Czy na pewno dajecie dzieciom dobry przykład?

Bo możecie być pewni, że dzieci będą go u was poszukiwały.

Dobry przykład

Przy szkole mojej córki nie ma bezpośrednio przejścia dla pieszych. Jest ono 50 metrów dalej. I osobiście przyznaję, że całkiem przyjemnie jest obserwować dziesiątki rodziców, którzy z dziećmi za rękę, jak prawo (i rozsądek) nakazuje, idą w stronę tych pasów każdego ranka. Gdy idą do szkoły. Niestety znacznie gorzej jest wtedy, gdy rodzice już wychodzą ze szkoły i dziecka przy sobie nie mają. Wtedy walą prosto przez ulicę, bo przecież tak jest szybciej i zresztą nie ma już dziecka w pobliżu, więc nie ma takiej potrzeby. W końcu chodzenie po pasach jest dla dzieci. Prawda?

Moralność Kalego

Najlepsze jest to, że oni nie widzą w tym co robią nic złego. To nic, że uczą swoje dziecko jednego, a sami robią coś zupełnie przeciwnego.

– Dlaczego ten Pan wybiegł przed to auto? – zapytała mnie kiedyś córka, gdy jakiś facet przebiegając przez drogę, prawie dał się potrącić.

– Bo jest bardzo nieodpowiedzialny i zbyt leniwy, żeby pójść przez pasy. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Jeszcze bliżej prawdy byłbym, gdybym dorzucił, że uważam go za skończonego kretyna, gdyż zrobił to przed szkołą i daje okropny przykład dziesiątkom dzieci w okolicy. Cóż z tego, że ów rodzic da swojemu dziecku dobry przykład, skoro ono i tak prędzej czy później dowie się, że to była tylko ściema? Jak będzie mogło zaufać osobie, która mówi jedno, a robi drugie? Zresztą jakie można mieć wytłumaczenie na swoją głupotę? Bo się spieszyłem? A więc jak jego dziecko będzie się śpieszyć, to też może wylecieć na ulicę?

Jedna z tysięcy wsi w Polsce

Ruchliwa ulica. Ograniczenie do 50 kilometrów na godzinę i widoczne oznakowanie przejścia dla pieszych. Młoda dziewczyna, ledwie dwadzieścia lat na karku. Dopiero zaczynająca swoje życie. Nie wie, że za chwile zostanie ono przekreślone bezpowrotnie. Auto jechało 98 kilometrów na godzinę, w momencie gdy wjechało na pasy. Jej auto. Niestety na pasach było też dwóch chłopców. Jedenastolatek i dziesięciolatek. Wracali właśnie ze szkoły. Jak każdego innego dnia. A ich rodzice czekali na nich w domu. Wystarczyła chwila. Nie mieli żadnych szans. Pierwszy chłopczyk zmarł na miejscu, drugi zmarł w szpitalu.

To wszystko wydarzyło się ledwie dwa kilometry od mojego domu. Na przejściu, przez które każdego dnia przechodzą setki dzieci. Do dzisiaj mrozi mi to krew w żyłach.

A teraz zastanówcie się, ile razy wy jechaliście za szybko?

70, 80, 90 w terenie zabudowanym? 120? Ile razy to wy mogliście być tą dziewczyną? Ile razy to wy mogliście potrącić czyjeś dziecko, ale mieliście to „szczęście”, że żadnego nie było w pobliżu? To nie musi dotyczyć tylko terenów zabudowanych. Ile razy jechaliście 180 autostradą? Albo 240 jak niektórzy? Na jedną z takich autostrad wyszedł dzik. Zderzenie nastąpiło jak z betonową ścianą. Nikt z pierwszych trzech samochodów nie przeżył. Nikt. Wiem to z pierwszej ręki, bo opowiedział mi o tym policjant, po tym jak ja sam uderzyłem w sarnę. Pocieszał mnie, bo była druga w nocy, a ja w aucie miałem śpiące dziecko i jeszcze dobrą godzinę do domu. Na szczęście miałem na liczniku jakieś 50-60 i dobrą reakcję hamowania, więc uderzenie nawet specjalnie nie uszkodziło auta. A syn się nawet nie obudził. Niemniej od tego czasu zawsze zwalniam jak tylko widzę znak z sarną. Bo sarny nie obchodzi, to że „przecież wszyscy tak robią”. I wierzcie, mi na słowo: jeśli sarna wyskoczy właśnie wam przed maskę, to was też już nie będzie obchodziło, co robią wszyscy i jak inni jeżdżą.

Najgorsze w tym jest jednak to, że pragniemy dla swoich dzieci przede wszystkim bezpieczeństwa, a sami pokazujemy im coś zupełnie przeciwnego. Myślicie, że dziecko rodziców, którzy bez przerwy łamią przepisy drogowe, będzie miało jakikolwiek powód, aby samemu ich przestrzegać?

Może to wina bezsensownego prawa?

Nakazy, zakazy, obowiązki, prawa – wiem, że jesteśmy tym faszerowani każdego dnia. Od dzieciństwa, aż po późną starość. W domu, na drodze, przy dzieciach, w pracy, w urzędzie, a nawet w sklepie. Jedź prosto, zakaz wejścia, pilnuj dzieci, prosimy o ciszę, sprzątaj po sobie. Tego jest naprawdę mnóstwo i to prawda, że część z nich może być bezsensu. Część z nich może wynikać ze złej interpretacji prawa, część jest po prostu archaiczna, a część jest zwyczajnie niemożliwa do przestrzegania lub tak słabo napisana, że nikt właściwie nie rozumie o co chodzi. Jednak czego by nie mówić o prawie jako całości (w rozumieniu nie tylko prawnych przepisów, ale też dobrych obyczajów i różnych dobrych praktyk), to większość jego założeń jest rozsądna. Zapinaj pasy, nie prowadź po alkoholu, zawsze ubieraj kask na rower, nie pilnuj dzieci po alkoholu, nie wchodź na budowę bez odpowiedniego ubrania, myj ręce przed jedzeniem, nie sikaj do basenu…

Jeśli tylko konkretne prawo, może przynieść moim dzieciom jakąś wartość dodaną, to nie widzę przeszkód, żebym ja, jako rodzic, też się nie mógł do niego stosować. No chyba, że chodzi o typowo dziecięce prawa, dotyczące na przykład przebierania obuwia w szkole. Jednak wszystkie pozostałe, które skupiają się m. in. na dbaniu o zdrowie, dbaniu o bezpieczeństwo czy dbaniu o higienę – dlaczego miałbym się od nich wykręcać? Przecież to chyba oczywiste, że jeśli ja się będę wykręcał, to moje dziecko też w końcu zacznie się wykręcać.

Kto jak nie my?

Kto jak nie my, rodzice, nauczy nasze dziecko odpowiednich zasad postępowania? Kto jak nie my, pokaże mu, że chodzenie po pasach to coś więcej niż tylko pokazówka? Że warto to robić nawet wtedy, jak nikt nie patrzy? Kto jak nie my, pokaże naszemu dziecku, że znaki drogowe, to coś więcej niż tylko wskazówki? Kto nauczy je odpowiedzialności? Za siebie i za swoje otoczenie? Kto nauczy go co wypada, a czego nie wypada robić? Skąd ono będzie wiedziało co jest właściwe, a co nie?

Jeśli sami rodzice będą nagminnie łamać prawo, którego nakazują przestrzegać? Jeśli rodzice nie będą dawać właściwego przykłady swoją osobą? Co wtedy?

Niestety jest bardzo duża szansa, że ono nie znajdzie nikogo innego, kto mógłby mu pomóc. I podąży za jedynym dostępnym przykładem. Przykładem, któremu bardzo daleko jest do tego właściwego.

Prawa do zdjęcia należą do Matt.