Pięćdziesiąty, jubileuszowy wpis

Zatem najwyższa pora się przywitać.Cześć.

Tak, wiem, że wyglądam zarozumiale :)

Początek bloga i wiadro zimnej wody

Był październik i czułem, że nie mogę dłużej tego odkładać. Domenę blogojciec.pl, miałem zarejestrowaną już od dwóch miesięcy. Pojawił się temat arcybiskupa Michalika i postanowiłem pójść na fali. Wypłynąć i od razu zgarnąć miliony czytelników. Plan był idealny. Wszystko przewidziałem. Poza rzeczywistością. Mój pierwszy post jest obecnie najrzadziej czytanym postem. Przeczytany został zaledwie trzy razy.

Karuzela pomysłów

Później zacząłem pisać o wszystkim, co mi przyszło do głowy. Trochę o dzieciach, trochę o biznesie, trochę o blogu, trochę o byleczym. W końcu inni blogerzy najczęściej piszą o byleczym, dlaczego ja miałbym robić inaczej? Okazało się, że blogerzy z wyrobioną marką, mogą sobie na to pozwolić. Ja nie mogę. Wtedy też postanowiłem się ukierunkować na to, na czym zależy mi najbardziej.

Specjalizacja: rodzina

Dlatego zacząłem tego bloga i dlatego go kontynuuję. Chcę pomóc sobie i umożliwić innym, korzystanie z tego co powstanie podczas tego procesu. Dzięki blogowi, rozwijam się. Uczę się nowych rzeczy niemal każdego dnia. Nie mam na myśli tylko pisania. Kiedy zbieram materiały na bloga, poznaję innych blogerów, poznaję psychologów. Dowiaduję się wielu nowych rzeczy, widzę zupełnie nowe spojrzenie na wychowanie, na rozwój moich dzieci. Czuję, że dzięki temu staję się lepszym rodzicem. I za to chciałbym podziękować tym, którzy mnie czytają. Te pierwsze odwiedziny, ten pierwszy komentarz i to pierwsze polubienie na Facebooku, powiedziały mi wprost, że jest ktoś, kto ma ochotę to czytać. Od tego momentu, nie potrzebowałem dodatkowej motywacji.

Kombajn?

Nie tylko jednak jako rodzica, rozwija mnie pisanie prowadzenie bloga. Dzisiaj poznałem css’a, stawiam pierwsze kroki jako fotograf-amator (niedługo pokaże jakieś próbki :), a ostatnio próbowałem stworzyć własnoręcznie logo (z naciskiem na próbowałem). Przed blogiem, mając trójkę dzieci i własną firmę, moje zarządzanie czasem było przyzwoite. Teraz, dzięki pisaniu bloga, polepszyło się. I wiecie co jest w tym najlepsze? Że w końcu w trakcie dnia, mam czas wolny. Mam chwilę dla siebie. Mogę odpocząć, mogę pomyśleć.

Konkurencja? Raczej kooperacja

Spoglądam czasem na inne blogi i widzę 10.000 lajków w trzy miesiące od startu. Lub pierwsza dziesiątka w konkursie Blog Roku, po 6 miesiącach. Widzę to i powinno mnie zżerać. Jednak nie czuje tego. Wręcz przeciwnie – cieszę się, że blogosfera rozwija się tak sprawnie. W tej chwili napisałem więcej postów, niż mam polubień na fb. To nie jest jednak przeszkodą. Sam fakt, że już kilkadziesiąt osób polubiło mój profil, jest dla mnie motorem napędowym. Ba, w samym styczniu, przewinęło się przez mój blog ponad 1.000 Unikalnych Użytkowników (zdecydowana większość sprawą tekstu o WOŚP, który wylądował na wykopie i drugiego o Kosztach Pracy, który rozszedł się po Facebooku). Żaden z nich co prawda nie dotyczył mojej głównej tematyki, ale pokazał mi potencjał Internetu. A ten jest ogromny.

Jedną z zalet blogowania jest fakt, że mogę sobie wstawić „A” czy „I” na początku zdania i nie przejmować się tym.

Cierpliwość

Teraz daję sobie czas. Pisanie bloga sprawia mi przyjemność i nigdzie mi się nie spieszy. Każda nowa osoba, każde nowe polubienie, to sukces. Tak, dobrze rozumiesz. Fakt, że czytasz te słowa, poczytuje za sukces. I w tym miejscu chciałbym Ci podziękować. W tej chwili żadnego innego sukcesu nie potrzebuje.