Wykrzycz swoje emocje

Ale zrób to z głową.

Krzyk jest zły. Krzyk krzywdzi. Bardzo często się o tym mówi i ja też często to powtarzam. A jednak. Dzisiaj zrozumiałem, że są różne rodzaje krzyku. Jest krzyk, który dzieli ludzi i jest taki, który może zbliżyć ludzi do siebie. Bo krzyk jest wyrazem wewnętrznego bólu. Jest wyrazem emocji, które nie mieszczą się już w środku i musimy je uwolnić. Czasami już tak jest i nic na to nie poradzimy. Wstrzymywanie tego mogłoby nam tylko jeszcze bardziej  zaszkodzić. Dlatego uważam, że problem, który tak często jest poruszany, nie tkwi w samym krzyku. On tkwi w tym, co komunikujemy za jego pomocą.

Ty!

„Jesteś nieodpowiedzialny! Jak mogłeś to zrobić!? Nie widzisz ile mam teraz przez Ciebie pracy!? Zrobiłeś to specjalnie! Jesteś najgorszy!”

Wszystkie te wykrzyczane powyżej słowa, mają jeden element wspólny. Odnoszą się do drugiej osoby. Odnoszą się do jej zachowania i są to określenia mocno negatywne. Do tego stopnia, że druga osoba (nieważne czy dziecko czy dorosły), nawet jeśli chciałaby nawiązać dialog, to przejmuje te negatywne uczucia i odpowiada tym samym co dostała. A gdy ogień zwalcza się ogniem, wszyscy możemy się poparzyć. I każdy z uczestników, może dorobić się paru, naprawdę nieprzyjemnych blizn. Blizn, które będą nam towarzyszyć do końca życia. Chyba, że…

Ja?

Ostatnio dzieci wyprowadziły mnie z równowagi. Od rana przeprowadziłem z nimi chyba z pięć „poważnych” rozmów i nie było widać żadnej poprawy. Nawet minuty nie potrafili ze sobą wytrzymać. Więc, gdy po raz kolejny usłyszałem, że któryś płacze, to się wściekłem. „Dopiero co mi obiecali, a dalej to robią!”. Idąc do ich pokoju, niosłem w ręce zabawkę i jedyne o czym myślałem, to że wejdę do pokoju i rozbije ją o ziemię, żeby pokazać im jak bardzo mnie zdenerwowali. Nosiło mnie. Chciałem im pokazać, że to koniec dobrego tatusia, który tylko słucha i upomina, bo najwidoczniej to nie działa. Normalnie, aż mi głupio o tym pisać, ale tak właśnie było. Jednak gdy przekroczyłem próg pokoju i spojrzałem na nich, zamiast rzucić zabawką, zacząłem krzyczeć. Jednak ten krzyk był inny niż do tej pory.

Ja!

„Jestem wściekły! Jestem tak wściekły, że mam ochotę rzucić tą zabawką o ziemie, żeby się rozbiła! Prosiłem was tylko o chwilę spokoju! Mam ochotę krzyczeć i mam ochotę coś rozwalić. Dawno już nie byłem tak zdenerwowany, jak jestem teraz. Jest mi też bardzo przykro, że się pokłóciliście i znowu musiałem tu przyjść.”

Tak naprawdę, to wykrzyczałem tylko pierwsze słowo. Każde kolejne, które wychodziło z moich ust, było wypowiadane tonem coraz spokojniejszym. Z każdym kolejnym słowem miałem coraz większą pewność, że z wszystkich dostępnych rozwiązań, wybrałem najlepsze. Nikt nie ucierpiał. Niczego nie zniszczyłem. Nawet nikt nie zapłakał. Twarze moich dzieci zamiast strachu, wyrażały… zatroskanie. Mimo mojego podniesionego tonu, przyjęły to wszystko spokojnie. I może mi się tylko wydawało, ale widziałem w ich oczach coś na kształt zrozumienia. Widziały, z jak wielkimi emocjami sobie w tamtej chwili próbowałem poradzić. I po wszystkim mnie po prostu przytuliły (młodszy też na wszelki wypadek zabrał mi trzymaną w ręku zabawkę, gdybym jednak zmienił zdanie :). Pierwszy raz poczułem, że krzyk nas nie rozdzielił, lecz zbliżył. I to było coś, czego się zupełnie nie spodziewałem.

Dlatego też zgadzam się, że krzyk jest zły. Ale jeśli już zdarzą się w naszym życiu takie momenty, że będziemy musieli krzyknąć (a zdarzą się, możecie być tego pewni), to zamiast rzucać oskarżeniami, jak to najczęściej bywa, wykrzyczmy swoje emocje. Ta wydawałoby się drobna zmiana, potrafi zmienić wszystko.

Prawa do zdjęcia należą do Masayuki.