Rodzic w roli służącego, dziecko w roli niewdzięcznego – jak uniknąć tego losu?

Jak nie doprowadzić do sytuacji, w której wszyscy będą czuli się pokrzywdzeni?

Mały tyran

Dostałem kolejnego już maila z zapytaniem, które w dużym skrócie można streścić do:

„Co zrobić, jeśli moje dziecko chce (przykładowo) kanapkę, a gdy ja mu ową kanapkę przygotuje, to ono tej kanapki jednak nie chce?”

Niestety czasami te historie są znacznie dłuższe i mają mnóstwo mniejszych etapów. Najpierw rodzic przygotowuje trzy rodzaje kanapek, później podaje dziecku sześć razy napój, bo tak chce dziecko, a na koniec jeszcze talerz musi wymienić, bo dziecko jednak chciało fioletowy. Nie masz fioletowego? To nie jem! I płacz!

I teraz jest pytanie: co taki biedny rodzic ma zrobić?

Otóż mam na to sprawdzoną odpowiedź:

Przestańmy w końcu wyręczać dziecko we wszystkim!

No, powiedziałem to.

Od razu mi lepiej.

Naprawdę już trochę nie daję rady z takim podejściem. Najpierw robimy za dziecko wszystko, a później dziwimy się, że nasze dziecko jest wybredne jak księżniczka na ziarnku grochu.

Otóż musimy sobie zapamiętać, że jeśli będziemy traktowali dziecko jak królewicza, który nic nie potrafi, to ono samo też będzie siebie tak traktowało. W efekcie, będzie wszystkiego wymagało od innych. Ubierania, jedzenia, nawet bawienia się. I tak też później mamy ośmiolatków, którzy nie potrafią się sami ubrać czy nawet szesnastolatków, którzy zadania domowe dalej odrabiają z rodzicami.

W ten sposób marnujemy niesamowity dziecięcy potencjał

Paradoksalnie, te wszystkie momenty, w których nasze dziecko chce czegoś, są najlepszymi na świecie okazjami do nauki samodzielności. Okazjami, które bezpowrotnie tracimy, jeśli dziecko wyręczamy.

W końcu jeśli dziecko chce kanapkę, to dlaczego miałoby sobie jej samo nie zrobić? Głód jest tak samo dobrą motywacją, jak każda inna. Trzylatek może nie da rady świeżo wyciągniętym z lodówki masłem kromki posmarować, ale szynkę czy ser wyciągnąć da radę, chleb znaleźć również, więc gdzie jest problem?

Dziecko chce się bawić kolejną zabawką? W takim razie ma motywacje do posprzątania poprzedniej.

Chce iść ulepić bałwana? Do przedszkola? Do kolegi? Jest motywacja do nauki ubierania się.

Dziecko nie chce, żeby mu bakterie chodziły po zębach? Jest motywacja do nauki mycia zębów.

Przykłady można mnożyć.

Wiecie dlaczego to jest takie ważne?

Otóż w sytuacji, w której dziecko musi chociaż część rzeczy zrobić samodzielnie, to momentalnie zaczyna być dużo bardziej zdroworozsądkowe. Już nie jest takie skore do „zdziwiania” i „gwiazdorzenia”. Nagle nie zależy mu na tym, aby jego kromki miały okrojoną skórkę czy aby jeść na fioletowym talerzu (o ile wiązałoby się to z koniecznością jego wcześniejszego umycia).

Nagle przestaje chcieć co 5 minut nowej zabawki. Nagle bałagan we własnym pokoju nie jest już jego ulubionym widokiem. Nagle zaczyna szanować pracę innych ludzi, bo w końcu zaczyna rozumieć czym owa praca jest. Zaczyna rozumieć, że dorastanie wiąże się z tym, że możemy więcej, ale też więcej się od siebie powinno wymagać.

Mały hrabia?

Zresztą nie będę ukrywał, że wyboru zbyt wielkiego nie mamy. Albo będziemy systematycznie, z biegiem lat, przekazywać dziecku kolejne obowiązki/umiejętności i uczyć je jak radzić sobie w życiu albo przyzwyczaimy je do tego, że wszystko robi za nie rodzic i wychowamy sobie małego hrabiego, któremu będziemy usługiwać jeszcze przez długie lata.

Takim postępowaniem skrzywdzimy jednak nie tylko siebie, ale skrzywdzimy również samo dziecko, pozbawiając je samodzielności i przy okazji mnóstwa przydatnych życiowych umiejętności.

Niestety takie historie bardzo często kończą się tym, że z jednej strony mamy dziecko, które jest niesamowicie roszczeniowe, mimo że samo nic nie oferuje w zamian – a z drugiej strony mamy rodziców, którzy nie mogą uwierzyć, że mimo wszystkich „poświęceń”, wychowali tak niewdzięczne dziecko.

Która strona ma rację?

Nie mnie oceniać. Jedyne co ja mogę, to pokazać rozwiązanie, które ma szansę spowodować, że takich sytuacji, jak opisane powyżej, będzie jak najmniej.

Jeśli powyższy artykuł Ci się spodobał i uważasz, że inni mogliby skorzystać go czytając, będę wdzięczny za jego dalsze udostępnianie.

Polecam też powiązane wpisy:

Dlaczego moje dzieci sprzątają, mimo tego, że nie muszą.

Terroryzowanie dzieci obowiązkami domowymi.

Prawa do zdjęcia należą do Craig.