Ciągle żywy mit dotyczący zabawy z dziećmi, który szkodzi nam i naszym dzieciom

I który ciągle jest przekazywany z ust do ust.

Pamiętna rozmowa

Pamiętam rozmowę pewnej mamy ze swoją koleżanką, której byłem świadkiem parę lat temu:

– Ja już nie wiem co robić. Oni ciągle się kłócą i ciągle próbują zwrócić na siebie uwagę. Niedługo mnie wykończą. – powiedziała wskazując dwójkę dzieci bawiących się kawałek dalej.

– Dzieciaki potrafią być wyczerpujące, to prawda. – współczująco odpowiedziała koleżanka.

– A przecież ja cały dzień z nimi spędzam. – westchnęła mama – Najpierw ich do przedszkola przygotowuję, później zawożę, odbieram… nawet jak gotuję czy prasuję, to one są obok. Poza tym przedszkolem, to praktycznie cały dzień jesteśmy razem, a im ciągle mało.

– Hmm… – koleżanka chwilę się zastanowiła – a może kluczowe jest to słowo „obok”, którego użyłaś?

– Nie rozumiem.

– W sensie, że nie tyle jesteście cały dzień „razem”, co cały dzień jesteście „obok” siebie?

Nie pamiętam już dokładnie jak dalej potoczyła się ta rozmowa, ale najważniejsze zawierało się właśnie w tym fragmencie. Nie był to pierwszy, ani jedyny raz, kiedy spotkałem się z podejściem, że skoro spędzam czas w towarzystwie moich dzieci, to oznacza, że spędzam czas z moimi dziećmi.

Tak też zresztą właśnie też powstał pewien mit, o którym chciałbym dzisiaj napisać, mówiący że dzieci wymagają od rodziców mnóstwa czasu i że żadna ilość poświęconego czasu nie będzie wystarczająca, bo one zawsze będą chciały więcej.

Tymczasem to nie do końca jest prawda

Jeśli już miałbym doszukiwać się w tym micie prawdy, to dotyczyłaby ona pierwszego okresu życia naszych dzieci, kiedy rzeczywiście potrzebują nas w dużej ilości. Warto jednak dodać, że jest to bezpośrednio związane z tym, że one są wówczas w pełni od nas zależne i potrzeba bliskości jest dla nich jedną z priorytetowych potrzeb, bo bezpośrednio wiąże się z ich przetrwaniem.

Niemniej gdy dzieci są starsze, to wcale nie wymagają od rodziców tego, aby spędzać z nimi cały dostępny czas wolny. One wymagają wówczas czegoś zupełnie innego niż mnóstwo czasu. One wymagają naszej uwagi.

Uwagi poświęconej tylko i wyłącznie im.

Jakość jest niemal zawsze ważniejsza niż ilość

Nie tylko przy wychowaniu dzieci, ale tutaj również. Wiem to doskonale po sobie, bo spędzenie z dowolnym z moich dzieci 15-20 minut dziennie sam na sam, kiedy poświęcam całą swoją uwagę dziecku, jest dla niego lepsze i bardziej wartościowe, niż gdybym po prostu poszedł do nich do pokoju i spędził tam trzy godziny trochę z nimi rozmawiając podczas czytania książki czy korzystania z telefonu.

Fizycznie byłbym przy nich dłużej, byłbym zaraz obok nich, ale w rzeczywistości nie byłoby mnie dla nich. I to jest chyba właśnie prowadzi do sporych nieporozumień, w których dzieci „wchodzą rodzicom na głowę” i cały czas coś od nich chcą, a rodzice czują, że przecież cały czas są przy nich.

Dlatego podsumujmy

Jazda samochodem z dzieckiem, gotowanie czy sprzątanie podczas gdy dziecko jest tylko obok czy też samo siedzenie w dziecięcym pokoju, podczas gdy dziecko się bawi, nie jest jednoznaczne ze spędzanie z dziećmi czasu. To jest czas, który spędzamy w ich towarzystwie, ale nie czas, który zaspokaja ich potrzebę bliskości. Dlatego też pamiętajmy, że im dzieci są starsze, tym wbrew pozorom mniej potrzebują od nas ogromnej ilości czasu, ale tym bardziej potrzebują naszej uwagi.

Bo dając im jedynie nasz czas, budujemy coś, co w najlepszym wypadku można nazwać „przyzwyczajeniem”. Natomiast dając im naszą uwagę, pokazując im, że są ważne, bo jesteśmy gotowi je wysłuchać, bo potrafimy się razem pobawić, porozmawiać czy pośmiać – w ten sposób budujemy silną więź, która powinna przetrwać nawet te trudniejsze czasy, a w tych dobrych czasach dawać nam i naszym dzieciom, poczucie zadowolenia i spełnienia.

Prawa do zdjęcia należą do Jim.