Czy warto spędzić święta poza domem? Konkurs!

Czyli relacja ze świątecznego wyjazdu do Novotel Kraków Centrum.

Tradycyjne święta

W wielu domach okres świąteczny to idealna okazja do rodzinnych zjazdów. Im większa rodzina, tym oczywiście lepiej. Rodzice, ciocie, wujki, dziadki, babcie i jeszcze paru krewnych, co do których stopnia pokrewieństwa, nie jesteśmy pewni. Rozmawiamy, wspominamy, śmiejemy się i życzymy sobie wszystkiego dobrego. I to byłby piękny obraz, gdyby nie fakt, że niestety przy wielu takich świątecznych stołach, brakuje miejsca dla dzieci. I one są tak przerzucane, z pokoju do pokoju, od klocków do bajki i od jednego rodzica do drugiego, zanim owi rodzice nie zostaną ponownie „porwani” do stołu dla dorosłych.

„Co tak siedzisz z tymi dziećmi? Chodź do nas. One sobie same poradzą, tylko im włącz jakąś bajkę.” – może nie dla każdego, ale dla wielu te słowa na pewną brzmią znajomo.

Zmiana

Dlatego też w tym roku postanowiliśmy z żoną zrobić coś innego. Zamiast skupiać się na całej znanej nam rodzinie, na zjazdach, na jedzeniu i na siedzeniu przy stole, postanowiliśmy się skupić na naszej najbliższej rodzinie, czyli na nas samych i na naszych dzieciach. Nie mieliśmy co prawda początkowo konkretnego planu co będziemy robić, ale gdy dostaliśmy zaproszenie od Accorhotels.com do spędzenia świąt w hotelu Novotel, postanowiliśmy, że wykorzystamy go właśnie w świąteczny weekend.

Dom Twój jest tam, gdzie jest Twoja rodzina

Początkowo myślałem, że to takie trochę nietypowe – spędzić święta w hotelu. Później jednak dowiedziałem się, że hotele w okresie świąt są niemal zawsze pełne. Czyli świat ruszył na przód, a tylko ja zacofany jestem :) W końcu co się dziwić – nasz dom jest wszędzie tam, gdzie jest nasza rodzina. A kiedy odpadają nam wszystkie przygotowania przed, gotowanie, pieczenie, mycie okien (wtedy też nie do końca wiem, co można zrobić z dziećmi) i do tego jeszcze sprzątanie „po”, to ten trend naprawdę nie dziwi.

Dziecięce przygody

Dzieci już na wstępie zostały „kupione” przez hotelową obsługę, która obdarowała ich kolorowymi pluszakami i jojo (chociaż moje dzieci początkowo nie wiedziały czym owo jojo jest, o czym pisałem na Instagramie :) Zauważyłem też, że dla dzieci w zasadzie wszystko w takim hotelu jest przygodą: jeżdżenie windą (w końcu my ze wsi jesteśmy ;), otwieranie pokoju kartą, wybieranie sobie łóżka czy nawet rozpakowywanie swoich rzeczy do szafki – to wszystko jest dla nich nowe. W nowym miejscu. A gdy dzieci się zajmują tymi wszystkimi nowościami, rodzice mają akurat czas, żeby się odprężyć po podróży :)

Dużym plusem było też to, że w pokojach było dość miejsca, aby każde dziecko mogło wyznaczyć swój własny rewir i w zależności od zainteresowań – jeździć autkami, budować z klocków albo rysować. I co najważniejsze – nie przeszkadzać rodzeństwu (to jest czasami wręcz kluczowy warunek ;).

Hotel dla dzieci

W hotelu najbardziej dzieci zaczarował interaktywny stolik do zabaw (kilkanaście gier i zabaw dostosowanych do wieku), o którym do dzisiaj nie przestają mówić. Na szczęście wystarczało magiczne słowo „basen” i czar stolika był natychmiast przerywany :) Co prawda mój najmłodszy syn upodobał sobie hotelowe jacuzzi i mówił, że woda w dużym basenie jest zimna (ledwie 28 stopni ;), ale pozostała dwójka dzieci potrafiła w nim szaleć przez dwie godziny, bez oznak zmęczenia (te wychodziły dopiero, gdy trzeba było wracać do pokoju – wtedy były padnięte :).

Wzięcie na basen jajek na wodę w lany poniedziałek, też było świetnym pomysłem – polecam :)

Czas dla najbliższych

Przyznaję się, że już jakiś czas nie spędziliśmy weekendu, który byłby tylko nasz. Taki od początku do końca. Zawsze byli jacyś znajomi, jakaś rodzina, jakaś praca, jakieś dodatkowe plany. A teraz byliśmy po prostu dla siebie. Spokojne spacery brzegiem Wisły, długie godziny spędzone na hotelowym basenie, wieczorne wspólne zabawy czy zabawne wizyty w hotelowej restauracji (jak na przykład nasz śpiący syn, podczas gdy 3 metry obok trwa 60-osobowe przyjęcie – wszyscy zazdrościli ;). Potrzebowaliśmy takiego czasu. Nie tylko my, rodzice. Nasze dzieci również. A może one przede wszystkim?

Konkurs

Jeśli więc i wy czujecie, że potrzebny wam taki weekend dla najbliższych, to mam dla was bardzo dobrą wiadomość. Otóż Accorhotels.com postanowił ufundować dwa takie rodzinne weekendy w swoich hotelach. Co trzeba zrobić, aby go otrzymać? Należy opisać w komentarzu poniżej, jak wyglądałby wasz wymarzony rodzinny weekend w jednym z podanych miast: Łódź, Warszawa, Gdańsk, Gdynia, Karpacz. Co chcielibyście zobaczyć, gdzie skierowalibyście swoje kroki, czego byście doświadczyli?

Ze wszystkich zgłoszeń nadesłanych do 11 kwietnia wybrane zostaną dwie najciekawsze odpowiedzi i w dniu 12 kwietnia podani zostaną zwycięzcy. Pełny regulamin konkursu, jest dostępny tutaj.

Na koniec wyjazdu moje dzieci stwierdziły od niechcenia, że po przemyśleniu, to one mogłyby w zasadzie mieszkać w takim hotelu. Łaskawe są, nie sądzicie? :)

Wpis powstał we współpracy z Accorhotels.com, portalem rezerwacyjnym sieci Accor, który ma obecnie specjalną ofertę dla rodzin z dziećmi (m.in. dwójka dzieci do 16 roku życia ma bezpłatne śniadanie i pobyt w pokoju z rodzicami), a szczegóły tej oferty można znaleźć tutaj.

Zwycięskie komentarze:

Pierwszy, za opisanie podróży oczami dziecięcej wyobraźni:

„Mała królewna żyła sobie w niezwykłym miejscu. W otoczeniu przyrody, kojących dźwięków i nieziemskich zapachów. 

Z rozkoszą odkrywała nieznane zakątki swojego królestwa. Góry, lasy, łąki, strumyki i rwące potoki. W towarzystwie swoich rodziców, poznawała czym jest szacunek do przyrody i piękno Matki Natury. Jej bystre oczka i reszta zmysłów chłonęła wszystko jak gąbka. Radości nie było końca.

Mieszkali w pięknym pałacu. Widok z okiennic zapierał jej dech w piersiach, za każdym razem, kiedy spoglądała w dal. Usiadła na skraju olbrzymiego łoża i sięgnęła po czarę z aromatycznym ciepłym napojem. Dookoła krzątały się pokojówki. Król i królowa wsłuchani w śpiew ptaków, spożywali śniadanie na balkonie wpatrzeni w niebo. 

Mała królewna czuła się ważna, rozpieszczana i szczęśliwa. Zamknęła oczy, żeby cieszyć się tą cudowną chwilą… po momencie otworzyła je, i … znów siedziała w swoim małym pokoiku, na materacu z IKEI trzymając w ręku kolorowy kubek z mlekiem. Z okna trzeciego piętra rozpościerała się panorama betonowych, szarych bloków jej miasta. Słychać było w dali odgłosy pracującej śmieciarki i szum samochodów. Rodzice w pośpiechu jedzą śniadanie, aby za chwilę razem w biegu opuścić mieszkanie. Ona do przedszkola oni do pracy. 

Aby poczuć się wyjątkowo, wystarczy odrobina wyobraźni albo szczęścia. Mojej czteroletniej królewnie wyobraźni nie brakuje, ale trochę szczęścia by się przydało.

Góry i Karpacz to nasze rodzinne marzenie :)”

Drugi, za pamiętanie o tym, co jest najważniejsze w byciu rodzicem:

„Jestem OJCEM. Takim zwykłym, najzwyczajniejszym ojcem. Mam syna Konrada (10 lat) i córkę Irminę (4 lata). Mógłbym pisać, że całym sercem, całą duszą staram się uczestniczyć w ich życiu, ich poznawaniu świata, ludzi, ale tak NIE JEST. Dlaczego? Praca. Żadna tam praca w korpo, waznych inwetycjach bankowych. Jestem zwykłym budowlańcem, który „zaiwania” od 6 do 18. Tak po prostu- lubię to, co robię, nie wspomne o słowach mamy: „Synek, teraz jesteś Ojcem. Musisz być odpowiedzialny za swoją rodzinę”. Staram się więc spełnić swój męsko-ojcowsko obowiązek i pracuję najpiej, jak potrafię.

Mam Żonę – kochaną, wyjatkową, Pełną radości życia, pasji. Taka dusza artystyczna. Kocha świat książek, swoje codzienne obowiązki zawodowe. 

Jestem szczęśliwy. Mimo kredytu, teścia, co ma tysiać powodów do niezadowolenia i współpracownika, co non stop mówi. Czy on nie słyszał, że milczene jest złotem? 

Po pracy zawsze idę na zakupy, potem przygotowuję kolację. Dla mojej RODZINY. Lubię gotować, czytać i podróżować ( te dwa ostatnie nałogi to wynik małżeństwa z moją Żoną- humanistką). I właśnie podczas naszych wspólnych kolacji rozmawiamy- o codziennych troskach, obowiązkach, zadanich. Ja mówię o budowie, żona o sprawdzianie szóstoklasisty, syn zawodach, a córka?

Moja córka podchodzi do stołu ze swoja ulubioną ksiązką- Przewodnikiem po Polsce i pokazuje morze, piasek, radosnych ludzi.

Moja Irmina ma 4 lata. Wciąż słyszy, jak rozmawiamy o naszych marzeniach. Żona i syn (pasjonaci Messiego i piłki nożnej) pragną wycieczki do Barcelony, a ja? Ja chciałbym jedynie by byli szczęśliwi. Chociaż…chciałabym Paryż. Tak, właśnie Paryż. Moja Irmina wciąż słucha i słucha. Patrzy, z wielką ciekawością patrzy na nas, a potem idzie do pólki z ksiązkami żony i szuka. Ona, ta moja czterolatka, też ma marzenia. Podchodzi do nas i pokazuje- morze, błekitne, piękne morze. I mówi: Ja jadę tu. Do wody. Do wieeeelkiej wody.

Chciałbym zobaczyć Paryż, chciałbym podarować Żonie i Synowi Barcelonę, ale od jakiegoś czasu wiem, że nasza najbliższa wycieczka odbędzie się do Gdańska. Nad morze. Wieeelkie, błękitne moooorze. 

Jestem OJCEM. Pragnę spełniać marzenia. Swoje, żony, ale przede wszystkim dzieci.

Kilka dni temu usłyszałem rozmowę syna z córką.

– Irmina, to morze. Byłem tam z babcią, jak byłaś w brzuchu u mamy. Morze jest duże i wielkie.

– ….Yyyy. Ja tam tes pojade. Z tatusem. Tatus mówił, że pojade. Ciuciu, ciuciu (czyt.pociąg)

Tak, obiecałem moje córce, że pojedziemy nad morze, do GDAŃSKA. Chociaż na kilka dni. Budowa, szpacholowanie, tynkowanie zaczeka. Jestem przecież OJCEM. Muszę, po prostu muszę spełnić jej marzenie.

Co zobaczymy? Oczywiście MORZE – ten błekit fal, usłyszyny kojący szum fal, poczujemy na swoich stopach dotyk ziaren piasku.

Resztę atrakcji historyczno-turystycznych zapewni Żona, pasjonat historii. Żuraw (taki duzziii ;), fontannę Neptuna ( cio ten pan śtoi i stoi), Park Oliwski (duzio, oj duzio tu tatuś zieni-zieleni) czy Bazylike Mariacką (babcia Lusia lubi kociólki).

Jednak…najważniejszy jest szum morza. Ja i ONA. Razem idziemy brzegiem, trzymam ją za rękę. Patrzę w jej błekitne oczy. Uśmiecham się dumnie. I szepczę: Zobacz! Ptaszki! Widzisz? Ptaszki Cię witają! A tam…są muszelki. Chodż, nazbieramy i pokażemy Mamie :)”

Wszystkim uczestnikom gratuluję, bo wszystkie wypowiedzi miały naprawdę wysoki poziom i wybór był niesamowicie trudny. Szczególnie, że w większość włożyliście niesamowicie dużo pracy (to widać!).

Przypominam też, że zwycięzcy mają 7 dni na skontaktowanie się ze mną (blogojciec(at)gmail.com), a gdyby tego nie zrobili, ich prawo do nagrody wygasa, a nagroda zostanie przyznana innemu, wybranemu przeze mnie, uczestnikowi konkursu.

Prawa do zdjęcia głównego należą do Jeremy.