W jaki sposób (często nieświadomie) okaleczamy nasze dzieci, pomimo dobrych intencji?

„Dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło.”

Miałem kiedyś znajomego

Dobry chłopak z niego był. Nieco skryty, ale jak już się odezwał to najczęściej miało to sens. Żartować potrafił, słuchać też potrafił, a i z nauką nigdy problemów nie miał. Pożyczyłbyś takiemu dwie dychy, to było pewne, że odda, a i zdarzyło się, że on sam też czasem pożyczył.

Była w nim jednak jedna rzecz, z której nawet on sam nie był zbyt dumny i jak się okazało, miało to spory związek z tym jak był wychowywany. Wyszło to kiedyś po jakiejś imprezie albo nocce z grami, gdy rano ludzie zeszli się w kuchni, niczym zwierzęta na sawannie, zbliżające się do wodopoju i ktoś go poprosił, żeby zaczął robić jajecznicę, na co on odpowiedział, nie kryjąc lekkiego zażenowania:

– Ale ja nie wiem jak.

Życiowe nieogarnięcie nie bierze się z braku predyspozycji

Okazało się, że był to chłopak, który mając lat bodajże siedemnaście, jak zostawał sam w domu i musiał zjeść coś na obiad, to albo ogrzewał co mu zostawili rodzice albo na obiad jadł kanapki. Patelnie, garnki, kuchenka, to wszystko było dla niego czarna magia. Kiedyś sam nawet określił się jako kuchennego kalekę czy coś podobnego. Może jakby się bardzo postarał to parówki dałby radę ugotować.

Gdy zresztą o tym pomyślę, to ja wcale nie byłem znacznie lepszy. Oczywiście to nie jest tak, że mi czy jemu brakowało jakiejś piątek klepki i owe kuchenne umiejętności wykraczały poza nasze możliwości. Tu zupełnie nie o nasze predyspozycje zawodowe chodziło.

Jedyny problem jaki istniał leżał w tym, że nigdy nie musieliśmy tego robić, bo zawsze ktoś nas w tym wyręczał.

Na początku nie mamy innego wyjścia

Gdy dziecko pojawia się na świecie, to jako jedna z nielicznych istot, przez co najmniej kilka lat sama sobie nie poradzi i nasza pomoc jest warunkiem koniecznym do jej przetrwania. Karmienie, ubieranie, mycie czy ogólnie rozumiane zapewnienie bezpieczeństwa – to wszystko musimy na początku dziecko zapewnić bez jego aktywnego udziału i to jest zupełnie normalne.

Jednak czasami później gubimy się w tym co powinniśmy jeszcze robić za dziecko, a co dziecko może (i powinno) już robić samo. Czasem robimy to z braku czasu (będzie szybciej jak sam/sama to zrobię), czasem robimy to z miłości (on zawsze będzie moim malutkim dzieckiem), a czasem po prostu z przyzwyczajenia (przecież to zawsze my to robiliśmy).

Niestety takie podejście wyrządza dziecku mniejszą lub większą krzywdę

Robimy to najczęściej zupełnie nieświadomie, ale jednak robimy. Później taki dorosły już człowiek nie potrafi sam napisać paru sensownych zdań, bo od zawsze rodzice pomagali mu w pisaniu wypracowań. Albo nie potrafi, jak wcześniej wspomniany kolega, usmażyć jajecznicy. Albo używać żelazka. Albo skręcić mebli czy pomalować pokoju.

I wiecie co taki człowiek czuje? Bardzo często wstyd. Zażenowanie. Nawet gdy chce się ich nauczyć, to musi to robić jako dorosły człowiek, co wcale nie jest ani łatwiejsze, ani prostsze, niż gdyby robił to jako dziecko.

Nie można więc wychodzić z założenia, że jak dorośnie, to sam się tego wszystkiego nauczy bez problemu, więc teraz „mamusia” czy „tatuś” zrobią to za niego. Może i kiedyś się nauczy, ale na pewno nie bez problemów.

Dlatego warto coś z tym zrobić już teraz

Teraz, gdy dzieci są jeszcze pod naszą opieką. Najlepiej wtedy, gdy są jeszcze małe, bo wtedy dość często są chętne do takiej nauki.

Zresztą takie działanie nie tylko dzieciom przynosi korzyść, lecz całej rodzinie. Naturalnie na początku nauka różnych domowych/życiowych umiejętności, będzie prawdopodobnie wymagała od rodziców sporo zaangażowania (jak to ma zresztą miejsce w przypadku nauki większości czynności: od mycia zębów, po wiązanie sznurowadeł), jednak z czasem pozwoli ona dzieciom aktywnie i skutecznie uczestniczyć w życiu domowym, gdyż różne czynności będą mogły zrobić same. To z kolei powinno pomóc całej rodzinie sprawniej dzielić się obowiązkami domowymi, które przecież dzieci też mogą w pewnym zakresie (dostosowanym do ich wieku) wykonywać.

Także mamy dwie pieczenie przy jednym ogniu.

Nie tylko dzięki zaprzestaniu ciągłego wyręczania naszych dzieci, będzie nam łatwiej zaangażować je w obowiązki domowe, ale jest też spora szansa, że po pewnym czasie poślemy w świat ludzi, którzy nie tylko nie padną z głodu w pierwszym tygodniu samodzielnego życia, ale też będą potrafi na przykład uruchomić pralkę czy wymienić zepsutą żarówkę (żeby już całkiem zaszaleć :). Wydaję mi się więc, że warto :)

Prawa do zdjęcia należą do Jaime.

Jeśli zgadzacie się, że potrzebnych jest nam w świecie więcej osób wyposażonych w takie podstawowe życiowe umiejętności, udostępniajcie ten tekst innym. Im więcej osób go przeczyta, tym większa szansa, że któraś zmieni swoje podejście.