Czy Ty też uważasz, że krzywdzenie chłopców jest prześmieszne?

Czyli artykuł o tym, dlaczego warto się zastanowić, zanim zrobimy kampanię społeczną lub zanim udostępnimy ją dalej.

Wyobraźmy sobie kampanię społeczną

Wyobraźmy sobie kampanię społeczną, która sprzeciwia się przemocy wobec dzieci. Kampanię, w której dziecko kierowałoby swoje myśli do babci:

„Droga babciu, bardzo dziękuję Ci za to, że jesteś. Wiem, że się starasz o mnie dbać. Jednak muszę Cię o coś poprosi. Chodzi o moją mamę.

Zanim osiągnę pełnoletniość, moja mama mnie uderzy, szarpnie, popchnie i nawrzeszczy na mnie w złości. To będzie tylko chwila uniesienia oczywiście. To po prostu coś, co mamy robią. Więc nie martw się. Ja to rozumiem. Prawdopodobnie sama tak robiłaś. Chciałaś trochę spokoju. Trochę szacunku. Nie reagowałaś też na to, gdy inni tak robili, bo to przecież niż takiego…” i tak dalej i tak dalej.

Szokująca? Niesprawiedliwa? Jednostronna?

Widzicie, dokładnie taką kampanię ostatnio wiele osób udostępniało dalej piejąc z zachwytu nad jej geniuszem. Jedyną różnicą było to, że ona potraktowała w ten sposób mężczyzn. Nie kobiety.

Tutaj mamy oryginalną kampanię

Tutaj jest wersja z polskimi napisami.

Tutaj jest również alternatywna prośba, wypowiedziana ustami nienarodzonego jeszcze syna do matki, która pokazuje drugą stronę medalu, którą ja też poruszam.

Dlaczego ta kampania próbuje nas (błędnie) przekonać, że przemoc chłopców wobec dziewczyn jest czymś „naturalnym”?

Gdzie mamy jakieś badania na potwierdzenie tego? Gdzie są dowody na to, że chłopcy „po prostu nazywają dziewczyny szmatami i to jest coś co robią chłopcy”? Gdzie są dowody, że to jest naturalne, wręcz wrodzone?

Jak można mieć tak bardzo nawalone w głowie, aby tak krzywdzące zdania po prostu wysysać z… palca (żeby nie powiedzieć dosadniej)? I jeszcze szerzyć wśród ludzi?

Szczególnie jeśli badania wskazują coś zupełnie przeciwnego?

Oczywiście odnoszę się tutaj tylko do naszej, polskiej sytuacji i jestem w pełni świadomy, że są na świecie miejsca, szczególnie te mnie cywilizowane, gdzie te proporcje są zdecydowanie odmienne.

Dziewczyny nie są głównymi ofiarami przemocy słownej – to jest fakt

Potwierdzają to m. in. badania HBSC i WHO oraz badania Helsinskiej Fundacji Praw Człowieka.

W przypadku przemocy słownej, obie płcie „obrywają” po równo. Jeśli jednak spojrzeć na przemoc fizyczną, to już zauważalnie częściej ofiarami są chłopcy. Czy nie warto więc byłoby właśnie tego nagłośnić?

Stereotypy zawsze były i będą krzywdzące, dlatego też każda kampania społeczna powinna ich unikać jak ognia, a nie dodatkowo powielać!

Moja płeć mnie nie definiuje, tak jak nie definiuje mnie mój kolor skóry, kolor włosów czy to jaką pizzę lubię jeść. Sugerowanie, że jest inaczej jest czymś gorszym niż bezdenną głupotą. Jest błędem.

Czemu zatem powinniśmy się sprzeciwić?

Czy wszyscy chłopcy są napastnikami? Czy wszystkie dziewczyny są ofiarami? To są pytania retoryczne.

Napastnikami stają się są dzieci, które zostały skrzywdzone. Dzieci, którym czegoś brakuje. Dzieci, które mają problemy, z którymi sobie nie radzą. Dzieci, które nie mają w nikim wsparcia. Dzieci, w które nikt nigdy nie uwierzył…

Ta lista jest długa (i to w niej powinniśmy szukać ewentualnej odpowiedzi na pytanie „w jaki sposób sprzeciwić się przemocy wśród młodzieży?”). Jednak ta lista nie ma płci. Każde dziecko może na nią trafić, jeśli coś w jego życiu pójdzie nie tak, niezależnie od wrodzonych predyspozycji.

Podobnie jest zresztą z ofiarami. Na tą listę niestety również każdy może trafić. Chłopak, dziewczyna, niski, wysoki, blondyn czy brunet.

Nie możemy udawać, że jest inaczej, bo to prowadzi do bardzo niebezpiecznego myślenia.

Czy cierpienie chłopców jest mniej warte? Czy oni nie zasługują na nasze wsparcie?

Usilne sugerowanie, że to tylko z chłopcami jest problem (lub wręcz, że to oni są problemem i że to jest „normalne”), powoduje, że oni nie mają do kogo pójść, gdy coś się im stanie. Gdy ktoś ich atakuje, gdy to oni są obiektami przemocy słownej, fizycznej lub seksualnej – są pozostawieni sami sobie. Nie mają oni nawet z kim wówczas o tym porozmawiać.

Albo jeśli już mają z kim porozmawiać, to się wstydzą, bo to przecież jest takie niemęskie.

Czy wiesz, że w Polsce ponad dwudziestu dwóch mężczyzn dziennie (!) podejmuję próbę samobójczą (w stosunku do pięciu kobiet)? źródło

Najgorsze z wszystkich są jednak sytuacje, w których chłopcy wyciągają rękę po pomoc i są wyśmiewani, bo przecież to niemożliwe – przecież ich przemoc nie spotyka, a jak ich spotyka, to powinni zmężnieć i nie biadolić o tym. Wtedy też słyszą od wielu dorosłych dwa najgorsze słowa, jakie może usłyszeć chłopak.

Jak dowiaduje się o takich sytuacjach, to aż zaciskam pięści w bezsilnej złości. Tym bardziej, że jak pisałem wcześniej – to prowadzi do bardzo niebezpiecznych skrajności.

Czy gwałt na chłopcu jest prześmieszny?

Chciałbym, żebyście wysłuchali pewnego mężczyzny, który tak uważa (poniżej filmu jest tłumaczenie):

„Hej, nazywam się Will i szczerze uważam, że gwałt jest prześmieszny… 

…gdy spotyka facetów. Jest okropny, gdy przytrafia się kobietom, ale gwałcony mężczyzna jest prześmieszny.

[tego fragmentu nie rozumiem]

Hej, ja sam zostałem zgwałcony przez moją nauczycielkę.

Nie pedofila, kobietę. Kiedy mnie molestowała, myślałem sobie „zaliczona!”, ponieważ byłem napalonym trzynastolatkiem i zdecydowanie chciałem uprawiać seks i uprawiałem ten seks z dorosłym, któremu ufałem.

I teraz opiekunowie społeczni próbują mnie przekonać, że to było negatywne doświadczenie? Przynajmniej mój obecny opiekun tak twierdzi. Przy pierwszym opiekunie nie mogłem się otworzyć, bo to była kobieta. Oczywiście nie miało to związku z tym, że zostałem zgwałcony przez jedną.

W końcu to nie był prawdziwy gwałt.

Przecież chciałem tego.

Musiałem tego chcieć, ponieważ miałem erekcje podczas, gdy mnie stymulowała…

Fizycznie to było bardzo przyjemne…

…i jednocześnie czułem jakby to była najgorsza rzecz, jaka się mogła mi przytrafić…

…tak jakbym znaczył mniej niż człowiek…

(śmiech)

To jest śmieszne! Wszyscy goście wyśmiewali się ze mnie, nazywali mnie pedałem, bo nie czerpałem z tego przyjemności, a ja na to „rany! oczywiście że sprawiało mi to przyjemność!”. Wtedy przybili mi piątki i powiedzieli, że jestem super, powiedzieli, że ta nauczycielka była gorąca i byli zazdrośni.

Byłem wtedy najpopularniejszy w swoim życiu.

Byłem wtedy najszczęśliwszy.

I nie byłem szczęśliwy.  

Czasami jako facet, aby się wpasować, musisz ukrywać swój ból i humor jest świetnym sposobem, aby to zrobić. I właśnie dlatego szczerze uważam, że gwałt jest prześmieszny. 

Ponieważ muszę.”

Dlatego też mam prośbę: Przestańmy walczyć z chłopcami i przestańmy robić ofiary z dziewczyn

Przemoc nie ma płci. Sugerowanie, że jest inaczej krzywdzi chłopców doświadczających przemocy i przy okazji uniewinnia dziewczyny, które są jej źródłem (co widzimy chociażby po wyrokach sądowych dla kobiet, gdy porównamy je z tymi dla mężczyzn – źródło).

Nie chciałbym, aby za dwadzieścia lat kolejni mężczyźni musieli nagrywać takie filmy, jak ten powyżej nagrany przez Willa. Nie chciałbym, aby kobiety krzywdzące swoje dzieci były traktowane łagodniej niż mężczyźni (bo gdy widzę matkę robiącą coś takiego, to dałbym dożywocie). Nie chciałbym, abyśmy ignorowali cierpienie chłopców tylko dlatego, że wydają się nam mniej warci współczucia. Nie chciałbym, abyśmy myśleli o przemocy w sposób stereotypowy.

Walka z przemocą (w tym rówieśniczą) powinna się skupić na tym, aby eliminować jej źródło, zupełnie odcinając się od kwestii płci. Bo to właśnie przemoc, bez żadnych dodatkowych kategorii, ani podziałów, jest jednym z największych problemów naszego świata, a w efekcie również współczesnej młodzieży.

I to z nią należy podjąć walkę.

PS. Polecam także wyróżniony komentarz poniżej, jako uzupełnienie lektury i pokazanie dlaczego ta kampania jest szkodliwa również dla kobiet.