prawa do zdjęcia należą do Mike M.