Nie obchodzi mnie, jak zostaliście wychowani

Czyli dlaczego lepiej jest milczeć, jeśli nie mamy nic wartościowego do powiedzenia.

Gdzie ich hodują?

Raz na jakiś czas, kiedy czytam artykuł o wychowaniu dzieci na jakimś blogu, znajduję tam komentatorów, którzy na siłę próbują wszystkich przekonać, że zostali wychowani inaczej i są normalni. Na tej podstawie próbują dowodzić, że autor tekstu nie ma racji. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy autor ma na potwierdzenie swoich słów konkretne badania, a oni jedynie swoje doświadczenie. Chodzi o takie typy spod znaku: „Mnie rodzice bili i wyrosłem na porządnego człowieka, więc też będę bił swoje dziecko. Przynajmniej nie będzie tak rozwydrzone jak dzisiejsza młodzież”. Albo łagodniej „mnie rodzice ciągle chwalili i mówili mi, że wszystko pięknie robię, a dzisiaj jestem normalna”. Ogólnie chodzi o ignorantów, którzy mają w ręku tylko jedno doświadczenie (swoje własne) i na jego podstawie wyciągają wnioski dotyczące całego świata.

(przy okazji wielkie ukłony dla czytelników, bo na tym blogu od pewnego czasu, takich okazów nie ma)

Dlaczego mówię ignorantów?

Bo większość z tych ludzi, których opinia opiera się wyłącznie o własne doświadczenia, nie ma pojęcia o wychowaniu dzieci. Ba, większość z nich nawet nie ma dzieci. Nie przeczytali również żadnej książki na ten temat, nie ukończyli żadnych studiów w tym zakresie, nic. Jedno wielkie nic. Niemniej, jako że byli dziećmi, to uważają, że na dzieciach się znają. Bo to przecież „takie proste” i „takie oczywiste”.

Tymczasem dopóki ktoś nie ma wiedzy i/lub doświadczenia z konkretnego zakresu, to jego opinia jest warta mniej więcej tyle, co opinia szympansa. W zasadzie, szympans ma znacznie większe szanse mieć rację, bo on się myli zwykle tylko w połowie przypadków. Nawet dyplom czy świadectwo nie zawsze wystarcza, bo teoria bardzo lubi od praktyki odbiegać.

Wszędzie widzę „ekspertów”

Nie wiem skąd to przyszło, ale nasze społeczeństwo zaczyna wypełniać coraz większa banda ignorantów, którzy nie mają pojęcia o niczym, a jednak uważają, że mają prawo wypowiedzieć się na każdy temat. I niestety korzystają z tego prawa. Później słucham takich „ekspertów” od polityki, którzy uważają, że im wyższe podatki, tym się lepiej żyje. Albo „ekspertów” od sportu, którzy w życiu nie przebiegli więcej niż 50 metrów (i to akurat dlatego, że im autobus uciekał). Mamy też „ekspertów” od reklamy, „ekspertów” od logotypów i „ekspertów” od celebrytów, którzy podobno nic nie robią. Skoro nic nie robią, to idź i rób to nic. Zobaczymy jak ci wyjdzie. Dzieciom też się oberwało i obecnie już niemal każdy „zna się” na wychowaniu dzieci i uważa, że wolno mu głosić swoje prawdy objawione innym ludziom.

Niestety ci wszyscy „eksperci” zapominają, że sam fakt, że mamy prawo się wypowiedzieć na każdy temat, nie oznacza jeszcze, że powinniśmy.

Chcecie zabierać głos?

Proszę was bardzo: Pokażcie mi ludzi, którym wasze rady pomogły. Pokażcie mi dzieci, które wychowywane waszymi metodami, wyrosły na porządnych ludzi. Pokażcie mi profesjonalne badania, o które opieracie swoje wypowiedzi. Pokażcie mi autorytety, których zdaniem się kierujecie. I dopiero wtedy rzucajcie tekstami, że was wychowano w jakiś inny sposób i jesteście normalni. Że was bito i jesteście porządni. Że klapsy są skuteczne. Że czasami trzeba krzyknąć na dziecko, żeby zrozumiało. Że metoda kija i marchewki, jest nie tresowaniem, a jednak wychowywaniem.

Dopiero wtedy, kiedy macie dowody na poparcie tych słów, otwierajcie usta. Dopiero wtedy, gdy jesteście pewni, że nie jesteście zwykłym błędem statystycznym. Błędem, który miał to szczęście, że jemu się udało wyjść na ludzi, pomimo tego jak był wychowywany. A nie dzięki temu.

Nigdy o nich nie zapominajmy

W przeciwnym razie, może się okazać, że wasze poglądy, wyrażone w taki czy inny sposób, skrzywdzą nie tylko wasze dziecko, ale skrzywdzą też cudze dzieci. Bo ktoś weźmie od was ową „dobrą radę”. I przekaże ją dalej. I dalej. I dalej. I to się nigdy nie skończy.

Każda osoba, która twierdzi, że dostawała klapsy i wyrosła na porządnego człowieka, zapomina (lub nie wie) o setkach dzieci chowanych podobnie, które skończyły z ciężkimi kompleksami, nałogami czy depresjami. Zapomina też o tych, których już wśród nas nie ma, bo sobie nie poradziły. Bo wolały skończyć z sobą, niż dalej żyć w ten sposób.

A może jednak powinniśmy o nich zapominać? Czy to byłoby wobec nich w porządku? Czy to byłoby w porządku, wobec następnych pokoleń? Nie uczyć się na własnych błędach? Moim zdaniem jest to niedopuszczalne. Pod żadnym pozorem nie powinniśmy o nich zapominać. Zapominanie o nich, nie byłoby już tylko ignorancją. Zapominanie o nich, byłoby zbrodnią. Zbrodnią przeciwko każdemu pokoleniu, które przyjdzie po nas. Zbrodnią zaniedbania. Zbrodnią, za którą wszyscy w przyszłości zapłacimy, jeśli jej teraz nie powstrzymamy.

Możliwe, że będzie się to wiązało z koniecznością porzucenia wzorców wychowania wyniesionych z rodzinnego domu. Jeśli jednak dzięki temu, nasze własne dzieci wychowamy lepiej, to dlaczego mielibyśmy tego nie zrobić?

Przestańmy się cofać. Zacznijmy w końcu iść do przodu.

Prawa do zdjęcia należą do Norbert.