Niebezpieczne zachowanie, które cechuje wielu rodziców
Kiedy człowiek staje się rodzicem, na samym początku dość często czuje się przytłoczony tym jak wiele teraz spoczywa na jego barkach, jak wiele rzeczy musi się nauczyć i jak wiele musi jeszcze zrobić. Ta odpowiedzialność za drugiego, malutkiego człowieka jest czymś czego praktycznie nie da się porównać do niemal żadnej innej relacji.
Z czasem jednak nabieramy w tym wprawy, stajemy się lepsi i zaczynamy coraz pewniej odnajdywać się w roli rodzica. W tym też momencie wielu rodziców dochodzi do wniosku, że chce dla swojego dziecka jak najlepiej i w efekcie sami chcą stać się jak najlepsi, bo wiedzą jak bardzo dzieci uczą się przez przykład. Nie bez powodu tak wielu mówi:
„Nie obawiaj się tego, że dziecko cię nie słucha. Obawiaj się tego, że ciągle cię obserwuje.”
To z kolei może prowadzić do chęci stania się w oczach dziecka chodzącymi ideałami. Osobami, które radzą sobie w każdej sytuacji, które potrafią odpowiedzieć na każde pytanie, osobami bez niemal żadnej skazy. Robimy to powodowani bardzo dobrymi chęciami i w sumie ciężko jest takiemu podejściu coś na pierwszy rzut oka zarzucić.
Dopóki nie spojrzymy na tę sytuację oczami dziecka.
Umiejętność nie udawania przed dzieckiem i co najważniejsze – nie udawania przed sobą przychodziła mi z trudnością przez ponad 1,5 roku. I okazało się, że to ja mam większe wymagania w stosunku do mojej osoby, niż moje dziecko. Dobrze tak czasami zmądrzeć i o ile łatwiejsze staje się wtedy życie :)
Bardzo dobrze i konkretnie napisane. Bycie szczerym to chyba podstawa moim zdaniem
Zachowanie rodziców i przekazywanie nawyków jest bardzo ważne. Możemy sobie nie uświadamiać ze coś robimy złe/dobrze ale dziecko zawsze patrzy – jak to się mówi „kto z kim się zadaje, taki się staje” wiec patrzmy jak żyjemy co robimy aby nasze dziecko było wychowane w dobra stronę.
Mam bardzo nurtujące mnie pytanie. Ostatnio rozmawiałem z kolegami z pracy na temat nagości w rodzinie, ja i jeden kolega przyznaliśmy, że jak nasi synowie byli w wieku 2-5 lat to się z nimi kąpaliśmy i żaden się tego nie wstydzi, trzeci przyznał, że u niego w domu nie wstydzą się nagości i jego dzieci widziały jego oraz jego żonę nago od małego (obecnie jego synowie mają 13 i 15 lat) i jeżdżą w wakacje na plaże nudystów. Zaś czwarty kolega powiedział że on nigdy by się dzieciom w samych slipach nie pokazał a co dopiero nago. Jakie jest Twoje… Czytaj więcej »
Dzieci obserwują to jest fakt, a czasem zaskoczeniem jest jak dokładnie. Krótki ale treściwy wpis ;)
Niezwykle piękne jest to, jak dziecko naśladuje zachowanie rodzica, jednak jest to niezwykle niebezpieczne.
Nasza Małgosia w zasadzie cały czas jest wpatrzona w nas jak w obrazek i aż ciężko nie świecić przykładem. Wiem, że w przyszłości Małgosia będzie brała przykład z naszych zachowań dlatego staram się na wszystkim panować nawet kiedy sytuacja jest ciężka do opanowania :-)
Święta racja. Dzieci doskonale nas obserwują i naśladują w dorosłym życiu.
Świetnie napisane, a zarazem jak trudne do wykonania. Rodzic uczy się całe życie.
Bardzo ciekawy artykuł. Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Przeraża mnie ilość błędów, które nieświadomie można popełnić oraz ich konsekwencje. Widzę jak ważne jest, aby jako przyszła mama wykorzystać okres ciąży na naukę. Dzięki za fachowe porady.
Szkoda, że strona przegrywa z Facebookiem, ale takie czasy. Mimo wszystko wolę wpaść tutaj.
Nikt nie mówił że bycie rodzicem to łatwa funkcja.
Dzieci są bardzo podzielne.Być sobą to sztuka.
Dzieci są bardzo spostrzegawcze i podzielne,to w nas dorosłych szukają wzorców.
😀
Dzieciaki są bardzo inteligentne, one wyczują, jeśli coś jest nie tak. Dlatego nie warto tworzyć wokół siebie muru, czasami zwykła rozmowa, nawet z kilkulatkiem, może nas znacznie podbudować.
Super tekst, Pozdrawiam :)
Oj to prawda, mi jak się zďarzy coś stłuc, rozlać, upuścić i mówię „ale ze mnie gapa” a moja dwuletnia córeczka na to „nie martw mamo, nic nie szkodzi”… ❤
Przykra sprawa, pozdrawiam :)
Super wpis, Pozdrawiam :D
Oj świetny wpis.
Super tekst :)
Przez 3lata byłam z dzieckiem 24godz mąż niechciał po pracy bawić się z nim kąpałam go sama w nocy wstawałam ,teraz mąż zgodził się że zacznie uczestniczyć z dzieckiem i teraz minęło 3m-ce i dziecko kiedy jest sob i NdZ mówi do mnie Matki po co tu przyszłasz ,wyjdź stąd ja płaczę to juź drugi taki weekend mąż mu za dużo pozwala kupuje cukierki pozwala ogładać przez 2godz bajki w tel nie mogę z meźem porozumieć się żeby wspólnie go wychowywać a słowa Syna bardzo mnie ranią
Bycie rodzicem to wielka odpowiedzialność. Wpis ciekawy. Chętnie przejrzę ten blog.
Dziękuje za ten artykuł. Myślę, że wystarczy być po prostu wystarczająco dobrym rodzicem i to rozwiązanie jest idealne.
Dobry wpis, Pozdrawiam Pana
Super napisane! często właśnie tak jest, że rodzice pogrążają się w swojej pozornej idealności i zamiast pokazać dziecku, że też czasem się mylą, nie pozwalają dopuścić do niego tej myśli. Najlepiej to być uczciwym z samym sobą a wtedy wszystko wychodzi tak jak powinno wyjść, również w wychowaniu dziecka!
Nie przepadam za swoimi rodzicami. Już w wieku szkolnym mieli odebrane prawa rodzicielskie. Nie wspominam ich z uśmiechem na twarzy. Nieraz rodzice zapędzają się za bardzo. W dodatku trzeba było przeżyć rozwód tych wyrodnych rodziców. Współczuję wszystkim w podobnej sytuacji.
Dziecko uczy się w głównej mierze od swoich opiekunów, więc trzeba uważać, co się robi przy podopiecznym, bo po kilku latach może to się obrócić przeciwko nam…
Myślę, że wychowywanie przez naśladowanie jest najbardziej skuteczne