Test, który każdy rodzic powinien sobie przeprowadzić

Tak zwany test jajka.

Weekendowe oszustwo

Weekendy są w naszym domu specjalnymi wydarzeniami. W weekendy można oglądać bajki. W weekendy można grać na komputerze. W weekendy można jeść słodycze. Wszystko w umiarze, ale rzeczy niemożliwe w tygodniu, stają się możliwe w weekendy. Dzieci o tym wiedzą. Dlatego bardzo często w weekendy gdzieś wyjeżdżamy (i to wcale nie jest oszustwo!… no prawie nie jest).

Tym razem umówiliśmy się z naszymi znajomymi, którzy w tym czasie dzieci jeszcze nie mieli (relacja dostępna tutaj). Siedzimy sobie i rozmawiamy, a dzieci (w wieku dwu i czterech lat) się bawią. Mieszkanie, jak to mieszkanie ludzi bezdzietnych – średnio dziecioodporne, ale i znajomi wyluzowani, więc się tym specjalnie nie przejmowali. Ani nową zawartością pralki (papier toaletowy, podkładka pod prysznic i olejek do włosów), ani skarpetkami w szklance, ani nawet lekko rozsypanym żwirkiem dla kota. Oczywiście dzieci były cały czas pod opieką, ale wiecie jak to jest z dwulatkiem? :)

Byłem tam, widziałem to i wniosek z tego nasuwa mi się jeden: My się dobrze bawiliśmy, znajomi się dobrze bawili i dzieci się dobrze bawiły. Niestety, Matki Polki czytające ten tekst już tak dobrze się nie bawiły.

Nigdy w życiu!

„Jako mama dwójki dzieci powiem, że szlag by mnie trafił jakby znajomi przyszli i nie pilnowali dzieci…a takie „psikusy” wcale by mnie nie rozbawiły. Już sobie wyobrażam wywaloną kuwetę i krew mnie zalewa na samą myśl!”

Nigdzie w tekście nie ma wzmianki o tym, że dzieci były nie pilnowane. Były niemal bez przerwy. A jeśli ktoś myśli, że pilnując dziecko dwadzieścia cztery godziny na dobę i to ze wsparciem ekipy antyterrorystycznej, jest w stanie je powstrzymać przed wrzuceniem skarpetek do szklanki z wodą, to niech pomyśli ponownie :).

Najbardziej dziwi mnie zdenerwowanie (i krwi zalewanie), że dzieci były… dziećmi.

„Wstyd mi byłoby na miejscu rodzica gdybym czytała że moje dzieci tak się „bawiły” w gościach.”

A jestem dumny, że moje dzieci nie utraciły tej żywiołowości i chęci do poznawania świata, z którymi przyszły na ten świat (że nie powodują przy tym dużych strat finansowych, jest dodatkowym bonusem).

Test jajka

Piszę o tym nie dlatego, że takie opinie były większością (wręcz przeciwnie na szczęście). Piszę, bo bardzo często oceniamy zachowanie naszych dzieci, przez pryzmat świata dorosłych. I to jest nieco błędne. Nasze dzieci nie są niegrzeczne. Robią dokładnie to, do czego zostały stworzone. Robią dokładnie to, co powinny. Odkrywają, sprawdzają, analizują. Innymi słowy: rozwijają się.

Można je albo oceniać jako niegrzeczne i hamować ich rozwój albo je w tym wspierać. Żeby ocenić którą wersję rodzicielstwa wybraliście, należy przeprowadzić Test jajka. Oto on:

„Jak zareagowalibyście, na widok waszego dwulatka z jajkiem w ręce. Macie parę sekund na podjęcie decyzji. Jeśli nie zareagujecie natychmiast, jajko zostanie unicestwione.”

Scenariusz 1:

Krzyk, panika, olaboga, dzieckodrogiecotyrobisz?!

Scenariusz 2:

Podchodzimy do dziecka i tłumaczymy mu czym jest ta dziwna maź przelewająca się przez palce. Pokazujemy jak różny jest środek jajka, od skorupki i dodajemy fakt, że z jajka mógłby się wykluć kurczaczek.”

Scenariusz drugi zakłada oczywiście utratę drogocennego materiału, jakim jest jedno jajko, ale na miłość boską – tutaj chodzi o jedno jajko. Słownie: pięćdziesiąt groszy. A dziecko uzyskuje bezcenną wiedzę. Nawet na studiach się tyle nie dowie, a one już na pewno tak tanie nie będą (patrz też: Dlaczego cenisz pieniądze bardziej niż najbliższych). Oczywiście później warto wytłumaczyć do czego jajka służą i że ich rozbijanie nie jest najlepszą decyzją, ale da się to zrobić bez zbędnych emocji.

Dokąd nas to zaprowadzi?

Ja sam często łapię się na reakcji „olaboga” i muszę się przywołać do porządku (lub żona mnie przywołuje) i zastanowić ile był wart ten rozbity kubek? Te rozsypana łyżka cukru? To wylane mleko? Przecież jakoś moje dzieci muszą się nauczyć tych czynności. A gdzie jest lepsze miejsce do nauki, niż we własnym domu właśnie (lub u wyrozumiałych znajomych ;).

Nie wiem czy to zasługa takiego podejścia, ale gdy parę tygodni temu, dzieci zapytały nas czy mogą zrobić śniadanie, zaniemówiliśmy. Były kromki, masło, parówki, ketchup, musztarda, talerze, sztućce i kubki. Cały komplet. Były nawet ogórki, pomidory i papryka. Ktoś mógłby pewnie powiedzieć, że koślawo pokrojone, ale tym kimś na pewno nie byłby rodzic, któremu śniadanie zostało właśnie zaserwowane przez dzieci. Kiedy zeszliśmy na dół i zasiedliśmy z żoną do stołu, córka spojrzała na nas z dezaprobatą:

– A rączki, to kto umyje?

Wtedy też zrozumiałem, że kiedy człowiek zaczyna wierzyć we własne dzieci, dzieci zaczynają też wierzyć same w siebie.

Prawa do zdjęcia należą do Johna.