„Kiedyś” wcale nie było lepiej

Tylko się o tym głośno nie mówi.

Dziecięcych wspomnień czar

Raz na jakiś czas zasypuje mnie masa obrazków, filmów i ikonografik, pokazująca jak to dzieci z lat osiemdziesiątych czy dziewięćdziesiątych miały cudowne dzieciństwo. Tutaj przykład: Dzieciństwo w latach 80-tych – jak to możliwe, że przeżyliśmy? (warto przeczytać chociaż część przed dalszą lekturą).

To prawda, że mogliśmy pić wodę z kałuży, wyjadać Vibovit z torebki, chodzić z psem bez kagańca i smyczy, a w wieku siedmiu lat zostać w domu i pilnować młodszego rodzeństwa. Opieka społeczna? Przecież siedmiolatek to już prawie dorosły był. Bawiliśmy się na budowach, skakaliśmy po balkonach na wysokości dziesięciu metrów, a jak biliśmy nieposłuszni, to obrywaliśmy pasem. I wszystko było ok, prawda?

Nawet ostatnio Mama Trójki napisała: „Nie przypominam sobie, żebym, jako dziecko w czasie 27-30grudnia chodziła do szkoły, żeby dupę truć komuś na świetlicy. Nie, babcia się nami nie opiekowała, mama była w pracy, a my z kluczem u szyi ganialiśmy z sankami na górkach.”

To było zupełnie normalne w tamtych czasach i ja się z tym całkowicie zgadzam. Jednak te czasy już przeminęły. Czy więc powinniśmy być obecnie wdzięczni za te ówczesne „zasady wychowania” i mimo upływu czasu, dalej z nich korzystać?

Wyobrażenia, a rzeczywistość

W tych wszystkich tęsknych historiach zapominamy o tym, co było naszą szarą, smutną codziennością. Tak już działa nasz mózg. Wymazuje on chwile nieprzyjemne i odpycha je, zostawiając miejsce dla tych radosnych. Ale to nie znaczy, że powinniśmy zapomnieć o tych wszystkich złych momentach. A tak właśnie robimy. Zapominamy zapach alkoholu na ustach rodzica, który nieudolnie sprawdzał nam zadanie domowe. Zapominamy ciągłe krzyki za ścianą i odgłosy płaczących dzieci. Nie pamiętamy podbitego oka kolegi z klasy. Zapomnieliśmy nawet jak wielki był nasz strach przed rodzicielskim gniewem. Jak wiele łez wylaliśmy, bo po przypadkowym stłuczeniu talerza, wiedzieliśmy, że czeka nas lanie. I potem jeszcze pewnie właściwa kara (bo lanie to tak przy okazji). To było życie w ciągłym lęku. To prawda, że dzięki strachowi byliśmy „grzeczni i posłuszni”, ale wspominanie tego uczucia z nostalgią, jest jakąś całkowitą pomyłką!

Zastraszone pokolenie

W tych nostalgicznych wspomnieniach nie wspominamy też o koledze, który został pobity przez rodzica tak dotkliwie, że do dzisiaj walczy z niepełnosprawnością. Nie wspominamy koleżanki, która została zgwałcona przez ojca i która do dzisiaj walczy z depresją. Wszyscy wiedzieli, a nikt nic nie mówił. Wszyscy się bali. Byliśmy pokoleniem strachu. Połowa z nas miała depresję, druga połowa kompleksy, a trzecia połowa niskie poczucie własnej wartości.

To prawda, że między tymi złymi momentami znajdywaliśmy chwilę beztroski, które dzisiaj możemy wspominać, ale to jeszcze nie znaczy, że mieliśmy wspaniałe dzieciństwo. To znaczy po prostu, że człowiek jest w stanie dostosować się do każdych warunków. Nawet tych najgorszych.

Nie wszyscy przeżyli

Miałem dziesięć lat, kiedy zmarł mój kolega. Jego rodzice byli na imprezie, a on w domu z rodzeństwem. Standardowy model. Wszyscy rodzice tak robili. Niestety ten jeden raz, nie był jak wszystkie. Kolega poszedł się wykąpać i już nie wrócił. Zaczadził się. Gdyby rodzice byli w domu, miałby dużą szansę przeżyć.

Dlatego też jak słucham o pięknym, magicznym i nostalgicznym dzieciństwie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, którego moje dzieci „niestety” nie poznają, to mam ochotę kogoś zdzielić w twarz. Współczuć to można było nam dwadzieścia lat temu! Nie naszym dzieciom obecnie.

Każda bitwa kiedyś się kończy

To prawda, że nam udało się przetrwać. Jednak wielu z naszych kolegów i koleżanek wyszło z tej „bitwy” z bliznami na całe życie. Inni nie wyszli z tej bitwy wcale. Na szczęście te czasy się powoli kończą. Coraz więcej jest świadomych rodziców, którzy nie tylko chcą wychowywać swoje dzieci, ale też starają się to robić mądrze. W końcu mamy też dostęp do wiedzy, dzięki której możemy być w tym coraz lepsi. W końcu nasze dzieci mogą poznać czym jest prawdziwie beztroskie dzieciństwo. Dzieciństwo bez przemocy i bez strachu. Dlatego wykorzystajmy daną nam szansę i przestańmy z nostalgią wspominać czasy, które gdy spojrzymy na nie trzeźwym okiem, niewiele z nostalgią miały wspólnego.

Prawa do zdjęcia należą do thejbird.