Jak wzmocnić swoją relację z dziećmi w zaledwie 20 minut każdego dnia?

O dziwo, nie jest to kolejny magiczny sposób, na kształt 7 minutowych brzuszków czy jędrnych pośladków w tydzień.

Nie zamierzam was w tym artykule przekonywać, że wystarczy 20 minut dziennie, aby wychować cudowne i genialne dzieci, które będą z nami zawsze wspaniale współpracować. Nie wystarczy. I nie o to mi dzisiaj chodzi. Dzisiaj chciałbym wam pokazać, które dokładnie momenty w ciągu całego dnia są dla nas i dla naszych dzieci tymi najbardziej kluczowymi i jak sprawić, abyśmy na poprawnym ich zagospodarowaniu, jak najwięcej skorzystali.

Krytyczne punkty kontroli, czyli gdzie popełniane są błędy?

W niektórych branżach, m. in. w gastronomii, pojawia się określenie krytycznych punktów kontroli (z angielskiego skrót CCP), czyli miejsc, których trzeba najbardziej pilnować, bo właśnie one powodują najwięcej problemów.

Co ciekawe, w rodzicielstwie też są takie punkty. Ja osobiście naliczyłem trzy. Pierwszym jest poranek, kiedy to rodzice się spieszą, dzieci niekoniecznie i to powoduje tarcia. Drugim punktem jest moment, w którym odbieramy nasze dzieci z przedszkola/szkoły. Zwykle wtedy dzieci są po paru godzinach, w których musiały się „zachowywać” i kiedy są przy rodzicach, czują że mogą spuścić parę (to jest duży test dla rodziców, bo takie dziecięce odreagowywanie nie jest zbyt łatwe). Trzecim i ostatnim CCP jest chodzenie spać, czyli moment, w którym nasze dzieci, mimo widocznego zmęczenia, próbują jeszcze funkcjonować.

Jeśli miałbym szacować, to powiedziałbym, że powyższe trzy „krytyczne punkty kontroli” odpowiadają za zdecydowaną większość wszystkich konfliktów na linii rodzic – dziecko. Tymczasem, aby sobie z nimi poradzić, potrzebujemy tak na prawdę przede wszystkim innego podejścia i możliwe, że trochę więcej czasu (u nas sprawdziły się tytułowe 20 minut – najbardziej potrzebne rano).

Co zatem powinniśmy z nimi zrobić?

Pierwszy i podstawowy punkt, czyli odpowiednią diagnozę, mamy już za sobą. A skoro już wiemy gdzie tkwi problem, to pora skupić się na poszukaniu rozwiązania.

Umówmy się na początku jednak co do jednego – diabelnie ciężko będzie nam szukać rozwiązania, gdy akurat tkwimy w problematycznej sytuacji (którejkolwiek z powyżej opisanych) – pośpiech, zmęczenie, nerwy i emocje (zarówno te dziecięce, jak i już zupełnie dorosłe) robią swoje. Bardzo ciężko wtedy o spokojne i właściwe podejście. Musimy więc zareagować odpowiednio wcześniej.

Jak reagować?

Przede wszystkim odstawiamy do kąta (tak, do kąta! a co!), wszelakie monotonne tłumaczenia, zrzędzenia czy lamenty – one na pewno nie zdadzą egzaminu. Nawet jeśli będziemy mieli rację – dzieci po prostu się wyłączą i nie będą nas słuchać (sprawdzone na sobie i na milionach dzieci przede mną i po mnie).

Na samym początku musimy się więc dowiedzieć od dziecka, dlaczego nie chce z nami współpracować (czyli w skrócie – robić tego co należy). To jest ważne. Najpierw SŁUCHAMY, a dopiero później mówimy. Czy chodzi o to, że jeszcze chce sobie pospać? Czy może o to, że chce się jeszcze trochę pobawić? A może chce się poprzytulać?

Dopiero jak się dowiemy o co naszemu dziecku chodzi, możemy przejść dalej.

Co zrobić z żądaniami naszego małego terrorysty?

Przede wszystkim, musimy przestać traktować naszego dziecko, jak małego terrorystę. To raz.

Po drugie zastanówmy się naprawdę dobrze, ile czasu poświęcamy na codzienne starcia z dzieckiem? Dajmy na to – mamy poranek. My chcemy jechać do pracy i chcemy, żeby dziecko się ubrało, a ono chce się bawić i nie wygląda na to, że jakikolwiek logiczny argument był w stanie zabawę przerwać. To jest bezpośrednia droga do kłótni, w wyniku której mamy zdenerwowanego rodzica, płaczące dziecko i stracone 15 minut. Czyli wszystkie strony przegrywają.

Tymczasem, jeśli ten scenariusz naprawdę wygląda podobnie każdego dnia i każdego dnia toczymy podobny spór, to czy nie lepiej byłoby poświęcić te 15 minut na zaspokojenie tej dziecięcej potrzeby, która powoduje konflikt? Potrzeby zabawy, przytulenia czy jakiejkolwiek innej? Przecież czasu upłynęłoby tyle samo, lecz zamiast naderwanej więzi między rodzicem i dzieckiem (i mnóstwa straconych nerwów), wzmocnilibyśmy tę więź. A dziecko z zaspokojonymi potrzebami, to dziecko współpracujące.

Ja osobiście nie znam innej drogi

Szczególnie, że dzieci tak czy inaczej „zabiorą” nam czas. One mają swoje metody. Uwierzcie mi. W taki czy inny sposób, one swoją potrzebę bliskości zaspokoją. Będą tę potrzebę komunikować odpowiednio wcześniej i jeśli będziemy przygotowani, to możemy wykorzystać ten moment, aby naszą więź z dzieckiem wzmocnić. Więź, na której nam przecież tak bardzo zależy i która będzie procentować w przyszłości.

Natomiast jeśli nie zareagujemy albo z powodu pośpiechu czy natłoku różnych spraw zignorujemy dziecięce potrzeby, to nasze dzieci upomną się o swoje i to niestety kończy się najczęściej w mało przyjemny dla obu stron sposób.

Ja i wielu innych rodziców się już o tym mało przyjemnym sposobie przekonało. Kolejni nie muszą.

Na koniec jeszcze do przemyślenia, polecam słowa redaktor naczelnej magazynu DZIECKO, pani Joanny Szulc:

„Zmierzyłam – wychodzenie z dzieckiem do szkoły trwa dokładnie tyle samo, gdy mówię co chwila „pospiesz się” i gdy pozwalam robić wszystko we własnym tempie. Tylko w tym drugim przypadku wychodzimy uśmiechnięte.”

Sprawdziłem to u nas i wszystko się zgadza. Podobnie jest z chwilą, gdy wracamy do domu i gdy dzieci kładą się spać. Spokojny rodzic, uspokaja dziecko i łatwiej przekonuje je do współpracy, podczas gdy nerwowy zwykle nie ma na to szans.

Warto też mieć na uwadze, że nawet jeśli czasem poświęcimy na te wspólne chwile nieco więcej czasu, niż planowaliśmy, to już za kilka lat będą to te momenty, do których będziemy tęsknić. Cieszmy się więc nimi, zamiast ciągle narzekać, jakim to kłopotem są :)

Prawa do zdjęć należą do Teresa.