Jak uspokoić dziecko w sklepie, rozczarowane tym, że czegoś nie chcemy mu kupić?

Każdy podobno widział dzieci leżące na podłodze w hipermarkecie, płaczące ze względu na brak jakiejś zabawki, cukierka czy innego batonika. Każdy również obiecywał sobie, że jak on sam będzie miał dzieci, to nigdy do tego nie dopuści (a jak wiemy z tym bywa różnie). Co zatem rzeczywiście można zrobić, aby tego uniknąć?

Dlaczego dzieci krzyczą?

Powodów jest pewnie tyle samo co gwiazd na niebie, ale dzisiaj chciałbym się skupić na jednym, chyba najpopularniejszym, czyli krzyku spowodowanym chęcią zakupu czegoś, na co rodzic się nie zgadza. Niestety dzieciom zdarza się zachwycić jakąś zabawką, która z różnych powodów (jakość, cena czy chociażby niedopasowanie do wieku dziecka) nie jest akceptowana przez rodziców i rodzice na zakup się nie zgadzają.

Jeśli jednak nie jesteśmy w stanie przekonać dziecka do innego wyboru (“ta zabawka się szybko zepsuje”, “ta zabawka jest za droga”, “przecież masz już 3 takie i się nimi nie bawisz”), to pozostaje nam uszanować wybór dziecka i zamiast na siłę go przekonywać do naszych racji, warto zastanowić się nad innym rozwiązaniem.

Rozwiązań i sposobów jest oczywiście mnóstwo

Podejść do tego tematu spotkałem już conajmniej kilka. Od tych najbardziej ekstremalnych (szarpanie, krzyki, zostawianie dziecka itp.), przez wychodzenie ze sklepu z dzieckiem, aż po spokojne przeczekanie histerii i rozmowa po wszystkim.

Ja oczywiście jak najbardziej jestem przeciwnym tym pierwszym rozwiązaniom, ale na te słuszne rozwiązania nie zawsze mamy czas (nie czarujmy się). Jak mamy możliwość spokojnego przeczekania obok i porozmawiania z dzieckiem, to jak najbardziej możemy to zrobić, ale co jak nie takiej możliwości nie mamy? Albo gdy nie możemy sobie po prostu wyjść z dzieckiem ze sklepu, bo mamy w lodówce tylko światło?

Oczywiście niektórzy doradzą, że w takiej sytuacji najlepiej byłoby w ogóle dzieci na zakupy nie zabierać, ale takiej możliwości czasami też nie mamy.

I co wtedy? 

Wtedy można zastosować sposób, który u nas zadziałał co najmniej kilkanaście razy, gdy dzieci były dużo mniejsze. Mianowicie nawet jeśli nasze dziecko upatrzyło sobie najbardziej badziewną zabawkę, która do tego kosztuje kilkaset złotych to i tak ten sposób powinien zadziałać.

Otóż kiedy tylko dziecko zgłasza nam, że chciało by tą lalkę lub tamto autko, wyciągamy kartkę i długopis (można i telefon, ale wtedy trzeba tłumaczyć co robimy) i informujemy dziecko, że właśnie zapisujemy to, co mówi i że gdy tylko będzie odpowiednia okazja (urodziny, dzień dziecka, dzień kolejarza itp.), to będziemy mogli wtedy spokojnie do takiej listy wrócić. Wtedy też ono na spokojnie zdecyduje co z tej listy naprawdę chciałoby mieć.

Co zyskujemy?

Przede wszystkim zadowolone dziecko, które zostało wysłuchane i jest spokojne (lub w dalszym ciągu jest małym tornadem, ale jest szczęśliwym małym tornadem). Dziecko dostaje też informację, że chociaż danego dnia kupujemy rzeczy tylko z przygotowanej wcześniej listy zakupów, to jednak jego potrzeby też są dla nas ważne i nie są przez nas ignorowane.

Dodatkowo w dłuższej perspektywie to jest też dla dziecka nauka, że impulsywne zakupy nie są najlepszym sposobem na wydawanie pieniędzy i jednak przemyślane decyzje często bywają dużo trafniejsze.

My z kolei w całkowitym bonusie, dostajemy listę prezentów, którą możemy spokojnie udostępnić rodzinie, kiedy będą znowu pytać “a co można kupić Kacperkowi na urodziny?”.

Także sytuacja win-win. Nic tylko brać i korzystać.

Prawa do fotografii należą do DaveLawler.