Największe telewizyjne kłamstwo, w które wierzą rodzice

I nawet nie widzę, że to kłamstwo.

Co lubimy sobie wmawiać

Możecie sobie wmawiać, że bajki, które ogląda wasze dziecko, nie mają na nie wpływu. Możecie sobie wmawiać, że oglądanie bajkowych scen przemocy nie wiąże się w żaden sposób z agresywnymi zachowaniami waszego dziecko. Możecie sobie wmawiać, że bajki które straszą, nawet jeśli tylko w żartach, nie mają nic wspólnego z tym, że wasze dziecko wstaje w nocy pięć razy, bo się boi. Możecie sobie wmawiać, że przecież wy to oglądaliście i „nic wam nie jest”.

W zasadzie to możecie sobie wmawiać co chcecie. Tylko pamiętajcie o jednym: jesteście strasznie naiwni.

Badania

Setki badań (źródło) pokazują bezpośrednie powiązanie między bajkowymi/telewizyjnymi scenami przemocy, strachu czy inni scenami budzącymi silne emocje, a wpływem na dzieci. Dzieci mogą m.in.:

– stać się niewrażliwe lub obojętne na przemoc

– zacząć akceptować przemoc jako sposób rozwiązywania problemów

– naśladować przemoc, którą widzą w telewizji

– identyfikować się z konkretnymi charakterami – ofiarami lub oprawcami

Moja kontrowersyjna opinia

Kiedy pisałem swoją opinię o najnowszej części Minionków, robiłem to w dobrej wierze, aby ostrzec innych, bo sam przyznam, że chciałbym być ostrzeżony (na tą chwilę informacja dotarła do ponad 80.000 tysięcy ludzi, więc chciałbym tutaj podziękować (!) wszystkim, którzy przekazywali ją dalej).

Zresztą podobno jeden obraz jest wart więcej, niż tysiąc słów, więc sami sobie oceńcie czy przerażający klaun, żonglujący bombami, który próbuje zabić bohaterów (wraz z innymi rozwścieczonymi złoczyńcami), gdy w tle uderza błyskawica, jest odpowiednim obrazem dla trzy, cztero lub nawet pięciolatka:

„Odporne” dzieci

Dlatego też byłem niesamowicie zdziwiony opiniami rodziców pod tym wpisem, którzy chwalili tą bajkę i mówili, że ich trzy czy czterolatki, dobrze się bawiły i takie obrazy ich nie zaniepokoiły. Później jednak zrozumiałem dlaczego tak jest. W końcu jeśli od małego są faszerowane takimi scenami, to jest oczywiście, że taka bajka nie będzie robiła na nich żadnego wrażenia. Te dzieci po prostu pokazują już pierwszy objaw wystawienia na przemoc w telewizji. One nie są „odporne”. One są obojętne.

Widuje takie dzieci

Na placach zabawach, gdy spychają inne dzieci z drabinek, bo nie wiedzą, że robią krzywdę. Gdy w złości rzucają innym dzieciom piaskiem w oczy, bo nie znają innego sposobu na rozładowanie emocji. Widuje takie dzieci na spacerach, gdy rzucają „głupkami”, „debilami”, „idiotami”, a mają nie więcej niż cztery/pięć lat. Do tego dorzucą jeszcze „dupka” i „śmierdziela”, po czym kopną przechodzącego pieska (dobra, zapędziłem się).

Ja oczywiście rozumiem, że niektórzy nie mają nic przeciwko takim zachowaniom i są dumni, gdy ich dziecko jest takie „waleczne” i „przygotowane do życia”. Niemniej ja osobiście nie chcę, aby powyższa charakterystyka dotyczyła moich dzieci.

Ja nie mam nic przeciwko Minionkom

Wiem, że to co napisałem, mogło zostać odebrane inaczej, ale ja naprawdę nie mam nic przeciwko Minionkom. Personalnie uwielbiam te małe stworzonka i uważam, że są genialnym tworem. Ja po prostu jestem przeciwny oznaczaniu takich bajek jako „bez ograniczeń wiekowych”.

Zresztą co będę dużo opowiadał, sami oceńcie czy to jest bez ograniczeń, czy może jednak 7+ (z tym 12+ to przegiąłem, wiem):

Bez ograniczeń: „Pozytywny lub neutralny obraz świata w łagodnym klimacie emocjonalnym; postawy prospołeczne, pozytywne nastawienie do ludzi; nasycenie emocjami pozytywnymi (radość, zachwyt, szczęście, życzliwość); rywalizacja prowadzona w duchu sportowym bez scen drastycznych; ukazywanie pozytywnych wzorów miłości bez obrazów seksualnych (miłość romantyczna, opiekuńcza, przyjacielska).”

7+: „Obraz świata budzący silne emocje negatywne (lęk, strach, złość, obrzydzenie); negatywne nastawienie do otoczenia (niszczenie, znęcanie się, przemoc, poniżanie, ignorowanie cierpienia, usprawiedliwianie zła) także przedstawione w sposób nierealistyczny lub humorystyczny; treści, w których ocena moralna zachowania wymaga wnikliwości oraz różnicowania przyczyn, intencji i motywacji; obrazy o charakterze seksualnym (nagość, gesty); zachowania stanowiące niewłaściwy wzorzec postępowania dzieci.” (źródło)

Alternatywa

Dlatego wybaczcie wszyscy ci, którzy zarzucali mi przewrażliwienie, chów pod kloszem czy jeszcze inne, mniej logiczne epitety (nazwano mnie m.in. gejem i kobietą – cóż za obelgi!), ale ja swoich dzieci na takie sceny nie mam zamiaru wystawiać do pewnego wieku. Zamiast bajek, które mogą pozostawić w nich jakiś uraz, wolę, żeby obejrzeli coś, co da im jakąś rzeczywistą wartość. Niech na razie oglądają Nelę Małą Reporterkę (polecam całym sercem!), Ubu, Dinopociąg, Kubusia Puchatka czy jedną z tych bajek – a na bardziej dojrzałe treści jeszcze przyjdzie pora.

Na koniec chciałbym przypomnieć jeden z moich ulubionych cytatów dotyczących rodzicielstwa:

„Naszym zadaniem nie jest zahartowanie naszych dzieci, aby radziły sobie w okrutnym i nieczułym świecie. Naszym zadaniem jest wychowanie dzieci, które uczynią ten świat mniej okrutnym i nieczułym.”
L. R. Knost

Prawa do zdjęcia należą do Patrishe.