Marzenie, które dla wszystkich rodziców jest tym najważniejszym

Marzenie, które łączy wszystkich rodziców.

Co łączy wszystkich rodziców?

Nie będę ukrywał, że wielu pisze do mnie ze swoimi wychowawczymi problemami. Niektórzy rodzice zgłaszają, że ich dziecko często bije swoje młodsze rodzeństwo i naprawdę próbowali już wszystkiego. Inni mają problem z tym, że ich dziecko nie potrafi odnaleźć się w nowej grupie rówieśniczej, przez co całej rodzinie jest ciężko. Jeszcze inni piszą do mnie, bo nie potrafią zapanować nad własnymi emocjami, co skutecznie utrudnia im to nawiązanie bliższej relacji z dzieckiem.

Gdy przyjrzymy im się bliżej, możemy zauważyć, że ich wszystkich łączy jedno, małe marzenie. Pragnienie szczęścia dla swoich dzieci. Jednak to nie o nim chciałem dzisiaj mówić.

Dzisiaj chciałem powiedzieć o marzeniu, które znajdziemy, jeśli przyjrzymy się owym rodzicom jeszcze bliżej. Marzeniu, które łączy wszystkich rodziców, napotykających wychowawcze trudności. Jedno cudowne marzenie, która sprawia, że są oni niesamowitymi szczęściarzami (chociaż niektórzy już o tym zapomnieli). O jakim marzeniu mówimy?

Największe marzenie

Pamiętacie co było naszym największym marzeniem, zanim zaczęliśmy chociażby myśleć o tym, aby mieć szczęśliwe dziecko?

Tak, dokładnie.

Najpierw było marzenie, aby w ogóle mieć dziecko.

Marzenie, które potrafiło spędzać nam sen z powiek. Marzenie, które u niektórych powodowało nieprzespane noce, u innych mętlik w głowie, a u jeszcze innych emocjonalną loterię. ”

„A co jeśli? A co gdyby? A jak? Kiedy? Gdzie? Czy damy radę? Poradzimy sobie? W jaki sposób?”

Pamiętacie?

Pamiętacie ten czas przed porodem? Tę radość przemieszaną z obawą? Z jednej strony nie mogliśmy się doczekać, aby w końcu ujrzeć nasze dziecko i móc się nim nacieszyć, a z drugiej strony byliśmy w pełni świadomi jak delikatny potrafi być niemowlak i jak wiele niewiadomych jeszcze przed nami. Statystycznie ponad połowa z nas spotkała się z chociażby z żółtaczką niemowlęcą i naświetlaniami w inkubatorze. I wprawdzie człowiek wie, że to nie jest choroba jako taka, a jednak gdy patrzy na swojego malucha w tym inkubatorze, to nie potrafi nie odczuwać chociaż lekkiego strachu. Sam doskonale pamiętam to uczucie i ten strach. Szczególnie, że u nas w jednym przypadku pojawiło się coś więcej, niż tylko żółtaczka.

W niektórych krajach niestety ten strach jest znacznie większy

W niektórych krajach na dzieci czekają niebezpieczeństwa, o których my już od wielu lat nie pamiętamy. Niebezpieczeństwa, które udało się u nas zażegnać. Niemniej rodzice tam mieszkający, mają dokładnie takie same marzenia jak my.

Pragną mieć kłopoty z dziećmi, pragną tego, aby ich dzieci czasem się kłóciły, pragną tego, aby kiedyś nawet wyprowadziły ich z równowagi. Pragną tego, aby kiedyś pobiło się z kolegą czy nawet tego, aby ktoś im kiedyś metaforycznie złamał serce. Bo to będzie oznaczało jedno. Że ich dziecko żyje i że jego życie, przebiega w normalny sposób. Aby jednak do tego doszło, ich dziecko musi przeżyć okres niemowlęcy.

49 tysięcy dzieci

To jest liczba dzieci, które rocznie umierają na tężec noworodkowy. Chorobę, która u nas w Polsce ze względu na odpowiednią profilaktykę, jest już od kilku dziesięcioleci zupełnie nieznana. Chorobę, która niestety dotyka w dalszym ciągu ogromnej liczby ludzi.

Jednak to tylko statystyka. Cyferki. Dlatego też chciałbym, abyście poznali te historie. Historie kilku mam z Angoli, gdzie tężec noworodkowy dalej zbiera swoje straszne żniwo. W trosce o swoje dzieci szukają wsparcia w różnych miejscach: przychodniach, polowych szpitalach, mobilnych punktach szczepień.

Poświęcenie rodziców

Wiecie co mnie najbardziej zaskoczyło? Gdy dowiedziałem się, że niektórzy z tych rodziców potrafili przejść nawet kilkanaście lub kilkadziesiąt (!) kilometrów, aby dostać się do najbliższego dla nich punktu szczepień. Z małymi dziećmi trzymanymi w chustach lub na rękach! Wszystko to tylko po to, aby upewnić się, że ich dzieciom tężec nie zagrozi. Wszystko to tylko po to, aby upewnić się, że ich dzieci nie będą następnymi ofiarami.

Zresztą kto z nas by tego nie zrobił, gdyby w grę wchodziło życie naszych dzieci?

Niestety w niektórych krajach nawet pokonanie tak wielkiej odległości bywa niewystarczające. Do niektórych miejsc nawet mobilne centra szczepień jeszcze nie dotarły.

Na szczęście jest coś, co możemy zrobić, aby to zmienić. W tym tekście, opisałem jakie to są działania.

Tak, chcę pomóc

Wpis powstał we współpracy z marką Pampers i UNICEF w ramach akcji „1 paczka=1 ratująca życie szczepionka”