Ty też mogłeś zabić swoje dziecko

Wczoraj ojcu trzyletniej dziewczynki przydarzyła się niesamowita tragedia. Stracił dziecko. Ukochaną, wymarzoną córeczkę. Dlaczego nikt nie potrafi tego zauważyć?

Jak reagujesz na śmierć dziecka

Powinien zdechnac taka samą śmiercią!!!”, „Niektórzy nie powinni mieć dzieci! !!”, „Morderca”, „Zwyrodnialec”. Pełne nienawiści komentarze są pod każdym artykułem opisującym tą sytuację. Łatwo jest wam oceniać. Bardzo łatwo. Wszyscy jesteście tacy idealni, tacy doskonali. Nigdy nie zrobiliście nic, żeby narazić swoje dziecko na niebezpieczeństwo prawda? Wasze dziecko nigdy nie zostało same. Nie bawiło się torebką foliową czy sznurkiem. Nie znalazło szafki ze środkami czystości. Nie spadło ze schodów, nie wpadło do basenu, nie wybiegło na ulicę. Od dnia narodzin, do dnia dzisiejszego nie dopuściliście do ani jednej sytuacji, w której pojawiłoby się choć minimalne zagrożenie życia waszego dziecka. Niestety nie ma takich idealnych rodziców i każdy ma na sumieniu mniejsze lub większe grzeszki. Każda z takich sytuacji mogła zakończyć się fatalnie dla dziecka. Dla wspomnianej trzylatki skończyła się w najgorszy możliwy sposób, dla waszych dzieci na szczęście nie. Czy to jest jednak wystarczający powód, żeby rozpocząć kampanię nienawiści?

Czego nie wiesz

Nikt jednak nie zna całej sytuacji. Nikogo nie było w pobliżu. Zastanawiacie się dlaczego nikt nie wybił szyby. To był niestety parking zakładowy. Nikt tam w trakcie dnia nie wchodzi. Nikt. Myślicie, że ten ojciec nie chciałby, żeby ktoś jego dziecko znalazł i uratował? On nie dbałby o wybitą szybę! On oddałby całe auto, żeby tylko jego mała córeczka dalej z nim była. Szlag, pewnie nawet swoje życie by oddał, żeby tylko ją przywrócić. Porównujecie to, co ten człowiek zrobił, to świadomego pozostawienia dziecka w aucie, na czas zakupów. On tego jednak nie zrobił świadomie – on nie ryzykował życiem dziecka, dla własnego komfortu jak robi wielu innych rodziców. On nie podjął takiego ryzyka. O ile wiecie, on mógł być jednym z tych niewielu rodziców, którzy nigdy dziecka w aucie na czas zakupów nie zostawili! Zastanawiacie się jak można zapomnieć o dziecku. Wy i wasze wymarzone, cudownie żywoty mlekiem i miodem płynące. Nie znacie tego człowieka. Nie wiecie z jakimi problemami musiał się każdego dnia zmagać. Może w ten dzień, został sam z setką obowiązków, a od każdego zależało jego życie? Nie wiecie tego. Mimo to plujecie jadem. Przeczytaliście jeden artykuł i czujecie się usprawiedliwieni. Jesteście zwykłymi padlinożercami.

Żyjemy w dziwnym świecie

Wszędzie się spieszymy, wszystko musi być na już. Kawa, dziecko, przedszkole, praca, przedszkole, dziecko, obiad, dziecko, pranie, dziecko, prasowanie, dziecko, kolacja, dziecko, bajka, spać. I na następny dzień od nowa. Ten schemat jest już tak utarty, że mało kto odważa się go zaburzyć. Mało kto zauważa jak bardzo wadliwy jest ten wzór. Jak bardzo pozbawia nas życia. Jak bardzo odziera nas z bycia po prostu ludźmi, zamieniając nas powoli w roboty. I każdy kto ten wzór naśladuje, każdy kto żyje w wyścigu szczurów, pokazując innym, że da się tak żyć, że to normalne, może czuć się współwinny wczorajszej tragedii. Zawiedliśmy tego człowieka jako społeczeństwo.

Refleksja

Ojciec tej trzyletniej dziewczynki nie potrafił wytłumaczyć co się stało. On nie rozumie co się stało. Trzeba było go siłą zabrać z miejsca zdarzenia. Nie dziwię mu się i nie nienawidzę go. Wręcz przeciwnie. Okropnie mu współczuję. Nie potrafię sobie wyobrazić przez co musi przechodzić, choć kiedy tylko próbuję, czuję ciężar nie do udźwignięcia dla zwykłego człowieka. Też miałem moment w swoim życiu, w którym nie wiedziałem co się dzieje dookoła. To mogłem być ja. To mogliście być wy. To mógł być każdy. Wiem też, że gdyby coś takiego przydarzyło się mojemu jedynemu dziecku, to wylądowałbym w zakładzie zamkniętym. Są rzeczy, po których ludzie potrafią się podnieść i są takie, po których nie potrafią. To jest ta druga. Dlatego jedyne na co mogę mieć nadzieję, to żeby ta wczorajsza tragedia nie uśmierciła także jego. Że znajdzie w sobie na tyle siły, żeby żyć. Mam nadzieję, że mu się uda i poświęci swoje życie na walkę z tym, czego sam stał się ofiarą.

Dodane później:

Proszę wszystkie osoby komentujące o nie stwierdzanie, że ojciec zapomniał o dziecku na osiem godzin, bo to nieprawda. Jak obecnie potwierdzają media, załamany ojciec nie rozumie jak mogło do tego dojść. Jego tłumaczenia były tak nielogiczne i chaotyczne, że nie udało się wiele ustalić. On był pewny, że dziecko do przedszkola zawiózł i że było ono bezpieczne. Obecnie trafił do szpitala psychiatrycznego.

Na koniec przypominam film dla tych wszystkich, którzy jednak uważają, że warto świadomie zaryzykować życiem dziecka: