„Szczerze Cię nienawidzę” – bolesny list dorosłego już człowieka, do własnego ojca

List, który niestety napisało samo życie i którego publikacja mam nadzieję przyczyni się do tego, że chociaż jedna osoba w przyszłości nie będzie musiała go ponownie napisać.

Dostałem ten list w skrzynce mailowej kilka dni temu, z prośbą o anonimowość. Autor opisuje w nim swoją relację z ojcem, który wychowywał go zgodnie z tym, co kiedyś uznawano za „dobre wychowanie” (niestety u niektórych dalej się to nie zmieniło). List publikuję jedynie z poprawkami kosmetycznymi, aby jak najwierniej zachować pierwotną formę i przekaz.

Wierzę, że jeśli dotrze on do dość szerokiego grona, to pozwoli otworzyć oczy tym, których w inny sposób nie da się przekonać do tego, aby traktowali swoje dzieci z szacunkiem.

Publikuję go też dlatego, że chociaż może to wyglądać na pojedynczy, bądź wręcz przekolorowany przypadek – ja sam osobiście znam conajmniej kilkanaście osób, które mogłyby się pod tym listem podpisać. Dla jednych może i jest to niewyobrażalne piekło, bądź wręcz abstrakcja czy fikcja literacka. Niestety dla wielu innych to była (i w niektórych przypadkach dalej jest) codzienność.

List

„Wiele niewyjaśnionych spraw ciągła niepewność, strach, brak wiary w siebie, poczucie beznadziei, nienawiść i imitacja rodziny…

Jestem tu, bo jest to mój pierwszy protest, pierwsze słowa, które chciałbym Tobie powiedzieć, jako osoba równa tobie. Nie gorsza, nie mniejsza, nie zastraszona, nie poniżona , nieodarta z godności, ale równa tobie.

„Generalnie dzieci się nie bije, ale lepsze bite niż śmierdzące…”

W zasadzie w tych słowach można zawrzeć wszystko to, czego nienawidzę w tobie, dlaczego Cię nienawidzę, dlaczego nie mogę czasami na Ciebie patrzeć, dlaczego mam odruch wymiotny, gdy na wigilii mówisz, że mnie kochasz, a wątroba mi się przewraca, gdy to słyszę…

Chodzę na terapię do psychoterapeuty, bo postanowiłem zrozumieć, to wszystko, dlaczego nie potrafię przebić szklanego sufitu, dlaczego moje zachowania były czasami nieracjonalne i co tak naprawdę się ze mną dzieje, ponieważ doszedłem do ściany i moje życie było na zakręcie…

Okazało się, że byłem i jestem nieszczęśliwym człowiekiem, bo nikt nigdy mnie nie pokochał, tak jak się powinno kochać dziecko.

Wypierałem to wszystko przez lata, ale to wszystko, co się wydarzyło w przeszłości miało i ma wpływ na to jakim człowiekiem jestem i jak się zachowuje. Biłeś mnie pasem, sznurem, szmatą i czym tam pod ręką dało się skarcić. Mnie i moje rodzeństwo… Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego ze sobą tak walczyliśmy? Dlaczego nie potrafiliśmy się porozumieć? Dlaczego wykorzystywaliśmy się nawzajem, przezywaliśmy? Poniżaliśmy? Szantażowaliśmy?

Ty debilu! Ty pętaku! Ty gnoju! Ja w waszym wieku robiłem już tyle, że wstyd, że tego nie potraficie! Lepsze byłyby dzieci z domu dziecka niż wy, bo potrafiłyby docenić to co mają! Wojska wam brak! Inni się uczą a wy tylko przed telewizorem! Nie uczycie się! Jazda mi zrób to! Z wyra do roboty! Zatyraliście matkę (osobiście tego najbardziej nienawidzę)!

O wszystko opierdziel, pretensje i wyżywanie się na nas za gorszy dzień moment, ale najgorsze było to błaganie

„Tato nie bij, już będę grzeczny, proszę nie bij…”

Ten pas trzymany w ręku i Ty jak Capo, który mógł zdecydować, czy dostanę na goły tyłek, czy tym razem zostanę ułaskawiony, bo wystarczająco błagałem o litość, odzierając się po raz kolejny z godności i jak ten śmieć rzucony na ziemię znów dotknąłem dna. Marzyłem o tym, aby nie czuć tego bólu, poniżenia i bezsilności wobec ciebie… Silniejszego, większego, który wymagał posłuchu i dyscypliny…

Nie potrafiłeś z nami rozmawiać

Nigdy nie rozmawiałeś, tylko komunikowałeś a każda próba rozmowy i różnicy zdań kończyła się kłótnią, bo Ty teraz jesteś w okresie dojrzewania i dlatego jesteś taki! Każda sprawa powierzona Tobie, była później wykorzystana tak, że odechciewało się wszystkiego i zasłona milczenia rosła…

Wszystkie problemy, niepewności rozczarowania dusiłem w sobie, bo nie zawsze byli koledzy, z którymi mogłem porozmawiać, bo czym tu się chwalić, że ma się przesrane życie, brak wakacji, brak własnych planów i wieczną niepewność… Bo wracając ze szkoły do domu nigdy nie wiedziałem, czy dziś będę mógł odrobić lekcję, pójść z kolegami na piłkę, czy będę musiał pracować, bo akurat sobie przypomniałeś, że musimy coś zrobić.

Nawet później się do tego przyzwyczaiłem zawalając szkołę, marzenia i plany, bo jakie plany może mieć młody chłopak, który pracuje jak dorosły bardzo często, potrafi tak wiele,  ale jest debilem, który nic nie potrafi, nie uczy się i zatyrał własną matkę? Tylko debil mógłby mieć marzenia w takiej sytuacji…

Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego jestem, byłem taki rozkojarzony? Dlaczego nie potrafiłem się skupić? Dlaczego bujałem w obłokach? Bo w głębi serca ciągłe marzyłem o byciu sobą. O dzieciństwie, jakie miały inne dzieci obok, o spokoju, którego nigdy nie miałem, bo żyłem w wiecznym strachu, niepewności i obawie. Obawie, że dziś znów wykorzystasz moją słabość i powiesz, że mam coś zrobić, a ja posłusznie wykonam to, bo przecież najłatwiej siąść przed telewizorem i powiedzieć jazda mi to zrobić. Albo majstersztyk manipulacji „niech ktoś mi to zrobi..” i się zaczynała walka na wyzwiska, poniżanie i kto kogo pierwszy załatwi i przegra batalię o zleconą pracę…

Często mama tłumaczyła, że to budowa domu i musimy ciężko pracować, jeśli chcemy mieć własny pokój, do którego zaproszę kolegów. Żeby mieć łazienkę, abym nie wstydził się zaprosić kogokolwiek… zaciskałem zęby i wiedziałem, że muszę pracować, ale dlaczego spierdoliłeś nam dzieciństwo traktując nas jak swoich parobków, jak pomiotła, jak roboli, którzy musieli stać się dorosłymi ludźmi w tak młodym wieku? Wyjałowieni z emocji, uczuć i hodowani w zimnym chowie?…

Do tego stopnia spierdoliłeś naszą relację, że każda próba komplementu z Twojej strony kończyła się odrzuceniem, odpychaniem, bo przecież to nie ja… Wszystkie dzieci zawsze były lepsze, mądrzejsze, lepiej się uczyły, a my ciągle nie mogliśmy dorównać Twoim oczekiwaniom, bo próbowaliśmy mieć swoje zdanie.

Chcieliśmy mieć swój czas. Mieliśmy marzenia, których nie pozwoliłeś nam realizować.

Zastanawiam się, jak bardzo byłoby inaczej, gdyby w tej biedzie była odrobina miłości z Twojej strony. Poświęcony czas nam i spędzony wspólnie z rodziną. Pamiętam tylko raz, gdy zabrałeś mnie nad wodę i byłeś ze mną, a poza tym czarna dziura… z jednej strony nie dziwię się sobie, że się buntowałem i uciekałem od kontaktu z tobą, bo jak można mieć dobry kontakt z kimś, kto traktował mnie jak śmiecia? Jak chłopca do bicia, bo tak leczył własne kompleksy małego człowieka, który bije, bo wtedy się mści, ma władzę i rządzi…

Nigdy nie pamiętałeś o moich urodzinach, nigdy ich nie obchodziliśmy, nie celebrowaliśmy wspólnie nie robiliśmy niczego z przyjemnością, tylko traktowaliśmy wykonywanie obowiązków jako karę, bo do tego nasz przyzwyczaiłeś… Nigdy nie potrafiłeś rozróżnić pracy od odpoczynku i nigdy nas tego nie nauczyłeś.

Zmarnowaliście sobotę! Przeleżeliście cały Boży dzień! I ta pierdolona niepewność, czy dziś przyjdziesz i będziesz biadolił, że znów nic nie zrobione! Przyzwyczaiłeś się, że rozdzielałeś obowiązki na nas, a jak my się zaczęliśmy buntować, to manipulowałeś lub jątrzyłeś przy mamie, że nic nie zrobione, bo ona też jest wciągnięta w Twoją grę i podświadomie też nie potrafiła oddzielić pracy od odpoczynku i nakręcałeś ją, aby nam robiła awantury! Kurwa nienawidzę Cię za to.

Szczerze Cię nienawidzę!

Nie dałeś mi żadnego przykładu bycia mężczyzną, wręcz mam ogromną urazę do ciebie, bo przez Ciebie mama nie była na urlopie 30 lat! W kinie 30 lat! Kiedy ostatnio ją gdzieś zabrałeś? Zrobiłeś przyjemność? Kupiłeś prezent? Cokolwiek?! Tylko żono uśmiechnij się no uśmiechnij proszę!….I ona przez zaciśnięte zęby i nieszczęśliwe oczy się uśmiecha dla świętego spokoju!

Zamiast gadać, wziąłbyś się uśmiechnął i zrobił coś, aby miała powód do tego uśmiechu. Nie przypominam sobie sytuacji, żeby się śmiała, żeby była szczęśliwa lub żeby planowała cokolwiek poza pracą w domu i w gospodarstwie. No bo Ty, Pan i Władca, przecież nigdy nic nie potrafisz dopilnować, zaplanować, zawsze na ostatnią chwilę, zawsze spóźniony…Weź no mi leć to kup! Wypastuj mi buty raz dwa! Robisz z siebie ciotę, idiotę i miękką faję!

Dziś już przekonany jestem, że to nie było nieprzemyślane głupstwo, lecz wyrafinowane skurwysyństwo!

Mama ogarniała wszystko w tym domu i za wszystko praktycznie była odpowiedzialna! Zrobiłeś z nas cioty, które nie pomagały, nie sprzątały, nie przygotowywały nic wspólnie, ale my zaczynamy to rozumieć, ze tak dalej się nie da i mama dłużej tak nie wytrzyma! Zrozumieliśmy też, że to nie w nas jest problem tylko w Tobie i w Twoim pieprzonym światopoglądzie! Może zrobiłbyś coś, aby mama nie miała tego na głowie? Zaszalej i niech mama zapomni, że znowu musi za Ciebie coś zrobić (podkreślam za Ciebie), bo po raz kolejny nie ogarnąłeś!

Zaskocz wszystkich i ogarnij się!

Zrobiłeś z nas cioty, które przeniosły te wszystkie zachowania do pracy, będąc uległymi, nie potrafiącymi wypowiadać swojego zdania i jak myślisz jakie to miało skutki? Jak myślisz, dlaczego nie radziłem sobie ostatnio w pracy? Dlaczego ktoś wyczuł moją słabość i to skrzętnie wykorzystał? Jak myślisz jak się mogłem czuć ? Gdy czułem, ze ktoś trzyma pas nade mną i uderza, a ja znów byłem śmieciem nic nie wartym…

Nadal uważasz, ze lepsze bite niż śmierdzące?

Zastanawiałeś się, dlaczego się nie wyprowadzaliśmy tak długo? Pewnie było Ci to na rękę, bo miałeś kim tyrać. Miałeś kogoś, kto zrobi wszystko za Ciebie, bo Ty jak zawsze jesteś zbyt leniwy, by się ogarnąć…

Jak myślisz mamy skrzydła, aby zacząć latać? Czy upierdalałeś je za każdym razem, gdy tylko próbowały rosnąć? A może wyginałeś je pod swoje podobieństwo?

Wyprowadzka była najlepszą decyzją, jaką podjąłem w ostatnim czasie, bo z tej perspektywy jeszcze bardziej zobaczyłem, jak bardzo nas skrzywdziłeś i jak spierdoliłeś to wszystko. Te przepłakane noce, myśli samobójcze. Tyle razy zasypiałem z myślą, ze jutro nie chcę się obudzić…

I to szukanie akceptacji poza domem, bo przecież nikt mi nie powiedział, że ja jestem ważny, mądry i jestem jaki jestem, bo przecież nie pasowało to do Twojego światopoglądu.

Nie dawałeś mi przykładu, tylko mówiłeś, jak mamy żyć, co robić i nie rozumiałeś, że czegoś nie chcę. Wyśmiewałeś to później przy pozostałych członkach rodziny, dlatego nigdy nie byłeś kimś do rozmowy, do spędzania razem czasu, bo traktowałeś nas jak swoich podwładnych, bo wojsko ci się marzyło… Teraz przypomnij sobie dziadka, który był twoim ojcem… po raz kolejny powtarzam ci, ze cieszę się, że go nie pamiętam, a Ty teraz spójrz na swoją rodzinę, rodzeństwo i spójrz w lustro i zastanów się kogo widzisz i jak się z tym czujesz?

Ja się czuję jak, ktoś kogo obdarto z marzeń, miłości, dzieciństwa i najgorsze jest to, że już tego się nie da cofnąć, bo to już jest stracone i nie mogę tego odzyskać… Mam ogromne poczucie straconego czasu. Podejrzewam, że miałem depresję, choć obecnie jest już lepiej. Dalej nad sobą jednak pracuję, bo jeszcze wiele jest do zrobienia. Wykształciłem się na tyle ile potrafiłem. Pracuję ciężko codziennie, choć mam wiele braków i boję się czasami, że ktoś mnie wykorzysta lub znów będę tym chłopcem, który się nie obroni przed kimś większym, mądrzejszym i czy znów się nie zamknę w sobie, bo nie dałeś mi poczucia własnej wartości i poczucia bezpieczeństwa. Bo nie pozwoliłeś mi być dzieckiem…”

Prawa do zdjęcia należą do Claudia.

Autor listu poprosił mnie o jego publikację, bo ma nadzieję: „że to pomoże uświadomić ludzi, jak ważne jest wychowanie i kochanie swoich dzieci”. Ja też mam taką nadzieję i jeśli was również poruszył, będę wdzięczny za jego udostępnienie, bo dzięki temu ma on szansę dotrzeć do szerszego grona odbiorców i w efekcie również do tych, którzy naprawdę potrzebują go przeczytać.

261
Dodaj komentarz

avatar
167 Comment threads
94 Thread replies
17 Followers
 
Most reacted comment
Hottest comment thread
212 Comment authors
JoannaMateuszPan MKrisAgnieszka Recent comment authors
  Subscribe  
najnowszy najstarszy oceniany
Powiadom o
Marta Pawlikowska
Gość
Marta Pawlikowska

Rozdzierające serce historie Dorosłych, których rodzice popełnili kardynalne błędy :-( Cóź pozostaje – zapewnienie sobie samemu np. we wsparciu psychoterapeutycznym potrzeb, które powinny były być zaspokojone w dzieciństwie przez dysfunkcyjnych rodziców – http://www.jakzarzadzacpoludzku.pl/jakie-potrzeby-musisz-zaspokoic-dziecku-zeby-wyroslo-na-zdrowego-czlowieka/ i próba rozliczenia się z przeszłością, tak by móc ruszyć do przodu – http://www.jakzarzadzacpoludzku.pl/kursik-jak-rozliczyc-sie-z-przeszloscia/. Dla osób, których rodzic miał narcystyczne zaburzenie osobowości, a którzy wymagają dodatkowej ochrony przed nim (tak, nawet jeśli ten rodzic już nie żyje…), polecam lekturę całego bloga – http://narcystycznirodzice.blogspot.com/

Michał Moskal
Gość

Od pięciu minut wpatruje się w napis rozpocznij dyskusję, w okienku do komentowania. Chcę się wypowiedzieć, mam taką potrzebę, ale czuję rozpacz. Jej, to jest naprawdę smutne, straszne, nie potrafię nazwać emocji jakie we mnie wzbudził ten tekst, list. Czytając to miałem przed oczami bohatera filmu „Chłopiec w pasiastej piżamie”, naprawdę. Obdarty z godności, z własnych marzeń, radości życia… Jest mi smutno… Najstraszniejsze w tym tekście jest to, że to prawda, że są na świecie dzieci które cierpią męki w domu rodzinnym.

Piotr
Gość
Piotr

Bicie nie bylo najgorsze dla mnie gorsze bylo ponizanie raz kiedys ciagna mnie do pniaka chyba chcial mnie pszestraszyc siekiera dzis mam 40 lat nie uwam ludziom mowil do mnie benkart a w lustrze widze jego twarz

yennefer125
Gość
yennefer125

nie skomentuję bo ryczę ;(

Pieczarka
Gość
Pieczarka

A ja czuję złość. Ludzie którzy mieli problemy sami ze sobą wyżywali się na dzieciach !!!! Wychowuję moja córkę bez przemocy, rozmawiamy. Zostałam oceniona oczywiście przez mojego Super Ojca że dziecko mną rządzi. Z tym że rożnica jest taka że córka przychodzi do mnie ze wszystkim, porozmawiać a ja do mojego Ojca nigdy nie mialam takiego zaufania i nie będę go mieć. Ale On juz tego nie zrozumie. Pozdrawiam i życzę siły.

Kamil Nowak
Gość

To prawda. Zdarza się, że tacy rodzice jeszcze mają czelność pouczać nas o tym jak podchodzimy do naszych dzieci, bo przecież ich metody były takie „wspaniałe” :/ Ręce opadają…

Malgosia
Gość
Malgosia

Tyle mam do opowiedzenia … mam 50 lat lzy w oczach i ucisk w gardle

Kasia
Gość
Kasia

I super z dziećmi trzeba rozmawiać miałam podobne dzieciństwo jak tu opisane od małego poniżana bita itd… nie ukrywam że czasami jestem za bardzo nerwowa ale staram się nie wyżyć na córce bo ona na to nie zasługuje na razie ma 2 lata ale jest za mną strasznie dostaje miłość której ja nigdy nie dostałam i dostaje ta miłość także od niej

Tomasz
Gość
Tomasz

Nie przejmuj się on po prostu nic nie rozumie ale wtrącać mu się nie pozwalaj wysłuchaj porozmawiaj jeśli się da ale zakomunikuj mu jasno że to nie jest jego sprawa

Gabriela
Gość
Gabriela

„Wujek dobra rada”, nim w przyszłości wyslesz wiadomość, do czlowieka, ktory piekła doświadczył, wyobraz sobie, jak Ty bys sie czul na jego miejscu. Istnieje cos takiego, jak wspolodczuwanie, ale istnieja ludzie, ktorzy nie maja pojecia, co te slowa znacza w realnym zyciu. Teksty typu: nie przejmuj sie, mysl pozytywnie, bedzie dobrze, trzeba miec nadzieje itp. tzw.”Zlote rady” powinny byc zakazane tym wszystkim, ktrozy wlasnie wspolodczuwania sa pozbawieni.

Karolina W | urudej.pl
Gość

Ja się popłakałam w trakcie czytania…

Kamil Nowak
Gość

Ja sam to wrzucałem na dwa razy, bo za pierwszym razem musiałem przerwać….

Joanna Klarecka
Gość
Joanna Klarecka

Tak….niby mnie nie bił….ale było na flaszjkę a na chleb czasem brakowało…i wstyd jak dzieciaki mówiły” a Twój tata znów lezał pijany pod płotem”….wstyd…wieczny wstyd…a teraz? Gdy organizm mu wysiadł-wątroba i zwłaszcza głowa nie działa-to my ” musimy i mamy obowiązek zająć się ojcem” i jeszcze ” to Wasza wina, zaniedbałyście ojca a teraz chcecie sie pozbyć go”….i motanie się pomiędzy szpitalami urzędami. I coraz więcej rachunków- bo jemu komornik wszedł na emeryturę i musimy dokładać coraz więcej do ośrodka…płacić jego podatki. Już sobie nic nie kupuję bo nie mam sumienia obciążać rodziny tym, że muszę płacić na jego ośrodek…bo… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

To są chyba najgorsze historie. Dziecko nic nie zawdzięcza takiemu rodzicowi, ale nie dość, że jest zmuszone go utrzymywać, to jeszcze je obarcza się winą za całą sytuację. Normalnie wściekłość mnie bierze za każdym razem, gdy słucham takich historii, a osoby, które zrzucają winę na dziecko to normalnie bym lał i patrzył czy równo puchnie :/

Stachu
Gość
Stachu

Właściwie nikomu o tym nie mówiłem. Znajomi pewnie wiedzieli. teraz staram się o tym nie myśleć. Nie tłumaczyć sobie, to bylo tego się nie zmieni, nie chce sobie przypominać. Jednak skoro juz tutaj jestem przyznaję, u mnie było podobnie. Przepijał wyplaty, robił awantury, zataczał się pijany w sztok po ulicy, spał napity w korytarzu na podłodze, zdażał się wpierdol, ta niepewność i strach gdy w nocy wracal czy będzie awantura itp gdyby nie mama pewnie z 3 braci trafilibyśmy do ośrodka. Minęło kilkadziesiąt lat. Poczucie winy, wstydu, niska samoocena, słabe panowanie nad emocjam, trudność w podejmowaniu decyzji, słaba asertywność. Ciężko… Czytaj więcej »

Małgorzata
Gość
Małgorzata

Nie musisz. Chyba, że sąd Ci kazał. Masz zasądzone alimenty na rzecz ojca? Jeśli nie, to NIC nie musisz dziewczyno. Zajmij sie sobą i swoim dzieckiem.

Paula
Gość
Paula

Ja miałam podobnie z moja babcia. Babcia większości kojarzy się z ostoja, mądrością, ciepłem, a ja nigdy tego nie doświadczyłam. Słyszałam, ze my to obce, sama na naszych oczach zajadała się i zapijala herbatami, a nam nic nie dała, chyba ze wchodził jej syn, czyli nasz tata po pracy, to wtedy latała za nami i wygadywała, ze nic jesc nie chciałyśmy, a ona stała nad garami, ze rozkapryszone. ze tylko ja odwiedzany po wypłacie, co oczywiście prawda nie było, tylko jej wyimaginowanym przeświadczeniem, ze nie ma dla nas pieniędzy, bo rozdała innym, lepszym wnukom. Bo mu jesteśmy najzwyklejszymi k***mi i… Czytaj więcej »

Krzysztof
Gość
Krzysztof

To jak bym słyszał od swojej Babci, rodzice rozstali się kiedy miałem dwa lata, wychowywała mnie mama z babcią, mama wiecznie była w pracy, ojciec się nami za bardzo nie interesował zresztą lubił wypić, za to zostawała babcia, od której non stop słyszałem że nic nie umiem robić, że inne dzieci to są jakieś ciekawsze, biorą się za robotę, że jestem leniem śmierdzącym, gnojem, że nic ze mnie nie będzie, że jestem taki jak ojciec i będę niczym, że ona całą emeryturę matce oddaje i że sama sobie nic nie może kupić (nie była do prawda ) że nikt mnie… Czytaj więcej »

Michal
Gość
Michal

Nic nie musisz… uswiadom to sobie a bedziesz wolna. Skoncz z syndromem „dziecka bohatera” … ja dalem rade Tobie tez sie uda

mono
Gość
mono

Serce mi pęka. Ale gratki dla faceta, bo też przyznać to wszystko i zrobić coś, żeby sobie pomóc wymaga naprawdę wielkiej odwagi i siły, a nie każdemu się chce, bo łatwiej żyć w poczuciu krzywdy. To smutne, że ogromna liczba osób zapewne w jakimś stopniu może identyfikować się z autorem listu. Że nie jest to wyjątek od reguły, a część społeczeństwa, skrzętnie ukrywana za pomocą strachu, gróźb, manipulacji i powiedzonek, „nie pierz brudów publicznie”. I choć skala się różni, to emocje są takie same i późniejsze problemy takie same. Im więcej takich świadectw i ludzi mówiących otwarcie o tym, jak… Czytaj więcej »

Kris
Gość
Kris

Latwiej zyc w poczuciu krzywdy7??? Bardzo trudno. A pomoc sobie to trzeba wiedziec jak.Jezeli bylo sie u wielu psychiatrow, psychologow, wielokrotne bezskuteczne blaganie Boga o pomoc… To gdzie sie udac…?

Adrian
Gość
Adrian

Tu może pomuc jedynie Modlitwa

Danuta
Gość
Danuta

Mam za sobą podobnie trudne dzieciństwo. Jestem już babcią. Wiele myślałam o swoich rodzicach. Tata już nie żyje, mama dochodzi swoich dni. Oboje byli surowi, bili, nie przytulali itd. Oczywiście rady w rodzaju „trzymaj się” są słabe. Więc może inaczej. Odkąd jesteśmy dorośli, dojrzali – mamy obowiązek wobec siebie – szanować siebie samego, przepracować czasem z wielkim trudem różne traumy z dzieciństwa – wszystko dla samego siebie. Jak nadchodzą żale to trochę popłakać w cudzy rękaw, ale w końcu lepiej jest posprzątać w jakiejś szafce lub zrobić cokolwiek pożytecznego niż stale wracać do tych dziecięcych krzywd. Trzeba zmierzyć się ze… Czytaj więcej »

Ewa
Gość
Ewa

Pani Danuto, bardzo konkretne zalecenia. Być może najlepsze po podobnych doświadczeniach. Jeżeli można w takiej trudnej sytuacji zapewnić kotu, albo psu dach nad głową, miskę (ale też weterynarza), to pochodzić do schroniska. Może zaprzyjaźnić się z którymś zwierzakiem i wziąć ze sobą. Warunek – trzeba mieć trochę pieniążków, aby nie martwić się o koszta. Zwierzak, zwłaszcza taki uratowany ze schroniska kocha jak nie wiem co. Jest się do kogo przytulic, poczuć ciepło bijacego serducha, jest z kim wyjść na spacer i pobiegać. Można w końcu bez strachu – pokochać i dostać tę miłość, poczuć jak jest, kiedy się jest kochanym.… Czytaj więcej »

Momo
Gość
Momo

Skoro przeżyli coś strasznego to dlaczego płodzili dzieci wiedząc, jaki ten świat jest przerażający?
Jeśli ktoś miał bardzo złe dzieciństwo, popadł w alkoholizm to dlaczego nie wpadł na pomysł, by nie zakładać rodziny i nie przedłużać tej patologii?

Bea
Gość
Bea

Tia.. podpisuję się pod tym.. i mimo, że dom opuściłam w wieku 20 lat, do dzisiaj (a mam powyżej 40) często zauważam wpływ ojca na moje obecne zachowania, wybory, postrzeganie świata.. Najchętniej poddałabym totalnemu wyczyszczeniu moje DNA, bo mam wrażenie, że ojciec takim a nie innym zachowaniem zmutował je, czy jak.. Ciężko żyje się dorosłemu po takim dzieciństwie.. :(

Hyp
Gość
Hyp

Mam to samo, jestem 28 letnia kobieta. I jeszcze ” tylko nie mow nikomu co sie dzieje w domu”

Arkic
Gość
Arkic

Mógłbym napisac to samo – tylko nie o przemocy fizycznej ale psychicznej. O nic nierobieniu, o ciągłym ” ja to w polu zapierdalałem w waszym wieku” – brak czułości, empatii. Rozmowa? Jaka rozmowa – o czym, po co? Łzy się w oku kręcą – napiszę kiedyś taki list ale nigdy go do niego nie wyślę – dlaczego? Bo to nic nie zmieni, on nic się nie nauczył, nic kurwa, nic. Najważniejsze to przyjście po pracy i włączenie telewizora. I tak przez cały tydzień. I tak było zawsze. Kiedyś jak byłem 11-12latkiem to był parę razy ze mną pograć w tenisa.… Czytaj więcej »

Pieczarka
Gość
Pieczarka

Ja mam to samo. Ten sam charakter co mój Ojciec, ale najważniejsze to przed jakąkolwiek złą reakcją zdać sobie sprawę że kiedyś takiego zachowania nie nawidzieliśmy i baliśmy się, a daję słowo że zatrzymasz się i pomyślisz że chcesz jednak być inny. Małymi krokami ale do przodu…. Pozdrawiam

Piotr
Gość
Piotr

Kiedyś, w książce po której bym się tego nie spodziewał (kryminał), przeczytałem jedno banalne zdanie, które zupełnie odmieniło moje myślenie: Nie musimy być kopiami swoich ojców. Wystarczy, że będziemy ich lepszymi wersjami. Niby banał, ale to sprawiło, że przestałem tak bardzo się wkurzać na cechy mojego ojca, które widziałem u siebie. Zniknęło myślenie „może niezależnie od tego czego nie zrobię to i tak będę taki jak on?”. Teraz gdy sam jestem tatą, a mojego ojca od kilku lat już nie ma, patrzę na to wszystko trochę inaczej (a przed narodzinami młodego nie byłem pewien czy będę potrafił być dobrym tatą… Czytaj więcej »

JakaJa
Gość
JakaJa

Dokładnie tak. Zgadzam się w 100%. Nie robić z siebie ofiary, tylko pracować nad sobą. Bo inaczej będzie się dokładnie taką samą osobą…

Agnieszka
Gość
Agnieszka

Jesteś wielki!

Tata Beby i Beba
Gość
Tata Beby i Beba

Arkic, nic nie jest w genach. To Twoje myślotoki, przekonania, leki, brak poczucia wlasnej wartosci ….. Jesli jestes swiadomy swoich cieni, to dasz rade. Tylko metoda, narzedzia I organiczna praca. Krok po kroku. Bedzie ciezko, nielatwo ale da sie. To czego masz swiadomosc, mozesz kontrolowac. Czego nie masz swiadomosci, kontroluje ciebie, rzadzi toba.

Kamil Nowak
Gość

Myślę, że zdziwiłbyś się jak wiele naszych cech zawartych jest w genach (ja się mocno zdziwiłem), a nie w wychowaniu. Nie mówię już nawet o odruchach, ale o umiejętnościach matematycznych, wyobraźni, pasjach, sposobie bycia… mnóstwo tego jest. Oczywiście nad niemal wszystkim jesteśmy w stanie pracować, ale niektóre rzeczy naturalnie będą nam przychodzić łatwiej, niż inne, bo tacy się urodziliśmy. Polecam książkę: Geny i edukacja, w której dokładnie jest wytłumaczone w jaki sposób się to bada i które cechy to np. w 60% geny, 20% wychowanie i 20% społeczeństwo/czynniki zewnętrzne :)

JakaJa
Gość
JakaJa

Genami się wszystkiego nie da wytłumaczyć. Obawiam się, że proporcje się są inne. 20% to geny. Reszta to zwyczajnie nauka wynikająca z obserwacji tego jak nasi rodzice się zachowywali i kopiowanie tychże zachowań. Za to odpowiedzialne są zaś neurony lustrzane. Dlaczego wychowanie stanowi tylko 20% w Twojej ocenie? Bo dziecko naśladuje zachowania a nie uczy się z tego co się mówi. Dobrze jest mieć tego świadomość, bo aż 70% to komunikacja niewerbalna… Rodzice się później dziwią, że dziecko nie chce wyjść na dwór, tylko woli siedzieć przy komputerze, podczas gdy co robią rodzicie? Siedzą przy komputerze i nie wychodzą na… Czytaj więcej »

Arkic
Gość
Arkic

Wiesz do niedawna tak myslałem. Z powodu ważnej zmiany w moim życiu / rozwód na horyzoncie/ patrze na wiele rzeczy z innej perspektywy. Dociekam jak, dlaczego, dlaczego rozpadł sie mój związek z kobietą, z którą byłem 14lat i mam 2 dzieci. Widzę , ze właśnie ta część która jest od niego miała na to duży wpływ. Tak, zgodze się że można to przepracować i jest to strasznie trudne. Chcę zaczać terapię żeby móc jeszcze kiedyś spotkać kobietę, którą pokocham całym sercem i ona pokocha mnie takiego jakim jestem. Szkoda, że tak późno do tego dojrzałem ale z 2 strony lepiej… Czytaj więcej »

Tata Beby i Beba
Gość
Tata Beby i Beba

Zrozumieć dlaczego tak się podziało, uda się . . . Co z rodziną ???

Karol
Gość
Karol

Chcesz zacząć terapię, by móc spotkać kobietę i pokochać ją, a ona będzie kochać ciebie. Chłopie weź zejdź na ziemię. Jak widzisz, że masz problem to idź na terapię, a nie że kiedyś zaczniesz. Dziwię się, że nie widzisz w tym wszystkim dzieci, które są w dość trudnym wieku nastu lat. Masz kobietę jeszcze do której możesz wrócić, chyba cię kochała jednak skoro ma dwójkę dzieci z tobą. Strasznym narcyzem jesteś i egoistą. Przemyśl to.

anonim
Gość
anonim

Napisanie czegoś takiego to dobry pomysł, ale przekazanie tej osobie, która skrzywdziła może nie mieć sensu. Z własnego doświadczenia wiem, że to może tylko pogorszyć sytuację. Dwa razy odważyłam się powiedzieć mu co czuję i myślę i już nigdy więcej tego nie zrobię. Przynajmniej na razie póki jestem zmuszona z nim mieszkać. Nawet nie potrafię nazwać go ojcem. Dla mnie od dawna jest nikim. Jeszcze w podstawówce liczyłam na to, że się zmieni, że jak mu powiem o tym co mnie boli to zrozumie i chociaż się postara. Co wtedy zrobił? Lepiej nie opowiadać. Ja jednak nie poddałam się, chciałam… Czytaj więcej »

Arkic
Gość
Arkic

Trzymam za Ciebie kciuki. Powodzenia

MARTA
Gość
MARTA

Cześć minęły 3lata co u Ciebie?tez miałam takiego ojca-gada-kata-pisze miałam bo nie rozmawiam z nim ,bo i po co skoro mnie ignoruje, córka mówi że to przeszłość i powinnam to zostawić , ale od środka coś mi nie pozwala do niego jeździć,jakiw to wszytko trudne , pozdrawiam

Jolanta
Gość
Jolanta

Dlaczego milczymy i pozwalamy się krzywdzić…. Takie skurwysyństwo powinno być surowo karane, może wtedy jeden z drugim zanim rzuciłby wyzwiska czy podniósł rękę, może by się zawahał, zastanowił, że za to można po prostu siedzieć w więzieniu długie lata i jeszcze płacić dziecku odszkodowanie….
Takich rodziców powinniśmy pozywać do sądu z żądaniem odszkodowania….

Piotr K Łysy
Gość
Piotr K Łysy

Ja wszystkiego nauczyłem się sam. Przemoc psychiczna brak czułości miłości i ciągły strach ze wszystko co robię to i tak źle robię. Ojciec nigdy mnie nie zbil ale psychicznie wykończył. Nawet teraz mając 43 lata w Żartach niby potrafi powiedzieć że” Piotrek (ja) to nawet wodę w czajniku potrafił przypalić” Nie pamiętam żeby kiedyś się ze mną bawił za coś pochwalił . Mój młodszy brat był wybrancem tatusia . Na urodziny nigdy nic mi nie kupił bo nigdy nie miał pieniędzy – ” w przyszłym miesiącu coś Ci kupię bo teraz nie mam” na 18 urodziny dostałem od niego czekoladę… Czytaj więcej »

JakaJa
Gość
JakaJa

A może przytulasz swoje dzieci, bo tak naprawdę Ty tego potrzebujesz? Robienie dokładnie na odwrót wcale nie musi sprawić że się będzie lepszym rodzicem. Jeśli intencja jaka za tym stoi jest taka, że ‚przytulam Cię, ponieważ ja nie byłem przytulany a wiem, że to ważne bo mnie tego brakowało’ i de facto to nie wynika z miłości do synów, tylko żeby ‚nie być wersją swojego ojca’ to to nie zda egzaminu, bo dzieci to odbiorą jako coś co robisz na siłę. Oczywiście – Ty wiesz jaka jest faktyczna intencja tego przytulania. Natomiast jest kolejna sprawa – jeśli nie szanujesz swojego… Czytaj więcej »

Monika
Gość
Monika

Na szacunek trzeba sobie zaslużyć. Dzieci oddadzą nam to, co dostały od nas, a nie to co dajemy rodzicom. Wcale od siebie nie wymagam okazywania szacunku czlowiekowi ( ojcu), który mi tego szacunku cale życie nie okazywał. Natomiast synowi okazuje szacunek od urodzenia, przytulam i często mówię, że go kocham. Nie dlatego, żeby się różnić od mojego ojca, ale dlatego że tak czuję. Od jego urodzenia bardzo pracuję nad swoimi negatywnymi cecham niemal żywcem wziętymi od ojca. W momentach kiedy zdaję sobie sprawę, że pokusa zachowania się podobnie do ojca jest bardzo silna, hamuję się. I wygrywam z tą pokusą.… Czytaj więcej »

Marcin
Gość
Marcin

Ważne że robisz inaczej niż Twój ojciec, pokazujesz wzór dobrego taty, tak trzymaj :)

Ewa
Gość
Ewa

Miałam to samo. Teraz mam 31 lat, wspaniałego i kochającego męża oraz dwie cudowne córeczki -5 lat i rok. Mój tato… ciagle powtarzał od czego kowal ma szczypce. Moja młodsza siostra, mama i ja robiłyśmy za niego wszystko. Nawet włączalysmy jemu tv i podawalysmy pilota. Nawet na to był zbyt leniwy. Młodsza siostra była chora, a mama ciężko pracowała, ciagle nie było jej w domu, a gdy była, to mu usługiwała, żeby nie denerwował się. Mój ojciec nigdy nie pił. Bił mnie tym, co miał po ręka- kablem, kijem od miotły, pasem. Kazał mi ściągać spodnie i majtki, pochylać się… Czytaj więcej »

Kris
Gość
Kris

Ja tez jestem rocznik 74′ i moj ojciec tez pochodzi ze wsi. Slyszalem te same teksty co Ty…

Edyta Dorota Buchwald
Gość
Edyta Dorota Buchwald

Tak było…. ciężko o tym mówić.

dawidgondek
Gość
dawidgondek

Ciezko zostawic jakikolwiek komentarz przechodzac jeszcze gorsze sytuacje z tyranem pod dachem. Po dzis dzien mame szykanuje;( ale pocieszam sie tym ze mam synka i daje mu tyle milosci ile nie dostalem ja. To jest moj pay back. Dawajac mu ogrom milosci ktorego nie dostalem ja;)
Badzmy super rodzicami

Kamil Nowak
Gość

Najpiękniejsza „zemsta” o jakiej słyszałem :)

Dawid Gondek
Gość
Dawid Gondek

Tak Kamilu. Mamy wybor. Isc w strone swoatla albo powielac bledy ojca. Jak patrze na ta niewinna istote jak placze ryczy beczy tylko dlatego bo rosna zabki to nie wyobrazam sobie go bic bo go boli a moj ojciec wlasnie tak robil. Spowodowal ze placze i uciszajac placz lal jak zyto. I to byla lekcja dla mnie ze przemoca nienawosci nie zwalczysz. Super blog i chetnoe czytam posty. Dziekuje ze jestes/ jestescie

JakaJa
Gość
JakaJa

Super rodzic aby był super rodzicem, musi też umieć postawić granice. Dając ogrom miłości można się stać jeszcze gorszym rodzicem, bo dziecko zostanie uwiązane tym ogromem miłości jak smyczą. Później będą teksty ‚to ja Ci dałem tyle miłości, a Ty tego nie doceniasz, bachorze?!?!’. Dziecku trzeba dać NORMALNOŚĆ. A nie to, czego się samo nie miało. Jest subtelna różnica, ale ona determinuje, co będzie na końcu – czy będzie normalność, czy jednak przegnie się w drugą stronę…? To tak jak z rodzinami, w których nie było pieniędzy. Nie było w związku z tym zabawek, etc. Więc tacy rodzice co chcą?… Czytaj więcej »

Kasia Żądło
Gość
Kasia Żądło

To błaganie naprawdę jest najgorsze…

Kamil Nowak
Gość

To prawda…

Sabina Gatti
Gość

Ja skomentuję tymi dwoma linkami, ten wyjaśnia dlaczego ludzie bici zamknięci są na nową wiedzę https://www.youtube.com/watch?v=AjV7fHuE8Kg a ten co dzieje się w mózgu dziecka jak ma takie mniej lub bardziej tragiczne dzieciństwo.
http://fundacja22.org/pl/przemoc-a-rozwijajacy-sie-mozg-dziecka/

Mimi
Gość
Mimi

Ja miałam podobnie lecz przykrości, przytyki itd szło zarówno ze strony ojca, jak i matki. Zrobili ze mnie „niemowę, która miała zakaz rozmawiania z dorosłymi, którzy przychodzili do naszego domu”, zrobili ze mnie zakompleksione dziecko, a potem dorosłą – do dziś słyszę, że inni są i byli lepsi ode mnie. Dużo pracy nad sobą zajęło mi pozbycie się czerwienienia na twarzy z byle powodu. Nie wspomnę już, że ciągle jeszcze (mam ponad 40 lat) nie spełniam oczekiwań i nie robię tego, co wszechwiedzący rodzice mi mówią. Zabraniano mi buntowania się, jak coś było nie dla mnie, musiałam się na wszystko… Czytaj więcej »

Benia
Gość
Benia

Jakbym o sobie czytala, moze w mniejszym stopniu to wszystko ale jednak. Tyle ze u mnie glownym tyranem byla i jest matka. Tata byl dobry, czasem tylko z jej dyktanda sie nade mna pastwil. A ona do dzis dzien probuje nami manipulowac choc juz teraz w malym stopniu bo widzi ze nic nie ugra. No coz a ja zostalam z niska samoocena, z brakiem wiary w siebie i z czescia cech i zachowan skopiowanych z niej. Staram sie to zwalaczac ale widze ze nie do konca sobie z tym radze. Jestem nerwowa i szybko trace cierpliwosc, to mi nie pomaga.… Czytaj więcej »

Monika
Gość
Monika

Pracuj nad sobą, z czasem będzie coraz łatwiej. Też mam problem z nerwami i wybuchowym charakterem. Jest taki moment, taka sekunda zanim wybuchniesz, kiedy możesz sobie przypomnieć, że to nie Ty, że nie chcesz taka być. I zatrzymać się. Ochłonąć i postąpić inaczej. Z czasem coraz łatwiej ten moment zauważyć i zatrzymać. Na początku jest trudno, bo mimo świadomosci, że stosz na rozstaju dróg i tylko od Ciebie zależy jak postąpisz, jest ogromna pokusa, żeby iść utartym schematem i wybuchnąć. Ulżyć sobie, bo to jest łatwiejsze. Ale z każdym kolejnym razem jest łatwiej. Efekty po kilku latach są niesamowite!

Martynellka Blog
Gość
Martynellka Blog

Z całego serca życzę autorowi tego listu miłości. Szczerej, płynącej prosto z serca miłości od osób mu bliskich i nie mam tu na myśli tylko rodziny, ale także przyjaciół, oraz ukochaną osobę z którą idzie przez życie. Życzę szacunku i docenienia, ciepła, spokoju ducha i wiary w siebie. Bo nie jest słaby. Nie jest. Już sama zgoda na publikacje swoich skrytych myśli, tłumionych odczuć i bólów przeszłości to akt wielkiej odwagi. I za to go szanuję. I za siłę, która bije z tekstu. Nie jest małym i bezbronnym człowiekiem, jest skrzywdzony, ale nie bezsilny, działa w dobrym kierunku. Wszystkiego dobrego!

Marlena Koniec
Gość
Marlena Koniec

Przypominają m i się „Pręgi” z Michałem Żebrowskim. Współczuję takiego tyrana i wampira energetycznego. Wszystkiego dobrego, powodzenia w odzyskiwaniu siebie!

Magdalena Mogus
Gość
Magdalena Mogus

A ja sie zastanawiam nad matka tych ludzi. Bo zawsze sie slyszy „a co ona moze/mogla” no wlasnie mogla, ale tego nie zrobila….Tez jestem z pokolenia „bitych” i „tresowanych” i tez mialam tatusia, ktory uwazal ze sila wybije mi wszystkie „glupoty” z glowy…ale byla jeszcze mamusia, ktora nie zrobila nic zeby to zmienic…nawet jedno slowo, jeden palec, jeden wykrzyknik znaczylyby wiecej niz NIC….no przepraszam…zawsze mozna poplakac w rogu lub w innym pokoju nad SWOIM biednym losem…..nie wiem….mowie moze tutaj tylko za siebie, ale mnie osobiscie wkurwiaja takie „mamusie”…bo na takich tatusiow po prostu brak slow i nie sa nawet spluniecia… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

Pamiętaj, że mówimy o kobietach wychowywanych w czasach, w których kobiety miały się słuchać mężczyzn i przełamanie takiego podejścia nie dla wszystkich jest łatwe. Nie żebym je bronił – po prostu kiedyś starałem się to zrozumieć.

Magdalena Mogus
Gość
Magdalena Mogus

Tu masz racje, ja tez to tak sobie „opracowalam”, bo tez musialam to zrozumiec….musialam dla siebie, ale dzisiaj TAKIE kobiety nadal sa i nadal nic nie robia….

Mama Emigrantka
Gość
Mama Emigrantka

Bo to nie tylko kwestia czasów. Przemoc, alkohol w rodzinie uzależnia wszystkich, w końcu nie od czapy mówi się o „współuzależnieniu” i na terapie powinni chodzić wszyscy członkowie rodziny… Bite dzieci i matki przyjmują rolę ofiary (to się chyba nazywa wiktymizacja), natomiast jeśli rodzicielki nie są bite również w tym współuzależnieniu mogą zacząć się identyfikować z agresorem i samym się nim stać.

Zet
Gość
Zet

Wiesz, pewnie i tak bylo, ale z drugiej strony, patrzac na sytuacje w mojej rodzinie to mamie bylo to na reke. Wszystko co zle szlo na ojca – bil, pil, wszczynal awantury, wyrzucil moja siostre z domu… a mama pochodzaca z patologicznej rodziny dzieki temu czula sie bardziej kochana przez nas-swoje dzieci, bo w pozniejszym czasie bylismy „po jej stronie”, choc sama jest narcyzem i krytyka byla na porzadku dziennym. Dopiero na terapii to do mnie dotarlo, to byla taka manipulacja e bialych rekawiczkach i choc z ojcem bylo ciezko, to duzo trudniej mi pracowac nad relacjami z mama. Jeszcze… Czytaj więcej »

Samodzielna dzielna
Gość
Samodzielna dzielna

Ja jestem tą mamą,która postawiła na szczęście i bezpieczeństwo swojego dziecka oraz swoje. Nie pozwoliłam na takie traktowanie swojego syna,wieczne obelgi,podszczypywanie tak,żeby nikt się nie domyślił,a żeby synek poczuł, że jest nikim. W chwili obecnej jest mi cholernie ciężko,wieczorami łzy płyną po policzkach z bezsilności,braku siły… Ale kiedy tylko spojrzę na moje śpiące spokojnie śpiące i uśmiechające się przez sen dziecko wiem,że warto. Drogie mamy,nie pozwólcie na złe traktowanie swoich skarbów. Walczcie i nie poddawajcie się!!!!

PaniMyako
Gość
PaniMyako

Mój Tato mógłby podpisać się pod wieloma słowami, które padły w tym liście. Dziadek sk#@€%yn, który kazał się rozbierać do bicia, zamykał w komórce za karę. Babka nie wiem gdzie wtedy była, chyba nie była lepsza. Rodzeństwo Taty do dzisiaj skłócone, nie potrafi rozmawiać. Tato nie spotyka się ze swoimi rodzicami, którzy zrobili z niego „tego złego”, choć on nic nie zrobił. Dla nas Tato starał się jak mógł, walczył z chorobą alkoholową i chociaż jest naznaczony tym „wychowaniem”, to i tak zrobił postęp, miałam normalne dzieciństwo, choć zdarzyło się dostać w dupę. Kiedyś Tato mi jednak powiedział, że zdarzało… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

Na szczęście są rodzice tacy jak Twój ojciec, którzy sprzeciwiają się temu w czym sami zostali wychowania i chociaż powielają wiele błędów, to są lepsi dla swoich dzieci, niż ich rodzice byli dla nich. Dlatego każdy taki postęp, niezależnie od błędów popełnianych mimo wszystko, należy doceniać i zauważać.

Regina
Gość
Regina

Pozwolę sobie przypomnieć, że w Polsce przed tymi czasami już były książki Korczaka tylko hitlerowcy i komuchy wytłukli jak bardziej inteligentną część społeczeństwa a zostawili analfabetów, którzy do lat 60 nie umieli się nawet podpisać. Dyktatura proletariatu trwa.

Marta Szarek
Gość
Marta Szarek

Oj jak bardzo wiem z czym zmaga się autor. Tylko ja już wybaczyłam i poszłam dalej :)

PiotrLaskowski
Gość
PiotrLaskowski

Warto podkreślić, że przemoc słowna jest równie krzywdząca co fizyczna.
Najgorszy był brak poczucia bezpieczeństwa. Dom rodzinny zamiast schronieniem był polem minowym: będzie dziś awantura czy nie? jaka pierdoła dziś będzie zaczynem do awantury?

Kamil Nowak
Gość

Czy ta ocena będzie wystarczająca? Czy ojciec znowu przyjdzie wypity? Czy znowu się pokłócą o jakąś pierdołę? Oby jak najmniej dzieciaków musiało sobie zadawać te pytania…

Ma Ja
Gość
Ma Ja

W imieniu swoim i swoich pacjentów bardzo dziękuję Autorowi listu za odwagę i Panu za publikację.
Maja Stańko-Kaczmarek, Pracownia Psychoterapii i Twórczego Rozwoju

Karolinavv
Gość
Karolinavv

Takie rzeczy często idą pokoleniami. Mój dziadek był tyranem, a tata poszedł w jego ślady. Jedno krzywdzone dziecko, jako dorosły skrzywdziło kilka kolejnych. Mnie udało się skończyć z biciem (może dlatego że byłam „niewidzialna” i najmniej obrywałam), ale do ideału nadal mi bardzo daleko. A reszta rodzeństwa… albo wcale nie mają dzieci, albo stosują „bezstresowe wychowanie” w postaci braku jakiegokolwiek wychowania. Wyrośliśmy na bardzo nieszczęśliwych ludzi. Ale wybaczyłam tacie. On też był nieszczęśliwy i nie miał nikogo kto mógłby mu pokazać że można inaczej.

felis
Gość
felis

Po przeczytaniu listu na nowo złość we mnie wzburzyla.
Ja też byłam bita, oprócz tego poniżana, nazywana gównem, przez ojca. Matka nic nie mówiła, oprócz: poczekaj, aż ojciec wróci.
Bylo tak od kiedy sięgam pamięcią.
Cały dzień wtedy wisiała nademną chmura gradowa.
To tylko ułamek tego, czym mnie uraczyli moi rodzice. Najgorsze było błaganie, aby przestali bić.
Zafundowali mi walkę ze sobą pewnie do końca życia.

Iwona
Gość
Iwona

no tak, też byłam „głupią kozą”, „sprzątać trzeba”, „ty to sobie mozesz chcieć”, co wolno wojewodzie to nie tobie smrodzie, bicie, nie mogłam się interesować sprawami dorosłych czyli np nie mogłam się interesować czy ktoś pójdzie na moją wywaidówkę czy nie. Rosłam w totalnej beznadzieji życia – w liceum nosiłam ze sobą taką karteczkę z cytatem chyba z Mrożka – mniej wiecej takim: „najbardziej boję się tego, że cokolwiek bym nie zrobił, jak bardzo bym się nie starał to nie wydaży się nic – nic się nie zmieni”. To bardzo odzwierciedlało moje strachy i stresy z tamtego okresu. Tak bardzo… Czytaj więcej »

JakaJa
Gość
JakaJa

Dokładnie. W zasadzie wiele z tego co napisałaś – również napisałam, nie czytając Twojego posta.. Dokładnie tak samo to widzę. Najgorzej to pozostać mentalnie ofiarą w swoim postrzeganiu siebie i odbierać sobie prawo decydowaniu o tym, jakie emocje chcę czuć i czy mam się im poddać czy nie. I dokładnie – wymaga to pracy nad sobą, a nie tylko pozwolenie na użalanie się, bez żadnego wysiłku z własnej strony. To co robią terapeuci źle to to, że pozwalają gdzieś umieścić tę odpowiedzialność za siebie poza nami. Ale to też wina szkoły. ‚Szkoła uczy, rodzice wychowują’. Ano nie – jak ktoś… Czytaj więcej »

Basia
Gość
Basia

Niestety miałam dokładnie to samo. Obecnie mam 27 lat i przechodzę już 3 terapię. Codziennie moim życie rządzi lęk. Boję się ludzi, pracy, oceniania, dosłownie wszystkiego. Z ojcem widuję się już tylko w sądzie. Ma zarzuty o przemoc i znęcanie się. On kłamie i mówi, że to wszystko moja wina. Wiecie co czuję, kiedy patrzę na niego w sądzie i on przed wszystkimi tymi ludźmi mówi, że to ja jestem wszystkiemu winna i że on mnie nie bił, nie wyzywał, że to wszystko wymyśliłam?! 27 lat lat takiego życia, a on mi mówi, że to wymyślone, że to moja wina…… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

Nie wyobrażam sobie przez co musisz przechodzisz. Niestety nie jest to pierwszy raz kiedy spotykam się z takim skurwysyństwem (szukałem innego słowa, ale nie znalazłem) ze strony własnego rodzica. Najpierw gnębi i maltretuje, a jak pojawia się policja to robi z siebie ofiarę… nie wiem co musi się w człowieku złamać, żeby upaść taki nisko…

Peppa
Gość
Peppa

Nie wiem czy autor listu jest osobą wierzącą, ale jesli tak to polecam modlitwę o uzdrowienie, uzdrowienie wspomnień (oczywiście oprócz psychoterapii). Ten list to pierwszy krok do takiego uzdrowienia…

iwona
Gość

Pamiętam ile goryczy, a czasem i wściekłości, zła, zawiedzionych nadziei i oczekiwań nosiłam w sobie wobec moich rodziców. Aż przyszedł moment, kiedy dotarło do mnie, jaka ja jestem jako matka. I wtedy zadałam sobie pytanie: na kogo patrzyli moi rodzice, kiedy byli małymi dziećmi? W jakich domach wyrośli? Jakie mieli wzorce zachowań? Czy na ich drodze do dorosłości i bycia rodzicami znalazł się ktoś, kto podał im rękę? Do czego zostali przyzwyczajeni i co im wpojono jako normę? Co na tyle głęboko zostało im wtłoczone do głowy, że mogli powiedzieć „nie wiedzieliśmy, że można inaczej”? Ale i to jak reagowali,… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

To prawda, że takie spojrzenie w przeszłość dużo mówi nam o tym skąd się wzięły konkretne zachowania. Tak u nas, jak i u naszych rodziców i pewnie jeszcze dalej. W rzeczywistości najczęściej większość błędów popełnianych przez rodziców, to jest jedynie ułamek tego, czego oni sami doświadczyli. Warto więc podejść do tego z takiej perspektywy.

Springfield
Gość
Springfield

Znam osobę, która dwu czy trzem tak spierdoliła życie i samoocenę, którzy mają za sobą próby, zjazdy, ćpanie itd. Na święta oczywiście – wszystkiego najlepszego. Tak, najlepszego, skyrwysynu, udław się tą rybą, a wszyscy skoczą do pomocy jak Beria Stalinowi. Sam mam ochotę strzelić mu w ryja, bo jest dokładnie taką osobą, jak powyżej. Żyjąc w swojej rodzinie zdarzały się przypadki z pasem czy ogólne nieakceptowanie, ale nie patologia! Na litość, na takich ludzi powinni nachodzić zbóje.

Kamil Nowak
Gość

Niestety całe pokolenie musi przeminąć, bo nie tylko pełno jest ludzi tak postępujących, ale i jest ogrom społeczeństwa, które nie tylko akceptuje takie zachowanie, ale wręcz gloryfikuje i do niego zachęca. Oczywiście trzeba z tym walczyć, ale chyba niektórzy muszą zwyczajnie odejść, aby to się zmieniło…

JakaJa
Gość
JakaJa

Niestety nie całe pokolenie, a wiele pokoleń, pod warunkiem, że będą świadome tego co robią.. Na razie jednak nie widać aż takiej świadomości, jaką powinni uzyskać. Przez to wcale nie jest lepiej. Bo jest w chus ludzi, którzy użalają się nad sobą i obwiniają tylko rodziców, a nie robią nic w kierunku faktycznej zmiany. Niestety oni również bez owej świadomości wychowują pokolenie nieudolnych życiowo dorosłych..

Monika Monia
Gość
Monika Monia

Pracuję z młodzieżą i miałam styczność z takim Dzieckiem. Środowisko takie, że trudno powiedzieć coś złego o rodzinie bo „co ludzie powiedzą”, Dziecko samo z problemem, dalsza rodzina niby widzi ale nic nie robi. Za moją reakcją sprawa poszła do prokuratury, Dziecko do psychologa. A ja raz, jeden jedyny raz miałam refleksję, czy dobrze zrobiłam, czy nie za ostro weszłam z butami w życie tej rodziny. Psycholog mi powiedział „a może uratowałaś im życie?” i ten list mi pokazuje, że tak właśnie było. Bo moja reakcja przynajmniej w pewnym stopniu oddała wtedy Dzieciom godność, bo pokazała, że to ojca zachowanie… Czytaj więcej »

Sylwia
Gość
Sylwia

Dobrze zrobilas… Cale dziecinstwo zastanawialo mnie (i po prostu bolało), ze nikt z calej mojej wielkiej rodziny nigdy nie pomógł, nie zrobił czegos, czegokolwiek. Wtedy myslalam nawet, ze to moze dlatego ze jestesmy zlymi dziecmi i nam sie nalezy to zło… Boze, dopiero teraz rozumie ich, ale to nie sprawia, ze jest mi łatwiej z tym zyc.

Pamietajcie, „nie sztuką jest przezyc trudne dziecinstwo, sztuka dopiero jest z niego wyrosnąć”… Powodzeniam Nam Wszystkim.

Karina Nowak
Gość
Karina Nowak

Życie…
Moja matka znęcała się psychicznie nade mną – a nie dawałam jej powodów.

Tomasz Robert Fratczak
Gość
Tomasz Robert Fratczak

Niedoczytałem listu. Zwyczajnie nie mogę. Tak samo, jak nie mogę wyleczyć się z tamtych lat. Miesiąc temy wyszedłem ze szpitala psychiatrycznego. Silna depresja. Mysli samobojcze. Typowa w takich przypadkach dwubiegunowość. Trzeba bylo stwirzyc sobie swój wlasny wewnetrzny świat, zeby to przetrwać. Na szczęście on umarł 2 lata temu. Na nieszczęście nie miałem siły powiedzieć mu w oczy, co o nim myślę, i jak mi i mamie zniszczył życie. Ojcowie mogą być najgorszymi potworami. Gardze swoim ojcem. Terapie psychiatryczne pomogły na tyle, ze mam odwagę w końcu to wykrzyczeć, nawet napisać. I nie wstydzę się tego.Martwi mnie jednak fakt, że nie… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
Gość

Najgorsze jest chyba to poczucie bezradności, bo często nie ma nikogo, kto mógłby w takiej sytuacji pomóc. Słabeusz? Bynajmniej. Trzeba być niezwykle silnym, aby się tak otworzyć i być gotowym na takie wyznanie. Żeby być szczerym z samym sobą. Z tego co wiem, kiedy taka osoba umiera, a mieliśmy z nią niewyjaśnione sprawy, można spróbować wykorzystać kogoś innego (dobrego psychoterapeutę najlepiej) jako chwilowe wcielenie tej osoby, aby powiedzieć jej wszystko co chcieliśmy jej powiedzieć. Nie aby jej wybaczyć, ale by sobie wybaczyć wszystko co potrzebujemy i abyśmy mogli ruszyć dalej. Nie dla niej. Dla siebie. Tak czy inaczej, wielki szacunek… Czytaj więcej »

Olena
Gość
Olena

Smutny list i taki prawdziwy. Jestem po 30, kontakty z ojcem ograniczyłam do minimum, boli mnie tylko fakt, że moja matka z nim żyje. Ojciec – typ wojskowego starej daty, dyrygenta w domu, starszy od matki o prawie 20 lat. Skonfliktowany z całą rodziną. Wewnętrznie stary, zdziadziały i skąpy. Kiedy dorastałam zawsze kupował mi buty i ubrania „na wyrost”, żeby było na min. 5 lat. Wyglądałam zawsze jak kaczka w za dużych butach, byłam pośmiewiskiem w szkole. Przyjaźniłam się z tylko jedną osobą, bo wstyd było zadawać się z taką „wsiurą” w przetartych starych spodniach, jak ze starszego brata. Mamie… Czytaj więcej »

JakaJa
Gość
JakaJa

I dlatego, że nie rozumiesz dlaczego on tak się zachowywał i dlatego, że nie chcesz być taka jak on, to będziesz miała to co masz – czyli cały czas problem..
Tak to już jest – to z czym WALCZYMY usilnie i za wszelką cenę – ujawnia się w nas najbardziej. A że nie chcemy się zmienić.. ba.. nawet nie próbujemy, i próbujemy wciąż od nowa przebić głową mur, choć to nieskuteczna metoda, to w zasadzie niewiele się różnimy od tych naszych rodziców, których tak bardzo nienawidzimy..

XYZ
Gość
XYZ

Przestań wszystkich oceniać i się wymądrzać, bo nie masz takiego prawa

Sławomir
Gość
Sławomir

A mi nigdy nie powiedział, ze mnie kocha.

Aga
Gość
Aga

Podpisuję się obiema rękoma. Właśnie nie śpię, znów cierpiąc nad wspomnieniami…
Oby autor listu poczuł jeszcze się kochany i oby jego rany choć przyschły.
To samo dla każdego z komentujących, którzy też mają takie doświadczenia.
I jeszcze coś: widzę, że wiele osób tutaj jest powyżej 30/40 i nadal ich to wszystko boli. Czy to oznacza doświadczenie całego pokolenia? …w maju skończę 40 lat. I tak, ja też…boli :-(

Basia
Gość
Basia

A ja w ogóle nie miałam ojca. Ani brata. To dość trudne dla dorastającej dziewczyny. Dałabym wszystko żeby mieć ojca. Nawet alkoholika. Nawet bijącego.

Jasia
Gość
Jasia

Bez przesady, bijącego alkoholika, nie wiesz co piszesz dziewczyno To lepiej nie mieć wcale

Paula
Gość
Paula

Nie wiesz o czy mówisz… Na miano ojca trzeba zasłużyć. Mój jest dla mnie co najwyżej mężem matki. Wolałabym mieszkać w domu dziecka niż z ojcem alkoholikiem, przez którego czułam się nikim. Jak się nie ma ojca to można sobie wyobrażać, że by kochał, że spędzałby czas…

Basia
Gość
Basia

Nie wiesz co mówisz….

Ann
Gość
Ann

Nie minusujcie Basi. Brak ojca tez moze spowodowac mase konsekwencji, po prostu INNYCH. Tych dwoch sytuacji nie ma co porownywav.

Łukasz
Gość
Łukasz

Nie zrozum mnie źle, ale miałeś „szczęście” że tylko jedno z rodziców okazało się psychopatą. Mnie wychowała dwójka takich…osobników.
Kiedy patrzę wstecz i widzę siebie jako wystraszonego, płaczącego w kącie chłopca zatykającego uszy by nie słyszeć wyzwisk i wzajemnego uzasadniania ich sobie przez moich oprawców i ten ryk…
Ech.
Nie ma żadnego Boga.
Modliłem się wiele razy przez łzy ukryty w łazience żeby mnie zabrał z tego piekła,żeby ktoś przyszedł i mnie zabrał, żebym umarł,cokolwiek.
Nikt się nie zjawił,nikt nie pomógł,nikt nic nie zrobił.
Każdy kto słyszy płacz dziecka, lub widzi jego cierpienie i nie reaguje jest współwinny tej tragedii.

marcin
Gość
marcin

witam wszystkich powiem tylko jedno mam ochote zabic mojego ojca mimo ze jest teraz w dpsie i umiera na raka niestety to jest bandyckie ale k,,,,,, prawdziwe sorry za to okreslenie ale brak mi słow nie nie był alkocholikem ale psychopatą który zawsze ustawiał innych i gnębił matke jedyne co po nim pozostanie to długi które trzeba bedzie spłacac i rozpieprzone mieszkanie jedne czego żałuje że za bardzo byłem w niego wpatrzony z perspektywy czasu widze swój błąd bład że ufałem teraz płace za to cene doskonale rozumiem co tu ludzie piszą nie dajcie sie gnoic i kontrolujcie swoich starych… Czytaj więcej »

JakaJa
Gość
JakaJa

‚kontrolujcie swoich starych’.. to brzmi jak ‚kontrolujcie swoje dzieci’ – czyli de facto to, co robił Twój ojciec. Niestety pod tym względem nie różnisz się niczym, bo cały czas dajesz się ponieść negatywnym emocjom. A to nie tędy droga.. Musisz wyjść poza ten niedziałający schemat. Inaczej się nic nie zmieni. Zacznij żyć tym co masz tu i teraz, odrywając się od przeszłości, której się zmienić nie da, i buduj wszystko od nowa, a życie zacznie być inne.

JakaJa
Gość
JakaJa

Ja mam trochę inne spojrzenie na te kwestie. Tak jak dzieci sobie nie wybierają rodziców, tak rodzice sobie nie wybierają dzieci. Mają dzieci, ale nie wybierają sobie jaki mają dzieci mieć charakter. Problem polega również na tym, że rodzice ci… sami kiedyś byli dziećmi, którym nie dano tego, co powinny dostać, by zostać dobrymi rodzicami. Oni również nie wybierali swoich rodziców, a naszych dziadków, a ci dziadkowie również mieli swoich rodziców, którzy nie nauczyli ich jak być dobrymi rodzicami, bo nie zaspokoili ich potrzeb, etc. Kogo więc obwiniać tak naprawdę o to, co nas dotyka? I tak zastanawiam się, czy… Czytaj więcej »

ewa
Gość
ewa

Trochę pani przesadza. To prawda, że sami później kształtujemy swoje życie. No właśnie… później…ze wszystkimi ranami wyniesionymi z dzieciństwa. Można się starać zrozumieć powody, dla których coś się dzieje, ale nie oznacza to, że dzieci przemocowych rodziców muszą wszystko zrozumieć. Wybaczenie jest sprawą indywidualną. Trzeba nad sobą pracować, ale nie musimy uczyć się na błędach naszych rodziców. Wystarczy, że uczymy się na swoich. Każdy ma swoją rolę w rodzinie i to dorosły, który ZAWSZE jest silniejszy od dziecka fizycznie i psychicznie ponosi całkowitą odpowiedzialność za swoje czyny. To, że stajemy się dorosłymi ludźmi nie zobowiązuje nas, by stać się rodzicem… Czytaj więcej »

Damian
Gość
Damian

Jak bym czytał o sobie..

Anonim
Gość
Anonim

Wie Pan co? Przechodzę przez pewne stadia „braku wsparcia” w swoim domu. Były słowa, że to ja zepsułem święta bo jako dziecko nie chciało mi się pomóc ubrać choinki, były i są teksty „żyjesz we własnym świecie”, „źle mnie zrozumiałeś”, „nie potrafisz żyć”. Ale nigdy dotąd nie chciałem popełnić samobójstwa, nawet mi to do głowy jak na razie nie przyszło. Wydaje mi się, że samobójstwo to gest osoby nie walczącej, nie próbującej samodzielnie rozwiązać problemu, nie korzystającej ze swojego mózgu tylko zaciągającej się smutkiem. Mieszkam z rodzicami i Babcią, to Ona mnie głównie wychowywała. Ojciec ciągle w delegacji, żadnego wzoru… Czytaj więcej »

Em-Anonim (kobieta)
Gość
Em-Anonim (kobieta)

Witajcie.. przeczytalam wszystkie wpisy, wszystkie historie. Mialam sie nie odzywac, ale jednak napisze, bo klebia mi sie mysli po tych wszystkich wpisach. Bedzie lepiej, jak przeloze na ekran.. Mam 40 lat. Dobrze jest wiedziec, ze wiele osob z mojego pokolenia (wyz demograficzny w Polsce), zmaga sie z tym. Dobrze jest tez zrozumiec, co to bylo, co sie stalo. I wspaniale byloby odnalezc antidotum. Wyjsc z tego jednak obronna reka, nie zmarnowac zycia. Wierze poza tym w przeznaczenie, „karme” i to ze jest sens w trudnych doswiadczeniach, jakie zycie niesie… Rodzina dysfunkcyjna… w takiej sie wychowalam, choc nic by na to… Czytaj więcej »

Monika
Gość
Monika

Bardzo podobnie jak u mnie. Ojciec lubiany przez innych, wesoły, pomocny. W domu nękający psychicznie rodzinę, nerwowy, wybuchowy. Trzeba było mu schodzić z drogi jak wracał zły z pracy. Nie można było powiedzieć czegoś, co mu się nie spodobało, bo od razu się darł. Po alkoholu jak mama zwróciła mu uwagę juz sam na sam, to wyzywal ją od ku..w. Ale wiecie, po alkoholu, to może nie wiedział co robi… Poza tym czasami było nawet nieźle, nawet w miarę normalnie. Zaskakujące jest to, ze nigdy wcześniej nie widziałam, że ten dom nie jest normalny, że to jest przemoc. Po prostu… Czytaj więcej »

Em-Anonim (kobieta)
Gość
Em-Anonim (kobieta)

Nasi rodzice twierdza, wszem i wobec, w obecnosci dzieci, wielokrotnie… „mamy nieudane dzieci” „takie sie juz urodzily” „dostaly takie geny z przodkow. (ojciec do matki->)Twoja babka przeciez byla psychicznie chora, to pewnie te geny na nia przeszly” „po kim on jest taki bezmozgowiec, taki glupi? no po mnie na pewno nie, ja zawsze sobie radzilem” … cytaty mozna by mnozyc.. Wielokrotnie od rodzicow slyszalam: „ty jestes potworem” „ze tez los nas pokaral takim dzieckiem, takim potworem” „jestes zla, dlaczego ty jestes taka zla” Takie slowa to kamienie. To pociski. Rania mocno i gleboko. Po ranach zostaja blizny na zawsze. Rola… Czytaj więcej »

Pjoter
Gość
Pjoter

Pewnie tego nie przeczytasz – wszak pisałaś 9 miechów temu, ale jesteś dla mnie herosem, sam mam poryte życie, ale to co Ci robią rodzice – niepojęte, a Ty walczysz, a jak wiadomo dopóki walczysz jesteś … Nie poddawaj się, masz dla kogo to robić (poza sobą oczywiście), może te nasze poranienia nie są bez sensu, może nasze dzieciaki dzięki temu będą miały lepszy świat, choć jeśli tak się stanie to pewnie nie będą w stanie tego należycie docenić, nie mając tego negatywnego porównania i obyśmy dali radę tak je wychować aby tego nie miały. Może chaotycznie, ale poruszyło mnie… Czytaj więcej »

Monika
Gość
Monika

W tej bardzo trudnej ⁶sytuacj radzisz sobie całkiem nieźle. Piszesz, że czujesz zazdrość czytając, że inni jakoś ułozyli sobie życie, mimo toksycznych rodziców. Piszemy w skrócie. Ale to nie przyszło łatwo, nie przyszło samo. Tylko krok po kroku, dzień za dniem. Ciąży Ci chyba ta niska ocena, którą wpoili Ci rodzice. Czy Ty też myślisz tak źle o sobie? Trzeba siebie samego zaakceptować, pokochać i być dla siebie dobrym. Wybaczać sobie błędy. I robić też cos dla siebie w miarę możliwości. Mężczyźni uciekają od kobiet, które żyją tylko ich życiem. Takie mam własne obserwacje. Nie można na nich wisieć, ani… Czytaj więcej »

Ktoś
Gość
Ktoś

Witam mam 45 lat i dopiero czytając wasze wpisy zaczynam uświadamiać sobie swoją sytuacje.W skrócie u mnie i matka i ojciec tacy sami, oboje pochodzą z rodzin wielodzietnych z biedy ,wychowani twardą ręką do tego jeszcze zafiksowani na punkcie kościoła.Jestem jedynakiem od małego ojciec pracował po delegacjach tzn.w sobote wracał ,w niedziele trzeźwiał a potem znowu jechał a jakimś wyjściu na plac zabaw czy rozmowie ..to nie było ani raz takiego przypadku,do niedawna zamieniałem z ojcem trzy zdania na rok ,teraz to już wcale.Ja zaakceptowałem taki stan i wystarczyła mi troska matki ..ale do czasu ,czyli tak koło 15 roku… Czytaj więcej »

Magdalena
Gość
Magdalena

Czesc, przeczytalam wlasnie Twoja historie. Moja wlasna opisalam tu 2 miesiace temu – jest tuz powyzej Twojej. Przeczytaj.. a zobaczysz, ze nasze historie sa powalajaco podobne. Moze oprocz „noszenia sztandaru w Kosciele” i postawy „dewotow” u rodzicow, jest uderzajaco wiele podobienstw. Moi rodzice chetnie ubieraja swoje zycie w rozne hipokryzje -> oboje wogole nie sa wierzacy, Ojciec zawsze krytykuje i kpi z Kosciola, Religii i Wierzacych… i jednoczesnie udaja przed rodzina i znajomymi, ze sa Wierzacy. Przy roznych okazjach, niby sie zegnaja, niby modla.. jak wiele razy pytalam, po co to robia, skoro maja kompletnie inne przenonania: mowia, ze to… Czytaj więcej »

Ktoś
Gość
Ktoś

Witaj przeczytałem to co teraz napisałaś i to co wcześniej.Myśle że dobrze się trzymasz ,a co do Twoich rodziców to są tacy jak i moi i na pewno nigdy się nie zmienią i zawsze znajdą powód aby Cię dobić nie ważne czy to będzie dziecko czy partner czy krzywy uśmiech.Ja od czasu napisania posta nie byłem u rodziców i co się dowiaduje od rodziny?..ano znowu przekuli to w swój sukces a ze mnie zrobili złego obłuda i jeszcze raz obłuda.Teraz już nic nie kryje przed rodziną i wiedzą jak byłO przez lata i teraz, rodzina twierdzi że to dobrze że… Czytaj więcej »

Aja
Gość
Aja

Mimo wszystko, mimo wszelkich przejawów sadyzmu, próbowałam sobie wmawiać, że miłość zwycięży i że jak ja będę kochać ojca, to on w końcu się zmieni na lepsze. Niedawno jednak omal nie zabił mojego syna. I syn i ja zostaliśmy jednak pobici. I jak tu wierzyć w „kochającego ojca” i „kochającego dziadka”? Dlaczego „kochający dziadek” buntował moje dzieci przeciwko mnie i mojemu mężowi, mówiąc że jesteśmy źli? Moje dzieci wyczuwały tę jego obłudę, skrywaną pod maską ortodoksji religijnej i nie dały się zbuntować. Już zapomniałam jak to było dawnej gdy kiedyś mnie dusił i matka nie pozwoliła tego zgłosić na policję,… Czytaj więcej »

Barbara
Gość
Barbara

Zgłoś to na policję i załóż mu sprawę. Niech się sku***el nauczy! Przepraszam za ostre słowa ale sama byłam w podobnej sytuacji, aż w końcu moja cierpliwość się skończyła. Jestem teraz po wygranym procesie. Powodzenia!

DDA
Gość
DDA

Nie doczytałam listu do końca – nie mogłam bo zaczęły wracać wspomnienia z dzieciństwa. Ojciec zawsze lubił wypić ale z czasem zmieniło sie w to w codzienne picie. Agresja była od początku z czasem nasilała się. Przemoc fizyczna, psychiczna, wyzwiska, awantury w środku nocy. Ja jako dziecko – wiecznie w stanie czuwania, strachu co dziś będzie. Teraz jako 27 latka boję się założyć rodzinę, boje się pracy, ludzi i jestem zawsze spięta, jakby gotowa na atak. Ojciec przebywa w dps bo nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Jestem w trakcie terapii ale to długi i bolesny proces. Walczę ze sobą,… Czytaj więcej »

Agnieszka
Gość
Agnieszka

Mam prawie identyczny problem.przeszlam te same slowa. Dzis mam 34 lata 5 dzieci brak wlasnej wartosci depresje. Dzieci sa w pieczy zastepczej u rodzicow? ze wzgledu na moje zakrety zyciowe. Maz w kryminale za znecanie sie nad nami i pytanie czemu bylam z takim mezem? Bo godzilam sie na takie traktowanie bo przeciez mam wpojone ze nic nie znacze. Silnie to we mnie tkwi Dusze sie w sobie. Jestem wiezniem wlasnego ja. Ratunku. Najgorsze ze tak samo mnie traktuje do tej pory co gorsza wmawia to moim dzieciom a ja calymi silami gdy sie z nimi widuje po cichu w… Czytaj więcej »

Jurek
Gość
Jurek

Istnieje wspólnota DDA dla osób, które dorastały w domach bez zdrowej miłości. Adresy mitingów można znaleźć na stronie dda.org.pl

Klaudia
Gość
Klaudia

Przypadkowo, a może i nie przypadkowo znalazłam tego bloga… Przeczytałam cały list i tak sobie myślę jednak są ludzie z którymi jestem w jakiś sposób podobna.. Uciekanie, darcie się „nie bij to boli”, ale przecież ” Jak nie dostaniesz wp**rdolu to się nie nauczysz!”. Zabranianie wielu rzeczy, zmuszenie do pracy w wakacje, chociaż moi znajomy bawili się, pili, a mnie jak zwykle wysyłał 150km od domu, a następnie mówił „Te wszystkie pieniądze będą dla Ciebie”, a później zwyczajnie ich nie widziałam. Mówienie jaka to jestem najgorsza, największy problem i szkoda, że mnie nie zatłukł jak mógł, a później mówienie „tak… Czytaj więcej »

Adam
Gość
Adam

Witam wszystkich. Czytam ten list i również jak wielu z Was widzę tutaj siebie.Nie było w moim domu alkoholu ale przejścia i tak mam swoje i cóż ukrywać nadal przechodzę. Otóż jestem niepełnosprawnym (obrzęk limfatyczny nóg, inaczej słoniowacizna) i chorobę tą odziedziczyłem po ojcu. Całe moje dzieciństwo to obraz wystraszonego i w pewien sposób zastraszonego dziecka, nie wiem co to znaczy wsparcie ze strony ojca (ze strony matki też niewiele go odczułem), nie wiem co to znaczy dobre słowo z jego strony, wiem za to co to znaczy, że jestem nieudolny, że jestem nieukiem, że nic ze mnie nie będzie… Czytaj więcej »

Ewa
Gość
Ewa

Panie Adasiu, nie wiem, co się podziało u Pana przez te trzy lata. (jest napisane, że list zamieszczono 3 lata temu) U mnie przez te lata najpierw był zjazd w dół, do depresji, a teraz po paru miesiącach rozmów, słuchania psychologów, czytania, coś może w końcu we mnie drgnęło. Bardzo jeszcze słabiutko, ale gdzieś w oddali migocze iskierka, jak światełko latarni morskiej, albo statku, który stoi na kotwicy i czeka na mnie. Ten stan depresyjny nie jest smutkiem, ani chandrą, ani zmęczeniem, czy zniechęceniem. To zaburzona chemia mózgu, która zaczęła się zmieniać najpierw z powodów mocnych zaburzeń hormonalnych, potem z… Czytaj więcej »

Paweł
Gość
Paweł

Wstrząsający lecz bardzo potrzebny list Panie Kamilu. Pochodzę z rozbitej rodziny, ojciec od nas odszedł jak byłem jeszcze bardzo mały. Niestety przypomniał sobie o mnie jak miałem 16 lat, skłócił mnie z mamą i wprowadziłem się do niego. Przeżyłem tam piekło podobne do autora listu. Stary zdechł blisko 12 lat temu. Tak, zdechł. Nie wynaczyłem do dziś temu bydlakowi tego jaki mi chaos zrobił w głowie, jak skłócił mnie z mamą. Dziś na szczęście z Mamą żyję bardzo dobrze, dawne demony które stary pozostawił mi w głowie dawno odeszły. Jestem teraz sam, chciałbym z kimś się związać ale podchodzę do… Czytaj więcej »

qw3
Gość
qw3

i tak lepiej niz miec 2 rodzicow sqysynow

Daniel W
Gość
Daniel W

Mój kolega przez takiego ojca zaczął się jąkać robił kupę i siku w majtki do 16 roku jest wrakiem był słaby i się załamał. Mój mnie bił rzadko ale znencał się psychicznie i krzyczał . Miałem trzy latka płakałem zanosiłem się ze nie mogłem złapać oddechu wtedy wpadał w szał i kazał mi przestać płakać i krzyczał jeszcze mocniej , nikt mnie nie przytulił nie powiedział ze mnie kocha . gdy babcia chciała mnie przytulić i uspokoić krzyczał na nią ,,babka się nie wtrąca i go zostawi ,,Ciągły krzyk i siedzenie cicho nawet jak jadłem morde darł -nie mlaszcz. W… Czytaj więcej »

Mała
Gość
Mała

Przeżyłam podobną sytuację ale nie ze strony taty ,a mamy . Wróciły wspomnienia z tamtego czasu .?

Katarzyna
Gość
Katarzyna

Przebaczaj,nie chowam urazy to Cię uszczęśliwi