Przestańmy wychowywać życiowych nieudaczników

Przestańmy wyręczać nasze dzieci we wszystkim.

Brak samodzielności

Przypadki cztero i pięciolatków z pieluchą w przedszkolu niestety przestają być już tylko błędem statystycznym. Podobnie zaczyna być z samodzielnym ubieraniem się czy z dziecięcą higieną osobistą. Oczywiście trzeba pomóc trzylatkowi w myciu zębów, bo on się tego musi od kogoś nauczyć, jednak pomaganie siedmiolatkowi w ubieraniu się, to już lekkie przegięcie. O ile nie wkłada on na siebie zbroi pełnopłytowej, to bez problemu powinien sobie z tym sam poradzić. Tak samo jak powinien sobie zrobić kanapkę, gdy jest głodny i powinien sam umyć zęby, gdy rano wstanie. Naszą rolą jest go tego oczywiście nauczyć, ale niestety wielu z nas dalej myli naukę samodzielności z wyręczaniem.

Czy rodzic to służący?

Nie wyobrażam sobie, żebym musiał dziecku przez kilka lat pomagać w szykowaniu ubrań, w ubieraniu się, w myciu zębów, w przygotowywaniu dla niego jedzenia i w milionie innych pomniejszych czynności. Szczególnie, że mam trójkę dzieci. To dla mnie brzmi jak horror (i to raczej jeden z tych słabszych). Dlatego też wolę poświęcić dzień, dwa, a czasami nawet tydzień i nauczyć moje dziecko jak się smaruje chleb czy jak się wiąże sznurówki, bo dzięki temu zyskuję spokój w tej kwestii do końca życia. Inwestuję swój czas na początku (na pewno więcej, niż gdybym dziecko w tym wyręczył), ale później widzę jak dzieci same, z dumą wymalowaną na twarzach przygotowują śniadanie dla całej rodziny, a nie tylko dla siebie (raz na kwartał, ale jednak!). To tylko pokazuje, że dzieci chcą się tego uczyć i czerpią prawdziwą przyjemność z opanowania tych trudniejszych i „dorosłych” umiejętności.

Muszę też przyznać, że obecnie nie wyobrażam sobie innego modelu.

Społeczne kaleki

To nie tylko jest ulga dla rodziców, którzy pomiędzy rolą sprzątaczki, kucharza i taksówkarza nie mieliby na nic innego czasu. To jest korzystne również dla dzieci. Ciągłe wyręczanie dzieci, zamienia je niestety w społeczne kaleki, zupełnie nie przystosowane do samodzielnego życia. Chodzące ucieleśnienie „dwóch lewych rąk”. To właśnie z takich dzieci wyrastają później trzydziesto i czterdziestoletni obywatele, żyjących na garnuszku rodziców, którzy jedzą tylko jak im mama poda jedzenie pod nos i myją się tylko jak mama im powie, że już pora (kąpiel oczywiście też mama nastawia). To mogłoby być zabawne, gdyby nie było prawdziwe. Znam trzydziestoparoletnich ludzi, którzy mają mniejsze doświadczenie w kuchni niż moja ośmioletnia córka i gorsze zasady higieny niż mój trzylatek.

Niestety z takim trzydziesto czy czterdziestolatkiem niewiele da się już zrobić. Działać trzeba od najmłodszych lat.

Pozwólmy naszym dzieciom na godne życie

Nie mogę patrzeć na rodziców, którzy za dziećmi w wieku szkolnym latają z piciem i z czapeczką, bo ja już oczami wyobraźni widzę, jak te dzieci, gdy będą miały dwadzieścia lat, nie będą myły zębów, jak im ktoś nie powie, że trzeba. Nauczenie naszego dziecka samodzielności to jest ta jedna rzecz, jaką jesteśmy mu winni, powołując go na ten świat. Nie hodujmy pasożytów, którzy aż do naszej śmierci będą do nas przylepieni, bo nie będą potrafili oderwać się od gniazda. Wychowujmy dzieci samodzielne, świadome swoich potrzeb i potrafiące o siebie zadbać. Wychowujmy dzieci, które pewnego dnia z radością wylecą z rodzinnego domu, aby poszukać własnego miejsca w świecie. A jeśli nam się to uda? No cóż, wtedy będziemy mogli powiedzieć, że byliśmy dobrymi rodzicami.

Prawa do zdjęcia należą do Feans.