Nasze własne dzieci będą nas oceniać

Obyśmy nie musieli się wówczas wstydzić własnych czynów.

„Dziecko nie odpowiada za jakość relacji z rodzicami”

To jest fakt. Zapytajcie psychologów dziecięcych. Cała odpowiedzialność za jakość tych relacji spoczywa na rodzicach. To prawda, że dziecko nie jeden i nie dwa razy na nas krzyknie. To prawda, że czasami nas uderzy, a już niemal pewnym jest, że wielokrotnie doprowadzi nas do białej gorączki. Tak już po prostu jest. Jednak pomimo tego wszystkiego, to my jesteśmy w tym układzie ludźmi dorosłymi (a przynajmniej chciałbym w to wierzyć) i to od nas zależy jak się takie zdarzenie rozwinie. Jak my je poprowadzimy. I jaki damy przykład naszemu dziecku, z którego ono będzie mogło w przyszłości skorzystać.

Emocje

Wszyscy ludzie je odczuwają. Jedni silniej, inni słabiej, ale wszyscy jesteśmy ich niewolnikami. A im silniej jesteśmy z jakąś osobą związani, tym silniejsze emocje może jego zachowanie w nas obudzić. Dlatego też tak emocjonalnej reagujemy na zachowanie naszych dzieci. Dlatego też jeśli ono się wścieka, my też chcemy się wściec. Jeśli ono krzyczy, my też mamy ochotę krzyknąć. I jeśli ono zaczęło właśnie bić swoje młodsze i bezbronne jeszcze rodzeństwo, to pierwszą rzeczą jaka przychodzi nam do głowy, jest zlanie go po tyłku, aby samo poczuło ból, który zadało. Tak po prostu jest, gdy nasza więź z drugim człowiekiem jest tak silna. Tak jest, gdy staramy się kogoś kochać bezwarunkowo, a ta miłość okazuje się czasami diabelnie trudna.

Jednak powinniśmy wiedzieć lepiej

To jest zdanie, które zamierzam sobie wyryć na ścianie. Powinieneś wiedzieć lepiej. Cholera. Powinniśmy wiedzieć lepiej.

Dzieci są młode. Dzieci są niedoświadczone. Dzieci dopiero się uczą. I potrzebują w swoim życiu stabilnego przewodnika, których ich pokieruje i pokaże im właściwą drogę. Czego dzieci nie potrzebują, to rodzice, którzy ulegają tym samym emocjom, którym ulega trzylatek. Nie potrzebują dodatkowego dziecka, które nie będzie potrafiło się opanować i podobnie jak one, będzie krzyczało, biło i kopało. Może nie w furii, może z wyrachowaniem, może z dobrymi intencjami, może nawet nazwane to będzie wychowawczymi klapsami – jednak w dalszym ciągu będzie to zachowanie godne małego dziecka. Dziecka, które wielu rzeczy nie rozumie i które powiedzmy sobie szczerze, jest jeszcze mocno infantylne. Nawet jeśli ma trzydzieści parę lat. W wielu sferach pozostało dzieckiem, zamiast stać się dojrzałym i niezależnym rodzicem, który rozumie, że odpowiedzialność za dziecko spoczywa w całości na nim. Rodzicem, który bierze na siebie tą odpowiedzialność i dba o to, aby relacje z dzieckiem były prawidłowe. Który nie tylko „wie lepiej”, ale też potrafi zastosować to wiedzę w praktyce.

Zmiana nadciąga

Niestety Ci właśnie rodzice, gdy ich dzieci dorosną, usłyszą od nich kilka gorzkich słów. Usłyszą, że przecież powinni wiedzieć lepiej. Że przecież powinni zachowywać się dorośli ludzi, którymi w istocie byli. To się zaczyna już dzisiaj. Teraz. Stoimy właśnie na progu nowej ery komunikacji dzieci z dorosłymi. Już my – pokolenie obecnych dwudziesto i trzydziestolatków – dzięki dostępowi do specjalistycznej wiedzy, możemy realistycznie spojrzeć na nasze dzieciństwo. Nie oczami małego dziecka, lecz oczami dorosłego człowieka, który widzi więcej, niż w rzeczywistości chciałby dostrzec.

Nam jednak ciężko jest winić naszych rodziców za wychowawcze błędy, bo oni nie mieli dostępu do wiedzy, która obecnie jest na wyciągnięcie ręki. My go mamy. Dlatego nasze dzieci nie będą miały dla nas żadnej taryfy ulgowej.

Tylko moje dziecko może mnie oceniać

Często mówi się, że tylko nasze własne dziecko może nas oceniać jako rodziców. Żeby inni się nie wtrącali i pilnowali swoich spraw. Jednak nikt kto to mówi, nie spodziewa się, że tak będzie w istocie. Przykłady mamy już dzisiaj. Już pierwsze dorosłe osoby wytykają błędy wychowawcze swoim rodzicom. Potrafią im wygarnąć problemy z alkoholem czy problemy z niekontrolowaniem agresji. Publicznie, przy świadkach. I to się w przyszłości będzie tylko nasilać. Za dziesięć lat tak samo wypominane będą krzyki i klapsy. Bo alternatywę mieliśmy na wyciągnięcie ręki, ale nie chciało nam się po nią sięgnąć. Wybraliśmy własne dobro, ponad dobro naszego dziecka.

Dzisiaj rodziców źle wychowujących dzieci, coraz częściej zaczynają oceniać inni ludzie. Lekarze, psychologowie, specjaliści, inni rodzice. Coraz mniejsze jest przyzwolenie społeczne na klapsy, na krzyki i ogólnie na przemoc (fizyczną i psychiczną) wobec dzieci. Jednak w dalszym ciągu bardzo duża grupa, nic sobie z tego nie robi. Uważają, że wiedzą lepiej. Może w rzeczywistości tak jest. Jednak boję się, że za kilka lat okaże się, że niestety wcale lepiej nie wiedzieli. I dowiedzą się tego od własnych dzieci. A z wyrzutami sumienia będą musieli żyć do końca swoich dni.

Tekst zainspirowany piosenką Kelly Clarkson, która była w ostatnim tekście (patrz: 9 teledysków, które ogląda się inaczej, gdy jest się rodzicem). Nikomu nie życzę, aby słowa choć podobne do tekstu tej piosenki, zostały kiedykolwiek wobec niego skierowane. Szczególnie przez własne dzieci.

Prawa do zdjęcia należą do Jaskirat.