Ostatnia rzecz, jaką chce zobaczyć u ciebie twoje dziecko, gdy odbierasz je z przedszkola

Albo z innej placówki oświatowej.

Dzień jak codzień

Byłem ostatnio świadkiem pewnej sytuacji, w czasie gdy odbierałem jedno z moich dzieci i przy okazji inni rodzice też odbierali swoje. Zobaczyłem dziecko, którego uśmiech na widok rodzica był tak szeroki, że gdyby uśmiechnęło się troszkę szerzej, to prawdopodobnie odpadłyby mu uszy. Było zwyczajnie zachwycone. Musiało tylko pozbierać swoje rzeczy i za chwile miało być gotowe. Zresztą rodzic też był uśmiechnięty. Wszystko szło naprawdę nieźle.

Do czasu

Dziecku zabranie swoich rzeczy zajęło zgodnie z założeniami tylko chwilę, ale kiedy wyszło do rodzica, okazało się, że rodzica już tam nie było. Znaczy stał tam dalej i był fizycznie obecny, ale nie patrzył już na nie. Nie uśmiechał się. Nie czekał na to, żeby opowiedziało mu o swoim dniu, żeby się przytuliło, żeby trochę powygłupiali, jak zawsze lubią to robić po zajęciach. Nic z tego się nie wydarzyło, bo rodzic w tym czasie był już zajęty czymś innym. Rozmawiał przez telefon.

Już po samym wyrazie twarzy dziecka było widać co czuje na ten widok.

Ja oczywiście nie chcę tutaj oceniać tego rodzica, bo kto wie – może rzeczywiście miał coś ważnego do załatwienia. Niemniej ja sam zacząłem się wtedy zastanawiać jak często zdarza mi się odebrać w takiej sytuacji jakiś mało ważny telefon, tylko dlatego, że akurat zadzwonił, pomimo tego, że spokojnie mógłby te kilka minut zaczekać.

Naprawdę te kilka minut to zbyt wiele?

Ja wiem, że żyjemy w świecie, w którym wszystko musi być już/teraz/zaraz/na wczoraj. Jednak nasze dzieci w tym świecie nie żyją (i na mój gust lepiej na tym wychodzą), więc dla nich nie wszystko jest takie oczywiste. Dla nich nie jest oczywiste jakim cudem jakiś durny telefon (jak potrafią to czasami określić, gdy już są starsze), jest ważniejszy od nich.

Ja oczywiście wiem, że to nie jest takie proste i że tak naprawdę nasze dzieci są dla nas najważniejsze, ale jednocześnie praca, obowiązki i inne sprawy też mają swoje wymagania i czasami musimy się im poświęcić. Niemniej nasze dziecko może być za małe, żeby to zrozumieć. Dla niego to bywa dużo bardziej zero-jedynkowe i sprawia, że ono zaczyna się po prostu czuć mało ważne.

Tymczasem dziecko wcale nie wymaga wiele

Nie chodzi o to, żeby od razu wyrzucać telefon do jeziora, zostać e-miszem (taki amisz, tylko wyłącznie na elektronikę), przeprowadzić się do jakiejś samotni w górach i wieść życie pustelnika. Skrajności nie bywają najlepszymi rozwiązaniami. Tutaj chodzi jedynie o to, aby te kilka minut, gdy widzimy się z naszym dzieckiem po raz pierwszy po całodniowym rozstaniu, spędzić rzeczywiście z dzieckiem. Ono wtedy zwykle nas bardzo potrzebuje, więc jak mamy coś ważnego do załatwienia, to załatwmy to przed lub po tym, jak je odbieramy, a nie w trakcie. No chyba, że jest jakaś sprawa życia i śmierci czy inna wyjątkowa sytuacja, to proszę bardzo.

Jednak doskonale wiem, że większość takich telefonów to rozmowa z kolegą czy koleżanką, które spokojnie może poczekać te kilka minut czy wręcz przeglądanie Facebooka, bądź innego Instagrama, bo kto wie co nowego się wydarzyło w ciągu tych ostatnich 43 sekund od ostatniego sprawdzenia.

Uczmy dzieci, że są warte naszej uwagi, bo dzięki temu one też zaoferują nam swoją

Mnóstwo osób narzeka obecnie na to, że ludzie potrafią nawet na wspólnej kolacji ze znajomymi siedzieć z nosem w telefonie zamiast rozmawiać, a tymczasem sami dzieciom pokazujemy, że to normalne, gdy telefon jest ważniejszy od drugiej osoby.

Później ludzie dziwią się, że ich nastolatek podczas rozmowy co chwile zerka w swój ekran. Ciekawe gdzie się tego nauczył?

Uczmy zatem nasze dzieci, poprzez własny przykład, że kiedy spędzamy czas z drugą osobą to spędzamy czas z nią, a nie z telefonem. To zresztą nie dotyczy tylko momentu, w którym odbieramy nasze dzieci, ale i wielu innych sytuacji, w których nasza uwaga ucieka tam gdzie nie trzeba. Pokażmy dzieciom, że nasze priorytety są na właściwym miejscu i że potrafimy być obecni tu i teraz.

Dzięki temu nie tylko my sami będziemy czerpać z takiego czasu większą przyjemność, gdyż wreszcie zaczniemy zauważać i doceniać małe rzeczy, ale i jest spora szansa, że w naszych dzieciach ta unikalna umiejętność nigdy nie wygaśnie.

Jeśli natomiast brakuje nam nauczyciela, który mógłby nam w tym pomóc, to mam dobrą wiadomość. Wystarczy, że uważnie poobserwujmy nasze dzieci. One w sztuce życia daną chwilą i czerpania z tego przyjemności, bywają najlepszymi przewodnikami.

Prawa do zdjęcia należą do Philippe.

Jeśli spodobał się wam powyższy tekst, będę wdzięczny za jego dalsze udostępnienie, bo dzięki temu wiedza o takim podejściu do wychowania, będzie docierała do coraz szerszego grona rodziców.

0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest
58 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Kasia Żądło
Kasia Żądło
7 lat temu

Nie biorę ze sobą telefonu z samochodu jak odbieram dziecko z przedszkola, nie biorę telefonu na plac zabaw. W sumie to takie proste :)

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Kasia Żądło

A ja akurat powiem, nieco na przekór, że mi na plac zabaw zdarza się zabrać telefon czy książkę, bo wtedy dzieci bawią się same i ja mam czas dla siebie :)

Kasia Żądło
Kasia Żądło
7 lat temu
Reply to  Kamil Nowak

Ja mam półtoraroczna córkę akrobatke wiec muszę na nią przynajmniej patrzeć na placu zabaw :D wiec czytanie odpada :D

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Kasia Żądło

No dobra, przy takich maluchach też nie miałem na to czasu :D

Iga Będkowska
7 lat temu

Takie małe rzeczy, a tak ważne. Nie każdego rodzica stać na tak proste refleksje – wydają się tak nieistotne w danym momencie..

Michał Moskal
7 lat temu

W czasach telefonii komórkowej, mobilnego internetu, fejsbuków, tłiterów, instagramów i innych zabieraczy czasu, bardzo łatwo zapomina się, o tym co najistotniejsze. O rodzinie. Często nie tylko dzieci cierpią z powodu „nieobecności” bliskiej osoby. Przekłada się to również na malejącą bliskość w rodzinach. Szkoda.

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Michał Moskal

To prawda, że nie tylko relacje z dziećmi potrafią ucierpieć na uciekaniu ludzi w świat elektroniczny. Dlatego tym ważniejsza jest nasza „uważność” i potrafienie życia w danym momencie, zamiast ciągłego uciekania od tego.

Monika Mrągowocity
Monika Mrągowocity
7 lat temu
Reply to  Michał Moskal

Dlatego ja, mając na względzie wspólne pieczenie ciastek z Mamą, robienie sławnych łańcuchów na choinkę, staram się jak mogę, żeby ten cyfrowy świat był trochę obok.

Tylko dla Mam.pl
7 lat temu

Właśnie obstawiałam telefon po zajawce :) Próbuję sobie wyobrazić nasze dzieci odbierające z przedszkola swoje dzieci. To w sumie nie będzie za 100 lat tylko niebawem. Co one wtedy będą robić? W którą to pójdzie stronę?

Kamil Nowak
7 lat temu

Oby wróciło do korzeni. Ale chyba tylko się oszukuję tak myśląc…

Tylko dla Mam.pl
7 lat temu
Reply to  Kamil Nowak

Możemy się tu wszyscy spotkać (pod tym wpisem) za 20 lat i sprawdzimy ;)

Kamil Nowak
7 lat temu

Jestem za :)

Sławek
Sławek
1 rok temu
Reply to  Kamil Nowak

Jeszcze tylko 14 lat…

Dziecięce Inspiracje
Dziecięce Inspiracje
7 lat temu

Dokładnie o tym samym pisałam! Niestety telefony zabieraj uwagę rodziców nie tylko w przedszkolu,ale też w domu,na spacerze,rodzinnym pikniku….dosłowne wszędzie :(

Kamil Nowak
7 lat temu

Jeszcze pół biedy, jak człowiek rzeczywiście coś musi zrobić. Gorzej jak ucieka do telefonu, bo czas spędzany z dzieckiem go nudzi.

Tata Beby i Beba
Tata Beby i Beba
7 lat temu

Świat jest taki piekny, ale tylko na zywo, odbierajac go wszystkimi zmyslami.

Kamil Nowak
7 lat temu

Tylko, żeby go dostrzec, trzeba podnieść głowę.

Gosia Dom Relacji
7 lat temu

Dzieci nie robią tego, co im mówimy, aby robiły, one robię to, co my! Jako mama nastolatki widzę wyraźną kopię reakcji, zachowań w pewnych sytuacjach. Pędzimy gdzieś, po coś i wszystko jest ważniejsze niż dziecko i rodzina. A kiedy pytasz: co jest twoja największa wartością w życiu, bezczelnie odpowiadamy: rodzina. I kogo okłamujemy?

Kamil Nowak
7 lat temu

Dlatego jak się ludzi bada, to zamiast pytać ich co zrobiliby w danych sytuacjach, znacznie lepiej jest sprawdzić co rzeczywiście robią – bo jak się okazuje, to są zupełnie dwie różne sprawy.

Bogna Bartusch
Bogna Bartusch
7 lat temu

http://www.kampaniespoleczne.pl/pliki/mp4/plik_mp4_20140227114627_317.mp4
pamiętacie tę kampanię ? Spot mocny ale jaki prawdziwy ….

Solo
Solo
7 lat temu

Mnie wkurza rodzic dający dziecku w szatni telefon do grania. Zlatują się wtedy wszystkie dzieci i gapią się w ten telefon. I koniec ubierania, dopóki rodzic telefonu nie zabierze…
Masakra jakaś…

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Solo

Tacy też są? Masakra…

Kasia
Kasia
7 lat temu

Kilka lat temu zabrałam moją kilkuletnią chrześnicę na plac zabaw. Plac zabaw na osiedlu domków jednorodzinnych, ogrodzony niewysokim płotem z furtką, ale jednak ogrodzony i nie każde dziecko sobie poradzi samodzielnie z wejściem. Dzieciaki szaleją, bo plac zabaw całkiem fajny, a ja obserwuję jak do ogrodzenia statecznym krokiem podchodzi Pan Tatuś w garniturze, biała koszula, lakierki etc. Na ręku syn, na oko 1,5 roku. I zmierzają powoli do furtki wzdłuż ogrodzenia. Ale nagle, telefon! No to Pan Tatuś stawia malca na trawie, i szuka telefonu w kieszeni. Na nadgarstku błyszczy złoty zegarek, zaraz w ręku pojawia się super hi-endowy telefon… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Kasia

Aż się coś człowiekowi robi jak słyszy takie historie…

Agnieszka Marcin
Agnieszka Marcin
7 lat temu
Reply to  Kasia

Aż mi się płakać zachciało jak przeczytałam tą historie. :(

Kasia Frużyńska
7 lat temu

E-misz – świetne! Ważny temat, dzięki za przypomnienie! Ja ostatnio wyrzuciłam telefon z sypialni i mam zwykły budzik. Więcej czytam książek i o niebo lepiej się wysypiam a tuż obok śpi 3-miesięczny bobas więc każda minuta bez zerkania do internetu i patrzenia na niego jest bezcenna! :)

Hekamiah Nieznane
Hekamiah Nieznane
7 lat temu

Mam trzyletniego synka, którego codziennie odbieram od babci. Chwile kiedy wchodzę do mieszkania a synek z okrzykiem mamusia, leci przez cały pokój i wpada w moje ramiona są bezcenne. Przytulamy się a on opowiada co robił, gdzie był. A jak powie, że tęsknił za mną to tylko się rozpłakać z nadmiaru szczęścia.

Monika Matera
Monika Matera
7 lat temu

Ja kiedy idę po syna to czekam na niego już przy schodach (mają salę na piętrze), uśmiecham się, wołam „cześć” zanim jeszcze zejdzie, a ten potrafi skwaszony odpowiedzieć: znowu mama albo chciałem żeby tata mnie odebrał… To komu tu jest przykro? Przychodzę po niego, staram się być jak najwcześniej żebyśmy mieli więcej czasu dla siebie a ten taki niezadowolony. I żeby nie było, Tata też odbiera i zaprowadza, więc młody powinien tęsknić po równo.

Monika Mrągowocity
Monika Mrągowocity
7 lat temu

To podobne sytuacje widzę w autobusie, matki ze swoimi dziećmi, dziecko patrzy się w otchłań, matka stoi obok i pisze smsy, albo nadrabia zaległości na fc..Nie pyta co było, z kim się dziecko bawiło, co jadło..Mnie to mocno smuci, ja chodzę ze swoim dzieckiem na spacer (i nie chcę wyjść na ideał), ale śpiewam, opowiadam i widzę uśmiech na jego twarzy. Niestety byłam także świadkiem, jak kobieta była tak zajęta swoim telefonem, że ocknęła się dopiero jak na zakręcie (w autobusie) wózek z jej dzieckiem się przewrócił

Kamil Nowak
7 lat temu

Masakra…

Andrzej
Andrzej
7 lat temu

uważam, że ogólnie teraz przesadzamy z elektroniką. Dziecko domaga się naszej uwagi nie tylko przy odbieraniu z przedszkola, choć to co prawda dopiero przede mną, ale i w domu podczas zwykłej zabawy. Niejednokrotnie sam się złapałem na tym, że moje dziecko przestaje się bawić i patrzy na mnie jak gapię się w telefon.. Dopiero wtedy człowiek poznaje co to jest wstyd.

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Andrzej

Dobrze jeśli człowiek jest na tyle uważny, że ten wstyd czuje. Gorzej jak nie widzi w tym żadnego problemu.

Cywilizacja Śmierci
Cywilizacja Śmierci
7 lat temu

Rozumiem, że prawidłowe podejście wychowawcze to obsesja i wywołana nią nerwica natręctw na tle rzeczywistych, ewentualnych i urojonych potrzeb dziecka? ;-)

Kamil Nowak
7 lat temu

Tekst sugeruje, żeby traktować dziecko jak każdego innego człowieka, a jeśli dla niektórych normalne kontakty międzyludzkie wiążą się z obsesją i nerwicą, to szczerze tym niektórym współczuję :)

Marz Emka
Marz Emka
7 lat temu

Kiedyś poszłam po Córkę do szkoły na piechotę. Była piękna, słoneczna pogoda…Pomyślałam, że dobrze nam zrobi taki spacer. I rzeczywiście. Nie mogłyśmy się nagadać, a najwięcej miała do powiedzenia Córka. Wtedy dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy…Kiedy dotarłyśmy do domu, Córka powiedziała: -Mamo, to był fantastyczny spacer. Chciałabym, żebyśmy tak częściej wracały ze szkoly, bo wtedy znowu pogadamy sobie w spokoju.
Dało mi to do myślenia….

Jagoda
Jagoda
7 lat temu

Heh….. byliśmy dziś na placu zabaw. Zabawy dzieci, jak się okazało, mają sens o ile aurat mają zasięg sieci ? trzy trójosobowe gŕupki dzieciaków zajęte były swoimi smrtfonami na tyle, że ….. nie było z kim pohasać. Ten wirus rozprzestrzenia się na młodsze pokolenia. Osobiście jestem zdania, że zkaz używania komór na placach zabaw i w parkach uratował by może następne pokolenie ale … jest obawa, że ludzie przestaną tam uczęszczać.

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Jagoda

Chyba żyję w trochę innym świecie, bo w ogóle nie rozumiem po co iść na plac zabaw, żeby posiedzieć na telefonie.

Jagoda
Jagoda
7 lat temu
Reply to  Kamil Nowak

Było żałośnie. Ale wzorzec nie przyszedł z lasu tylko z domu. Poczułam, że nie przystajemy z naszym wiaderkiem, łopatką i grabkami. Ale cóż… Nasze dzieci będą żyły w świecie stworzonym przez nas, dorosłych. Udostępnię Twój tekst, bo twoja refleksja jest mi bliska. ?

Darek1985
Darek1985
7 lat temu

Przyznaję się bez bicia, że jestem z tych co lubi trzymać telefon przy nosie w obecności synka, który zaraz ma 10 miesięcy. A to pisanie na fejsie z kumplem a to sprawdzanie ciągle na aplikacjach sportowych aktualnych wyników meczów czy też obejrzenie skrótu z meczów. Potem się dziwię, że synek się złości, bo też chce telefon a na widok telefonu dostaje szału bo chce mieć w ręku. Żona aż mnie goni z tym i ma rację. Ale i tak się już z tym ograniczyłem. No niestety taka czasem dola informatyka, że przykuwa się do elektroniki… :/

Darek1985
Darek1985
7 lat temu
Reply to  Darek1985

Ale żeby nie było od urodzenia syna prawie przestałem grać na konsoli czy komputerze , co było jedno z moich ulubionych czynności w wolnym czasie od wielu lat. Nie mam czasu, wolę się z synem pobawić a noce przesypiać o ile synek daje pospać ;) aby mieć energię następnie dnia dla Rodziny i do pracy. Bo tak to się też zarywalo noce na granie online na PlayStation 4 ze znajomymi. Ale znam ze wspólnego grania ludzi, którzy mając dzieci to grają zamiast pomóc żonie. Zawsze mnie drażniło jak gramy w grupie i słyszałem u kogoś na słuchawkach płaczące dziecko to… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Darek1985

Moje dzieci są już nieco starsze i noce przesypiają, więc teraz trochę powoli ja osobiście do grania nocami wracam, ale też przyznaję, że na bardzo długo je porzuciłem ;) Na wszystko znajdzie się pora, ale też warto od czasu do czasu upewnić się, gdzie leżą nasze priorytety :)

Sławek
Sławek
1 rok temu
Reply to  Darek1985

Ja sporo grałem z kumplami w gry multi, ale od kiedy się urodziło drugie dziecko (rok po pierwszym) to praktycznie przestałem grać w gry multi! Gram nadal ale w single player i to kiedy dzieci już śpią! Teraz są na tyle duzi że… Czasem gramy RAZEM we trójkę (kiedyś musimy zgarnąć mamę na czwartego, bo da się!) w OverCooked 2! Ta gra jest super zabawna a przy tym uczy współpracy i to mocno! Bo samemu się daleko tam nie zajdzie…

Wirginia Elekwechi
Wirginia Elekwechi
7 lat temu

Jak odbieram córkę to zawsze kończę rozmowy przed przedszkolem. Uwielbiam rozmowy z nią te przytulasy zawsze czekam az zejdzie ze schodów zawsze dostaje rysunek. Kocham jej opowiesci. Dalej razem idziemy na zakupy w których mi pomaga. Nie lubię robić zakupów sama zawsze z nią bez niej jest mi smutno. Nawet jak mają trwać godzine to ta godzine jesteśmy razem śmiejemy sie śpiewamy rozmawiamy ona mi pomaga a przy tym uczy sie wrzuca do koszyka. Żeby nie było nie zawsze jest tak różowo ale bez niej nie lubię wychodzic.

Lene Schumacher
Lene Schumacher
7 lat temu

Kurcze , nigdy tak nie zrobiłam ale pomyślałam, że jako marka mam sobie coś podobnego do zarzucenia- otóż kiedy odbierałem dziecko z przedszkola, miałam w rękach siaty z zakupami a na ustach, niestety tekst: Chodź szybko, szybko, bo musimy jeszcze mięsko kupić i szczypiorek, i koperek , bo musimy szybko obiadek ugotować „. Teraz wiem, jakie to było idiotyczne. Gnać z siatami i dzieciaki em pod pachą do mięsnego jeszcze bo zakichany obiadek.

Anna W.
Anna W.
7 lat temu

A ja byłam świadkiem takiej sytuacji. Tata odbiera dziecko, dziewczynka stęskniona, chce się przytulić, chce coś powiedzieć, podskakuje, a tata ją popędza bo się gdzieś spieszy. Dziecko zaczyna się irytować i ociągać z ubieraniem. Tata coraz bardziej nerwowy. Dziewczynka zaczyna płakać, na co tata: „nie bądź beksą”. Dziewczynka zawodzi „Tatusiu, tatusiu…”, a tata: „Przestań płakać, zobacz, dzieci się będą z ciebie śmiały, patrzą jak się mażesz”. Moje dziecko pyta mnie dlaczego tamten tata krzyczy na dziewczynkę i nie przytuli jej. Tata dziewczynki coś jeszcze powiedział do swojej córeczki, że za karę czegoś tam nie będzie, już nie usłyszałam. Okropna i… Czytaj więcej »

Kamil Nowak
7 lat temu
Reply to  Anna W.

Niestety tak jest. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że ten tata (czy mama, wszystko jedno) tak czy inaczej spędzi dokładnie tyle samo czasu na odbieraniu dziecka – niezależnie od tego czy będzie ją pośpieszał czy będzie się cieszył razem spędzanym czasem.

ZielonySłoik
7 lat temu

Ludzie żyją z telefonem jak na smyczy… zawsze są „dostępni”, a jednocześnie nieobecni dla każdego… Szkoda, że przekłada się to na życie rodzinne:(

Klaudia Osowska
Klaudia Osowska
7 lat temu

Niestety czasem zdarza mi się odebrać w takiej sytuacji może nie akurat gdy odbieram dziecko z przedszkola, ale innych podobnych kiedy ono akurat coś chce i to czasem od koleżanki mamy etc. Tylko właśnie tu się nasuwa mi taka myśl, że gdyby nie telefon to bym z mama rozmawiała raz na kilka mcy bo mieszkamy daleko od siebie i gdyby nie tel to rozmowy z dorosłymi ograniczały by się do chwili w markecie z panią z kasy lub właśnie przy odbiorze dziecka z panią z przedszkola…mam troje dzieci z czego najmłodsze 2 miesięczne. Dziecko jest ze mną prawie cały czas… Czytaj więcej »

Poligon Blog
7 lat temu

Jest właśnie tak, jak piszesz. Jest też tak, że nam się wydaje, że to są nic nie znaczące drobiazgi, ale dzieci patrzą na to zupełnie inaczej :)

Ewelina Starczewska
Ewelina Starczewska
7 lat temu

Gdy odbieram syna telefon zostaje w aucie
Ale tu chyba nie chodzi o konkretną sytuację tylko o fakt ze telefon!!! nawet jeśli pilny jest ważniejszy od naszych dzieci Pamiętajcie ze możeszza 10-15 minut oddzwonic A nigdy nie mamy pewności czy akurat ta chwila nie zostanie w pamięci naszego dziecka

todopieropoczatek.pl

Można
być blisko – a tak naprawdę oddalać się od dziecka bardziej niż
gdybyśmy danego dnia w ogóle go nie widzieli. Ignorancja boli. Nie tylko
dzieci.

Paulina Wajrauch-Kucharska
Paulina Wajrauch-Kucharska
7 lat temu

Dlatego w jednym przedszkolu w Austrii, gdzie mieszkam, wisi spory plakat, gdzie jest napisana prośba, by nie rozmawiać przez telefon podczas odbierania dziecka.

Monika St
Monika St
7 lat temu

dzięki :)

Asiek
Asiek
7 lat temu

Ostatnio byłam świadkiem, gdy po wyjściu z kościoła chłopiec ok. 9 lat zaczął coś mówić bardzo podekscytowany do ojca. Na co tata odpowiedział: „przestań ględzić”, po czy wyjął telefon i zaczął coś przeglądać. Smutne to, ale żyjemy jak zombie. Nic nie jest ważne, tylko ekran i puste informacje. Sama się na tym łapię i ostatnio pilnuję się, żeby odkładać telefon po powrocie do domu np. do sypialni, żeby go nie widzieć i odruchowo po niego nie sięgać. A wieczorem kładziemy się z moim ośmioletnim synem na łóżku i czytamy książki. On ukochane komiksy, a ja kryminały. Niby jesteśmy osobno myślami,… Czytaj więcej »

Agata Akuti Weytko
Agata Akuti Weytko
7 lat temu

dziękuję

Elik
Elik
7 lat temu

Takie głosy są bardzo, bardzo potrzebne. Ze 2 lata temu czytałam podobny artykuł i dopiero wtedy zastanowiłam się nad sobą. Nie wydawało mi się, że robiłam coś nadzwyczajnego. A ja po prostu w drodze od pracy do przedszkola jeszcze „dopracowywałam”. A jak nie skończyłam przed drzwiami przedszkola, to gadałam dalej. Buziak był, przytulas był. Tylko obecności i uwagi nie było… w tym artykule chyba przedszkolanka mówiła o tym, jak dzieci tęsknią, jak te rysunki malują. I jakie to ważne dla nich. No i się nawróciłam. Gasząc silnik mówię, że muszę kończyć a później z moją Pchełką ustalam, że muszę jeszcze… Czytaj więcej »

Agnieszka
Agnieszka
2 lat temu

Właśnie ja bardzo się cieszę, że wybraliśmy dobre przedszkole dla naszej córki. Tequesta okazała się strzałem w dziesiątkę. Widać, że jest to przedszkole stworzone z pasją do dzieci

58
0
Would love your thoughts, please comment.x