Dobre relacje między rodzicami, to nasz obowiązek wobec dziecka!

Pytanie jednak pozostaje, jak takie relacje stworzyć.

Małżeństwo

Dobre relacje w małżeństwie to temat rzeka. Czy jest jakiś sposób, żeby o nie zadbać? Czy jest jakiś gotowy przepis? To wydaje się wręcz niemożliwe aby istniał, prawda? Szczególnie w dzisiejszym świecie, w którym ludzie biorą rozwody już niemal tak rutynowo, jak tabletki z magnezem (chociaż przynajmniej rozwód daje jakiś namacalny efekt).

Obok rozwodów (patrz też: Rozwód jest gorszy od klapsa), mamy też każdego dnia dziesiątki innych historii dotyczących nieudanego małżeństwa. Historie o przemocy fizycznej, o krzykach i wrzaskach, o przemocy psychicznej, o uzależnieniu finansowym od małżonka, o… mogę tak wymienić.

Niestety, jest tego dużo.

Zbyt dużo.

Jak zatem się od tego ustrzec? Jak w efekcie ustrzec też nasze dzieci, przed byciem milczącymi świadkami ogólnie pojętej przemocy w rodzinie?

Kompromis lub rozstanie

Najczęściej (wiem, że nie zawsze), mamy okazję poznać naszego partnera, zanim zdecydujemy się na wspólne życie. Zanim zdecydujemy się na małżeństwo. Czy wreszcie: zanim zdecydujemy się na dziecko. I to jest ten czas, który musimy wykorzystać. To jest najważniejszy czas w związku – to wtedy możemy się dowiedzieć wszystkiego, co może w przyszłości wywołać ewentualne konflikty. I zdecydować się na jakieś niewielkie kompromisy lub na rozstanie. Bo jak to się mówi:

„Człowieka można zmienić, ale to nic nie zmienia.”

Ofiara

Największy problem w związku pojawia się, gdy jedna z osób w związku wchodzi do niego z pozycji ofiary. Z pozycji przegranego. Przegranego, który tak bardzo boi się, że druga osoba odejdzie – że powoli (lecz nieustannie) jej ustępuje. Dzień po dniu. Krok, po kroku. Wszystko zaczyna się w głowie. W momencie, kiedy zaczynamy się bać:

„Nie zapytam go, co sądzi o dzieciach, bo może on nie chce mieć dzieci i odejdzie.”

„Nie zapytam jej, jak widziałaby się w roli matki, bo nie chce jej wystraszyć.”

„Nie zapytam jej, gdzie chciałaby mieszkać w przyszłości, bo może to odebrać jako atak na swoją niezależność.”

„Nie zapytam go, czy on całe życie zamierza pracować w ciągłych rozjazdach, bo nie chce zniszczyć tego, co razem zbudowaliśmy.”

Aż mnie ciarki przechodzą jak czytam te cytaty kolejny raz. Tak bardzo chciałbym wziąć te osoby, które je wypowiedziały i potrząsnąć nimi, aby się kurwa przebudziły. Aby zrozumiały, że to droga donikąd. Tak bardzo chciałbym im pomóc.

Toksyczne związki

Zdarzyło wam się kiedyś wypowiedzieć takie słowa? Albo pomyśleć? Jeśli tak, to niestety pozwoliliście innym, zamienić się w ofiarę. Pozwoliliście innym sobą dyrygować. Inni zaczęli myśleć za was. Wasze związki najprawdopodobniej się rozpadną. A jeśli się nie rozpadną, to będą one toksyczne. Będą się opierać na płytkich relacjach. Będą się opierać na „Dzień dobry”, na „Jak było w pracy”, na codziennych kłótniach i (jeśli dopasowaliście się chociaż w tym jednym) na wieczornym seksie. Na zgodę.

Nie będzie tam jednak żadnych podstaw. Za bardzo baliście się kopać głębiej. Nie stworzyliście fundamentów. Wystarczy jedna mocniejsza wichura i cały wasz związek się rozpadnie niczym domki dwóch małych świnek. Wtedy wasz partner odejdzie. I zrozumiecie, że cały związek był tylko iluzją, budowaną na kłamstwie. Na rozmowach o pogodzie.

Trzecia świnka

Czym są jednak te fundamenty w związku? I jak można stworzyć tak silne fundamenty, aby nasz związek oparł się każdej wichurze?

Przede wszystkim należy rozmawiać. Należy rozmawiać o tematach trudnych. Im trudniejsze będą tematy, tym metaforycznie, głębiej będziemy kopać. I tym większa szansa, że natrafimy na jakiś powojenny niewypał, który eksploduje niszcząc wszystko co do tej pory stworzyliśmy. Jednak mając do wyboru: odkrycie niewypału na samym początku związku lub życie z nim każdego dnia, nie mając pojęcia kiedy wybuchnie – ja wybieram to pierwsze.

Co myślisz o dzieciach? Ile dzieci chciałbyś mieć? Gdzie chciałbyś mieszkać? Jakie masz marzenie? Co robisz, aby je spełniać? Gdzie chciałbyś pracować? Jak zamierzasz to osiągnąć? Co myślisz o aborcji? Co myślisz o eutanazji? Co myślisz o in-vitro? Co byś zrobił, gdyby urodziło Ci się niepełnosprawne dziecko? Czy byłbyś gotowy zostać w domu i się nim opiekować, podczas gdy ja bym pracowała? Co zrobiłbyś, gdybyś musiał zamknąć wieczko do trumny własnego dziecka? Czy byłbyś tam dla mnie? Jaka życiowa sytuacja mogłaby Cię złamać? Co musiałoby się stać, aby Cię zniszczyć?

Ciężkie tematy? Tak! Nawet bardzo tak! Najcięższe jakie tylko mogą być. Musimy wyciągnąć największy kaliber. Gdy tworzymy związek, nie ma tematów zbyt trudnych. Nie ma tematów zbyt kontrowersyjnych. Tabu przestaje istnieć. Musimy wiedzieć wszystko, co jest dla nas ważne. Wszystko co może mieć znaczenie. I jeśli planujemy dzieci – musimy też wiedzieć o wszystkim, co może ich dotyczyć.

Długość związku nie ma znaczenia

Dlatego też istnieją związki, które po dziesięciu latach dalej nie wiedzą czego właściwie od siebie oczekują. Czy się pobierać? Czy zakładać rodzinę? W końcu decydują się na to, bo wszyscy dookoła to robią i po paru kolejnych latach zaczynają czuć pustkę. Aż w końcu trafiają na nieodkryty dotąd niewypał. I wszystko się wali.

Z drugiej strony to tłumaczy też, dlaczego czasem po paru miesiącach związku czujemy się przekonani, że oto w końcu znaleźliśmy tego jedynego lub tą jedyną. Społeczeństwo mówi nam co innego, ale my wiemy. My jesteśmy pewni. Bo znamy siebie tak, jak mało która para. Bo my kopaliśmy głęboko. I to co odkryliśmy bardzo nam się spodobało.

Nawet parę godzin z jedną osobą może nas z nią bardziej związać, niż całe lata z kimś innym. Wszystko zależy od jakości dialogu, jaki nawiązujemy. Od tego jak płytkie lub jak głębokie są nasze rozmowy. Jak wiele jesteśmy gotowi zaryzykować, aby poznać drugą osobę.

Dzieci nie mają wyboru

Musimy też pamiętać, że planowanie małżeństwa bez takiego rozeznania, jest zwyczajną głupotą. Skrzywdzimy co najwyżej samych siebie. Natomiast planowanie rodziny bez takiego rozeznania, jest już skrajną nieodpowiedzialnością. Żadne dziecko nie zasługuje na taką rodzinę. Żadne dziecko nie zasługuje na wysłuchiwanie ciągłych kłótni czy obserwowanie jak rodzice się rozchodzą. Żadne. Szczególnie, że ono się nie prosi na ten świat. Ono nie dostaje też żadnego wyboru. Gdyby ten wybór miało, możemy być pewni, że wybrałoby szczęśliwą, dojrzałą rodzinę, w której ludzie traktują się z miłością i szacunkiem. A nie dysfunkcyjną rodzinę, w której dwoje ludzi się wręcz nienawidzi.

Powtórzę: ono nie ma wyboru. To my mamy ten wybór mamy. To my jesteśmy odpowiedzialni, za przygotowanie odpowiedniego gruntu, na którym będziemy wychowywać nasze dziecko. I nie chodzi tylko o warunki do przeżycia. Chodzi o warunki do życia i rozwijania się w poczuciu akceptacji. W poczuciu bezwarunkowej miłości. W poczuciu, że rodzice dziecka też się wzajemnie kochają. I dzięki temu, potrafią tej miłości nauczyć.

To wszystko jednak zaczyna się dużo wcześniej. I to my, jako rodzice, musimy o to zadbać.

Prawa do zdjęcia należą do Tania.