Matki Polki portret własny

Jesteś Matką Polką. Wszystko jest na Twojej głowie i znikąd nie możesz oczekiwać pomocy. Społeczeństwo wymaga, żebyś była doskonała, nie możesz więc pokazywać słabości. Pracujesz ciężko, żeby wszystko było na swoim miejscu, ale i tak nic Ci się nie udaje. To z kolei powoduje wzrost i tak już wysokiego poziomu frustracji. A wszystkiemu winne są dzieci, które pojawiły się w nieodpowiednim momencie. Winny jest też mąż, który w niczym Ci nie pomaga i gdyby nie dzieci, to dawno byście się rozstali. Winni są nawet politycy, bo oni również mają w dupie Twój nic dla nich nieznaczący żywot. Winni są wszyscy dookoła. A Ty jako ostatnia na placu boju, nie poddajesz się i walczysz o lepsze jutro. Jesteś Matką Polką.

Twoja idealna pobudka

Budząc się próbujesz strząsnąć resztki snu z powiek, ale nie jest łatwo. Twoje dziecko po raz kolejny miało ciężką noc. Nie liczysz już tych nieprzespanych nocy, bo straciłaś rachubę. Wzięłaś je do swojego łóżka, gdzie cały czas się wierciło i Cię kopało. Albo nie wzięłaś, tylko nosiłaś na rękach. Albo bujałaś w łóżeczku. Bo przecież tak robiła Twoja matka i jej matka i jeszcze ich babki. A skoro to działało 50 lat temu, to znaczy, że sprawdzona metoda i basta. Zresztą kto by miał czas na czytanie o jakichś nowych metodach wychowawczych? To wszystko czysta demagogia przecież, a Ty i tak wiesz lepiej.

Twój rodzinny poranek

Pijesz pierwszą kawę, tępo patrząc w telewizor. Mimowolnie karmisz dziecko, które ogląda razem z Tobą. Akurat lecą Trudne Sprawy i nie możesz uwierzyć, że ludzie mogą być tak głupi. Śmiejesz się z nich, bo Ty przecież czujesz się od nich lepsza. Przełączasz na wiadomości i dowiadujesz się, że kolejne dziecko zginęło z winy rodziców. Niedożywione, udławiło się, wypadło przez okno. Nie ma znaczenia. Ważne, że Ci rodzice powinni w Twoim mniemaniu zawisnąć. Nie obchodzi Cię, że właśnie spotkała ich największa tragedia, jaka może spotkać rodzica. Wyłączając telewizor, jesteś utwierdzona w przekonaniu, że świat jest zły, a ludzie jeszcze gorsi. Ranek, jak każdy. Przy kawie i nieswoich problemach, które angażują Cię bardziej niż własne życie.

Praca Twojego życia

W końcu jedziesz do pracy. Mocno spóźniona, bo odwoziłaś dziecko do żłobka czy przedszkola. Nie zdążyłaś sobie zrobić śniadania, więc pierwsze pół dnia będziesz głodować. Wyglądasz okropnie. Z niewyspania masz worki pod oczami, przykryte słabo wykonanym makijażem, a przetłuszczone włosy zaczynają się już świecić. Dobrze, że ktoś wymyślił chociaż gumy do żucia. Jeden przykry obowiązek mniej. Dojeżdżasz. Na wstępie, robisz sobie drugą kawę. Trochę pracujesz, ale pusty żołądek daje Ci się we znaki. Robisz sobie przerwę śniadaniową i idziesz do zakładowego sklepiku. W końcu pączki są równie dobrym śniadaniem, jak każdy inne, prawda? Po posiłku, znowu trochę pracujesz, jednocześnie grając w coś na Facebooku. Zresztą jak mogłabyś nie grać, kiedy co chwilę przychodzi Ci powiadomienie na telefon, że Twoje zwierzątka na farmie przymierają głodem.

Później czas na plotki z koleżankami z pracy. Każda się chwali: a to dziećmi, a to mężem, a to wczasami. Najważniejsze, żeby pokazać swoją wyższość nad innymi. Jad leje się strumieniami, więc po plotkach, musisz odreagować. Włączasz Pudelka. Przecież nie możesz pracować jak jesteś zdenerwowana, prawda? Znowu trochę pracy i na obiad kawałek pizzy, bo ktoś w pracy zamówił. Co z tego, że masz już poważną nadwagę, a po ostatniej ciąży w ogóle nie schudłaś?

O piętnastej orientujesz się, że właściwie nie zrobiłaś dzisiaj jeszcze nic. I już masz się wziąć do pracy, gdy nagle przychodzi nowy mail. 50% na nowe spa? Jasne, że jestem zainteresowana. Z pracy wychodzisz o 16:15, bo na koniec szef chciał z Tobą porozmawiać. Czepia się, buc głupi, że Twoje efektywność jest niewielka. Jak on śmie oceniać Twoją pracę, kiedy sam jeździ najnowszym BMW, a Ciebie ledwo stać na starego Cinquecento? Powinien Ci dziękować, że w ogóle się tam pojawiasz.

Spóźniona po dziecko, kłamiesz paniom opiekunkom, że to przez szefa.

Zresztą, może sama w to wierzysz?

Twoje pieniądze

Po drodze do domu, obowiązkowo zaliczasz jakieś zakupy w hipermarkecie. Oprócz potrzebnych rzeczy, kupujesz też masę „przydasię”, które były akurat na promocji. Co z tego, że wydajesz stówę więcej niż planowałaś? Przydasię! A że potem nie starcza na wczasy? Na nowe ubrania? Czasem nawet na życie? „Przecież było na promocji! To tak jak gdyby ktoś mi dopłacał do zakupów, czego nie rozumiesz?!”.

Nie planujesz swoich przyszłych wydatków i nie spisujesz swoich obecnych. Po co? Jak braknie kasy, to są chwilówki. Najważniejsze, że udało Ci się tanio kupić świetny zestaw do sushi (z którego nigdy nie skorzystasz). Na zakupach czasem spotykasz koleżankę i ucinacie sobie krótką rozmowę, ale niestety wasze wredne bachory dzieci zaczynają płakać po chwili (czyt. po trzydziestu minutach w wózku), więc żegnacie się i lecicie do domu.

Twoja rodzina?

Czas przygotować obiad. Dziecko ląduje przed telewizorem, a Ty rozpoczynasz katorżniczy proces pichcenia. Nienawidzisz gotować. Ale Matka Polka nie ma wyboru. Oczywiście wcześniej trzecia kawa. Mąż wraca do domu. Rzuca suche „cześć” i ląduje obok dziecka oglądającego bajkę. Przełącza na wiadomości, a dziecko zaczyna płakać. Kończysz więc obiad z dzieckiem na rękach. Mąż, dopiero gdy obiad stoi na stole, deklaruje że jadł w pracy. Dziecko albo nie chce jeść albo bawi się jedzeniem albo jak już zje, to za chwile wszystko zwróci. A tak w ogóle, to mu nie smakuje Twoje jedzenie.

Dobrze, że wcześniej kupiłaś biszkopty i chrupki czekoladowe. Ważne, żeby zjadło cokolwiek, zgadza się?

Twoje Uczucia

Jesteś wkurwiona. Tyle pracy znowu poszło na marne. Jesteś wkurwiona, niewyspana, zmęczona i chce Ci się płakać. Chce Ci się ryczeć. Wszyscy dookoła doprowadzają Cię do białej gorączki. Ty całymi dniami starasz się, żeby każdy był zadowolony i wszystko na nic. Zbliża się koniec dnia, a Ty czujesz, że znowu nic nie zrobiłaś. Dni przesypują się przez Twoje palce, jak ziarnka w klepsydrze. Bez Twojego czynnego udziału. Jak przez mgłę pamiętasz młodszą siebie, pełną marzeń, gotową zdobywać świat. Teraz patrzysz na swoje życie i wiesz, że to się nigdy nie stanie. Twoje życie, to praca na bandę niewdzięczników, którzy nie doceniają tego jak wielkim skarbem dla nich jesteś.

(Twój?) Zmierzch

Po południu dziecko może na chwilę pobawić się samo, a Ty masz w końcu chwilę dla siebie. Możesz w spokoju posprzątać po obiedzie. W końcu kto ubrudził naczynia, ten je myje, prawda? Zresztą Twój mąż często chwali się znajomym, że on nie potrzebuje zmywarki, bo ma Ciebie. Taki żart. Haha. Kiedy kończysz, orientujesz się, że Twoje dziecko było takie ciche i grzeczne, bo właśnie znalazło farby i odtwarza w swoim pokoju przedstawienie teatralne pt. Sodoma i Gomora. Wychodzi mu idealnie. Naturalny talent. Stanowczo sprzeciwia się też jakiemukolwiek sprzątaniu, więc sprzątasz sama. Ostatkiem sił domywasz pokój i dziecko. Jeszcze tylko czytanie bajki i masz spokój. Mąż po trzech piwach nie bardzo się do tego nadaje, więc ponownie Ty musisz to zrobić. Czytasz jedną. Dziecko chce drugą. Czytasz drugą. Później trzecią, piątą i siódmą. Kiedy mówisz sobie dość, Twoje dziecko płaczem wymusza, żebyś poleżała przy nim aż nie zaśnie. Zasypiacie oboje, ale Ty budzisz się o 2 w nocy. Przecież miałaś nastawioną pralkę! O 2 w nocy idziesz wieszać pranie. Już rozbudzona kładziesz się do łóżka i próbujesz zasnąć. Mąż dobiera się do Ciebie i tylko resztki cierpliwości, powstrzymują Cię, żeby go nie strzelić w twarz. Zasnąć udaje Ci się po godzinie, lecz wtedy wstaje już Twoje dziecko. I kiedy bierzesz je do siebie, modląc się w duchu, żeby zasnęło i dało Ci jeszcze kilka minutek, następuje cud.

Ono zasypia. Słyszysz jego cichy, regularny oddech i patrzysz na maleńką osóbkę, którą tak bardzo kochasz. I zaczynasz cicho płakać. Tak cicho, żeby nikt tego nie słyszał. I tylko w myślach powtarzasz sobie, że to wszystko nie miało tak wyglądać.

Nim ponownie zaśniesz, pojawia się krótka refleksja, że przecież to Twoje decyzje doprowadziły Cię do miejsca w którym jesteś. Nikt za Ciebie nie wybrał Twojego partnera, Twojej pracy. Nikt nie wybrał dla Ciebie tego życia.

Twoje życie, jest wynikiem Twoich wyborów.

Starasz się jednak zagłuszyć tą myśl. Jesteś zbyt zmęczona, żeby o tym myśleć. Nie masz już na to siły. I tak cicho płacząc, zasypiasz.

Prawa do zdjęcia należą do tommerton2010.

Wszystkim Matkom Polkom, polecam tekst o tym jak Potwora ruszyła dupę. Ty też możesz.