Moje dzieci są nienormalne. Wasze też.

Nie przejmujcie się. To całkowicie normalne.

Prawda zawarta w książkach

Znajoma opowiadała kiedyś, jak przy pierwszym dziecku ciągle była przerażona, że coś jest z dzieckiem nie tak jak być powinno. A to, że za wcześnie zaczęło chodzić, a to że zęby nie wyszły w odpowiednim terminie, a to że jeść nie chce tego co „powinno”. Poszła więc z nim do jednego lekarza, nie pomogło. Do drugiego, też nie zadziałało. Poszła więc do kolejnego i ponownie mówi mu o tym, że w książkach jest napisane, iż dziecko powinno mieć już zęby i jeść określone produkty, a ono robi wszystko na opak. Lekarz spojrzał na nią bardzo spokojnie i zapytał:

– A może po prostu Pani dziecko nie czytało tej samej książki?

Autorytety

Moja znajoma wtedy właśnie zrozumiała jedną z najważniejszych rzeczy dotyczących wychowania. Dzieci są różne. Moje różnią się od waszych, a nawet moje jedno jest różne od drugiego (szok, wiem). I tak naprawdę nie ma znaczenia co napisali i w jak mądrych książkach. To nie musi być prawda w waszym przypadku. Nie ma też znaczenia co jakiś autorytet, czy nawet jakiś bloger (sic!) powie lub napisze. Jeśli u was sprawdza się co innego, to proszę was bardzo. Róbcie tak, jak jest dobrze dla was i dla waszych dzieci, ignorując wszystko inne. Jeśli nie macie żadnych wychowawczych problemów, to po co słuchać kogoś, kto wam mówi, że coś robicie źle? Jeśli wy i wasze dzieci jesteście szczęśliwi, to czy naprawdę warto zawracać sobie głowę, opinią jakiegoś blogera, psychologa czy nawet samego papieża (gdyby ów podejmował takie tematy)?

Indywidualizm

Różnice są czymś wspaniałym. To one powodują, że jesteśmy inni i zarazem wyjątkowi. To one czynią nas ludźmi. Nie pozwólmy sobie wmówić, że nasza metoda wychowywania dzieci jest zła, bo jest inna. Inna od czego? Od normy? A jak definiujemy normę? Czy wystarczy, że coś jest popularne, żeby było normalne? Bicie dzieci w Polsce jest popularne (ok. 70% rodziców uznaje je za nieodłączną część wychowania*), ale normalne nie jest i nigdy nie będzie (patrz też: Dajesz klapsa, bo jesteś nieudacznikiem).

Normalność oznacza ucieczkę do strefy komfortu. Ucieczkę do tego co znane, nawet jeśli jest złe lub szkodliwe. Dlaczego jednak mamy się zamykać na nowe, lepsze możliwości? Bo większość się na nie zamknęła? Janusz Korczak nie dał na to zgody, Maria Montessori nie dała na to zgody, dlaczego więc my mamy się na to zgadzać?

Miłość jest najważniejsza

Najważniejsze co musimy zrobić, to nie dopuścić do siebie myśli, że jesteśmy złymi rodzicami, jeśli kochamy nasze dzieci i chcemy dla nich jak najlepiej (patrz też: Nie byłeś doskonałym rodzicem?). Nie pozwólmy nikomu się do tego przekonać. Nikomu! Żadnemu sąsiadowi, żadnej koleżance, żadnej babci, ani cioci. Jedyną osobą, która ma prawo nas oceniać jako rodziców, jest nasze dziecko i reszcie należy serdecznie podziękować za wszelkie bezużyteczne uwagi i kazać się nimi udławić (to ostatnie jest bardzo ważne).

Normalny znaczy jaki?

Jeśli robimy coś inaczej, zawsze znajdzie się ktoś, kto wytknie nam, że jesteśmy idiotami. Zawsze. To się nazywa życie. Ja jednak wolę być nienormalny i żyć swoim życiem, niż przejść przez życie udając kogoś innego. Dlatego jestem dumny z bycia nienormalnym. I mam nadzieję, że moje dzieci podążą tą samą drogą. Mam również nadzieję, że większość z was, czytelników, też jest nienormalna, bo jednak jesteście zbyt fajni, żeby było inaczej :).

Ostatecznie, bycie nienormalnym to coś wspaniałego, podczas gdy bycie normalnym, brzmi przerażająco przeciętnie. A na bycie przeciętnym nie powinniśmy wyrażać zgody.

*Według badań OBOP z 2011 roku bicie dzieci aprobowało 69% Polaków, w maju 2012 73% (CBOS), a w sierpniu 2012 – 68% Polaków (OBOP).

Prawa do zdjęcia należą do Gerry.