Problemy wychowawcze, które przytrafiają się wszystkim rodzicom

Z przymrużeniem oka.

Nie jesteśmy sami

Kiedy parę miesięcy temu przeczytałem o kolejnych fazach przez jakie przechodzą dzieci i dlaczego je przechodzą, nie mogłem w to uwierzyć. Bunt dwulatka, bunt trzylatka, bunt czterolatka… Wszystko opisane dokładnie tak jak u mnie w domu. Pół roku bunt, a później pół roku spokój. I znowu. Chaos i spokój, dwa dopełniające się światy.

A jednak świadomość tego, że to jest całkowicie normalne i że niemal wszyscy rodzice przez to przechodzą, była dla mnie wyjątkowo kojąca. Dzisiaj spiszę więc jeszcze kilka innych rzeczy, które mam szczerą nadzieję, nie są tylko urokiem naszego rodzicielstwa. Ku pokrzepieniu serc, że nie jesteśmy w tym wszystkim sami.

Uwielbiam zbuntowane dzieci o poranku

Pierwsze dziecko wstaje o 5:30, a drugie nie może się zwlec o 7:30. Ktokolwiek mówił, że dzieci się po pewnym czasie synchronizują, kłamał i powinien za to odpowiadać przed sądem. Jednemu dziecku w głowie tylko psoty, a drugiemu tylko sen. Jedno ich jednak łączy. Żadne nie chce się ubierać, ani iść do przedszkola. „Jeszcze nie teraz… za chwilę… tylko się pobawię…”. Nie zapominajmy też o nieodłącznych: „Ja nie chce tej bluzki!” i „Ale ja chcę zabrać tylko autko, lalkę, wiaderko klocków, trzy książki, kocyk i parę cegieł, które znalazłem wczoraj przed domem! Dlaczego mi na NIC nie pozwalasz?!”

Przechodzimy do chlewika

Znaczy do kuchni (chociaż w zasadzie co za różnica, ha ha, gdy mamy kilkoro dzieci, a część z nich ma mniej niż dwa latka, ha ha?). A tam wieczna wojna o to, kto ma dostać jaki talerz, kto ma dostać jaki widelec i kto będzie siedział obok kogo. Następnie wojna o to, kto ma pierwszy dostać jedzenie, a później jeszcze kolejna o to, kto pierwszy zje. Największa kłótnia jednak zawsze dotyczy tego, że mama i tata mają lepsze, nawet jeśli mają to samo.

Później zaglądamy do pokoi, czyli stajnia Augiasza 2.0

Umówmy się drodzy rodzice: sprzątanie stajni Augiasza to nie był żaden wyczyn. Powód jest bardzo prosty. Tą stajnie trzeba było posprzątać tylko raz i efekt był widoczny! A pokoje dzieci…

Znaczy nie zrozumcie mnie źle. Ja też uwielbiam te pełne 17 sekund, kiedy pokoje naszych dzieci są całkiem wysprzątane, ale nie czarujmy się – obserwuję to zdarzenie rzadziej, niż zaćmienie słońca (a ostatnie zaćmienie przegapiłem, więc…).

Podwórko, czyli pocisk wystrzel i zapomnij (a potem domyj) 

Zabawa na świeżym powietrzu ma wiele zalet, wśród których występują m. in. brak nudy i brak potrzeby ciągłego angażowania rodzica odwiecznym „bomisienudzi”, ale jest też kilka wad.

Widzicie, kiedyś słyszałem legendy o dziecku, które wróciło z zabawy na zewnątrz czyste i nie pobrudziło przy tym ścian, podłogi lub chociaż rodziców. Niestety, okazały się one zwykłymi bajaniami bardów, którzy wypili o dwa gąsiorki wina za dużo. W rzeczywistości, nawet jak temperatura przekracza 40 stopni, wszystko przypomina pustynny pył, a za oknem przejeżdżają właśnie beduini, to dzieci i tak potrafią przyjść do domu ubrudzone od stóp do głów z błota (a czasami wręcz modlimy się, żeby to było błoto).

Znam nawet przypadki, w których rodzice przemywają dzieciom twarz przed wejściem, żeby się upewnić, że to na pewno ich dzieci.

Przedostatnia bitwa, czyli wyruszamy na podbój oceanów

Albo przynajmniej wanny, tudzież prysznica. Dzieci, jak to dzieci – najpierw nie chcą do niej wejść i zapierają się nogami, byle by tylko czasem wody nie dotknąć, jakby była święcona czy coś, a później siedzą w niej godzinami i nie chcą wyjść, nawet wtedy, gdy stukają zębami z zimna tak szybko, że można by z ich pomocą spokojnie zbudować tamę na rzece i dać odpocząć wszystkim bobrom w okolicy. Do tego jeszcze cała otoczka, czyli wyżeranie pasty do zębów jak nikt nie patrzy (w końcu kupujemy takie, które ładnie pachną, żeby dzieci chciały myć zęby, prawda?) i wylewanie mydła, szamponu czy innego żelu do wanny czy do toalety, bo tak fajnie się pieni.

Wspaniałe uczucie, zdecydowanie polecam. 2/10.

Morfeusz, poważnie, zabierz ich już ode mnie

Na koniec dnia zostaje nam oczywiście ta najprzyjemniejsza część, czyli wysłanie dzieci do krainy Morfeusza. Pierwsze dziecko chce już spać (w końcu wstało o 5:30), drugie chce się jeszcze bawić, a trzecie nie może znaleźć piżamy, kołdry, poduszki i czasami nawet łóżka. Jedno chce mieć zapalone światło, drugie zgaszone, a trzecie chce małą lampkę. Jedno chcę czytać o Kopciuszku, drugie o Kocie w butach, a trzecie o Brzydkim Kaczątku. I nawet jak się zgodzimy na wszystkie trzy bajki, to pokłócą się o to, którą należy czytać pierwszą. A później o pluszaka do spania. I jeszcze o coś, co się wydarzyło pół roku temu i jest równie istotne, co nasze oceny na maturalnym świadectwie.

Aż w końcu ostatecznie padną. Wykończone, ale jednocześnie szczęśliwe. Szczęśliwe, że mają rodziców, którzy znoszą ich wszystkie wybryki z taką wytrwałością, którzy cierpliwie pokazują im, gdzie leżą granice, których przekraczać nie wolno i którzy na koniec dnia siedzą przy ich łóżkach jak te baranki, wpatrzeni w te ich spokojne buzie i zastanawiają się jak to jest możliwe, kochać kogoś tak mocno.

Prawa do zdjęcia należą do Tony.