Powolne rodzicielstwo, czyli coś, co każdy rodzic musi poznać

Ponieważ, żeby coś zrobić dobrze, trzeba to zrobić starannie.

A gdyby tak zatrzymać ziemię?

Podejrzewam, że gdybym zapytał każdego z was o tempo współczesnego świata, to zdecydowana większość zgodziłaby się, że jest ono zbyt duże. Wszystko gdzieś pędzi, wszyscy się gdzieś śpieszą, wszystko ma być na już, na wczoraj i ASAP. Niestety zaczęliśmy wynosić to podejście z naszych biur, firm oraz korporacji i zaczęliśmy je wnosić do naszych domów. Zaczęliśmy je stosować wobec naszych partnerów i wobec naszych dzieci, tak samo jak wcześniej stosowaliśmy je wobec naszych kontrahentów (lub oni wobec nas). Wystarczy pójść na pierwszy lepszy plac zabaw, do parku lub do zoo, aby zobaczyć rodziców, którzy co chwila powtarzają jak mantrę: „pospiesz się”, „nie mamy czasu”, „szybciej, szybciej”, „no chodź”.

Ja sam tak mówię i nawet nie jestem tego świadom. A raczej: nie byłem tego świadom.

Dużo nie oznacza dobrze

Widzicie, wielu rodziców uważa, że spędza dużo czasu z dziećmi, bo jeździ z nimi na kilkanaście różnych zajęć dodatkowych w miesiącu. Traktują oni wychowanie dzieci trochę tak, jak pracę w korpo, a kolejne dni upływają im na odhaczaniu kolejnych pozycji na liście zadań do zrobienia. Angielski, załatwiony, basen, załatwiony, taniec, załatwiony… A im więcej tych zadań wykonują, tym czują się bardziej spełnieni w roli rodziców.

Niestety gdzieś w tym wszystkim kompletnie zapominają o więzach, które powinny łączyć dzieci z rodzicami. Więzach zupełnie innych niż te, które łączą pracownika z dyrektorem. Zapominają o tym, że nie liczy się wyłącznie ilość spędzanego razem czasu, ale liczy się również jego jakość i to jakie relacje ten czas pomaga budować.

Zbyt dużo obowiązków prowadzi do wypalenia

„Robienie zbyt wielu rzeczy na raz, jest przytłaczające dla mnie. Jest przytłaczające dla moich dzieci. Nie chcę robić tego wszystkiego. Pozostawia mnie to z poczuciem wypalenia, zamiast z poczuciem spełnienia” Lindsay Miller

Nie wiem jak wy, ale ja znam to uczucie wypalenia aż za dobrze. Nie ma chyba nic gorszego, niż kiedy po całym dniu jesteśmy wyczerpani od nadmiaru obowiązków, a jednocześnie czujemy, że nie zrobiliśmy dzisiaj nic wartościowego. Dlatego też cieszę się, że trafiłem na ruch zwany powolnym rodzicielstwem. Rodzicielstwem, którego podstawą jest jakość spędzanego wspólnie czasu, a nie jego ilość. W którym nie jest ważne ile rzeczy robimy, ale jest ważne to, że robimy coś razem. Rodzicielstwa, w którym zamiast cieszyć się z kolejnych „osiągnięć” naszych dzieci, zwyczajnie cieszymy się z chwil, które spędzamy wspólnie. Bardzo podoba mi się takie podejście.

Zmiana paradygmatu

Wiedząc to, nie musimy zabierać naszego dziecko na całodniową wycieczkę do zoo, żeby mu pokazać jak bardzo go kochamy. Równie dobry efekt (a może i lepszy?) osiągniemy, gdy poświęcimy mu (i tylko jemu!) godzinę lub dwie, w których pozwolimy mu wprowadzić się do jego świata. Kiedy to ono będzie w centrum zainteresowania i w którym to ono narzuci nam tempo. Bez popędzania i bez napięcia. A zamiast poczucia wypalenia, zaczynamy odczuwać wypełnienie. Wypełnienie czymś bardzo przyjemnym.

Chwila, która może zmienić wszystko

„Zachęcam rodziców do poświęcenia chwili, aby po prostu przyjrzeć się swoim dzieciom. Niezależnie od tego czy akurat grają, odrabiają lekcje czy jedzą przekąskę. Poświęćcie chwilę, aby się tym nacieszyć. Przypomnijcie sobie jak nadzwyczajne są wasze dzieci. Ta chwila, nawet jeśli bardzo krótka, może doprowadzić do zmiany tempa całego naszego życia.” John Duffy

Odkąd przeczytałem ten cytat po raz pierwszy, staram się chociaż kilka razy dziennie zatrzymać i spojrzeć na moje dzieci. Co prawda trochę mnie strach wtedy bierze, bo zauważam jak duże już są i jak szybko rosną, ale i tak to robię. Te skupione na jakimś zadaniu miny czy roześmiane buzie są jednym z najwspanialszych widoków na świecie. Sam nie wiem, jak mogłem wcześnie nie zauważać tego codziennie. Szczególnie, że przecież takie momenty nie będą trwać wiecznie, jak pisałem w tekście Dzieci są na chwilę. Ani się obejrzymy, kiedy nasze dzieci przestaną być takie nieporadne i niesamodzielne (co jest oczywiście dobrą rzeczą), ale jednocześnie przestaną być takie niewinne i takie dziecinne, czego niestety będzie nam bardzo brakować. Będzie nam brakować tych wszystkich dziecinnych uśmiechów, tych buziaków, tych przytuleń. Zauważajmy je więc, póki trwają. Doceniajmy je. Każdego dnia znajdźmy choć jedną chwilę, aby się nimi nacieszyć.

Prawa do zdjęcia należą do basibanget.