Kolczykowanie małych dzieci to błąd

Z tym, że nie zawsze.

Wkładanie dzieci do kubka, to również jest błąd.

Gotowa miara

Pod wczorajszym tekstem dyskusja jeszcze nie ostygła, więc jak ktoś nie zdążył to zapraszam. Szkoda jedynie, że na Facebooku, gdzie pojawiła się zdecydowana większość komentarzy, sama dyskusja skupiła się na kolczykowaniu, zamiast na tekście właściwym. Bo kolczyki nie miały tam tak naprawdę żadnego znaczenia. Były tylko przykładem. Przykładem na to, że wielu z nas ma gotową miarę do oceniania innych ludzi. Kolczykuje małe dzieci – oszołom. Nie szczepi dziecka – oszołom. Cesarskie cięcie – leniwa matka. Mleko modyfikowane – jeszcze bardziej leniwa.

Chciałem pokazać, że nie warto z takiej miary korzystać, bo nie znamy motywacji innych osób. Nie wiemy dlaczego postępują tak, a nie inaczej. Chyba nie do końca mi wyszło, bo wiele osób korzystając dokładnie z tej metody (tej, której radziłem nie używać), postanowiło mnie uświadomić, że popełniłem błąd kolczykując dziecko i już najwyższa pora się samobiczować. Wśród wszystkich podchwytliwie zadawanych mi pytań, królowało jedno:

Czy moje dziecko chciało mieć przebite uszy?

Odpowiedź jest bardzo prosta. Nie. Moje dziecko nie chciało mieć przebitych uszów. Pójdę dalej – nawet nie zapytałem o to córki. Ani troszeczkę. Zresztą gdy pierwszy raz przeczytałem to pytanie, to aż zamarłem. Zaraz. To ja mam każdą decyzję konsultować z dzieckiem? Każdą? No ale jak to?! Nikt mi tego wcześniej nie powiedział! Poczułem się oszukany. Na szczęście po chwili wróciłem na ziemię, rozejrzałem się dookoła i zrozumiałem, że tylko najwięksi hipokryci mogą zadawać takie pytania. Bo przecież każdego dnia

Podejmujemy setki wyborów za nasze dzieci

Równie dobrze, można zapytać czy wasze dziecko chciało iść do żłobka lub przedszkola? Może chciało zostać w domu i będzie wam wyrzucać przez najbliższe lata, że zostawiliście je na pastwę „wrednych pań przedszkolanek”?

Czy chciało iść do państwowej szkoły? A może akurat wasze dziecko chciało iść do prywatnej i będzie was winić do końca życia, za zmarnowane, młodzieńcze lata?

Lecimy dalej. Czy wasze dziecko chciało jeść mięso? Świadomie zdecydowało, że chce jeść świnki, kurki i krówki? A może zostanie weganinem i wyrzeknie się swoich mięsożernych rodziców? Może też się zdarzyć odwrotna sytuacja: dziecko, które nie dostawało mięsa w domu rodzinnym, nagle pokocha golonkę ponad wszystko i będzie żałowało, że przez całe dzieciństwo nie miało jej w swoim zasięgu, winiąc za to rodziców?

Pytanie, które wzbudziło wczoraj najwięcej kontrowersji (choć nie jestem pewny dlaczego) też powtórzę: Czy wasze dziecko chciało być ochrzczone? Dlaczego niby wybranie dziecku religii, jest w porządku, a przekłucie dziecku uszu, już nie? I jednocześnie warto zapytać czy wasze dziecko chciało być nieochrzczone? Bo brak chrztu to też podjęcie decyzji za dziecko. A co jeśli będzie chciało wziąć chrzest, ale będzie się wstydziło zrobić to w wieku dwudziestu lat?

Te wszystkie pytania są równie bez sensu, jak pytanie o to czy dziecko chciało mieć przebite uszy. Bo

Wasze dziecko nie chciało niczego z powyższych

Nic, a nic. Wszystkie te wybory podjęliście wy, rodzice. Podejmowaliście za wasze dziecko wybory, zanim jeszcze się urodziło. Wybraliście mu imię (co potrafi nieraz skrzywdzić znacznie bardziej, niż przekłucie uszu), wybraliście mu pokój, wybraliście mu ubrania i zabawki. Ja przekłułem dziecku uszy i je ochrzciłem (patrz: Ateista ochrzcił dziecko). Niektórzy nie zrobili żadnej z tych rzeczy. Niektórzy są weganami i narzucają swoją dietę dziecku, a inni nie. Niektórzy posyłają dzieci do żłobka czy przedszkola, inni nie. Każda z tych akcji lub jej brak, jest podjęciem takiej lub innej decyzji. Za dziecko. Jedne decyzje są gorsze, inne lepsze, ale wszystkie kierowane są dobrem dziecka. I to jest w tym kluczowe. Dlatego ja nie oceniam tego czy ktoś kolczykuje, chrzci czy tnie się po cesarsku. Tak długo, jak kieruje się dobrem swoim i swojego dziecka, a nie jakąś chwilową modą czy naciskiem ze strony innych, to ma moje pełne błogosławieństwo (nie żeby ktoś je potrzebował). Dobrze dla niego i niech mu się dobrze wiedzie, a plony rolne w jego gospodarstwie niech mu obfitują.

Moja opinia o kolczykowaniu małych dzieci

Czy dzisiaj przekłułbym dziecku uszy? Nie wiem. Raczej nie. Na pewno słusznie mi ktoś zarzucił, że przenieśliśmy nasze lęki na dziecko. Bo to prawda. Ta decyzja podyktowana była w dużej mierze strachem i wcale się tego nie wypieram. Nikomu też tego nie doradzam. Kierowanie się strachem jest głupie. Dzisiaj na pewno zrobiłbym dokładniejszą analizę tego zjawiska i może podjąłbym swoją decyzję bardziej świadomie. Smuci jednak trochę fakt, że chyba tylko jedna osoba zapytała, co sądzi o tym moja córka. Reszta z tych, którzy oceniali moją decyzję negatywnie, miała klapki na oczach. Ich wizja świata jest najważniejsza i najprawdziwsza. Zazdroszczę im tego niesamowicie, bo ja bardzo często popełniam błędy, na wielu płaszczyznach. Chciałbym być tak święcie przekonany o swojej nieomylności, jak niektórzy. Bo widzicie, to całkiem możliwe, że źle zrobiłem przekłuwając córce uszy. Możliwe, że byłem jeszcze gówniarzem i niepotrzebnie ryzykowałem jakimiś alergiami. Może. Niemniej moja córka ma osiem lat i z faktu posiadania kolczyków jest bardzo zadowolona. Jeszcze bardziej jest zadowolona z faktu, że nie musiała iść uszu przebijać, jak wiele jej koleżanek. Ona uważa, że podjęliśmy najlepszą z możliwych decyzji. A jej opinia liczy się dla nas najbardziej.

Prawa do zdjęcia należą do Andrew.