Zabawy z czasów mojej babci

O tym, jak bawiły się dzieci 50 lat temu. W związku z tym, że coraz częściej pada argument „kiedyś było lepiej”, w odniesieniu do wychowania dzieci, postanowiłem pokazać jak naprawdę wyglądało kiedyś. Więc jeśli będziecie mieli ochotę stwierdzić, że dzisiejszy świat jest bardziej niebezpieczny niż kiedyś lub że obecnie dzieciom pozwala się na zbyt wiele, zapraszam do przeczytania tego, co ma na ten temat do powiedzenia moja własna babcia. Poniżej kilka zabaw popularnych w jej czasach.

Woźnica

Zaczniemy od najłagodniejszej z zabaw, w którą bawiły się dzieci w latach około pięćdziesiątych. Było nią wskakiwanie na tył jadącego wozu. Zadanie nie było wcale łatwe i nieraz kończyło się siniakami lub otarciami w przypadku nie udanego skoku. Jednak jazda na wozie nie była celem samym w sobie. Celem było jak najdłuższe wytrzymanie na wozie, podczas gdy woźnica starał się batem strącić krnąbrne bachory, które obciążały mu wóz. Po trafieniu, potrafiła podobno schodzić skóra z ręki. Później w domu oczywiście dostawało się drugi raz, od rodziców. Raz babci udało się wskoczyć na wóz, na którym jechał nieboszczyk. Nie ruszyło to jednak babci, która z nieboszczykami miała kontakt niemal na co dzień.

Kostnica

Mimo tego, że w tamtych czasach nieboszczyków trzymało się przed pochowaniem w domu i można było ich wówczas swobodnie oglądać, babci i jej znajomym było mało. Znaleźli więc wejście do pobliskiej kostnicy i w nocy zakradali się tam, aby pooglądać sobie trupy. Potrafili rozwijać zawinięte prześcieradła, dokładnie oglądając ciała i próbując zgadywać na co delikwent umarł. Jak usłyszałem, że obok dorosłych leżały tam też ciała małych dzieci, to zrobiło mi się słabo. Ta informacja myślę, że jest warta podkreślenia w temacie niedawno opisywanego Monster High i tego, że owe lalki podobno mają zły wpływ na dzieci. Moja babcia miała własne Monster High. Jedyna różnica była taka, że te w kostnicy były w skali 1:1.

Porażenie prądem

Jak można się dowiedzieć co robią dwa kabelki, kiedy się je złączy? Trzeba je złączyć, to oczywiste. A że może porazić prąd? Tym lepiej – więcej zabawy. Babcia i przyjaciele (brzmi jak nazwa gangu), co rusz bawili się różnymi kablami podpiętymi do sieci, nie zważając na możliwe skutki uboczne. Domofony w ich okolicy składały się z gołych kabli, które trzeba było połączyć, żeby u kogoś zadzwoniły. Fakt, że okupione to było lekkimi elektrowstrząsami, nie przeszkadzał dzieciom, w dzwonieniu po wszystkich mieszkaniach dla żartu. W końcu przypalone palce są zdecydowanie warte tego, żeby wkurzyć paru ludzi, prawda? No i nie trzeba było sobie robić trwałej.

Wykopki

Najciekawszym zajęciem były jednak wykopki. Co można było wykopać, w powojennej Polsce? Najciekawsze znaleziska to naboje, czasem jakiś nieboszczyk i jak mieli szczęście to części broni. Dzisiaj wezwałoby się saperów, ale wtedy? Naboje oczywiście trzeba było rozłupać nożem (!), wysypać proch i pobawić się alchemika. Nieboszczyka lepiej było nie ruszać, bo kto wie, jak długo tam leżał. A części broni należało połączyć z wcześniej znalezionymi i kto pierwszy złożył całość mógł rozstrzelać resztę. Żartuję. Cała jednak zabawa ze składaniem broni, przypominała do złudzenia popularne w latach późniejszych zbieranie znaczków, monet czy nawet Tazo Star Wars. Z tą różnicą, że dla mojej babci cały znany świat był placem zabaw, gdzie można było znaleźć kolejny element.

Sztuka przetrwania

Jeśli mnie zapytacie jakie szanse dawałbym mojej babci, jako dziecku biorącym udział w takich zabawach, odpowiedziałbym że niewielkie. Jednak jej się udało (w końcu gdyby było inaczej, nie czytalibyście tych słów). Jej znajomym też się udało. I mimo wszystkich tych zagrożeń, mało kto zrobił sobie jakąś większą krzywdę. Mimo tak niebezpiecznego świata, dzieci potrafiły się dostosować i przetrwać. Nie mówię, że powinniśmy robić, to co robili ludzie 50 lat temu. Nie mówię, że powinniśmy wychowywać dzieci tak samo. Ta historia pokazuje jednak, jak wielki potencjał tkwi w naszych dzieciach. Nie ograniczajmy go bez potrzeby.

Prawa do zdjęcia nalezą do Wineblat Eugene – Portraits.