Sprawdzona technika, która pomaga mi, gdy mam już wszystkiego dosyć
Poradnik dla wszystkich, którzy podobnie jak ja – mają czasami ochotę wyjść z siebie i nie wracać.
Przeczytałem właśnie u Matka Córek jak powiedziała na głos (ale nie do dzieci, tylko do osoby dorosłej, dzieci tego nie słyszały), iż ma dość swoich dzieci i usłyszała w odpowiedzi, że ona nie ma prawa tak mówić. NIGDY. Że tak po prostu nie wolno. I to bezdyskusyjnie.
Chciałem więc poświęcić temu chwilę.
Temu jak sami wzajemnie się krzywdzimy jako rodzice. Właśnie w powyższy sposób. Mówiąc sobie nawzajem, że nie wolno nam się złościć na dzieci, nie wolno nam mieć ich po dziurki w nosi i nie może nam nawet być smutno, gdy czujemy się tym wszystkim przytłoczeni.
Otóż po pierwsze – to nieprawda
Mamy prawo do smutku, mamy prawo czuć się przytłoczeni i tak samo mamy prawo do złości, bezsilności czy gniewu. To wszystko są emocje i każdy człowiek na świecie powinien mieć prawo do własnych emocji. Dziecko, nastolatek i ludzie dorośli.
Nie mówiąc już o tym, że jeśli jestem wściekły, a ktoś mi powie, że mam nie być wściekły albo że nie wolno mi być wściekłym to wiecie jaki będzie efekt? Będę jeszcze bardziej wściekły. Nie dolewajmy więc oliwy do ognia. Jeśli natomiast ktoś tak robi, to trzeba zrobić jedną z dwóch rzeczy.
Po drugie – co zrobić z ludźmi, którzy nie dają nam prawa do naszych uczuć?
Rozwiązania są dwa. Albo powinniśmy z nimi poważnie porozmawiać albo zasadźmy im porządnego kopa z naszego życia, bo takie osoby będą jedynie wysysać z nas energię (której przy dzieciach i tak nie mamy w nadmiarze). Takie osoby nie mówią „nie masz prawa się złościć”, bo chcą dla nas dobrze. One tak mówią, bo IM przeszkadza, gdy tak mówimy. Bo one się z tym źle czują. Bo to obnaża ich idealne rodzicielstwo i pokazuje jego prawdziwe oblicze. Tak, dokładnie – prawdziwe oblicze. Oblicze, w którym bywamy wściekli, w którym zdarza nam się płakać z bezsilności i w którym mamy czasami ochotę wyjść z domu i nigdy nie wracać.
Takie. Są. Fakty.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że dajemy naszym dzieciom prawo do gorszych dni, ale już dla siebie samych nie mamy takiej taryfy ulgowej. Dla mnie jest to kompletnie niezrozumiałe. Zamiast się wspierać, ciągniemy się w dół. Dlaczego na siłę próbujemy udawać tych nieskazitelnych i doskonałych rodziców, którzy nie mają trudniejszych chwil? Nie mówiąc już o tym, że sztuczne podtrzymywanie tego kłamstwa nikomu jeszcze nie pomogło.
Jest natomiast coś innego, co może nam wszystkim pomóc
Coś zupełnie przeciwnego do tego, z czym spotkała się wcześniej wspomniana Matka Córek. Chodzi o WYGADANIE się drugiej dorosłej osobie, która nas uważnie wysłucha. Bez oceniania, bez przewracania oczami, bez zmieniania tematu. Która wysłucha tego jak czasami jest nam ciężko, jak trudne czasami bywa to całe rodzicielstwo i jak bardzo chcemy wszystkiego co najlepsze dla naszych dzieci, ale czasami już zwyczajnie brakuje nam sił. Ktoś kto wysłucha i zrozumie.
Taka rozmowa zdejmuje znaczny ciężar z naszych rodzicielskich ramion i pozwala nam z nowymi siłami przywitać kolejny dzień. Taka rozmowa jest właśnie tym, czego tak naprawdę potrzebujemy. Rozmowy, zrozumienia i poczucia, że inni rodzice też przez to przechodzą, a nie konkursu na idealnych, podręcznikowych rodziców, którzy nie mają żadnej skazy, bo takie jednostki zwyczajnie nie istnieją (a jeśli ktoś twierdzi inaczej, to znaczy, że łże w żywe oczy i można go ze spokojnym sumieniem zignorować).
Ja sam nie jestem idealny, też miewam gorsze dni i absolutnie nie zamierzam tego ukrywać (zresztą niektóre wpisy są właśnie takim wygadaniem się, jak np. ten czy ten). Nie mówiąc już o tym, że ukrywanie tego faktu nie pomogłoby ani mi, ani moim dzieciom, ani nikomu innego. Wręcz przeciwnie – takie podejście dalej niosło by w świat obraz lukrowanego macierzyństwa, który jest równie fałszywy, jak szkodliwy.
Jeśli i wy uważacie podobnie i uważacie, że warto byłoby nieco odczarować ten obecny u niektórych wyidealizowany obraz rodzicielstwa, to będę wdzięczny za udostępnienie tego tekstu dalej. Może dzięki niemu chociaż niektórzy z nas zaczną się wzajemnie wspierać i sobie pomagać, zamiast tylko utrudniać sobie i tak wcale niełatwe zadanie, jakim jest rodzicielstwo. Oby.
Prawa do zdjęcia należą do madstreetz.
Problem z oczekiwaniami i akceptacją zewnętrzną i wewmętrzną zwłaszcza jeśli chodzi o emocje to temat rzeka i to taki w którym wszyscy brodzimy, niektóży po kostki a inni po szyje.
Ja jak mam gorszy dzień to mówię, że sprzedam córkę na bazarze. Na początku reakcją otoczenia był lekki szok i konsternacja, teraz już się tylko śmieją. Mi daje to możliwość do wygadania się bo zawsze pitem pada pytanie „a co zrobiła? ” :-D
Jak ja mam gorszy dzień, to mówię, że jeszcze bym dopłacił, a nie sprzedał :D
Nom. Przy czym wczucie się w drugą osobę też jest spoko. Ja raczej nie komentuję. Ale w myślach na pewno by mi przeleciało „fajnie. A ja już zaraz 40-tka, mój mężczyzna ma już syna, miał rodzinę, więcej nie chce. I człowiek sobie myśli ile by dał, żeby mieć takie odczucia i tak sobie żartować, że” ja dopłacę”. Okazuje się, że w ogóle w tym wieku, kiedy już wiesz, że po ptokach to właściwie życie traci sens. Bo w sumie dorabiasz się, ale nie będzie komu tego zostawić. Właściwie yo nie czekasz na niczyi ślub ani na wnuki. Już nic Cię… Czytaj więcej »
Z jenej strony tak, a z drugiej.. tak bardzo ocenny był Twoj niedawny wpis o metodach uspokajania dzieci.. I komentarze pod nim – od samych idealnych rodziców macierzyństwa bliskości, które swojemu dziecku nie pozwalają płakać nawet przez minutę. Po przeczytaniu ich cały wieczór analizowałam swoje zachowanie. Sama stosowałam metodę 3-5-7 uważając ją za dobrą, stopniowa naukę uspokajania emocji przez dziecko i zasypiania. Robiłam to dla niego, czując że mechaniczne ziuzianie jako metoda na zaśnięcie to droga do nikąd. Ale tez dla siebie (o zgrozo) by dzięki temu w przyszłości – zamiast godzinę ziuziać – odzyskać czas na tak potrzebną regenerację.… Czytaj więcej »
Z tym, że ja na końcu tamtego wpisu celowo dodałem informację, że nie piszę tego tekstu, bo uważam rodziców nieświadomie stosujących te techniki za gorszych – w końcu ja sam do nich należę/należałem. Ja go pisałem, bo uważam, że duże portale internetowe powinny brać odpowiedzialność za to co piszą.
Musimy chyba zacząć od tego, że bardzo często ciężko jest być rodzicem. Zarówno jak sie tego bardzo chce jak i wtedy gdy się nie chce wcale. Zarówno jak się człowiek nad wyraz stara jak i nie stara ani trochę. Sytuacje pośrednie zdarzają się może równie często ale tacy rodzice po prostu uważają bycie rodzicem jak oddychanie i rzadko mają pomysł żeby się dzielić z innymi tym co jest naturalne. Pewnie też rzadko czytają tego typu blogi. Już sam fakt czytania tego typu bloga wskazuje zwykle na jakąś potrzebę utwierdzenia się w przekonaniu czy postępuję dobrze. Przecież nie będę czytać dla… Czytaj więcej »
„Przecież nie będę czytać dla relaksu bloga o rodzicielstwie do cholery.” No wiesz co?! :D
Tutaj specjalnie dla Ciebie tekst, który sprawi, że zmienisz podejście ;) http://www.blogojciec.pl/dzieci/jak-naprawde-wyglada-dzien-rodzica/
Kurcze strzeliłam sobie w kolana tym tekstem :). Na pocieszenie dodam, że dla relaksu potrafię wieczorem włączyć sobie odcinek „Peppy” lub ukochanego „Peep in the big wide world”. Na pocieszenie dodam, że jak wreszcie raz na dwudziesty weekend zostaniemy z mężem sami bez dzieci (córa głucha, synu już prawie zdiagnozowany Asperger) to po jednej nocy skorzystania z wolności czekamy na te małe wredne pierdołki jak na zbawienie. Dom pusty, nie taki. Nie wesoły. Ani trochę.
Zarzucamy ich dziwnymi zachowaniami lub cytatami i nie umiemy sobie miejsca znaleźć.
„Przecież nie będę czytać dla relaksu bloga o rodzicielstwie do cholery.” Robię to trzeci dzień z rzędu, ale możliwe, że jestem dziwna ;)
Kiedyś gdy moje dzieci były bardzo małe wpadła mi do ręki fajna książka o wychowaniu. Z niej nauczyłam i zapamiętałam jedną prostą technikę. Stosuję ją do dnia dzisiejszego. Wypowiadam swoje uczucia. Proste. Chodzi o to, że mówię. ” ja” jestem zła, zmęczona, boli mnie głowa. Itp a nie wyrażam się do dzieci ” ty ” ty jesteś dziwny, niegrzeczny, uparty. Bardzo mi to pomogło. Nie jesteśmy idealni. Sama popełniam błędy. A i swoje nerwy mam.
Też znam tą technikę i też polecam, chociaż obecnie staram się zgłębić NVC (porozumienie bez przemocy), co jest w moim odczuciu kolejnym poziomem tego rodzaju podejścia, które jeszcze lepiej pomaga nawiązać kontakt z drugą osobą.
Ja, gdy mam wszystkiego dosyć – nawet swoich ukochanych dzieci – to idę się po chłopsku sponiewierać – najlepiej tak: http://przechadzka.pl/wyprawy/sponiewierac/
Prawidłowo :) Ja mam podobno plan na weekend, z tym, że bez śniegu :D
Jestem tego samego zdania.Jeśli dzieci nie będą widzieć emocji u rodziców i to w jaki sposób sobie z tym radzą ,to jak te nasze pociech w przyszłości mają sobie radzić z własnymi problemami,złością…..a tak w ogóle to Panie Kamilu chciałam powiedzieć,ze bardzo cieszę się,ze trafiłam na Pana blog…….czasami mam myśli,ze jestem złą mamą a tu proszę ….okazuje się,ze wcale tak nie jest.dziękuję za to co Pan robi …..jesteś WIELKI.dziekuje
Ja też dziękuję, że wy jesteście :) Dla mnie to też sygnał, że nie jestem odosobniony w swoim podejściu :)
Od dawna powtarzam, że największym wrogiem matki jest inna matka. Niestety. Są to wyjątki, ale wyjątki, które potrafią kiepski dzień przekształcić w tragiczny. Dlatego trzeba wiedzieć, komu się wyżalić ;) A w takie dni szczególnie szerokim łukiem omijać matki idealne. Kiedy mam dość mówię moim starszym dzieciom, żeby mi zeszły z pola widzenia, bo muszę pobyć chwilę bez nich. Młodszemu puszczam bajkę. A najmłodszy jest cudem, który wie, kiedy spać ;) Sobie puszczam w słuchawkach dobrą muzę albo biorę książkę i znikam. A dzieci nauczyły się to akceptować. W końcu rodzic też człowiek
Rodzic też człowiek, a rodzic wielodzietny, to człowiek pomysłowy i przedsiębiorczy, bo jeśli taki by nie był, to by go dawno w kaftanie do zamkniętego ośrodka wywieźli panowie w białych kiltach ;)
Dokładnie :)
Gorzej jak tą osobą do wygadania będzie ta osoba której powinniśmy zasadzić kopa z naszego życia. Ja czasem mówię, że mam serdecznie dość nie swojego dziecka ale tej całej chorej sytuacji która wypłynęłam np. bezsensownego wymuszanego przez nią płaczu.
Nikt tak nie umie mnie wyprowadzić z równowagi, jak moje dzikusy :) i nie wstydzę się do tego przyznać. Najważniejsze jednak jest to, zeby umieć się wyciszyć, zapanować nad emocjami, odreagować poza oczami dziecka :)
Polecam NVC albo Porozumienie Bez Przemocy Marshalla Rosenberga, to o uczuciach, kontakcie z nimi i potrzebami, które za nimi stoją. I o tym, że nie ma złych i dobrych uczuć, uczucia po prostu są i lepiej być blisko z nimi niż je wypierać, wrócą z chorobą… pozdrawiam i dziękuję za wartościowy blog
Właśnie staram się wprowadzać je w życie z pomocą książek Marshalla i z książką „Dialog zamiast kar”. Jak narazie jeszcze trochę nienaturalnie to wychodzi, ale zauważam, że mimo wszystko jest to skuteczne.
Cieszę się, że ta praktyka się rozszerza, też mogę potwierdzić skuteczność. Poza tym daje z czasem inny kontakt. :-) To działa nie tylko w rodzinie ale wszędzie, w tak zwanym środowisku pracy potrafi czynić „cuda”.
problem też tkwi, że inne matki potrafią wygarnąć innej, że jak nie karmi piersią to jest złą matka. My karmimy butelką Naszego miesięcznego synka, żona miała cesarkę choć plan był naturalnego porodu. Ale sytuacja była dynamiczna i trzeba było szybko podjąć decyzje. A pokarm po tygodniu dalej się nie pojawiał/lub w małej zawartości przez co nasz synek non-stop płakał czy to dzień czy noc. Był dokarmiany butelką ale podjęliśmy wspólną decyzję, że będzie karmiony mlekiem modyfikowanym. Ile ja tez się nasłuchałem od innych ojców, że rolą mamy jest m. in karmienie a nie taty (wymieniamy się z żoną raz ja… Czytaj więcej »
Sami sobie największą krzywdę robimy, nie ma co ukrywać. Właśnie piszę na ten temat, może komuś otworzy oczy.
Kamil, cieszy mnie bardzo, że o tym piszesz bo nawet tak myślałem aby przez Facebooka Cię zapytać o opinię na temat karmienia butelką zamiast piersią i związany z tym temat sortowania rodziców na tych lepszych i tych gorszych. Z góry dziękuję :)
Każde sortowanie jest wykonywane przez idiotów, chcących się usadzić wyżej niż są. Nie przejmować się czyimś sortowaniem
Cieszę się że tu trafiłam. Jestem mamą półrocznego ząbkującego belzebuba. Niestety moje najbliższe otoczenie(rodzice partnera wpraszający się co chwila pod pretekstem zobaczenia wnuka), nie mogą pojąć jakim cudem ja mogę się na niego złościć! Przecież on jest takim spokojnym, pogodnym i uśmiechniętym rozkoszniakiem! Owszem, jest, lecz chyba każdy rodzic wie jak nastrój takiego malucha rozkłada się w ciągu dnia i od ilu zmiennych jest zależny. Nie raz i nie dwa po dwóch godzinach ciągłego wycia sama siadałam obok łóżeczka i płakałam jak bóbr, zaciskając zęby i sycząc ze złości. Raz nawet do młodocianego powiedziałam że sprzedam go Cyganom.(Były też gorsze… Czytaj więcej »
Znaczy denerwowanie się na dzieci jest normalne, ale ze straszeniem go, że zostanie sprzedany cyganom bym się wstrzymał. Później dziecko może się bać, że jak nie będzie grzeczne, to rzeczywiście je oddamy, a chyba nie na tym nam zależy. Może lepiej w takiej sytuacji wygadać się jakiemuś drugiemu dorosłemu (chociażby przez telefon), a dopiero po uspokojeniu wrócić do dziecka?
Jestem w 38tygodniu ciąży od 3tygodni mam problemy z ciśnieniem mój ginekolog mnie wysyła do kliniki a za trzy dni oni mnie odsylaja. Wczoraj mój ginekolog postanowił wywołać poród ponieważ skoki ciśnienia są niebezpieczne, dzisiaj rano przeszła wizyta lekarzy jutro mam wyjść zadzwoniłam do lekarza zmienił decyzji czekamy do ostatniego dnia a ja już wiem że za tydzień wrzucę do szpitala. Mam dość jestem zmęczona jest mi ciężko naprawdę do tego mam małą córeczkę która zaczyna mnie nie rozpoznawać już nie daje rady mąż zamiast wesprzeć jeszcze bardziej denerwuje
A co np jesli jestem samotnym ojcem mam dwojke dzieciakow pracuje nie mam kompletnie juz dla siebie czasu do tego dodam ze widze jak mi sie psycha ryje powoli i czasem naprawde zaluje bardzo bardzo wielu rzeczy w moim zyciu nawet takich ze pomagalem biedniejszym itp bo zawsze wierzylem w to ze jesli mi bedzie kiedys zle to pomoc mi ktos okarze ale to bzdury ze zawsze doro wraca do ciebie….czasem jeszcze bardziej dostawalem w dupe mowiac krotko
A z kim ja mam rozmawiać, akurat najmniej mi to daje czasem to już tak jestem wnerwiona ze mam ochotę zdechnąć w jednym momencie
Jeszcze dodam że jestem przemęczona do pożyg…nia siedzeniem z nim w kółko 16 miesięcy to strasznie uciążliwy czas, nie mam w ogóle cierpliwośći, chęci, co 10 min się wkurzam totalne dno.
Moze zostaw Dziecko u kolezanki i wyjdz gdzies na kawe,na miasto.Po prostu musisz od Niego odpoczac bo szkoda Dziecku przekazywac taka zla energie:)
Mi ostatnio juz nic nie pomaga. Nie chcę iść spać, bo wiem, że 5 rano znowu mnie obudzą i znowu będę musiała robić te wszystkie rzeczy, na które wcale nie mam ochoty. I tak codziennie. Po prostu chce się nie obudzić.