Jedna miłość, którą chciałbym zaszczepić moim dzieciom

Moja mała miłość

Jest wiele rzeczy, które lubię robić. Wiele rzeczy, które sprawiają mi przyjemność i które sobie cenię w życiu. Jednocześnie nigdy nie zamierzałem przekonywać moich dzieci do mojego stylu życia, przekonywać ich, że moja droga, to jedyna słuszna droga i że moje wybory to najlepsze wybory. Jestem świadomy tego, że moje dzieci mogą mieć inne potrzeby, inne zainteresowania i w efekcie: również inne pasje.

Jeśli jednak miałbym wybrać jedną pasję, która siedzi we mnie i którą chciałbym, aby miały też moje dzieci, to byłaby nią miłość do natury. Tej najprostszej, najbardziej pierwotnej i jednocześnie najpiękniejszej cesze naszej planety.

Wycieczka w „dzicz”

Jak niektórzy już wiedzą, jakiś czas temu miałem dostępnego do testów nowego Forda C-MAX’a, w związku z czym zaplanowałem sobie kilka rodzinnych wycieczek. Jednak dopiero po dłuższej chwili się zorientowałem, że wszystkie miejsca, które postanowiłem odwiedzić, to jest jedna wielka „dzicz”. Mamy góry (i od razu duży plus dla Forda, w którym nie trzeba zaciągać ręcznego, gdy ruszamy „pod górę” – on ma jakiś automatyczny system od tego i sam przytrzymuje auto, aby nam nie uciekało do tyłu), mamy lasy, są jeziora, a żeby tak całkiem z cywilizacją nie być na bakier, to na liście znalazły się też ruiny zamku (no co? Może i średniowieczna, ale też cywilizacja ;).

Nietypowe właściwości?

Sam nie wiem na czym polega magia tych miejsc, że tak mnie ciągną ale na łonie natury odpoczywam dwa razy lepiej i dwa razy bardziej intensywnie. To tam znajduję równowagę, którą czasem traci się w dzisiejszym szybkim świecie. Tam, w ciszy, która doskonale koi przepracowany umysł. Nawet jeśli wiem, że odgłosy natury są w rzeczywistości bardzo odległe od ciszy.

Zresztą każdy kto tego doświadczył wie, że niewiele dźwięków jest równie magicznych, jak odgłos padającego deszczu, gdy właśnie siedzimy w namiocie. A już wyjście z owego namiotu czy góralskiej chatki zaraz po deszczu jest tak magiczne, jak przejście przez szafę do Narnii.

W dziczy nawet dzieci nie mają wielkich potrzeb

Nie wiem czy inni też tak mają, ale ile razy pojedziemy z dziećmi do lasu czy nad jezioro, to nagle, te same dzieci, które w domu generowały setki nagłych potrzeb, stają się oazami spokoju, którym do życia wystarcza woda, jakiś owoc i dobra kanapka, ewentualnie kabanos lub kotlet. Zabawki? A po co komu zabawki, kiedy dookoła pełno kamieni, patyków i drzew, a czasem jeszcze wodę po ręką. O tym, że czasem zauważymy jakąś sarnę, wiewiórkę czy jaszczurkę, już nawet nie mówię.

„Żadna sala zabaw; nie zastąpi szczerego pola, na którym są piasek, kamienie i kilka patyków.”

Ludzie z takich okolic są wspaniali

I to jest chyba ostateczny argument, który mnie ciągnie do takich miejsc. Nie chcę teraz uogólniać, bo nie poznałem oczywiście wszystkich ludzi tak żyjących, ale jednak coś w tym jest, że jeśli trafimy do chatki w górach, to trafimy też na ludzi, którzy są… inni. Inni, niż ci, których spotykamy na co dzień. Ludzi, którzy żyją nieco wolniej. Ludzi, którzy żyją w większej symbiozie ze sobą (i z naturą). Ludzi, którzy swoje życie oparli nie o konkurowanie z innym, ale o współpracę z innymi. Jeden rąbie drwa, inny sprząta, a jeszcze ktoś inny gotuje. Nikt się nie spieszy, nikogo nie gonią terminy. Wszyscy mają dla siebie i dla innych dość czasu i mimo tego, że najczęściej nie ma tam wielu ludzi – nikt nie czuje się samotnie.

Natura niesie ze sobą bardzo cenne wartości

Dlatego też jeśli miałbym wybrać jedną rzecz, którą moje dzieci miałyby po mnie „odziedziczyć”, to było to właśnie to. Docenianie roli natury w naszym życiu. Nie chodzi mi o to, aby stały się fanatycznymi miłośnikami drzew, ale raczej o to, aby pamiętały o tych wartościach, które tak bardzo się uwidoczniają, gdy wyjedziemy poza cywilizację. O tym, że ludzie najlepiej sobie radzą, gdy ze sobą współpracują. O tym, że towarzystwo innych, bliskich nam ludzi, bywa najważniejszą rzeczą jaka może nam się w życiu przytrafić. O tym, że czasami wystarczą nam do małe rzeczy, typu wspomniane wcześniej kamienie i patyki, aby przeżyć najszczęśliwsze chwile w naszym życiu.

To wszystko są lekcje, których się nie zapomina i naprawdę chciałbym, aby moje dzieci wracały do nich jak najczęściej.

Wpis powstał w wyniku współpracy z marką Ford, która nieintencjonalnie (ale niemniej im jestem za to wdzięczny) przypomniała mi o tym, o czym dzisiaj przeczytaliście. Jak tylko więc znajdziemy jakiś wolny weekend, to prawdopodobnie „zaatakujemy” jakąś góralską chatkę :)

Prawa do zdjęcia należą do Lucie.