Lanie dziecka jest zasadne. Gdy rodzice są neandertalczykami.

„9-latek zgłosił się na komendę policji i poinformował, że biją go rodzice. Gdy policjanci i pracownicy GOPS pojechali z nim do domu okazało się, że rodzice zabronili chłopcu grać w gry komputerowe, bo nie chciał odrabiać lekcji.”

Ta historia jest niewłaściwa na tak wielu poziomach, że aż ręce opadają. Najbardziej jednak przeraża mnie ubogi poziom umysłowy naszego społeczeństwa, które taką sytuację odbiera jako winę dziecka, a nie jako winę rodziców, którzy przecież do takiej sytuacji (możliwe, że nieświadomie, ale jednak) doprowadzili.

Co jest niewłaściwego w tej historii?

Po pierwsze i najważniejsze – przerażające jest to, że 9-latek poczuł, że potrzebuje zadzwonić na policję, bo jego kontakt z rodzicami był tak zaniedbany (lub wręcz wcale go nie było). Wychodzi na to, że albo tak bardzo się bał cokolwiek powiedzieć (wynik nadmiaru przemocy i karania) albo wręcz przeciwnie – sądził, że czego by nie zrobił, to i tak nie spotkają go żadne konsekwencje, więc „nastraszy” rodziców policją (brak wyznaczania jakichkolwiek granic, nazywany wychowaniem bezstresowym, chociaż właściwsze określenie to brak wychowania).

Jakakolwiek więc sytuacja by to nie była – nie była ona w pełni prawidłowa. Winić jednak za to dziecko? 9-letnie? Może od razu przed sąd go postawić? Jak wspomniałem – rodzice mogli być nieświadomi tego co robią i nie chcieli doprowadzić do takiej sytuacji, ale jeśli już ktoś chciałby szukać winnych, to powinien ich szukać wśród dorosłych.

Specjaliści od wychowania pojawią się za raz, dwa, trzy…

Oczywiście zaraz znaleźli się specjaliści od wychowania, jak na przykład pani Ewa, która w komentarzach doradziła:

„W głowie się nie mieści ! Swoją drogą porządne lanie by się mu przydało, nauczył by się czegoś może. Nawet sobie sprawy taki dzieciak nie zdaje, że mógł kłopotów poważnych narobić…”

A gdy ktoś się zdziwił, że bicie miałoby być rozwiązaniem:

„Och, faktycznie, pogłaskać go jeszcze pewnie mają… Tak właśnie się dzieje, jak dziecku na wszystko się pozwala. Ja nie rozumiem tego oburzenia? Jak to ?! Bicie ?! Przecież ja nie mówię żeby go tłuc tylko dać mu porządną nauczkę. Tyle w temacie…” (źródło)

Czyli skoro kary nie działają (czyt. zabranie komputera), to pani Ewa ma lepszy pomysł – więcej kar! Geniusz jak się patrzy, tylko czekać na Nobla. A zresztą co ja mówię, wróć! Ona nie chce go tłuc, tylko „dać mu porządną nauczkę” – nie ukrywam, że zawsze mnie fascynowało to bajkopisarstwo zwolenników przemocy. Jak bijesz, to chociaż miej na tyle odwagi cywilnej, żeby się do tego przyznać, a nie odwalacie takie perfumowanie gówna, bo to jest cecha wyłącznie ludzi słabych i niezbyt rozgarniętych (chociaż w sumie bicie mniejszych od siebie również, więc to by się akurat zgadzało).

Wracając jednak do właściwej historii.

Co jeszcze mi w tej historii nie pasuje?

Czytamy, że 9-latek dostał szlaban na komputer – dowiadujemy się również, że jego reakcja była zdecydowanie przesadzona. Znamy więc dwa fakty.

Dla mnie osobiście taka przesadzona reakcja wskazuje na jakiś stopień uzależnienia od komputera (chociażby lekki). Jeśli więc owo dziecko w opisany sposób zareagowało na szlaban, to wcześniej na pewno podobną wściekłością reagowało na inne rzeczy związane z graniem i rodzice powinni podjąć związane z tym działania (jak chociażby natychmiastowe ograniczenie do minimum czasu spędzanego przy komputerze – 9-latki naprawdę mają mnóstwo ciekawszych sposobów na spędzanie wolnego czasu).

Jeśli nic nie zrobili to znaczy, że albo nic nie zauważyli (czyt. dostęp do komputera był dla dziecka nielimitowany i/lub czas przy komputerze był nienadzorowany, co raczej w tym wieku nie jest „zalecane”) albo zauważyli i zignorowali. Niestety w żadnym z tych wypadków nie potrafię przypisać winy dziecku, bo dzieci potrzebują granic i jeśli im ich nie stawiamy, to może się to właśnie tak skończyć.

No i to zakichane zadanie domowe

W artykule czytamy, że dziecko nie chciało odrabiać zadania domowego, więc rodzice go chcieli do tego zmusić, zabierając mu komputer. Tymczasem ja się przewrotnie zapytam: A po co?

Po co zmuszać 9-letnie dziecko do odrabiania zadania domowego? Wybaczcie, ale ja osobiście się już w życiu naodrabiałem dość zadań domowych i nie mam zamiaru odrabiać zadań za moje dzieci, ani nawet im o tym przypominać. Jasne, w pierwszej klasie jak najbardziej, bo na początku każde dziecko potrzebuje pomocy (nawet my dorośli jej potrzebujemy, gdy zaczynamy coś nowego). Może czasami na początku drugiej również. Jednak później?

Współcześni rodzice mają jakąś manię przejmowania na siebie odpowiedzialności za dziecięce obowiązki i traktowania dziecięcych porażek jako swoje porażki. „Jeśli moje dziecko nie odrobi zadania, to znaczy, że jestem złym rodzicem” – to jest guzik prawda i najlepszy sposób na nadgorliwego rodzica-helikoptera. Ja osobiście tylko wybiórczo sprawdzam zadania mojego 6-latka (lub gdy rzeczywiście potrzebuje pomocy), a co robi w szkole moja 9-latka to znam tylko z jej opowiadań. Dopóki nauczyciele nie zwracają mi uwagi na jakieś niepokojące i powtarzające się sytuacje, to ja nie widzę powodów, aby ingerować w życie szkolne mojego dziecka. Jego szkoła, jego zadania, jego odpowiedzialność, jego sprawa. Proste. Mnie rodzice tak traktowali i mimo paru potknięć, bardzo dobrze na tym wyszedłem.

Powinniśmy się zapytać: Jak takie dziecko, któremu w wieku 9-lat rodzice boją się przekazać odpowiedzialność za jego zadania (a niech paru nie zrobi – co z tego?!) ma w przyszłości wziąć odpowiedzialność za własne życie?

Rodzicu: żyj i daj żyć (i popełniać błędy) swojemu dziecku.

Nikt też jeszcze nie umarł z braku zadania.

Niestety społeczeństwo widzi w tej całej sytuacji tylko winę dziecka

Postronni ludzie winią 9-latka, który w przypływie złości, nienauczony panowania nad własnymi emocjami, zrobił coś głupiego. Pani Kasia sugeruje na przykład, abyśmy podobnie jak ona stali się neandertalczykami, rozwiązującymi nasze problemy siłowo, bo kiedyś tak było i było super:

„macie to bezstresowe wychowanie. bachory robia co chca.na glowe wchodza doroslym.sa bezkarne. lanie powinno wrocic wtedy wszystko by bylo po starem,szacunek i posluszenstwo wobec doroslych.” (źródło)

Szkoda, że pomiędzy tymi wszystkimi wspaniałymi cechami, jakie nabyła, nie wbito jej pasem do głowy zasad poprawnej pisowni – wszyscy, włącznie z nią samą, bardzo by na tym skorzystali. Natomiast wszystkim tym, którzy wyznają podobne wartości jak pani Kasia, polecam ten obrazek, z Zapisz obrazek jako ahgsfds:

Niestety osób sugerujących, że najlepszym lekarstwem dla chłopaka byłby wpierdol lub jemu podobne przyjemności jest znacznie więcej

Bicie tak, bo jest dobre, bezstresowe wychowanie – nie, bo jest złe. Na nic tłumaczenia, że jedno i drugie jest złe. Na nic tłumaczenia, że da się stawiać granice, trzymać zasad i nie pozwalać dziecku na robienie rzeczy, których nie powinno robić (czy to dla bezpieczeństwa swojego, innych czy jego otoczenia, wszystko jedno) i to wszystko BEZ BICIA. Da się. Ale wychodzi na to, że dla wielu ludzi to jest zbyt wielki abstrakt. Ostatecznie i tak usłyszymy od nich, że młodemu trzeba spuścić lanie, łomot czy właśnie wpierdol jak sugerowali komentatorzy pod wpisem (źródło).

To nic, że klapsy (nie mówiąc już o biciu czy laniu) nie są skuteczne i nie mają żadnych pozytywnych efektów (za to mnóstwo negatywnych), a wiara w to, że jest inaczej jest jak wiara w to, że ziemia jest płaska (co ostateczne potwierdziły 50-letnie badania, przeprowadzone na ponad 160.000 dzieci – pisałem o tym tutaj).

Kiedyś było lepiej? Kiedyś dzieci usypiało się smarując dziąsła spirytusem lub dając dziecku do ssania mak. Kiedyś dzieci pracowały po kilka, a czasem nawet kilkanaście godzin dziennie. Do tego wszystkiego też mamy zamiar wrócić?

To nie jest więc tak, że ja nie bijąc moich dzieci sprzeniewierzam to, co wypracowaliśmy jako społeczeństwo przez całe stulecia. Nie. Ja po prostu chciałbym podczas podejmowania decyzji opierać się na danych dostępnych w XXI wieku, a nie na tych dostępnych w średniowieczu, bo nie lubię się czuć jak zacofany i niedouczony ignorant. Szczególnie, gdy sprawa dotyczy moich własnych dzieci i gdy zamierzam się moim stanowiskiem w tej sprawie podzielić z innymi.

To jednak nie zdanie ludzi boli mnie w tej całej historii najbardziej

Najbardziej w tym wszystkim jest mi wstyd za Radio ZET, które napisało przy tym artykule na Facebooku: „Tego chłopca lepiej nie drażnić! Doniósł na własnych rodziców…” i przez to jednoznacznie przypisało winę za całą sytuację chłopcu. Po jednej z największych rozgłośni radiowych w naszym kraju spodziewałem się czegoś więcej. Tymczasem po raz kolejny udowadniają oni, że zrobią dosłownie wszystko, byleby tylko „klikalność się zgadzała”. Wszystko byleby tylko zgadzały odsłony i pieniądze. W końcu ich lukratywni sponsorzy od środków na erekcję czy „niezbędnych” suplementów dla dzieci mają swoje potrzeby (a mówi się, że to blogerzy są sprzedajni, ech…).

Gardzę takim podejściem i ludźmi, którzy je wyznają. Gardzę każdym, kto nie dostrzega i nie chce dostrzec (nawet jeśli mu się to wytłumaczy), że aby doszło do takiej sytuacji jak opisana, potrzebne są lata zaniedbań i dziecko jest tutaj naprawdę najmniej winne. To nie była zemsta rozpuszczonego bachora na rodzicach, w pełni świadomego daleko idących konsekwencji swoich działań, który mimo wszystko postanowił ich skrzywdzić. Nie.

To był krzyk dziecka, które ma w swoim życiu wiele problemów, z którymi sobie nie radzi i które potrzebuje pomocy. Naprawdę ktokolwiek chciałby bić dziecko, które wysyła do niego taką wiadomość?

Prawa do zdjęcia należą do Andrey.