(bez)Stresowe wychowanie dzieci

nie wymaga krzyków i uderzeń.

Bezstresowe wychowanie

Kiedy po raz pierwszy pojawiła się na świecie myśl o wychowaniu dzieci bez bicia, równocześnie wykuty został termin bezstresowego wychowania. W zamyśle, miało to być wychowanie, w którym dziecko nie będzie odczuwało stresu, a rozwijać będzie się w domu pełnym akceptacji i miłości. Niestety, jego znacznie zostało przez lata wykoślawione i obecnie jest ono rozumiane jako wychowanie pozbawione obowiązków i stawiania dziecku wymagań. Jest przedstawiane, jako wychowanie w którym dziecko może robić co mu się żywnie podoba. Przykład takiego bezstresowego wychowania można zobaczyć w Grze o Tron. Odwrócić się już tego nie da, więc musimy używać tej terminologii. Wszystkim rodzicom, którym to nie odpowiada i którzy nie chcą mieć w domu małej bestii, pozostaje zatem wychowanie stresowe.

Czym jest stres?

Zaczniemy od definicji. Stres pojawia się, kiedy występuje dysproporcja między możliwościami jednostki, a stawianymi jej wymaganiami. Jednym słowem jeśli nasze życie zależałoby od tego czy uda nam się przebiec 10 metrów, to stres się raczej nie pojawi. Przy 3 kilometrach pojawi się już lekki stres, a przy 20 kilometrach będziemy oblani potem. I to jeszcze przed tym, jak rozpoczniemy bieg.

Zatem, o ile nie jesteś szejkiem (i nie mam teraz na myśli takiego z McDonalda) i nie możesz zapewnić swojemu dziecku, wszystkiego na czym spocznie jego oko, Twoje dziecko zazna stresu. Nic na to nie poradzisz. Jaki to jednak będzie rodzaj stresu, zależy od Ciebie.

Dystres i eustres

Jeśli różnica między stawianymi wymaganiami, a możliwościami dziecka, jest bardzo duża (wręcz niemożliwa w oczach dziecka), pojawi się silny stres, a wraz z nim niezadowolenie. Dlatego też „nie możesz mieć tej zabawki” potrafi wywołać histerię, a czasem nawet sceny wyjęte prosty z Egzorcysty. Dziecko słyszy „to niemożliwe” i sprzeciwia się temu ze wszystkich sił (i słusznie). Taki stres, kiedy zadanie nam stawiane, całkowicie przerasta nasze siły i nie mamy szans mu podołać, nazywamy dystresem. Jest to rodzaj stresu, który działa negatywnie na dziecko i nie będzie ono sobie potrafiło z nim poradzić. Zresztą większość dorosłych też sobie z nim nie radzi.

Jest jednak jeszcze jeden rodzaj stresu. Taki, który działa pozytywnie. Nazywa się on eustres i pojawia się wtedy, kiedy jednostka widzi możliwość pokonania przeciwności. Kiedy stawiane zadania, są w jej zasięgu. Nawet, jeśli nie są blisko. Eustres pojawić się może, kiedy zamiast „nie możesz mieć tej zabawki”, powiemy „musisz poczekać do urodzin” (wyzwaniem jest poczekanie) lub „jeśli uzbierasz sobie z kieszonkowego, to wtedy ją kupimy” (wyzwaniem jest oszczędzanie). W obu przypadkach dziecko nie natrafia na niemożliwe do przeskoczenia „nie, bo nie”, tylko otrzymuje zadanie, które pokazuje mu koszt (niekoniecznie finansowy) jego zachcianki. Samo może ustalić czy ma ochotę na spełnienie wymagań czy może jednak zachcianka nie będzie tego warta. Dzięki temu, przerzucamy odpowiedzialność za podjęcie decyzji na dziecko. To ono będzie musiało ponieść jej konsekwencje.

Okiełznaj stres

Stres stresowi nie jest równy, o czym musimy pamiętać. Dystres może nas zniszczyć i to samo może zrobić z naszymi dziećmi. Natomiast eustres, jest pozytywnym stresem. Motywuje nas i popycha nas do działania. To właśnie dzięki niemu wychodzimy poza naszą strefę komfortu i możemy realizować nasze cele. Na koniec cytat z Wikipedii:

„Wielu badaczy określa stres, jako podstawowy czynnik rozwoju.”

Nie bójmy się więc stresu. Okiełznajmy go. Wykorzystajmy go, dzięki czemu umożliwimy naszym dzieciom rozwój. Z możliwych opcji wybieram dla swojego dziecka wychowanie eustresowe. A Ty?

Prawa do zdjęcia należą do stewartpilbrow.