Czy poradziłbym sobie z aborcją dziecka?

Dopiero ostatnio to zrozumiałem.

Tematy tabu

Kiedy zaczynałem pisać bloga, jedna z pierwszych pozytywnych opinii brzmiała (mniej więcej): „Fajny blog, mocne teksty i to nawet bez wchodzenia na tematy aborcji czy eutanazji.” Pamiętam, że obiecałem sobie wtedy, że nigdy nie będę opowiadał się po stronach w sprawie aborcji. Bo temat jest zwyczajnie zbyt rozległy i zbyt skomplikowany, żeby można było w nim zająć jakieś jednoznaczne stanowisko. Jedyne czemu jestem przeciwny, to skrajni ekstremiści, ale oni w każdym temacie są niebezpieczni.

Odcienie szarości

Jednak od paru dni nie mogę przestać myśleć o artykule, który przeczytałem. Link. Próbuję i nie mogę.

Matka wyznaje w nim, że żałuje, że nie zdecydowała się na aborcję swojego, obecnie pięcioletniego syna. Wyznaje w nim jak wiele bólu i cierpienia doznał już w swoim życiu i jak wiele owego bólu jeszcze go czeka. Mówi o tym jak ciężko jej jest patrzeć na ukochaną osobę, która musi przechodzić przez coś takiego. I odkąd to przeczytałem, nie mogę przestać się zastanawiać, czy gdybym miał pewność, że życie mojego dziecka będzie nieprzerwanym pasmem bólu i cierpienia, to czy też takie myśli chodziłyby mi po głowie. Czy pojawiłby się w moim życiu moment, w którym żałowałbym narodzin mojego dziecka? Moment, w którym jego cierpienie byłoby tak wielkie, że marzyłbym tylko o tym, żeby je przerwać? Za wszelką cenę?

Moje uczucia

I gdy tak myślałem, usłyszałem graną w tle piosenkę Flipsyde – Happy Birthday.

Jest to piosenka „urodzinowa”, skierowana do dziecka, które nigdy się nie narodziło. Ze względu na aborcję właśnie. I jadąc do domu, słuchałem jej jeszcze kilka razy, coraz bardziej utwierdzając się w jednym. Że o ile w przypadku opisanej wcześniej historii kobiety, nie potrafię zająć jednoznacznego stanowiska, o tyle gdybym zdecydował się kiedykolwiek na aborcję z przyczyn innych niż zdrowotne (finansowe, prestiżowe itp.), to nie potrafiłbym spojrzeć na swoje odbicie w lustrze. Wiem, że mówię to z perspektywy ojca, a nie z perspektywy nastolatka, ale naprawdę czuję, że nie poradziłbym sobie z aborcją.

Nie spodziewałem się takich uczuć po sobie

Jestem człowiekiem, który wierzy w wolność jednostki i prawo do decydowania o sobie, więc moje uczucia tym bardziej mnie zaskoczyły. Wystarczył jeden artykuł i jedna piosenka, żebym zrozumiał, że to jest coś poza moimi możliwościami. Nie wyobrażam sobie życia, które opisuje Flipsyde. Życia, w którym zastanawiałbym się kim mogłoby zostać moje dziecko, gdybym jednak podjął inną decyzję. A już fragment, w którym ojciec pyta swoje nienarodzone dziecko czy jego braciszek, to może tak naprawdę on sam, wywołuje u mnie dreszcze. Gdyby chodziło o mnie, to podejrzewam, że wystarczyłoby mi kilka lat i trzeba by było mnie ubrać w gustowny, biały kaftan. Psychicznie bym nie wytrzymał.

Czy potrafilibyście z tym żyć?

Ten artykuł, chciałbym skierować przede wszystkim do ludzi młodych, którzy możliwe, że zetkną się w swoim życiu z tematem aborcji. Nie chcę wam przekonywać, że to zło i przeklinać was na siedem piekieł. Bo to jest, niezależnie od tego co mówią niektórzy, wasz wybór. Wasza decyzja. Jedyne o co was proszę, to zastanowienie się, czy potrafilibyście żyć z konsekwencjami tej decyzji. Bo ja, po głębszym zastanowieniu, nie potrafiłbym.

PS. Uprzejmie ostrzegam, że ekstremistów będę bezlitośnie kasował.

Prawa do zdjęcia należą do Andrew.