Dlaczego nigdy nie nakarmię głodnego

I dlaczego nie nauczę tego moich dzieci.

Jak stali czytelnicy tego bloga wiedzą, jestem osobą empatyczną. Potrafię współczuć i starać się zrozumieć innych ludzi, nawet w najbardziej tragicznych okolicznościach (patrz: Ty też mogłeś zabić swoje dziecko). Nie jestem szybki w osądach i zwykle dobrze pomyślę, zanim obejmę jakieś stanowisko. Od wczoraj nie mogę jednak zrozumieć pewnej rzeczy, chociażbym próbował podchodzić do niej z każdej możliwej strony. Nie mogę zrozumieć jak ponad 100.000 osób (obecnie już 130.000 i dalej rośnie) może przyklaskiwać idei nakarmienia bezdomnego.

Jestem świadom, że ten post nie przysporzy mi popularności. Część obecnych czytelników może nawet odejdzie. „Jak on może tak mówić? Jest bez serca!”. Jestem na to jednak gotowy, bo wiem, że w życiu tak już jest, że niektórzy ludzie odchodzą. Zwłaszcza kiedy mówi się trudną prawdę. A ta właśnie taka będzie.

Człowiek głodny nie chce Twojej bułki

Widzicie, ludzie głodni i bezdomni nie chcą Twojej bułki. Nie chcą Twojego chleba, ani nawet Twoich pieniędzy. Nie dbają o nie. Nie zrozumcie mnie źle. W sytuacji, kiedy człowiek nie jadł od kilku dni, jest w stanie zrobić wszystko dla pożywienia. Tak już jesteśmy zaprogramowani. Zrobimy wszystko, żeby przetrwać. Jednak w sytuacji, gdy człowiek bezdomny nie jest na skraju, on nie oczekuje jałmużny. On nie chce być zmuszony do oczekiwania na gest innych. Nie chce codziennej walki, w której nie jest pewny czy tym razem trafi na kogoś dobrego (jak Pan Tomek) czy chama, który go pogoni kijem i opluje. Jeżeli tylko człowiek bezdomny jest w miarę zdrowy na ciele i na umyśle, to jedyne czego pragnie to powrotu do społeczeństwa. Pracy, która pozwoliłaby mu wrócić na właściwe tory. Wypłaty, która zdjęłaby z niego ciężar zamartwiania się o to, jak przeżyć kolejny dzień. Małego mieszkania, żeby nie musiał się zastanawiać gdzie będzie dzisiaj spał. Niestety pojedyncze zakupy tego nie zmienią.

Pan Tomek jest dobrym człowiekiem

Ani przez chwilę nie podejrzewałem jego złych intencji. Widać to po sposobie w jaki pisze. Ani przez chwilę nie przeszło mi przez myśl, że zrobił to dla poklasku i pochwał obcych ludzi. Jestem pewny, że on bardziej docenił podziękowania tego bezdomnego człowieka, niż 130.000 osób, które polubiły jego status na Facebooku. On pokazał jak niewiele trzeba, żeby zmienić czyjś dzień w coś pięknego. Pokazał, że wystarczy jeden moment poświęcony drugiemu człowiekowi, żeby przerwać serię takich samych, byle jakich dni i pokazać, że świat może być dobrym miejscem. Że po ziemi dalej chodzą ludzie wrażliwi na cierpienie innych. I może ten człowiek doznał w tamtej chwili przemiany. Może coś w nim pękło, tak jak w Panu Tomku, kiedy wsiadł do auta. Może dał mu coś więcej, niż tylko zakupy. Możliwe, że dał mu nadzieję. I ja naprawdę chcę w to wierzyć.

Niestety życie nauczyło mnie czegoś innego.

Ja też byłem Panem Tomkiem

W miejscu gdzie pracuję krąży pewien bezdomny. Pewnego dnia, gdy zajrzał do mojego biura, w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, podzieliłem się z nim swoim śniadaniem. Chociaż podziałem tego nazwać raczej nie można, bo oddałem mu całe. Było mi przykro, że są ludzie, którzy muszą tak żyć. Wiedziałem jednak, że te dwie kanapki, nie rozwiążą problemu. Następnego dnia też przyszedł. Tym razem byłem już przygotowany. Powiedziałem mu, że mam dla niego pracę. Mógł zacząć od następnego dnia. Prosta, fizyczna praca. Każdy mógłby ją wykonać, więc dlaczego nie on? Przyszedł umyty, ogolony i nie najgorzej ubrany. Byłem w szoku. I byłem bardzo z siebie bardzo zadowolony. „Wystarczył jeden gest… to było takie proste…” myślałem. I zaraz po tych myślach pojawiły się kolejne: „Dlaczego nikt wcześniej tego nie zrobił? Dlaczego nikt wcześniej mu nie pomógł?”. Miałem wtedy dwadzieścia jeden lat i niewielką wiedzę o tym jak działa świat. Wytrzymał dwa dni. Jak tylko dostał pierwsze pieniądze, nie widziałem go przez dwa tygodnie. Był alkoholikiem. Nie wystarczyły dwie kanapki. Nie wystarczyło nawet załatwienie pracy. Wtedy doszedłem do wniosku, że takim ludziom już nic nie może pomóc. To mnie dobiło.

Daj człowiekowi rybę, a będzie najedzony przez jeden dzień. Daj człowiekowi wędkę, a będzie najedzony przez całe życie.

Kolejny już cytat na tym blogu, który w ciągu wielu lat na tym świecie, został powtórzony tak wiele razy, że nikt już nie patrzy na jego znaczenie. Zapomnieliśmy już, że danie ryby jest łatwe. Jeszcze łatwiejsze jest przejście obok i zignorowanie ciężkiej sytuacji bliźniego, to prawda. Jednak w dalszym ciągu, danie ryby można określić jako łatwe. Wystarczy chwila. Parę minut, parę złotych. Pomogliśmy. Czujemy się dobrze. I to nie jest złe. Powinniśmy się czuć dobrze. Właśnie odmieniliśmy jakiemuś człowiekowi jeden dzień. Istnieje nawet mała szansa, że ten jeden dzień odmieni temu człowiekowi życie. Że ten pojedynczy, dobry gest, coś w nim zmieni. Rozpocznie zmianę. Niestety życie pokazuje, że szanse na to są niewielkie.

„Jeśli zabierzemy bogatemu całe bogactwo i damy je biednemu, za kilka lat ponownie bogaty będzie bogaty, a biedny znowu będzie biedny”

Bo nie chodzi o to, co posiadamy, ale o to kim jesteśmy. Jeśli zależy nam na tym, żeby pomóc bliźniemu, musimy mu pomóc się zmienić. To już niestety łatwe nie jest.

Żeby pomóc człowiekowi bezdomnemu, którego ja spotkałem, potrzebna była osoba, która byłaby dla niego wsparciem 24 godziny na dobę. Która była by przy nim, pilnowała go i podtrzymywała na duchu. Osoba, która by w niego uwierzyła. Niestety ja tą osobą być nie mogłem. Wybrałem inną ścieżkę w swoim życiu.

Jeśli jednak wśród osób, które czytają ten tekst, są osoby, które pragną pomóc ludziom bezdomnym, to proszę was: potraktujcie to poważnie. To jest możliwe, ale wymaga wiele pracy i wiele poświęceń. Pojedyncze gesty nie zmieniają świata. Jednak pojedyncze, w pełni oddane sprawie osoby już tak.

„Nie wątp nigdy, że mała grupa troskliwych ludzi mogłaby zmienić świat. Tak naprawdę to jedyna rzecz, która go kiedykolwiek zmieniła.” Margaret Mead

Dodane później:

Odpowiadając na pytanie dlaczego nienakarmię głodnego. Wolę te pieniądze przeznaczyć na WOŚP czy Szlachetną Paczkę i pomóc ludziom którym taka pomoc jest naprawdę potrzebna.

Jeśli natomiast zastanawiasz się jak odróżniam ludzi, którym warto pomóc od tych, którym pomóc nie warto, to zasada jest bardzo prosta. Ci pierwsi nie oczekują pomocy.

Dodane jeszcze później:

Po dzisiejszym tekście na blogu, chciałbym powiedzieć kilka słów. Bardzo cieszę się, że tak wielu altruistów czyta mojego bloga. To dobrze świadczy o ludziach. Jednak proszę was o jedno. Kiedy następnym razem będziecie kupować bułkę bezdomnemu lub „ratować” go złotówką, zastanówcie się czy robicie to, żeby mu pomóc czy dlatego, że nikt was nie nauczył odmawiać? Jeśli mielibyście do wyboru: kupić głodnemu dziecku zupę albo bezdomnemu chleb, co byście wybrali? Nie mówicie, że wybralibyście oba, bo każdy z nas ma ograniczone środki i w pewnym momencie musimy podjąć decyzję. Ja wybrałbym dziecko. Niestety większość ludzi nigdy nie kupiła żadnemu dziecku obiadu, a mimo to, żebrakom parę złotych miesięcznie rzucają. Żebrakom i bezdomnym, którzy w tym samym czasie, gdy żebrzą, mogliby pracować. Głodne dzieci niestety takiej alternatywy nie mają. Chore dzieci również. Dlatego gdy następnym razem „uratujesz” bezdomnego, dobrze zastanów się czy ze wszystkich nieszczęśliwych osób na świecie, chcesz ratować kogoś, kto prawdopodobniej sam wybrał swój los i teraz żeruje na ludziach dobrego serca, zabierając im środki, które mogliby przeznaczyć na prawdziwą pomoc. I później powiedz, że to był w pełni świadomy wybór.

I jeszcze jedna myśl na koniec. Każdy jest kowalem swojego losu. Bezdomni też.

„We are all self-made, but only the successful will admit it.” Earl Nightingale

Dodane jeszcze, jeszcze później:

Przed skomentowaniem i wyrażeniem swojej opinii, przeczytaj również To tylko blog. Tam znajdziesz linki do opinii ekspertów, którzy również piszą o tym temacie.

Prawa do zdjęcia należą do Łukasz Dunikowski.