Masz 12 miesięcy, żeby stać się lepszym rodzicem albo zabiorą Ci dzieci. Na zawsze.

Co robisz?

W Australii właśnie wprowadzono prawo, które mówi, że jeśli jakiś rodzic stracił czasowo prawo do opieki nad dzieckiem (przemoc, alkohol, narkotyki itp.), to ma dwanaście miesięcy, żeby udowodnić, że się zmienił albo traci to prawo dożywotnio. Ma to zapobiec sytuacjom, w którym dzieci przez lata przerzucane są z jednej rodziny do drugiej, bez żadnej szansy na stabilizację. Moim zdaniem, jest to bardzo słuszny krok we właściwą stronę. Popuściłem trochę wodze wyobraźni i zacząłem się zastanawiać, jak takie prawo by zadziałało, gdyby rozciągnąć ją na całą populację. Wnioski zaskoczyły mnie samego.

Test na rodzica

Wyobraźcie sobie, że raz do roku, odpowiadacie przed specjalną komisją, które decyduje czy jesteście dobrymi rodzicami. Wyobraźcie sobie, że komisja jest prawdziwie bezstronna i jedynym ich zmartwieniem jest dobro dzieci. Waszym zadaniem jest przekonanie komisji, że jesteście najlepszymi rodzicami, jakich może mieć wasze dziecko. Komisja rozmawia z wami, rozmawia z dziećmi. Ogląda rodzinne zdjęcia, analizuje metody wychowawcze, sprawdza postępy dzieci w rozwoju własnym. Ocenia was i wasze dzieci. A następnie podaje werdykt:

„To dobrze, tamto źle, tu i tu i tu, należy wprowadzić zmiany. Proszę przeczytać następujące książki <podają listę>, rozmawiać z dziećmi minimum 20 minut dziennie i raz na dwa tygodnie wybrać się na spotkanie Anonimowych Rodziców. I wyjedźcie gdzieś sami na weekend. Zrobi to dobrze wam i waszym dzieciom. Proszę potraktować to poważnie, gdyż zgodnie z Ustawą o Wychowaniu Dzieci, nie przestrzeganie zaleceń niniejszej komisji, grozi dożywotnim odebraniem władzy rodzicielskiej nad waszymi dziećmi. Nie możemy sobie pozwolić na kolejne pokolenie źle wychowanych dzieci. Ich dobro jest dla nas najważniejsze. Do zobaczenia za 12 miesięcy. Gdyby mieli Państwo dodatkowe pytania, numer do rodzicielskiej infolinii znajdziecie na naszej wizytówce.”

12 miesięcy

I tak co roku. Zawaliliście jeden rok? Dostajecie 12 miesięcy na poprawę. Drugi rok? Prawa rodzicielskie zostają odebrane. Bez zabawy w kotka i myszkę. Bez sztuczek i kruczków prawnych. Bez ustalania opieki w nieskończoność. Jeśli tylko okazujesz się nieodpowiednim rodzicem, Twoje dziecko zostaje uwolnione od Twojej władzy i bez dalszych problemów, może przejść do rodziców lepiej do tego zadania przystosowanych. Początkowo trochę pocierpi, ale w całkowitym rozrachunku, całość odbędzie się z korzyścią dla dziecka.

Ta wizja z początku zdaje się przerażająca. No, bo jak to? Ktoś miałby z buciorami wchodzić do naszego życia i nas oceniać? Czy dobrze wychowujemy nasze dzieci? Decydować o tym, gdzie naszym dzieciom będzie lepiej? Po naszym trupie! To oczywiście naturalna reakcja. W końcu nie lubimy być oceniani. Jeśli jednak odrzucimy ten pierwszy strach i spojrzymy ponad samych siebie, to czy na pewno jest to aż tak przerażające? Że ktoś mógłby nam doradzić co zrobić, gdy sami sobie nie radzimy? Że dobro dziecka faktycznie byłoby na pierwszym miejscu? Czy naprawdę nasz strach byłbym wystarczającym argumentem, żeby powiedzieć „Nie” tej idei?

Komisja koniecznością?

Jestem świadomy, że słowa „dobrze działająca” i „Państwowa” nadzwyczaj często się wykluczają, ale załóżmy, że owa komisja działałaby doskonale i bez zarzutów. Z dobrem dziecka na ustach, bez żadnego mataczenia. Że znalazłoby się wystarczającą ilość rodziców, chętnych do adopcji i nie trzeba byłoby przekazywać tych zabranych dzieci do domów dziecka? Czy w dalszym ciągu byłaby przerażającym tworem? Czy może wręcz powinna stać się czymś koniecznym i wymaganym? Przypomnę, że żyjemy w kraju, gdzie 74% rodziców uważa bicie (tak, chodzi mi o klapsa), za odpowiednią metodę wychowawczą. Gdzie 84% ludzi spożywa alkohol (źródło), a 1,5 miliona dzieci wychowuje się w rodzinie z alkoholikiem (źródło). Półtora miliona dzieci! Ile żyje z weekendowymi alkoholikami nie wiadomo, ale szacuje się, że jest ich kilkakrotnie więcej.

Dla dobra dzieci

Na pytanie znajdujące się na początku, większość rodziców zna tylko jedną odpowiedź.

„Co robisz, żeby nie stracić dziecka?”

„Wszystko, co tylko jest możliwe.”

Gdyby wspomniana komisja postawiła mi ultimatum – albo zmieniasz się dla dobra swoich dzieci albo je tracisz, to nie zastanawiałbym się. Stanąłbym na głowie, nauczył się łaciny i wygrał w rzucie oszczepem na olimpiadzie, jeśli byłoby to potrzebne. I wiem, że każdy kochający rodzic zrobiłby to samo. My chcemy działać dla dobra swoich dzieci. Co prawda czasami brakuje nam wiedzy lub wsparcia, ale to mielibyśmy zapewnione. Tak naprawdę, owej komisji obawiać by się mogli tylko Ci, których ciężko jest pod definicję „kochających” podciągnąć. I może wtedy wreszcie przejrzeliby na oczy. Przestaliby bić swoje dzieci. Przestaliby zostawiać dzieci w samochodach „tylko na chwilę, na czas zakupów”. Przestaliby pić w ich towarzystwie. Zaczęliby je wychowywać. Zaczęliby je dostrzegać. Zaczęliby je kochać.

Życie to nie fikcja

Czy da się to osiągnąć w jakiś inny sposób? Moja wymyślona komisja istnieć by nie mogła, bo byłaby tak samo wielką szansą, jak i wielkim zagrożeniem (każde dobrowolne oddanie władzy osobie trzeciej, niesie ze sobą ogromne zagrożenie). Co zatem innego musi się stać, żeby trzy na cztery dzieci nie musiały być bite? Co musi się stać, żeby półtora miliona z nich nie musiała żyć pod jednym dachem z alkoholikiem? Wreszcie co musi się stać, żeby dorośli ludzie zaczęli szanować swoje dzieci i ich prawa?

Musimy zacząć od nas samych (patrz tu i tu). Musimy również przestać ignorować niewłaściwe zachowania u innych (patrz tutaj). Jeśli chcemy zobaczyć zmianę, musimy być zmianą.

Prawa do zdjęcia należą do Charlotte.