„Nie kupię Ci tego, bo nie mam pieniędzy”

Czyli co zrobić, gdy oczekiwania naszych dzieci, przekraczają nasze możliwości finansowe.

Niezawodne Gołębie Pocztowe Ojca

Jak już stali czytelnicy wiedzą, staram się na bieżąco przeglądać przychodzącą do mnie korespondencję. A jeden z ostatnich pocztowych gołębi, przyniósł mi wiadomość, której nie mogłem pozostawić bez odpowiedzi:

„Witam Ojcze
Przeszukałam Twój blog i nie znalazłam takiego tematu. nie wiem, może nie jest jakoś specjalnie istotny, może inni rodzice nie przejmują się takimi sprawami, ale ja jednak przeżywam i nie wiem co zrobić. Chodzi o spełnianie pragnień i marzeń moich dzieci i mój tekst, który brzmi „Nie mam pieniędzy”, „Nie stać mnie na to”, „Nie tym razem, bo są inne wydatki”, itp. Czuję się chwilami jak dziad. Nie jest tak zawsze, bo uwielbiam sprawiać przyjemności małe i większe moim dzieciom, ale też nie chcę się dać zwariować, często faktycznie nie mam pieniędzy na coś „nadprogramowego”. Ale ciągle mam poczucie, że dziaduje Może to wpływ otoczenia tak na mnie działa, bo widzę i słyszę z opowieści moich dziewczyn, że koleżanki moich córek jadą tu i tam, dostają to i tamto, albo były tu i ówdzie. Nie wiem jak tłumaczyć to dzieciom, czuję, że w tym temacie totalnie leżę. Tekst, że nie mam pieniędzy wydaje mi się kiepski Czy mogę liczyć na Twoje zdanie w tej kwestii??
Pozdrawiam serdecznie”

Niestety nie znalazłem jednej, prostej odpowiedzi na to, co zrobić, aby pokonać bariery finansowe (napad na bank?), jednak mam kilka uwag, które myślę, że mogą pomóc.

Pieniądze to nie wszystko

Wielu ludzi lamentuje obecnie nad tym, jak to teraz najważniejsze dla dzieci jest, aby się pokazać na mieście. Że nowy iPhone czy modne ciuchy, zapewniają wieczną sławę i dobrobyt. I że każde dziecko, które tego nie posiada, automatycznie staje się/czuje się gorsze. Mówi się też o tym, że bogate dzieci szykanują biedniejszych kolegów ze względu na ich status społeczny. A ja mówię, że to bzdura. Bo ilość gotówki w portfelu nie oznacza jeszcze, że w głowie dziecka jest siano. Problem zaczyna się wtedy, kiedy w głowie jednak zbyt wiele nie ma. I wtedy nie ma już znaczenia stan materialny – jak gówniarz będzie bogaty, to będzie śmiał się z biednych, a jak biedny, to znajdzie sobie inny powód do nękania kolegów. Jednym słowem: przy nieudolnym wychowaniu, ilość posiadanych pieniędzy nie będzie miała znaczenia.

„Ok, to wszystko fajnie brzmi, ale co zrobić, gdy trafimy na takie niewychowane dzieci? I naprawdę gnębią moje dziecko? Nie stać mnie na iPhona, nową konsolę i na modne ciuchy. Co mam zrobić?”

Kupno iPhona nic nie zmieni

Po pierwsze trzeba sobie uświadomić, że kupno tych drogich rzeczy nie zaprzestanie nękania. Bo to nie pieniądze się do tego przyczyniają, tylko ubogi stan umysłowy kolegów (a dokładniej ich rodziców). To jest ważny punkt, który musimy zrozumieć, bo pomaga on nam sobie uświadomić, że wcale nie musimy brać drugiego etatu, żeby nasze dziecko było szczęśliwe. To nie większa ilość gotówki nam pomoże.

Nieodpowiedzialność rodzicielska

Po drugie, mówmy otwarcie dzieciom co myślimy o tym, że siedmio czy ośmiolatek ma telefon albo tablet wartości kilku tysięcy złotych lub o pozwalaniu takim dzieciom na granie w gry oznaczone 18+. Nazwijmy to po imieniu – nieodpowiedzialnością, brakiem świadomości lub nawet głupotą. Niech nasze dziecko wie, że ono tego nie ma nie dlatego, że was nie stać, tylko dlatego, że to jest zwyczajnie niebezpieczne lub niezgodne z prawem (w przypadku gier).

Ja sam się często z tym spotykam, że koledzy i koleżanki mojej córki np. oglądali już całego Harrego Pottera, z którego zdecydowana większość filmów jest 12+. Jednak w związku z tym, że ja naprawdę uważam ten film za minimum 10+, to żadna ilość społecznych nacisków nie przekona mnie, żebym jednak pozwolił córce ten film obejrzeć.

Siedmiolatki i GTA V

Natomiast do gier się odniosłem, bo pod tym postem, czytelniczka napisała:

„mam pytanie z innej beczki i nie wiem gdzie je zadać? może tutaj pod ostatnim wpisem? Nie miałam dotąd problemów wychowawczych, ale syn od września poszedł do 1-szej klasy no i się zaczęło: kumple gadają tylko o grach komputerowych, wyśmiewają się, że nie gra w GTA (gra od 18 lat! sic!) że oni są bogaci a mój syn biedny bo mama mu jeszcze nie kupiła smartfona i tableta. Jest to problem bo mieszkamy na wsi, gdzie jest tylko jedna szkoła i mało dzieci mieszka w okolicy. Jest za wrażliwy na to wszystko. Pomożesz coś? albo chociaż podnieś na duchu please. Pozdrawiam”

I tutaj pojawia się trzecia bardzo ważna rzecz:

Substytuty

Ja jestem za tym, żeby być z dzieckiem szczerym (oczywiście niech szczerość będzie dostosowana do wieku) i żeby mu powiedzieć, co myślimy o niektórych nieodpowiedzialnych zachowaniach innych, ale… no właśnie jest jedno ale. Dobrze jest dać coś dziecku w zamian. Nie tylko zabierać i ograniczać, lecz również zaproponować alternatywę. W przypadku powyższej czytelniczki, poleciłem jej znalezienie innej gry, która spełniałaby kilka wymogów: nie wymaga nowego sprzętu, ma PEGI 7 (czyli od siedmiu lat) i jednocześnie jest kultowa. W tym wypadku padło na Minecraft. I problem został rozwiązany. Wszyscy są szczęśliwi – ogólnie tęcza i jednorożce :)

W przypadku modnych ubrań, wystarczy się dobrze w styczniu rozejrzeć i można dobrej jakości, sieciowe ciuchy kupić już za kilka lub kilkanaście złotych (ja szafiarką nie jestem, ale moja żona spokojnie mogłaby zostać :). W przypadku sprzętu elektronicznego – to prawda, że Apple to najmocniejsza obecnie marka na rynku i największa sława płynie, gdy korzystamy właśnie z ich urządzeń. Jednak kilka niezłych aplikacji na zwykłym Androidzie potrafi całkowicie przykryć blask jabłuszka, jeśli ktoś ma tylko czas i ochotę się w to zagłębić i pobawić tym sprzętem.

Co jednak zrobić, gdy substytutu brak?

Istnieje też szansa, że nie znajdziemy odpowiedniej alternatywy dla czegoś, co mają „bogate dzieci”. Co wtedy? Jak się wtedy zachować?

Ja doradzam (to, co zresztą doradzam ostatnio bardzo często m. in. tu, tu, tu i tu) spędzanie czasu z dzieckiem. Bo to jest jedna rzecz, którą wy możecie dać waszemu dziecku i której jednocześnie na pewno nie otrzymują dzieci szykanujące innych (a jeśli już dostają czas od rodziców, to nie jest on wartościowy). I o ile na początku owym dzieciom ten brak rodziców nie będzie przeszkadzał, bo zastąpią go prezenty, to wraz z wiekiem, jednak zaczynie im doskwierać. Zaczynie być odczuwalny. I wtedy te dzieci zaczną zazdrościć tym, którzy mają rodziców blisko. Tym, którymi rodzice się interesują. I zawsze są obok żeby się pobawić, żeby pograć na konsoli czy żeby pojechać razem na wycieczkę.

Wspólna zabawa?

Może warto nawet zaryzykować i pozwolić naszemu dziecku zaprosić to „niegrzeczne” dziecko do siebie? Lub zabrać ich na wspólną wycieczkę (do zoo na przykład)? Pokazać, że da się przyjemnie spędzać czas nie mając milionów na koncie? Nie jestem zwolennikiem wychowywania cudzych dzieci i nie o tym mówię, tylko po prostu nie wierzę, że istnieją dzieci dogłębnie złe. I może czasami po prostu wystarczy, żeby ktoś im pokazał, że da się żyć inaczej?

Może wtedy uda się temu dziecku zrozumieć, że czasem prawdziwa bieda nie polega na tym, że ma się mało pieniędzy, lecz na tym, że ma się mało czasu dla swoich bliskich.

Prawa do zdjęcia należą do zeitfaenger.at.