Czy wy też nie pozwolilibyście swoim dzieciom pracować?

Bo praca to jest przecież bardzo niebezpieczna sprawa i to na takie sposoby, jakich się na pewno nie spodziewacie.

Pomoc sąsiedzka

Ostatnio zrobiło się głośno o trzech dwunastolatkach, którzy postanowili w „nietypowy” sposób uzyskać pieniądze na zakup wymarzonych rowerów. Nietypowy wsadziłem cudzysłów, bo chłopcy chcieli na niego zarobić… zwykłą pracą. Nie chcieli pieniędzy od rodziców, nie chcieli kraść, nie chcieli żebrać. Chcieli pracować.

Po kliknięciu na zdjęcie, przejdziecie do oryginalnego wpisu.

I wydawało mi się, że to przecież godne pochwały, naśladowania i orderu uśmiechu. Bo przecież to świetna sprawa, żeby spełniać swoje marzenia i dochodzić do nich własnymi rękami. Niestety miałem rację. Wydawało mi się.

DG, ZUS i US.

Okazało się jednak, że nie każdemu taka akcja jest w smak. Przede wszystkim, niektórzy całkiem na poważnie zaczęli dywagować o działalności gospodarczej, ZUSie, Urzędzie Skarbowym i zatrudnianiu nieletnich. Że przecież praca dzieci jest nielegalna, że to nieetyczne i niezgodne z prawem. Były też informacje o psuciu rynku, ale je akurat potraktowałem jako żart.

Ja też oczywiście jestem przeciwny pracy dzieci, ale tylko wtedy, gdy one są do tej pracy zmuszone przez innych lub przez ciężką sytuację życiową. Gdy muszą iść do pracy, bo inaczej nie będzie jedzenia w domu. I temu jestem i będę przeciwny. Ale gdy dzieci mają dach nad głową, są najedzone, zdrowe i mają marzenia, to jestem jak najbardziej za tym, żeby miały możliwość je spełniać. Niech sobie dorabiają, niech uczą się gospodarności, negocjacji i zarządzania taką „małą firmą”. Co w tym złego?

Za małe stawki

To był kolejny argument. Że chłopcy za mało się cenią. „Przecież oni nigdy na te rowery nie nazbierają”. Że 2-3 złote za jedno zadanie, nigdy nie pozwoli im uzbierać kilku tysięcy, które potrzebują. I ten argument jest nieprawdziwi z dwóch powodów. Po pierwsze, jeśli naprawdę po tygodniu czy dwóch chłopcy stwierdzą, że w ten sposób się nie uda uzbierać oczekiwanej sumy, to mogą zwiększyć stawki. Mogą wprowadzić nowe usługi. Mogą poszukać dodatkowych odbiorców. Mają miliony możliwości i każda z nich jest świetną szansą na zdobycie wyjątkowego doświadczenia. I to jest w tej akcji niesamowite! Oni przy takiej jednej dodatkowej pracy, nauczą się więcej o radzeniu sobie w życiu, niż zrobi to szkoła przez kilkanaście lat edukacji.

Drugi powód, dla którego ten argument jest nie prawdziwy, to fakt, że chłopcy opierają się na ilości, a nie na wysokości stawek. 10 zakupów dziennie, 20 worków ze śmieciami razy trzech chłopaków (niech każdy znajdzie jeden blok). To daje 120 zł dziennie. 2.400 zł miesięcznie (przy wolnych weekendach). Doliczając 5 sztuk odśnieżania chłodników i 5 samochodów dziennie, wychodzi nam już 4.200 zł miesięcznie. Nawet jeśli założymy wariant pesymistyczny i będą mieli tylko połowę z zakładanych przeze mnie klientów, to w dalszym ciągu zarobek rzędu 2.100 miesięcznie (700zł na osobę), za dwie, trzy godziny dziennie, wydaje się całkiem przyzwoity. A już dla dwunastolatka będzie fortuną.

Notatka na później: czy własnie znalazłem niewypełnioną niszę, gotową do zagospodarowania?

Im dalej w las…

Im dalej czytałem te komentarze, tym było ciekawiej (link do nich znajdziecie na końcu artykułu).

„Przyzwyczają się do pracy za psie pieniądze i staną się niewolnikami systemu”. „To przysposobienie do życia w prekariacie”. 

W końcu odkryłem sekret. To praca zmienia nas w niewolników! Zła, przebrzydła praca! A wszyscy Ci, którzy dzisiaj są na szczycie i mają miliony na koncie, NIGDY nie pracowali. NIGDY. Wszystko spadło im z nieba. Historie o tym, jak to dwunastoletni Henry Ford spędzał całe dnie w warsztacie samochodowym, powinno się włożyć między bajki. Razem z historią o tym, jak to w wieku siedmiu lat Rockefeller zarobił swoje pierwsze pieniądze.

„Za moich czasów jak rodziców nie było na coś stać to się tego nie miało. Innowacja nowych czasów polega na tym, że wprawdzie dalej się tego nie ma, ale za to wiesz, że to twoja wina, bo się nie postarałeś jak ci trzej dzielni pawlikowie.”

No tak, to jest jedyna różnica. Bo fakt, że dzisiaj można po prostu wziąć sprawy w swoje ręce i zmienić swoją sytuację, to nic nie znaczący detal.

„Ale rower będzie miało trzech chłopców, reszta będzie miała poczucie winy, że nie były tak sprytne”

No cóż. Ja też mam poczucie winy, że nie byłem tak sprytny jak Zuckerberg. I żyję.

Jak żyć?

Tych komentarzy było jeszcze paręset, ale większość w kółko przewijała te same problemy. Dlatego chciałem całość podsumować jakimś rozwiązaniem dla tych dzieci, które chciałyby mieć rower zjazdowy, ale nie chce się im wynosić śmieci, zamiatać chodnika czy dawać korepetycji. W końcu nawet te dzieci, którym się nic w życiu nie chce zrobić (lub nie są na tyle sprytne, jak to wcześniej ktoś zasugerował), również zasługują na rower, prawda? Ja nie potrafiłem znaleźć dobrego rozwiązania na tą sytuację, ale na szczęście pomógł mi w tym jeden z komentatorów:

„Zgroza, dzieci postanowiły wziąć sprawy w swoje ręce! Przecież tak się tego nie robi! Powinny założyć stowarzyszenie wykluczonych ze względu na niebycie rowerowcem (zjazdowym) i napisać wniosek do Unii o dofinansowanie w ramach walki z dyskryminacją. Bo przecież tak się osiąga swoje cele w życiu, tak się rozwiązuje problemy, poprzez żebranie i jojczenie, jak to jest się ofiarą.”

No przecież! To takie proste! A ja, niedouczony głupek, całe życie pracowałem, żeby mieć to czego pragnę. I tego też chciałem nauczyć moje dzieci. O naiwności. Teraz wszystko się zmieni. Już nigdy nie będę musiał pracować! I one też nie. Jeszcze dzisiaj siadam i pomagam moim dzieciom założyć stowarzyszenie wykluczonych ze względu na brak Disneylandu w okolicy, a ja sam zakładam stowarzyszenie wykluczonych ze względu na nieposiadanie kampera. Życzcie nam powodzenia.

PS. Jak macie jeszcze jakieś pomysły na stowarzyszenia, to wpisujcie je w komentarzach. Później zrobimy stowarzyszenie stowarzyszeń wykluczonych :)

Wszystkie komentarze, które dały mi inspirację do wpisu, znajdziecie tutaj.

Prawa do zdjęcia należą do NellsPhotograpy.