Dlaczego ukrywam moje dzieci przed światem?

Zapytała mnie kiedyś jedna dociekliwa czytelniczka.

Moje zdanie

Wczoraj opublikowany został artykuł, który odbił się sporym echem w blogosferze. Dotyczył on wizerunku dzieci w Internecie, a nazywał się „Mamo, tato nie rób siary – jakie zdjęcia dzieci publikować Internecie?„. Postanowiłem więc też zabrać głos w tej sprawie. Bo jak wiecie – ja zdjęć swoich dzieci nie publikuję na tym blogu. Może na początku odpowiem, na pytanie czy jest coś czego się boję w związku z publikowaniem wizerunku dzieci. Otóż, nieszczególnie. Na pewno nie obawiam się jakichś strasznych traum, rytualnych samobójstw, ani terrorystycznych ataków na moje dzieci, gdybym jednak zaczął publikować ich zdjęcia. W końcu goły dzieciak z okładki Nirvany dzisiaj żyje i ma się całkiem dobrze – pisałem o tym tutaj. Jednocześnie wszystkie pozostałe argumenty przeciwko publikacji zdjęć dzieci, rozwiała już jakiś czas temu Marlena (link), więc nie będę ich powielał. Także zupełnie nie o to chodzi. Szczególnie, że jak moje dzieci jadą na festyn czy na jakąś inną imprezę, to nie popadam w skrajność i nie zasłaniam im twarzy, więc gdzieś tam ich zdjęcia w Internecie są. I co? I nic! Żyją i mają się dobrze.

„Ale przecież publikujesz dziecięce historie!”

Wczoraj ktoś wyciągnął też argument, że hipokrytami są Ci, którzy nie publikują zdjęć dzieci, ale jednocześnie publikują ich dziecięce historie. Bo to przecież to samo. A ja pozwolę się nie zgodzić. Bo różnica między historią, a zdjęciem, jest taka jak między książką, a filmem. Nicolasa Cage znają wszyscy, a Neila Gaimana czy Stephena Kinga większość z nas minęłaby na ulicy i nawet nie zwróciła uwagi. Tak samo jest z tymi historiami. Tak długo jak nie są okraszone zdjęciem, nie są utożsamiane z kimkolwiek. Nie są połączone bezpośrednio z moimi dziećmi. Większość z nich jest wręcz uniwersalna i zdarza się większości dzieci, więc tym bardziej nie widzę problemu.

Tymczasem nie można tego samego powiedzieć o zdjęciu dziecka.

„Ale przecież publikujesz zdjęcia czyichś dzieci”

No i co z tego? Jeśli ktoś zdecydował, że wizerunek jego dziecka może być wykorzystany na moim blogu, to dlaczego miałbym z tego nie skorzystać? Ja nie jestem przeciwny publikowaniu wizerunku dzieci w Internecie. Zresztą tak jak piszę w pierwszym akapicie – zagrożeń nie widzę. Wręcz są blogi parentingowe, które oglądam tylko ze względu na zdjęcia, bo są naprawdę wybitne. To nie jest tak, że ja walczę o całkowity zakaz upubliczniania wizerunku dzieci w Internecie. Ja po prostu chronię wizerunek moich dzieci. Inne dzieci to nie do końca moja sprawa. No chyba, że mówimy o dzieciach roznegliżowanych na nocnikach, w wanienkach czy inne takie – wtedy jestem przeciwny, nawet jak nie jestem spokrewniony.

Więc dlaczego?

Nie publikuję zdjęć własnych dzieci, bo chcę, żeby moje dzieci stworzyły swoją własną historię, a nie nadpisywały tą wykreowaną przez rodziców.

Słyszeliście kiedyś o Miley Cyrus? Hanna Montana się nazywała przez jakiś czas. I później Miley ową Hannę postanowiła bezlitośnie zamordować występując nago na kuli do burzenia budynków. Bo potrzebowała pozbyć się wizerunku, który do niej przyległ. Który wykreowali za nią inni ludzie. Ona była już dorosła, ale dalej czuła się, jak gdyby była małą dziewczynką. Bo taki wizerunek do niej przylgnął. I jeśli już czegoś się boję, to powielenia tego samego scenariusza (tylko może bez tego występu na kuli do burzenia). Że publikując zdjęcia dzieci, stworzyłbym im pewien wizerunek, z którym one niekoniecznie się muszą zgodzić, gdy dorosną.

Plusy dodatnie i plusy ujemne

Są też oczywiście zalety publikowania zdjęć i kreowania dziecięcego wizerunku. Jedną z zalet jest to, że taka Miley raczej nigdy nie będzie szukać pracy. Popularność zrobiła swoje. I gdybym wykreował swoje dzieci na blogu i kontynuował tą pracę przez najbliższe dziesięć lat, to one też raczej w kolejce do pośredniaka by nie stały. Bo byłyby znane. Jasne, nie byłaby to popularność na skalę światową, ale zawsze byłaby to jakaś popularność. Gdyby postanowiły pisać bloga, od razu miałyby czytelników. Gdyby stworzyły kanał na youtubie, to od razu miałyby widzów. Wręcz gdybym się rozkręcił jako bloger (i uważał to za dobry krok) i przeszedł do starych mediów, to moje dzieci mogłyby w zasadzie iść za mną. Możliwości miałyby na pewno więcej, a w życiu miałyby na pewno trochę łatwiej.

Jednak podsumowując wszystkie za i przeciw i pamiętając o tym, że bycie popularnym jest najważniejszą rzeczą na całym świecie (przeczytaj ten tekst zanim go ocenisz po tytule), zapytałem się, a co jeśli one by tego nie chciały? Tego łatwiejszego życia? W którym byłyby popularne? Co wtedy? Wybór nie był prosty.

Inne ścieżki

Ostatecznie żaden wybór z tych, które przedstawiam nie jest ani lepszy, ani gorszy. One są po prostu inne. Dwie różne od siebie ścieżki, którymi możemy podążać. Ja wybrałem tak jak wybrałem i jestem zadowolony z mojej decyzji. U mnie na blogu liczy się treść i dlatego też ludzie tutaj zaglądają. Tymczasem gdybym pokazywał zdjęcia dzieci, to one pewnie z miejsca byłyby bardziej popularne niż ja – a ja konkurencji sobie nie zamierzam robić ;) Uważam też, że popularność jest też czymś co warto budować samemu, bo czasami potrafi być ogromnym brzemieniem. I warto wtedy być na to przygotowanym.

Na koniec pozostawiam otwartą kwestię czy da się publikować zdjęcia dziecka, bez budowania jego wizerunku i popularności. Wydaje mi się, że tak, ale jednak wolałbym, żeby ten temat poruszył ktoś, kto zna temat z autopsji.

Prawa do zdjęcia należą do Carissa.