Sprzedawanie własnego dziecka, czyli o dzieciach zarabiających miliony

A za ile wy sprzedalibyście swoje dziecko?

Świat się zmienia

Jeszcze kilka lat temu nikt by nawet nie pomyślał o umieszczeniu swojego zdjęcia czy zdjęcia swojego dziecka w Internecie – dziś robi to prawie każdy. Nikogo więc nie dziwi, że niektóre z tych dzieci zaczynają zdobywać popularność. Jak chociażby Evan, który w wieku 7 lat zaczął wspólnie z tatą nagrywać filmy i ledwie rok później jego kanał ma milion subskrybentów, a on ma drugi milion ($$$) na koncie. Obok Evana mamy też japońskie trio, które ma bardzo podobny kanał, ale lubię je znacznie bardziej, bo uwielbiam japoński (choć ni w ząb nie rozumiem). W innej części Internetu popularność zaczynają również zdobywać dziecięce modelki – zaczynając od 3 letniej London, której profil na Instagramie śledzi kilkadziesiąt tysięcy osób, a kończąc na określanej jako najpiękniejsza dziewczynka na świecie – Kristinie Pimenovej, która ma prawie 3 miliony fanów na Facebooku i jest modelką Armaniego.

Długo się zastanawiałem w jaki sposób podejść do tego problemu. Poprzeć tych rodziców? Czy może przeciwstawić się temu trendowi?

Jak reagują zwykli ludzie?

„Niespełnione ambicje rodziców”, „Odebrane i zniszczone dzieciństwo”, „Dziecko wykorzystywane w celach komercyjnych”, „Tyranie dla zachcianek mamuśki”, „Masakra”, „Ohyda”, „Patologia”, „Pożywka dla pedofilów”, „Dziecko produktem”, „Sprzedawanie własnego dziecka”, „Żywe lalki”, „Niedojrzali rodzice”, „Marionetki”, „Biedne i skrzywdzone dzieci”.

To tylko kilka z opinii ludzi, jakie przeczytałem ostatnio pod adresem tych dzieci (a właściwie pod adresem ich rodziców). I początkowo, chciałem się z tymi głosami zgodzić. Że niby po co takie coś robić dziecku? W imię czego? Że przecież da się inaczej i nie ma sensu zamieniać dzieciństwa w pracę. Że to przecież okrucieństwo, podczas gdy dzieciństwo to powinien być czas na zabawę. Sam zresztą pisałem o tym, że nie warto odbierać dzieciom tej magii, którą w sobie noszą. Tej iskry niewinności. Że to właśnie ona sprawia, iż dzieci są takie beztroskie i (w naszych oczach) takie magiczne. I oczywiście dalej się ze sobą całkowicie zgadzam (taki już spolegliwy ze mnie typ). Zapytałem jednak sam siebie: czy jedno (sława) się z drugim (dzieciństwem) wyklucza?

Praca?…

Z jednej strony widziałem kiedyś kilka odcinków wyborów małych miss i do dzisiaj jestem przerażony tym, jak traktuje się tam dzieci. I w zasadzie wszystkie te nienawistne komentarze wyżej przytoczone, idealnie oddają moje uczucia w kierunku owych rodziców. Bo oni (a w zasadzie one, bo to głównie mamuś dotyczyło) naprawdę przerzucili całe swoje ambicje na dziecko i każdą porażkę dziecka, traktowali jak życiową tragedię.

..czy pasja?

Jednak sam fakt, że kilka mamuś z chorymi ambicjami trafiło do telewizji, nie oznacza jeszcze, że to jest norma. To są wręcz wyłącznie skrajne przypadki (telewizja ma nosa do takich) i tak też powinny być traktowane. Jako skrajność. Tymczasem jest wielu rodziców, którzy po prostu chcą wspierać swoje dziecko w rozwijaniu jego zainteresowań. To jest coś, co w zasadzie wszyscy powinniśmy robić. Dlaczego więc inaczej patrzymy, gdy u jednego dziecka pielęgnowana jest pasja do baletu, a u drugiego pielęgnowana jest pasja do pozowania przed obiektywem? Dlaczego inaczej traktujemy dziecko, które trenuje karate, a inaczej to, które nagrywa filmiki? Bo pojawiają się pieniądze? Bo niektóre dzieci na tym zarabiają? Czy naprawdę jesteśmy tak płytcy, że gdy tylko słyszymy o dolarach, zaraz zakładamy, że to jest zarabianie na dziecku, czyli „największa zbrodnia przeciwko ludzkości”?

Niemoralna propozycja

A co jeśli jutro do waszych drzwi zapukałby człowiek, oferujący wam 100.000$ za prawo do reprodukcji dzieł plastycznych waszego dziecka? Bo w przedszkolu (lub w szkole) odkrył jego talent? A widząc wasze wahanie dodałby, że prace wylądują we wszystkich muzeach na całym świecie i dodatkowo będzie on skupował prawa do prac każdego roku, i każdego roku będzie płacił identyczną sumę. Sto tysięcy dolarów. Czy dalej uważacie, że zarabianie na dziecku, to coś straszliwego? A jaka szkoda mogłaby z tego wyniknąć? Szczególnie jeśli widzicie, że wasze dziecko ponad wszystko kocha malowanie i tworzenie? I jest wniebowzięte, gdy jego prace trafiają do różnych gablotek?

Co byłoby złe?

Ja myślę, że zło pojawiłoby się dopiero wtedy, gdyby dziecku po roku czy dwóch od podpisania „umowy” odechciało się malować, a rodzice by je do tego zmuszali. Bo zależałoby im na pieniądzach. Zależałoby im na pieniądzach bardziej, niż na dobru dziecka. To byłoby złe. To byłoby niewłaściwe. Jednak jeśli dziecko samo tego pragnie, to dlaczego mielibyśmy powiedzieć nie? Czy każdy z nas nie marzy czasem o tym, żeby robić to co kochamy i jeszcze na tym zarabiać? Dlaczego nie umożliwić tego własnemu dziecku? Przecież taka „umowa”, mogłaby mu otworzyć mnóstwo dotąd niedostępnych drzwi. Mogłoby dzięki temu na przykład podróżować po całym świecie i na własne oczy oglądać prace najznamienitszych artystów. Jeśli tylko wszystko oparte byłoby na szczerości wobec dziecka i kierowaniu się jego dobrem, to jest to sytuacja w której każdy wygrywa. Rodzice również. Oni zyskaliby w zasadzie najwięcej, bo zyskaliby najcenniejszą walutę dostępną w dzisiejszym świecie. Czas. Czas, który mogliby spędzić razem ze swoją rodziną.

Oskarżajcie ostrożnie

Dlatego też podejrzewam, że większość oskarżeń kierowanych pod adresem tych dzieci i ich rodziców, jest spowodowana zwyczajną ludzką zazdrością. Ci ludzie żałują, że sami nie mają takiej możliwości. Że im się nie udało. Może nie jest to oczywiste, ale takie są powody. Nawet jeśli są głęboko zakopane i sami zainteresowani tego nie wiedzą. Kierują się podejściem „ja muszę cały dzień zapierdzielać w fabryce, a oni zarabiają na dzieciach?! To jakaś patologia!”. Jednak gdyby sami dostali propozycje zarobienia paru tysięcy na wizerunku własnego dziecka, to łyknęliby ją jak młody pelikan. Nawet jeśli ten wizerunek miałby później wylądować na papierze toaletowym.

To jest ten gatunek człowieka, który nie jest w ogóle zainteresowany faktami. Ich nie interesuje czy tym dzieciom naprawdę dzieje się krzywda. Oni mają już wyrobiony pogląd. Nie wiedzą, że w rzeczywistości owi rodzice sławnych dzieci spędzają ze swoimi dziećmi mnóstwo czasu i poświęcają im mnóstwo uwagi. Inaczej żadne z nich, nie mogłoby osiągnąć takiego sukcesu. Żadne. Komentujący nie chcą jednak tego wiedzieć. Bo to prawdopodobnie kazałoby im spojrzeć na własne życie. Na to ile czasu i ile uwagi oni poświęcają swoim dzieciom. I efekt mógłby być dla nich mocno przygnębiający. Mogłoby się okazać, że w czasie gdy oni toczyli swoje Internetowe wojny o wychowywanie dzieci, ich własnych dzieci nie miał kto wychowywać. I to jest prawdziwie przykry obraz. Nie obraz rodziców wykorzystujących dzieci do zarabiania pieniędzy, lecz obraz rodziców, których cudze dzieci absorbują tak bardzo, że zapominają o swoich własnych.

Prawa do zdjęcia należą do Steve.