Powinniśmy się uczyć od dzieci

Bo są od nas niejednokrotnie znacznie mądrzejsze.

Międzynarodowy incydent

Byłem dzisiaj świadkiem spotkania Polaka i Anglika na terenie Grecji. Jeśli dodać do tego, że całość działa się niedaleko budki ze szwajcarskimi lodami Nestlé i chińskiego automatu pełnego amerykanskiej Coca-Coli, otrzymujemy istny, multinarodowy koktajl. Początkowo spotkanie przebiegało zgodnie z obowiązującymi regułami. Jednak po kilkunastu minutach coś zazgrzytało i zrobiło się nieciekawe. Sytuację obserwowało wielu ludzi, w tym dzieci. Anglik wziął do ręki kamień i bez żadnego ostrzeżenia trafił nim Polaka. Polała się krew. Wszyscy patrzący (łącznie ze mną) wstrzymali oddech i słychać było tylko fale uderzające o piaszczysty brzeg. Na szczęście Anglik w porę zrozumiał swój błąd i przeprosił. Dzięki temu oboje uczestników spotkania mogło spokojnie wrócić do wspólnego wykopywania dziury w piasku, jak na trzylatków przystało.

Śmiechu też możemy się uczyć od dzieci. Bo żaden śmiech nie jest tak szczery jak dziecięcy.

Bariera językowa

„- Ja mam trzy punkty, a Ty masz jeden.
– I will dig a hole, ok?
– Ok. Ja mam trzy.”
Tak mniej więcej wyglądała większość dialogów naszego syna z nowopoznanym, zagranicznym kolegą. Bo to oczywiście ich dotyczył wcześniej opisany międzynarodowy incydent. Czy przeszkadzała im bariera językowa w zabawie? Skąd. Czasami co prawda pojawiały się pytania „a co on mówi?”, ale zdecydowaną większość czasu dogadywali się bez problemów. Czasami na migi, a czasami po prostu intuicyjnie. A kiedy nie potrafili się porozumieć w jakiejś kwestii, odchodzili od siebie na parę metrów, tylko po to, by za chwilę znowu się razem bawić. Bo jednak razem oznacza lepiej.

Skomplikowany świat dorosłych

Kiedy tak obserwowałem tych maluchów, trochę wstyd mi się zrobiło, że tak często ludzie dorośli (a może tylko uważający się za dorosłych?), posługujący się jednym językiem i wychowani w jednej kulturze, nie potrafią tego samego. Zwyczajnie się dogadać. Bo nawet trzylatek wie, że jak się nie można dogadać co do jednej dziury w piasku, to kawałek dalej jest kolejna. Może lepsza, może większa? I nawet jeśli okazałoby się, że wszystkie dostepne dziury są już zajęte, to zawsze można wykopać sobie nową. To naprawde jest tak proste. Po co więc te zbędne komplikacje?

Prawa do zdjęcia należą do Jen.