Rodzicielstwo to nie tylko dobre chwile

Nie ukrywajmy drugiej strony medalu.

Cudowne rodzicielstwo?

Żyjemy obecnie w kulturze cudownego rodzicielstwa. Oglądamy nieustannie zdjęcia rodziców z dziećmi, na których wszyscy są uśmiechnięci, zadowoleni i spełnieni. Słuchamy o wspaniałych matkach i cudownych ojcach, którzy pokazują się nam wyłącznie z tej wspaniałej strony, przez co jeszcze bardziej idealizują ten obraz w naszych głowach. I kiedy tak ich oglądamy, też chcemy to mieć. Tą radość, tą więź z dzieckiem. Też chcemy być tymi cudownymi rodzicami. Ja też jestem częścią tej kultury, bo rodzicielstwo naprawdę może być cudownym doświadczeniem. Jednak rodzicielstwo, to nie tylko te dobre chwile. To również te chwile, w których z bezsilności mamy ochotę płakać…

Nagła odpowiedzialność

Strach potrafi nas oblecieć już na samym początku drogi. Na niektórych spada już wtedy, gdy zobaczą pozytywny wynik testu ciążowego. Jak grom z jasnego nieba. A obok strachu spada na nas również odpowiedzialność. W jednej sekundzie dociera do nas, że oto będziemy rodzicami i przez najbliższe kilkanaście lat, będziemy odpowiedzialni za kogoś innego, niż nas samych. Że to do nas będzie należała opieka nad nim, zapewnienie mu bezpieczeństwa i wychowanie go. Ucieczka od tego nie jest łatwa, poddanie się też bardzo często nie wchodzi w grę. Takie uczucie może wywołać niepokój, może wywołać strach, a nawet w skrajnych przypadkach depresję.

Mi też się kiedyś zdarzało, że czułem się jak zamknięty w klatce. Wiedziałem wtedy, że muszę zwolnić, muszę odpocząć, a przede wszystkim – porządnie się wyspać.

Następny poziom

Niestety, wraz z upływem czasu, rodzicielstwo nie staje się wcale łatwiejsze. Dzieci są starsze, więc nie musimy już dbać o to, żeby miały sucho czy żeby nie były głodne, więc to jest zaleta. Musimy jednak nauczyć się radzić z kolejnymi sprawami, jak na przykład z wybuchami złości naszego dziecka. Z krzykami. Z kłamstwami. Z nieposłuszeństwem. Wtedy ponownie uderza w nas poczucie odpowiedzialności za dziecko, które wcale nie zachowuje się tak, jak sobie to wyobrażaliśmy. A im dłużej trwa ten stan, tym większa szansa, że poczucie odpowiedzialności, zamieni się w poczucie winy. W poczucie, że zawodzimy nasze dziecko jako rodzice. Bo przecież czytaliśmy, że da się inaczej. Czytaliśmy, że da się bez krzyku. A jednak krzyczymy. Ja też krzyczę. Nie chcę tego, ale jednak mi się zdarza. Piszę teksty o tym, że znalazłem najlepszym sposób na wychowanie bez krzyku, a i tak zdarza mi się krzyknąć. Wiecie jak gównianie się wtedy czuje, wiedząc, że zawodzę nie tylko moje dzieci, ale też w pewnym sensie was?

To się nigdy nie kończy

I nawet jeśli uda nam się już opanować wychowanie bez krzyków, nawet jeśli uda nam się już radzić z wszystkimi wybuchami naszych dzieci i odpowiednio reagować na ich wściekłość, to one znowu dorastają i otrzymujemy całą masę kolejnych tematów, którymi musimy się zająć. Pojawiają się takie zagadnienia, jak samodzielność (kiedy usamodzielnić, w jaki sposób?), zdrowe żywienie (jak przekonać dziecko, żeby czasami wybierało marchewkę, zamiast czekolady?), pieniądze (jak nie wychować małego materialisty?), nowoczesne technologie (jak je wykorzystać, aby dziecko na tym zyskało i korzystało z nich z umiarem?), higiena (jak zachęcić do regularnego dbania o siebie?) i całe setki innych. I wtedy rozumiemy, że to się jeszcze długo nie skończy.

Nie jesteśmy sami

Nie nauczono nas radzić sobie z tym wszystkim. Nikt nam nie wytłumaczyć jak przez to przejść. Skąd więc mamy czerpać tą wiedzę? Kiedy mamy chociażby znaleźć czas, aby jej poszukiwać i ją zdobywać? A na domiar złego, każda rodzicielska porażka dokłada się do i tak całkiem sporej listy poprzednich porażek. I jeszcze bardziej nas przygnębia.

Dlaczego też poczułem, że muszę o tym napisać. Może jestem w tym osamotniony i może tylko ja się tak czasami czuję, ale możliwe, że jest nas więcej. I jeśli jest nas więcej, to dajcie znać – mi i innym. Dajcie znać, że to w porządku czasami nie wiedzieć co mamy zrobić jako rodzice. Że te współczesne wzorce idealnych rodziców są dobre na okładkach gazet, ale w rzeczywistości każdy ma swoje lepsze i gorsze dni. Że nie ma sensu samobiczowanie się, gdy się potkniemy w naszym dążeniu do bycia lepszymi. I że to zupełnie w porządku czasami się pogubić w roli rodzica. Bo każdy czasami się gubi.

Prawa do zdjęcia należą do Sasha.