Dwie rodzicielskie reakcje, która niezauważalnie niszczą naszą więź z dzieckiem
Dwie reakcje, które przez wiele lat próbowano mi wmówić, jako najlepsze z możliwych rozwiązań.
Co zrobić, gdy nasze dziecko zaczyna zachowywać się zbyt dziecinnie jak na swój wiek w miejscu publicznym? Co zrobić, gdy czujemy na sobie oceniający wzrok innych ludzi, a zachowanie naszego dziecka nie ulega poprawie? Co zrobić, gdy zaczyna śpiewać wniebogłosy i nasze bębenki wołają o pomoc? Albo gdy zaczyna pokazywać język wszystkim dookoła? Co zrobić, gdy bawi się bez opamiętania i wpada na towarzyszy zabawy? Albo gdy śmieje się tak głośno, że przeszkadza nam to w rozmowie? Co zrobić, gdy buduje zdania złożone niemal wyłącznie z tak wysublimowanych słów jak siku, pupa, pępek czy pierdki? Co zrobić, gdy zaczyna wymyślać niestworzone historie, które nie należą do najmądrzejszych?
Jest kilka podejść.
Metoda numer 1: Reaguj!
Gdybym dostawał grosza za każdym razem, gdy usłyszałem, że na każde złe (niestety znam wielu ludzi, którzy wszystkie powyżej opisane zachowania taktują jako przejaw złego zachowania/wychowania) dziecięce zachowanie trzeba reagować, bo inaczej dziecko wejdzie mi na głowę, to miałbym już dość pieniędzy na małą pizzę. Zresztą sam zacząłem w to w pewnym momencie wierzyć, bo przecież tak wielu ludzi o tym mówiło, że absurdem wydawało się, iż mogli oni być w błędzie.
Tymczasem w rzeczywistości jest to mocno nieskuteczne, a wręcz przeciwnie – takie ciągłe reagowanie/upominanie dziecka tylko wzmacnia kolejne złe zachowania, bo dziecko, któremu się ciągle zwraca uwagę na złe zachowania, zaczyna wierzyć, że ono potrafi się tylko źle zachowywać. Szczególnie jeśli w tym wszystkim zapominamy (a tak właśnie bardzo często jest) zauważać jakiekolwiek dobre strony dziecka.
Metoda numer 2: Ignoruj!
„Zignoruj go to w końcu się znudzi i przestanie. On tylko chce zwrócić na siebie swoją uwagę.” – to była druga cenna rada, jaką słyszałem. Zbierając grosze za jej wysłuchiwanie, byłbym sobie w stanie dokupić do owej małej pizzy jeszcze colę i sos czosnkowy.
Niestety okazała równie nieprzydatna co pierwsza, bo dziecko, które rzeczywiście chce zwrócić na siebie swoją uwagę i jest z typu wytrwałych – podwoi swoje wysiłki. Albo i potroi. Albo, jeśli nie taka była jego intencja, będzie uważało, że brak rodzicielskiej reakcji oznacza, iż jego zachowanie jest akceptowalne i nie będzie zupełnie zwracało uwagi na innych ludzi. I wtedy rzeczywiście może zacząć wchodzić nam na głowę.
Czyli obie te metody są złe?
Nie do końca. Oczywiście czasami trzeba zareagować. Czasami znajdziemy się w miejscu, w którym dziecinne zachowanie jest nie odpowiednie, jak chociażby kościół czy niektóre restauracje. Jednak park? Plac zabaw? Własny ogród? Jeśli tam nie można zachowywać się dziecinnie, to gdzie wolno?
Czasami można też zignorować jakieś zachowanie, gdy zauważymy, że nasze dziecko powiedziało coś przez przypadek i już czuje się z tym źle. Ono wtedy naprawdę nie potrzebuje porządnej lekcji na ten temat. Ono już zrozumiało. Żadne słowa nie są wtedy potrzebne.
Niestety żadna z tych metod nie jest idealna i żadna nie sprawdzi się w każdej sytuacji. Ba, one nie nadają się do zdecydowanej większości sytuacji, w których nasze dziecko zachowuje się dziecinnie.
To nie dzięki tym metodom osiągniemy zamierzony efekt
Obie z nich mają na celu wypracowanie odpowiedniego dziecięcego zachowania, ale jednocześnie obie prowadzą do czegoś zupełnie przeciwnego. Obie prowadzą, nawet jeśli nie od razu, do coraz większej ilości starć, walk i problemów pomiędzy nami, a naszymi dziećmi. Obie prowadzą do nastawienia „my kontra dzieci”. Obie prowadzą do nasilenia tych zachowań, z którymi chcemy walczyć.
Tymczasem nie na tym nam przecież zależy, prawda?
Pamiętacie ten moment, w którym pierwszy raz położono wam dziecko na rękach? Pamiętacie co wtedy czuliście? Jak wielką miłość? Na takich chwilach nam zależy! Na chwilach, w których będziemy czuli tę miłość. Na chwilach, w których nasze dziecko będzie chciało się do nas przytulić, bo nie będzie widziało w nas kogoś, kto je ciągle upomina albo kogoś, kto nie zwraca na niego uwagi. Na chwilach, w których nasze dziecko będzie widziało w nas rodzica, którym chcemy być. Kochającego bezwarunkowo, zawsze i najmocniej na świecie.
Aby jednak do tego doszło, musi zajść pewna zmiana w tym, jak postrzegamy dziecinne zachowanie
W tym miejscu chciałbym zacytować Rebeccę Eanes, która sama taką zmianę przeszła:
„Kiedy mój syn zachowuje się zbyt dziecinnie w miejscu publicznym, kiedy jego śmiech jest zbyt głośny i zaczynam czuć wzrok obcych ludzi dookoła mnie, czuję rumieniec na policzkach i chęć natychmiastowego uciszenia go. Wtedy przypominam sobie, że to w porządku, aby dzieci były dziecinne. Wręcz może, i tylko może, jeśli my wszyscy bylibyśmy trochę bardziej dziecinni – jeśli śmialibyśmy się głośniej, jeśli bawilibyśmy się wytrwalej, jeśli zauważalibyśmy wspaniałość wiatru na twarzach i poświęcili chwilę, aby poczuć jak przyjemne jest to uczucie, jeśli potrafilibyśmy nieco zwolnić nasze pędzące w zawrotnym tempie dorosłe życia i spojrzeć na nowo oczami dziecka – może wszyscy odczulibyśmy większą radość.”
…i mniejszą chęć upominania naszych dzieci na każdym kroku. To już mój dopisek, ale wydawał mi się na miejscu.
To w porządku, aby dzieci były dziecinne
Nie zabierajmy im tego. Wręcz moim zdaniem właściwą reakcją na dziecinną zabawę, jest włączenie się do niej od czasu do czasu. Powygłupiajmy się razem z nimi. Pośpiewajmy, poróbmy śmieszne miny. Połóżmy się na dywanie i pobawmy ich zabawkami. Pobiegajmy za nimi udając, że chcemy je złapać i przewracajmy się co dwa kroki. Zgadujmy co przypominają kształty chmur. Przypomnijmy sobie jak to jest być dzieckiem i cieszmy się tymi chwilami.
Może nie jest to intuicyjna reakcja dorosłego człowieka na dziecinne zachowanie, bo świat dookoła przez wiele lat próbował nam wmówić coś innego, ale to nie znaczy, że nie jest ona właściwa. Szczególnie, że gdy włączymy się do zabawy, to mamy szansę nieco nią pokierować. Przeszkadza nam hałas? Pohałasujmy trochę razem z dziećmi, a później zaproponujmy zabawę się w skradanie. Przeszkadzają nam niewyszukane słowa, których używa nasze dziecko? Poopowiadajmy z nim trochę, a później wykorzystajmy tę chęć do opowiadania i rzućmy pomysł urządzenia teatrzyku. Nie musimy przejmować, ani zmieniać całej zabawy – czasem wystarczy lekko zmienić jej kurs, na nieco przyjaźniejszy czy bezpieczniejszy, aby po chwili się z niej spokojnie wycofać.
Pokażmy dzieciom, że potrafimy spotkać się z nimi w ich świecie, a może, i tylko może, właśnie dzięki temu, gdy już dorosną, w ich świecie dalej będzie miejsce dla nas.
Prawa do zdjęcia należą do Mario.
Zgadzam sie,dzieci powinny moc byc dziecinne. Do pasji doprowadzaja mnie teksty babc typu: nie biegaj bo sie zgrzejesz, nie badz taki glosny,.nie dotykaj,nie wspinaj sie… w konsekwencji nie oddychaj,nie badz dzieckiem tylko tresowana malpa,ktora grzecznie usiadzie I bedzie sie usmiechac. Walcze z tym mocno w gronie najblizszych I w sumie gdzie sie da. Powtarzam jak mantre to dziecko,dajmy dziecku byc dzieckiem :-)
Idę z córką na zakupy, Weronika lubi śpiewać po swojemu różne piosenki (ma 3,5 l) ma przy tym bardzo donośny głos po tacie:) i słychać ją z daleka. Idziemy i śpiewa sobie na cały regulator. Ludzie różnie reagują, jedni uśmiechają się, inni patrzą dziwnie. Nie rozumiem tego, co dziwnego w takim zachowaniu, to dziecko, ma prawo tak się zachowywać. Jestem dumna z córki i mam w nosie co myślą inni ludzie. Nie czuję zażenowania, ani wstydu gdy to robi, wręcz przeciwnie. Zdarza się że zachowuje się nieodpowiednio w jakimś miejscu, ale to wynika z niewiedzy. Wystarczy rozmowa z nią, wytłumaczenie… Czytaj więcej »
Moje dziecko na razie jest za małe na śpiewanie, za to ja jej śpiewam (wszędzie: na ulicy i na przystanku, i w tramwaju), a ona gaworzy :) Ciekawe, czy będzie też taka rozśpiewana, jak Twoja córcia, kiedy już zacznie werbalizować ;) A ze śpiewaniem jest w Kraku tak jak z karmieniem piersią – na razie spotkałam się tylko z życzliwością :)
To ja także jestem „dziwna” bo śpiewam często z synkiem podczas spaceru ;) tylko on ma już kilka swoich ulubionych piosenek z przedszkola i w kółko te same ale ulubiona: „jedzie pociąg ,,, ciuchu ciuuchu .mamo idź za mną jesteś wagonem” ;)
ma za 3 m-ce 3 latka więc cieszę się, że duużo mówi bo coraz lepiej buduje zdania i odmienia, a co mnie ze dookoła gapią się na śpiewanie ;D Robi im się głupio gdy serdecznie się uśmiecham i śpiewam dalej z synkiem ;)
A ja śpiewam razem z moją :) Na szczęście większość ludzi posyła mi wtedy ciepłe uśmiechy :) skoro mieszkam w bloku i nie mam swojego podwórka, niestety to chodnik musi być moim podwórkiem.
Rodzice różnie reagują. Wielu z dorosłych ma kij w dupie wypracowany przez lata uczenia się dobrego zachowania w społecznym świecie. Dzieci mają to w nosie, bo najważniejsze są dla nich ich własne emocje i zajawki. Jednak czasami nawet w najmniej odpowiednim miejscu dziecko potrafi zachować się w taki sposób, jaki będzie chciało. Dziecko nie jest człowiekiem, takim samym jak my, jednak bez naszego doświadczenia i brudu, którego uczymy się przez swoje dorosłe życie. Są od nas lepsze, bo nie noszą na sobie tego całego pancerza zakazów, rozkazów i codziennych obowiązków. Nie powinniśmy czuć wstydu nigdy za nasze dziecko, bo kiedyś… Czytaj więcej »
Ja na szczęście jak to żona mi ciągle powtarza, że nadal jestem dzieckiem. Chyba nie będę miał problemu z takim podejściem :-D
Podobno większość mężczyzn jest dalej dziećmi, tylko zabawki mają nieco droższe ;)
oczywiście ze dzieci powinny byc dziecinne- jak nie teraz to kiedy? są jedak sytuacje kiedy nalezy upomniec swoje dziecko – przynajmniej w moim przekonaniu. Lecialam niedawno na wakacje i przez 5, 5 godziny lotu dziecko ( w wieku przedszkolnym) śpiewało, krzyczało w niebogłosy, szarpało za mój fotel ( razem z włosami !!); próbowalam zagryzc zęby nataomiast MAMA nie zareagowała w ogole. Niesmak w kierunku MAMY pozostał…dziecko bylo znudzone i ma prawo nie pomyslec o innych pasazerach samolotu, jednak jego mama powinna ! mam wrazenie ze rodzice czytaja tego typu artykuły i biorą to bardzo do siebie. teraz dzieci robią co… Czytaj więcej »
I Pani nie zareagowała? Przecież trzeba reagować w takich sytuacjach.
Reagować wobec cudzego dziecka?! Szaleństwo ;)
Czasem lepiej znosić nieznośne zachowanie dziecka, niż wrzeszczącej mamuśki…
Czyli lepiej być uległym i znosić w tym przypadku szarpanie za fotel, włosy itp? Gdyby dorosły tak robił to też nic nie mówić, żeby się czasem nie obraził? Takie rzeczy powinno się zgłaszać chociażby obsłudze. Dzieci to nie święte krowy, muszą uczyć się cywilizowanych zachowań.
Dokładnie tak, trzeba reagować. Dziecko też musi zrozumieć, że inni ludzie mają swoje prawa i mogą coś powiedzieć – nie tylko rodzice.
W Polsce, szczególnie wśród starszych pokoleń istnieje czasem błędne przekonanie, że zwrócenie uwagi to coś haniebnego i od razu prowadzi do sytuacji konfliktowej. Mam taki jeden sprawdzony sposób, którego nauczyłam się pracując w Anglii – byłam na froncie w kontakcie z klientami. Zauważyłam, że Anglicy (w większości) są NIEZWYKLE UPRZEJMI. Zwracając uwagę, że coś jest nie tak, zdążą najpierw przeprosić 10 razy, a dopiero później wygłosić o co tak naprawdę im chodzi. Zastosowałam to kilka razy, mówiąc spokojnym tonem, bez agresji, np. Proszę wybaczyć, nie zauważyłam Pana, najmocniej przepraszam (uśmiech), ale (…)” lub „Bardzo przepraszam za kłopot, jednak moja kanapka… Czytaj więcej »
Oczywiście że tak – dzieci po prostu nie zawsze wiedzą, jak mają się zachować. Jest pierwszy raz w samolocie jak ptak w klatce, na pół metra kwadratowego przestrzeni – to oczywiste, że na ten wypadek zabiera się ze sobą zapas rzeczy do zabawienia malca. Ja staram się traktować dzieci na równi ze mną – jak osoby rozumne, i tłumaczyć, wyjaśniać, dawać przykład. Jak trzeba być cicho, to tłumaczę dziecku szeptem i wtedy ono też zaczyna podłapywać szeptanie. Nawet jeśli przybiera to formę zabawy :)
Rewelacyjny wpis.
Co do reakcji gapiów na zachowanie dzieci, to moje zdanie jest takie: ” Mamusie miejcie to w nosie, co ktoś sobie pomyśli, najważniejsze jest to, co Wy myślicie”!!!.
Zapamiętać!
Przypomina mi się sytuacja z pewnego wesela: dwie dziewczynki dosłownie szalały po sali, ganiając się, piszcząc, wywracając – czyli generalnie świetnie się bawiły ;)
Matka jednej z nich złapała swoją córkę za rękę i opierdzieliła od góry do dołu za złe zachowanie, kazała usiąść przy stole i być grzeczną (czyli nudzić się). Matka drugiej dziewczynki natomiast podeszła do niej, chwyciła za rękę i zaproponowała taniec w kółeczku. Po chwili pierwsza dziewczynka (już niemiłosiernie znudzona ;)) również przyłączyła się do kółeczka. Resztę imprezy dziewczęta tańczyły całkiem grzecznie :)
Ta sytuacja doskonale pokazuje o co w tym wszystkim chodzi ;) Dzieci nie potrzebują dorosłego, który będzie siedział i na nie narzekał – dzieci potrzebują dorosłych, którzy do nich dołączą i w razie czego wskażą odpowiednią drogę.
chyba kluczem jest tu traktowanie dzieci jak rozumnych istot. Zauważyłam, że jeżeli traktuję moją córkę poważnie i tłumaczę jej dlaczego czegoś nie powinna robić to zazwyczaj skutkuje. Z drugiej strony staram się nie uciszać i nie strofować jej wtedy, kiedy nie jest to konieczne. Chcę żeby wyraźnie widziała różnicę i wiedziała, że kiedy zwracam jej uwagę to sprawa jest poważna. Oczywiście czasem nie przyjmuje do wiadomości mojego tłumaczenia, więc trzeba zastosować dywersję, np. odwrócenie uwagi :)
Musimy pozwolić dzieciom przekraczać granice, robić psoty i głupoty.
Tylko tak nabiorą życiowego doświadczenia i się wyszaleją.
Poznają samych siebie.
Kiedy jak nie w tym wieku? :)
Dokładnie. Na bycie dorosłym będą miały całe życie :)
Jak najbardziej zgadzam się – dzieci są dziećmi i oby jak najdłużej takie były… Też zawsze dołączam się do syna, śpiewamy, wygłupiamy się i oboje jesteśmy szczęśliwi… Ale… :-) Byłam wczoraj na spotkaniu ze znaną osoba, która z założenia miała czytać dzieciom (i dorosłym) książkę. A że wybrała długą książkę, postanowiła ją opowiedzieć. Zaczęła mówić też o swojej chorobie, niepełnosprawności innych dzieci i ludzi, sytuacji w biednych krajach i o tym jak możemy im pomóc… Na samym początku oczywiście powiedziała, że nie przeczyta książki, którą wybrała, bo trudno by było wybrać tylko fragment, a opowie o niej. Mój syn nastawiony… Czytaj więcej »
Skoro miało być czytanie bajki dla dzieci, a tego nie było, to w tym wypadku rodzic nie dotrzymał słowa (mimo, że nie celowo), więc nic dziwnego, że dziecku się to nie podobało. Jemu po prostu się tam nudziło, więc najlepszym rozwiązaniem byłoby unikanie miejsc, gdzie nie ma nic ciekawego dla dzieci i gdzie musimy spędzić sporo czasu :)
Ja śpiewam sama, bo młoda jeszcze nie umie, ale ,,Zuzia” ją uspokaja :) (na tyle skutecznie, że cała rodzina uczy się śpiewać). Robię dużo dziwnych rzeczy, które sprawiają jej radość – jak wspólne machanie nogami, strojenie min czy wspólne stukanie. Jestem na początku drogi rodzica, mamy 7 m-cy, za nami wiele błędów, przed nami wiele błędów, ale ta wspólna radość wynagradza wszystko. Ogromne dzięki za artykuły, prostują to co matczyna histeryczna wyobraźnia potrafi podpowiadać :)
Wyślę to mojej mamie i całej rodzinie :D Zawsze wszyscy „wiedzą lepiej”, a prawda jest taka, co przypominam sobie z dzieciństwa,”zapomniał wół, jak cielęciem był”. Presja otoczenia jest chyba silniejsza niż media! Pozdrawiam wszystkich normalnych rodziców! Ojcze, uwielbiam Twojego bloga! Dzięki ;)
Edukować, edukować i jeszcze raz edukować :)
Ja się też czuję czasem „inna” – często wygłupiamy się na spacerze razem, skaczemy przez kałuże.. a ostatnio autentycznie było mi szkoda dziecka.. miajaliśmy maluszka, w kaloszach! a Mama do niego „nie biegaj! nie skacz!”.. no aż się cisnęło, żeby coś powiedzieć.. no ale niech każdy wychowuje po swojemu :)
Dzieci potrzebują czasem, aby dorosły też pokazał, że potrafi być dziecięcy czy dziecinny nawet, bo dzięki temu czują, że to jest normalne i lepiej się w tym swoim świecie odnajdują :)
O nie nie ja jak dostałam dziecko pierwszy raz w ramiona czułam wyłącznie ulgę w bólu. Miłość przyszła kilka tygodni później.
Tak. Zgadzam się w 100 procentach. Wczoraj moja 3 letnia córka w miejscu publicznym zaczęła bawić się w małpkę. Wiecie- dziwne dźwięki i wygłupy. Początkowo zaczęłam ją uspokajać, ale efektu nie było. To zapytałam czy chciałaby pobawić się w małpki ze mną i z tatą jak wrócimy do domu. O tak!!! Chce. Więc spokojnie wyjaśniłam że to nie jest dobry czas ani miejce na taką zabawę ale jak wrócimy do domu, pobawimy się razem w małpki. Uspokoiła się. Wróciliśmy późno i szybko poszła spać, dlatego dziś czeka mnie jeszcze udawanie zwierzęcia, żeby nie było że ja oszukałam. Zabawa będzie przednia.… Czytaj więcej »
Ale jak to tak? Bez krzyków i bez kar? Do dziecka? No kto to widział! ;)
PS. Super! :)
wg mnie to co niszczy relacje między rodzicem a dzieckiem , to gdy rodzic staje po stronie nauczyciela nie wierząc swojemu własnemu dziecku, gdy wiemy dokładnie jak podli nauczyciele są i właśnie rękami rodziców chcą być egzekutorami na dzieciach. Przekaz nauczycieli: zbij go , ukaż go/ją, bo się nie uczy, jest leniem w dodatku krnąbrnym matołem i to twoja wina. Co robi rodzic? ano staje przeci własnemu dziecku bezgranicznie wierząc nauczycielowi albo księdzu – co jest coś, co definitywnie grzebie relacje między dzieckiem a rodzicem na lata… znam takie przypadki aż za dobrze
Zdecydowanie potwierdzam. Zdarzały się sytuacje, gdzie rodzic ukarał swoje dziecko za to, że np. popchnęło kolegę, a dopiero za parę dni się okazało, że on tak naprawdę bronił innego kolegi, który był ciągle atakowany. Jednak taki rodzic musiał to usłyszeć z niezależnego źródła, bo jak dziecko mówiło, to mu nie wierzył – przykre, ale prawdziwe.
U mnie często się zdarza ze mój synek gdzieś usłyszał przekleństwa chociaz ja z mężem nie przeklinamy i jak maly czasem powie to wszyscy mówią nie reaguj a ja zawsze reaguje bo widze ze jak mu cos powiem na ten temat to przestaje ..
Generalnie zgadzam się z ideą tekstu. Sama widzę, że ciagłe upominanie nic nie daje, tylko rodzic jest coraz bardziej sfrustrowany. Jednak dziecko należy wychowywać i tłumaczyć, że czasem dane zachowanie jest nieodpowiednie. Zależy jeszcze, w jakim wieku jest dziecko i ile z tego pouczania zrozumie. Kropla drąży skałę..
Wszyscy powinni czasem wyluzować i mama i tata i pani na kasie i klienci w sklepie. Moje 3 letnie dziecko wyjmując zakupy z koszyka na taśmę w przedświątecznym okresie śpiewało w niebogłosy „święta wielkanocne z jajkiem i zajączkiem” i się ludzie po prostu uśmiechali :)
Fajny artykuł, ale mam pytanie: co zrobić jeśli dziecko zaczyna psuć, niszczyć ( raczej nie celowo, tylko za bardzo go poniosła wyobraźnia) np. biała ściana, trzeba ją „ozdobić” więc bierze co ma pod ręką- długopis, kredka itp i rysuje wielkie bazgroły. Póki jesteśmy przed remontem nie gniewam się, bo mi też nudzi się ta ściana :D, ale co jak zrobi dokładnie to samo na świeżo pomalowanej ścianie? Nawet farby, odporne na ścieranie, mają pewnie jakieś ograniczenia? To nie wszystko, dzisiaj wziął się za rysowanie po telewizorze- zostawiając rysy, na szczęście nie są zbyt głębokie, jednak mimo wszytko zabiera się do… Czytaj więcej »
Anna ma rację, trzeba pozwolić dzieciom na skorzystanie ze swojej młodości, dziecinności – dziecko musi biegać, śpiewać, psocić się, ale musi też rozumieć, czego nie wolno robić. Jak się to uzyskuje? Rozmawia się i tłumaczy. To potrwa – może za pierwszym razem dziecko nie zrozumie, można spróbować inaczej i trzeba próbować, bo wychowanie nie jest łatwe i nie jest schematyczne. Wymaga dużo kreatywności i zaangażowania. Kiedy my poszliśmy na Chmielną do poradni, byliśmy przekonani, że z naszym dzieckiem jest coś nie tak, że to ono potrzebuje pomocy. Polecam Psychologgię. Terapeutka uświadomiła nam, że bycie dzieckiem rządzi się swoimi prawami, a… Czytaj więcej »
Witam
Jestem ojcem i zastanawiam się jaką reakcję na zachowanie dziecka państwo byście poradzili w takiej sytuacji:
„Dziecko w tramwaju pluje, i kopie innych (w tym mamę i ojca), nie chce siedzieć w jednym miejscu najchętniej by się przesiadło, wyrywa się na tyle mocno że jest problem z jego utrzymaniem”
Pytam o poradę w konkretnej sytuacji bo życie jest konkretne. Proszę o pomoc.
Ostatnio dowiedziałam się od wychowawcy mojej 8-letniej córki, że jest dziecinna. Na przykład podała zdanie, które przytoczyła jej moja córka: – „Mama z tatą nie chcieli mnie wpuścić do sypialni”. (Brzmi ciekawie, wiem ;), jednak chodziło o to, ze córka chciała tamtej nocy spać z nami, jednak my się nie zgodziliśmy. (Śpi z nami np. gdy jest chora). Czy to rzeczywiście było takie dziecinne zachowanie? Wasze dzieci w tym wieku nie mówią nie na temat? Czy 8-latek ma prawo do dziecinnego zachowania?